Βασίλης Λιόσης
Εδώ και πολύ καιρό στο ευρύτερο κοινωνικό μου περιβάλλον ακούω συνεχώς άσχημες ειδήσεις. Αυτοάνοσα, δερματικές παθήσεις, γαστρεντερολογικά, καρκίνοι, εγκεφαλικά, καρδιακά επεισόδια, καταθλίψεις, κρίσεις πανικού.
Ο κόσμος είναι πιεσμένος. Πολύ πιεσμένος. Ό,τι βιώνει το σωματοποιεί. Και αυτά που βιώνει είναι ένα βουνό προβλημάτων, συνήθως άλυτων. Την κύρια πίεση οι άνθρωποι τη βιώνουν στους εργασιακούς τους χώρους. Χαμηλοί μισθοί, διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, αφόρητη εντατικοποίηση και την απειλή της απόλυσης να επικρέμεται ως κοφτερό ξίφος πάνω από το κεφάλι τους. Από την άλλη πιεστική είναι και η κατάσταση της ανεργίας, μιας ανεργίας που έχει πάρει πάλι την ανιούσα και αν πιστέψουμε τα επίσημα στοιχεία βρίσκεται κοντά στο 17%. Ανεπίσημα είναι μάλλον μεγαλύτερη. Αλλά δεν είναι μόνο το ζήτημα της εργασίας που βεβαίως είναι το πλέον κρίσιμο. Είναι η ανασφάλεια των ανθρώπων για τα ζητήματα υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης. Τι θα κάνω αν αρρωστήσω αναρωτιέται ο κόσμος. Θα πάρω σύνταξη και αν ναι πότε, είναι ένα άλλο βασανιστικό ερώτημα. Θα μπορέσω να πάω διακοπές και για πόσες ημέρες, αναρωτούνται αγωνιωδώς οι εργαζόμενοι.
Είναι και ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν δυσκολέψει ως απόρροια της κατίσχυσης του εγωισμού που προωθεί το ίδιο το σύστημα. Είναι η γραφειοκρατία του ελληνικού δημοσίου και οι δαιδαλώδεις διαδικασίες του. Είναι όλη η καθημερινότητα που για να ανταπεξέλθεις χρειάζεσαι 36 ώρες κι όχι 24. Να πάω στο super market, να φροντίσω τα παιδιά, να μαγειρέψω, να κάνω καθαριότητα, να πάω το αυτοκίνητο στο συνεργείο, να πληρώσω τους λογαριασμούς, να βάλω πλυντήριο, να σιδερώσω, να, να, να… Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Και μαζί με όλα αυτά μας προέκυψε κι ένας νέος παράγοντας: το άγχος της πανδημίας με όλα τα συνακόλουθά του.
Πρόκειται για έναν καθημερινό Γολγοθά των ανθρώπων. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων. Γιατί υπάρχει μία πολύ μικρή μειοψηφία που αυτά τα έχει λυμένα λόγω των μεγάλων εισοδημάτων της. Αυτό λέγεται ταξική ανισότητα, ταξική διαφοροποίηση, κοινωνική αδικία. Και είναι αδικία, γιατί αυτοί που παράγουν τον πλούτο παίρνουν ένα πολύ μικρό κλάσμα των κόπων τους και η «αφρόκρεμα» καρπώνεται το μεγάλο κομμάτι αυτού του πλούτου.
Το μέλλον που έχουν ετοιμάσει για τους νέους ανθρώπους είναι δυσοίωνο. Με ανεργία, ημιανεργία, μισθούς των 500 ευρώ, με διαλυμένη την υγεία και την παιδεία, με συντάξεις που θα τζογάρονται στο χρηματιστήριο (αν κάποιος καταφέρει και πάρει σύνταξη), το ερώτημα που ανακύπτει είναι απολύτως νόμιμο: ποιος νέος άνθρωπος θα αποφασίσει να δημιουργήσει οικογένεια; Πώς θα κάνει παιδιά; Την απάντηση την έχει δώσει η πραγματικότητα. Θα φύγει στο εξωτερικό, όπως έχουν φύγει σχεδόν μισό εκατομμύρια νέοι.
Το δίλημμα είναι ένα: ή αυτοί ή εμείς. Αν απαντηθεί με το «αυτοί», τότε θα βλέπουμε απλώς τον ένα μετά τον άλλο να αποχωρεί είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Αν απαντήσουμε με το «εμείς» μπορεί και να χαμογελάσουμε.
Ο κόσμος είναι πιεσμένος. Πολύ πιεσμένος. Ό,τι βιώνει το σωματοποιεί. Και αυτά που βιώνει είναι ένα βουνό προβλημάτων, συνήθως άλυτων. Την κύρια πίεση οι άνθρωποι τη βιώνουν στους εργασιακούς τους χώρους. Χαμηλοί μισθοί, διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, αφόρητη εντατικοποίηση και την απειλή της απόλυσης να επικρέμεται ως κοφτερό ξίφος πάνω από το κεφάλι τους. Από την άλλη πιεστική είναι και η κατάσταση της ανεργίας, μιας ανεργίας που έχει πάρει πάλι την ανιούσα και αν πιστέψουμε τα επίσημα στοιχεία βρίσκεται κοντά στο 17%. Ανεπίσημα είναι μάλλον μεγαλύτερη. Αλλά δεν είναι μόνο το ζήτημα της εργασίας που βεβαίως είναι το πλέον κρίσιμο. Είναι η ανασφάλεια των ανθρώπων για τα ζητήματα υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης. Τι θα κάνω αν αρρωστήσω αναρωτιέται ο κόσμος. Θα πάρω σύνταξη και αν ναι πότε, είναι ένα άλλο βασανιστικό ερώτημα. Θα μπορέσω να πάω διακοπές και για πόσες ημέρες, αναρωτούνται αγωνιωδώς οι εργαζόμενοι.
Είναι και ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν δυσκολέψει ως απόρροια της κατίσχυσης του εγωισμού που προωθεί το ίδιο το σύστημα. Είναι η γραφειοκρατία του ελληνικού δημοσίου και οι δαιδαλώδεις διαδικασίες του. Είναι όλη η καθημερινότητα που για να ανταπεξέλθεις χρειάζεσαι 36 ώρες κι όχι 24. Να πάω στο super market, να φροντίσω τα παιδιά, να μαγειρέψω, να κάνω καθαριότητα, να πάω το αυτοκίνητο στο συνεργείο, να πληρώσω τους λογαριασμούς, να βάλω πλυντήριο, να σιδερώσω, να, να, να… Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Και μαζί με όλα αυτά μας προέκυψε κι ένας νέος παράγοντας: το άγχος της πανδημίας με όλα τα συνακόλουθά του.
Πρόκειται για έναν καθημερινό Γολγοθά των ανθρώπων. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων. Γιατί υπάρχει μία πολύ μικρή μειοψηφία που αυτά τα έχει λυμένα λόγω των μεγάλων εισοδημάτων της. Αυτό λέγεται ταξική ανισότητα, ταξική διαφοροποίηση, κοινωνική αδικία. Και είναι αδικία, γιατί αυτοί που παράγουν τον πλούτο παίρνουν ένα πολύ μικρό κλάσμα των κόπων τους και η «αφρόκρεμα» καρπώνεται το μεγάλο κομμάτι αυτού του πλούτου.
Το μέλλον που έχουν ετοιμάσει για τους νέους ανθρώπους είναι δυσοίωνο. Με ανεργία, ημιανεργία, μισθούς των 500 ευρώ, με διαλυμένη την υγεία και την παιδεία, με συντάξεις που θα τζογάρονται στο χρηματιστήριο (αν κάποιος καταφέρει και πάρει σύνταξη), το ερώτημα που ανακύπτει είναι απολύτως νόμιμο: ποιος νέος άνθρωπος θα αποφασίσει να δημιουργήσει οικογένεια; Πώς θα κάνει παιδιά; Την απάντηση την έχει δώσει η πραγματικότητα. Θα φύγει στο εξωτερικό, όπως έχουν φύγει σχεδόν μισό εκατομμύρια νέοι.
Το δίλημμα είναι ένα: ή αυτοί ή εμείς. Αν απαντηθεί με το «αυτοί», τότε θα βλέπουμε απλώς τον ένα μετά τον άλλο να αποχωρεί είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Αν απαντήσουμε με το «εμείς» μπορεί και να χαμογελάσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου