Auguste Corteau
Αφήνοντας χτες έναν καφέ κι ένα νεράκι πλάι σε μια γυναίκα που κοιμόταν στο πεζοδρόμιο της πυρωμένης οδού Σκουφά, ένιωσα την ανεπάρκεια της μικρής καλοσύνης. (Στην πραγματικότητα, αισθάνθηκα ανόητος, γιατί δεν ήξερα αν η γυναίκα έπινε τον καφέ της σκέτο. Κι έπειτα μετάνιωσα που δεν είχα αφήσει και κανένα ψιλό - αλλά φοβόμουν μην την ξυπνήσω).
Όπως και να την πλαισιώσεις - ανθρωπιστικά, χριστιανικά - η ελεημοσύνη είναι σταγόνα στον ωκεανό: πολύτιμη για μερικές στιγμές, αλλά δεν φτάνει. Κι οι μεγάλες καλοσύνες δεν είναι εντός των δυνατοτήτων των περισσότερων από μας.
Εκεί χρειάζεται η κρατική μέριμνα: κι όχι μόνο για την προφύλαξη απ' τον θερινό καύσωνα ή το χειμερινό ψύχος, αλλά για μια ουσιαστικότερη προσφορά βοήθειας και στήριξης.
Ξέρουμε πως υπάρχουν άστεγοι που αντιστέκονται στη μεταφορά τους στις δομές - άνθρωποι ψυχοτραυματισμένοι, που φοβούνται την αστυνομία και κάθε εκπρόσωπο του κράτους, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι.
Κι εκεί εντοπίζεται το βαθύτερο πρόβλημα: ως παθών, το βλέπω ολοκάθαρα στα βασανισμένα πρόσωπα των περισσότερων αστέγων, που σαφώς ουδέποτε ονειρεύτηκαν στα νιάτα τους να καταλήξουν στον δρόμο, που έπειτα από χρόνια και δεκαετίες ως απροστάτευτοι παρίες, ακόμα κι αν ήταν ψυχικά υγιείς στο ξεκίνημα, έχουν αναπτύξει σοβαρά ψυχικά νοσήματα (από βαριές καταθλίψεις μέχρι παράνοιες), ιδίως όταν είναι χρήστες - ηρωίνης, αλκοόλ, ή όποιας άλλης ουσίας είναι εύκαιρη.
Είναι εφικτό να προσπαθήσεις να μεριμνήσεις για την ψυχική υγεία αυτών των συνανθρώπων μας; Να τους στέρξεις ουσιαστικά, να τους προσφέρεις μια ελπίδα, αν όχι άμεσης θεραπείας (τίποτα δεν συμβαίνει ως διά μαγείας στην ψυχιατρική), τουλάχιστον ύφεσης των συμπτωμάτων που τους βασανίζουν; Θέλω να ελπίζω πως, κι αν δεν φαντάζει εφικτό, δεν είναι και τελείως αδύνατον.
Μέχρι τότε, κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας, κι ας νιώθουμε ανεπαρκείς και λίγοι, υποκριτές που ανακουφίζουν τις ενοχές τους. (Τη σκέψη πως "Μια-δυο αναποδιές, και θα 'μουν στη θέση του").
Μέχρι τότε, κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας, κι ας νιώθουμε ανεπαρκείς και λίγοι, υποκριτές που ανακουφίζουν τις ενοχές τους. (Τη σκέψη πως "Μια-δυο αναποδιές, και θα 'μουν στη θέση του").
Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Το ότι, ξυπνώντας απ' τον ταλαίπωρο ύπνο του, μες στην κάψα, ο άνθρωπος που θα βρει ένα κρύο νερό, θα νιώσει μερικές στιγμές αγνής ευτυχίας.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου