ΛΥΠΑΜΑΙ, ΚΑΝΤΕ ΜΟΥ ΜΗΝΥΣΗ, αλλά συμφωνώ απολύτως με την χθεσινή «αιρετική» δήλωση της Ντόρας: «Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη της Γαλλίας να υπερασπιστεί τις αξίες της, αλλά θεωρώ ότι οι απεικονίσεις στα δημόσια κτίρια θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
Δεν είναι ένας πόλεμος με το Ισλάμ, αλλά με τα ριζοσπαστικά και επικίνδυνα στοιχεία του... Θα είναι τεράστιο λάθος να μεταφέρουμε την μάχη που έχουμε με την τρομοκρατία σε μια μάχη μεταξύ θρησκειών».
Λίγη ώρα μετά, ο Δήμαρχος της Αθήνας φώτιζε το σιντριβάνι της Ομόνοιας με τα χρώματα της Γαλλικής Δημοκρατίας προκαλώντας απορία μάλλον σε κάποιες από τις καταραμένες ψυχές που βολοδέρνουν γύρω από την πλατεία. Κάποιοι ίσως αντιλήφθηκαν τον συμβολισμό, οι περισσότεροι πιθανόν ούτε που πρόσεξαν τις νέες τρικολόρ αποχρώσεις του σιντριβανιού.
Ως γνωστόν, στην χώρα μας ευδοκιμεί παραδοσιακά ένα ισχυρό «γαλλοφρονικό» πολιτισμικό ρεύμα που διαπερνά τις γενιές (αλλά και τις ιδεολογίες συχνά) και δεν περιορίζεται απαραίτητα στους γαλλοτραφείς, ούτε καν σε όσους γνωρίζουν στοιχειώδη γαλλικά. Η Γαλλία είναι ιδέα (έχετε ακούσετε ποτέ κανέναν να λέει ότι η Βρετανία ή η Γερμανία είναι ιδέες; θα τους είχε μαζέψει ο μπόγιας), η Γαλλία είναι η Ευρώπη, η Γαλλία είναι η πυξίδα, η κοιτίδα, η ναυαρχίδα, η χαμένη πατρίδα, η Ατλαντίδα του μυαλού. Είναι η Γαλλική Επανάσταση, η Νουβέλ Βαγκ, η Αριστερή Όχθη, ο Μάης του '68, το...Charlie Hebdo.
Κατά συνέπεια, πέρα από τις δυσοίωνες εξελίξεις που σηματοδοτούν τα αποτρόπαια περιστατικά για την Γαλλία και για την Ευρώπη και για όλους μας, υπάρχει μια ιδιαίτερη, προσωπική σχεδόν, ευαισθησία σε σχέση με την κατάσταση που αντιμετωπίζει η Γαλλία μετά και τη νέα σφαγή αθώων στη Νίκαια. Η φόρτιση είναι μεγάλη και οι αμφιταλαντεύσεις δεν γίνονται δεκτές από το άτυπο εγχώριο γαλλικό λόμπι που, λόγω και της ανοιχτής σύγκρουσης του Τούρκου δυνάστη με τον Μακρόν, έχει πολλαπλασιάσει εσχάτως τις τάξεις του και έχει ανοιχτεί και σε κάποιους περίεργους κύκλους που πρόθυμα έχουν ασπαστεί τις ρητορικές μίσους του alt-right συμπλέγματος και οραματίζονται ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και συγκρούσεις πολιτισμών.
Όποιος τολμούσε να ψελλίσει τις προηγούμενες μέρες κάποια αμφιβολία για τις επιδεικτικές γιγαντοαφίσες με τα «προκλητικά» εξώφυλλα του μαρτυρικού Charlie Hebdo, αυτομάτως κατατασσόταν στους απολογητές του ισλαμοφασισμού ή στις μονότονες, πλανεμένες ορδές που για όλα ανεξαιρέτως τους φταίει η επάρατος Δύση, η αποικιοκρατία και ο νεοφιλελευθερισμός.
Και μάλιστα από συμπολίτες μας, φίλους και γνωστούς, που κατ' ιδίαν παραδέχονται ότι βρίσκουν χονδροειδή, κραυγαλέα, κακόγουστα και γενικώς πολύ «δεύτερα» ως σάτιρα τα καρτούν του περιοδικού και στην πραγματικότητα παθαίνουν δυσανεξία με οτιδήποτε ακραίο, ανόσιο, αιρετικό και εν τέλει προκλητικό για την εξουσία και για το λεγόμενο κοινό αίσθημα.
Νιώθουν όμως την επιτακτική ανάγκη να στηρίξουν απολύτως την σταυροφορία του Μακρόν που στα μάτια πολλών ανθρώπων φαίνεται να αντιπροσωπεύει ένα είδους φυσικού, υπερεθνικού, φιλελεύθερου ευρωπαίου ηγέτη, κάτι σαν αντίπαλο δέος στον ανατολικό λούμπεν ολοκληρωτισμό του Πούτιν και του «ξανθού γένους» του ή του χαλίφη Ερντογάν. Πιστεύουν όμως πραγματικά ότι δεν είναι επικίνδυνο – και κυρίως, δεν είναι λάθος – να τσουβαλιάζονται και να στοχοποιούνται ως «εσωτερικός εχθρός» τα εκατομμύρια των Γάλλων πολιτών που είναι μουσουλμανικής καταγωγής;
Και πώς να μην το πάρει αυτό προσωπικά ακόμα και ο πιο μετριοπαθής και κοσμικός μουσουλμάνος; Είναι πολλά τα σφαγεία που έχουν προκαλέσει οι τζιχαντιστές (μοναχικοί και μη) τα τελευταία πέντε χρόνια στην Γαλλία, κανείς δεν το αμφισβητεί.
Τι καλό όμως μπορεί να βγει όταν τόσοι πολλοί άξιοι και δημιουργικοί και μετριοπαθείς και άθεοι ακόμα, και πάντως «ενσωματωμένοι» Γάλλοι πολίτες (ή έτσι πίστευαν μέχρι τώρα) θα ζουν όλο και περισσότερο με την αγωνία και την υποχρέωση να αποδεικνύουν καθημερινά, όχι μόνο στις αρχές αλλά και στους γείτονές και τους συναδέλφους τους, ότι δεν είναι παράφρονες ισλαμιστές τρομοκράτες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου