Τον καλλιτεχνικό μας χώρο, τον μουσικό χώρο δηλαδή, τον έχω λυπηθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Κοντά στα τέλη της δεκαετίας του 2000 πέρασε μια ιδιότυπη, κλαδική κρίση, πριν την γενικευμένη εθνική κρίση του 2009.
Αργότερα, κατά τη διάρκεια των χρόνων των Μνημονίων, συρρικνώθηκε κι άλλο δισκογραφικά, τόσο που κατέρρευσε καθώς 3 από τις 4 μεγάλες πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρίες ανέστειλαν τις δραστηριότητές τους στην Ελλάδα.
Αυτό δημιούργησε ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό και σχεδόν ένας στους δύο δημιουργούς εγκατέλειψαν την εργασία τους (πολλοί και τη χώρα) για να καταπιαστούν με οτιδήποτε άλλο ή είδαν να συρρικνώνονται δραματικά οι αποδοχές τους. Το ίδιο συνέβη ως συνέπεια και με τους μουσικούς, που ως κορυφαίοι, συμμετείχαν, φυσικά, ενεργά.
Παρ’ όλο αυτό το πρόσφατο, ζοφερό παρελθόν, δεν έχω λυπηθεί και στενοχωρηθεί περισσότερο για τους ανθρώπους που αποτελούν ευρέως τον χώρο της μουσικής, όσο τα τελευταία δύο χρόνια.
Προσωπικά είμαι συνθέτης και παραγωγός και η δουλειά μου έχει ανασταλεί από πέρυσι τον Μάρτιο, χωρίς κανένα σχέδιο, ανακοινώσεις ή χρονικό ορίζοντα.
Τα στούντιο ηχογράφησης έχουν βρεθεί στο απόλυτο κενό συγκεκριμένων οδηγιών ή κανόνων, κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να ισχύει επίσημα.
Ο κύριος αιμοδότης της δισκογραφίας που είναι οι ζωντανές εμφανίσεις των καλλιτεχνών (μιας και όπως προείπα η δισκογραφία κατέρρευσε) υπέστησαν ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα, άρα εν γένει η δισκογραφία βρίσκεται στον καταψύκτη, για να μην πω στην κρυονική.
Όμως, αυτό το κείμενο δεν αποσκοπεί σε προσωπική αναφορά.
Απ´ την αρχή της ανάληψης της εξουσίας από την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, σχεδόν από το πρώτο λεπτό της τελευταίας δηλαδή διετίας, φάνηκαν οι προθέσεις της. Στην πορεία ήρθε και ο κορωνοϊός και η πλήρης ισοπέδωση, βρίσκεται πλέον σε σημείο ολικής ερήμωσης.
Το τι δούλεμα (έχουμε και) έχουν "φάει" οι άνθρωποι, τι κοροϊδία, τι απαξίωση, τι εκδικητικότητα, τι μένος, δεν περιγράφεται με λόγια.
Παρακολουθώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις συζητήσεις των μουσικών. Των μουσικών στα μαγαζιά, στα σχήματα, στις συναυλίες.
Τι κάνουν σε αυτούς τους ανθρώπους; Τι βασανιστήρια είναι αυτά;
Χωρίς μουσική η εστίαση.
Με μουσική η εστίαση.
Χωρίς μικροφωνική η ζωντανή μουσική.
Με μικροφωνική η ζωντανή μουσική.
Με μάξιμουμ 3 άτομα.
Με μάξιμουμ 2 άτομα
Με μάξιμουμ 4 άτομα.
Εμβολιασμένοι.
Όχι εμβολιασμένοι.
Με τεστ.
Όχι με self test, με rapid.
Όχι με rapid, με μοριακό.
Με αποστάσεις.
Χωρίς αποστάσεις.
Με όρθιους.
Με καθήμενους.
Σε χώρους covid free.
Δεν υπάρχουν χώροι covid free.
Δεν σε αποζημιώνω, επίδομα σου δίνω.
Εγώ ορίζω το "επίδομά" σου, δεν προκύπτει από το προηγούμενο εισόδημά σου.
Κάνε αίτηση για το "επίδομα".
Δεν υπάρχουν λεφτά για το “επίδομα".
Μπήκε το “επίδομα".
Δεν μπήκε το “επίδομα".
Κάνε κάθε μήνα αίτηση, αλλιώς δεν θα πάρεις δεκάρα τσακιστή.
Όχι, δεν μετράει το ότι είσαι καταγεγραμμένος στο Μητρώο Καλλιτεχνών.
Μετράει ότι είσαι καταγεγραμμένος στο Μητρώο Καλλιτεχνών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάρεις “επίδομα".
Πληρώσου τον Ιούνιο για τον Απρίλιο.
Περίμενε τον Αύγουστο για τον Μάιο.
Να μην τραγουδούν οι πελάτες.
Να τραγουδούν χαμηλόφωνα οι πελάτες.
Το απόλυτο "κρεματόριο".
Χωρίς σαφείς κανόνες, χωρίς οδηγίες, χωρίς σχέδιο, εν τέλει χωρίς οίκτο.
Με τα πλάνα να αλλάζουν καθημερινά. Ο ένας να ρωτάει τον άλλο τι ισχύει. Έχει χαθεί η μπάλα, κανείς δεν ξέρει τίποτα.
Και από πίσω να παίζονται κορώνα γράμματα ζωές. Ψυχές.
Σε προσωπικό επίπεδο, σε οικογενειακό, σε κοινωνικό. Να καταστρέφονται κάθε μέρα.
Τέτοιο εκδικητικό μένος από κυβέρνηση, ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί.
Γεμίζουν τα συσσίτια για καλλιτέχνες (το είδαμε και αυτό).
«Αν δεν σου αρέσει, βρες κάτι άλλο να κάνεις. Βρες άλλη δουλειά».
Θλίψη.
Θλίψη και οργή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου