Συναντάω παλιούς γνωστούς, δεν τους αναγνωρίζω, προφανώς ούτε κι αυτοί εμένα. Μόνο οι φωνές τους παραμένουν ίδιες, όπως όταν ήταν παιδιά. Παιδικές φωνές μέσα σε γερασμένα κεφάλια, σε κορμιά παρατημένα, ξεχειλωμένα σαν παλιοσαμπρέλες. Ετοιμοπαράδοτοι στον δημιουργό τους, έχουν φύγει προ πολλού, ή δεν έχει τύχει να έρθουν ποτέ σ’ αυτή τη διάσταση.
Περπατάνε αφηρημένοι, χασκογελάνε σπασμωδικά, συμπονούν ψεύτικα, τα ξέρουν όλα αν και δεν διαβάζουν τίποτα, αναμασάνε την εύπεπτη χιλιοαλεσμένη προπαγάνδα που τους παράχωσαν στο ξεχειλωμένο από τις συνεχείς εκπλήξεις στόμα τους.
Είναι οι μάγκες της πορδής και της φωνής. Την Κυριακή ξύνουν τ’ αχαμνά τους και σκοτώνονται για τις επιχειρήσεις-ξέπλυμα. Καπνίζουν σαν τσιμινιέρες, φτύνουν, ρεύονται και πέρδονται, κάνοντας σεξιστικά σχόλια για κοριτσάκια στην ηλικία της κόρης τους.
Πίνουν ό,τι βρουν μπροστά τους, αρκεί να γεμίσουν το άδειο ντεπόζιτο της μοναξιάς τους. Τσιμπολογάνε χοληστερίνη και τριγλυκερίδια, ξερνάνε οινόπνευμα και κακομοιριά, τα μάτια τους άδεια, έχουν γίνει φωλιές μελαγχολίας όπου κουρνιάζουν τα πουλιά των χαμένων ευκαιριών.
Τα πάντα στη ζωή τους είναι το χρήμα. Προσκυνούν αριθμούς. Όσο μεγαλύτερος ο αριθμός, τόσο βαθύτερο το σκύψιμο. Μπορούν να πουλήσουν και τη μάνα τους για δαύτο. Με τ’ αδέλφια τους έχουν να μιλήσουν δεκαετίες για 20 πόντους ενός κτήματος εκτός σχεδίου στην εξωτική Άνω Κορομηλίτσα, στα 1650 μέτρα υψόμετρο, που δεν πάνε ποτέ.
Έρπουν σαν γυμνοσάλιαγκες, δεν έχουν ενδοιασμό να φορέσουν την πατροπαράδοτη οικογενειακή κουκούλα και να ρουφιανέψουν τους πάντες και τα πάντα, μήπως και καταφέρουν ν’ ανέβουν μια θεσούλα που θα τους επιτρέψει να μην αισθάνονται αυτό που πραγματικά είναι…
Κάνουν μεγάλους σταυρούς, ανάβουν λαμπάδες στο μπόι τους, προσκυνάνε ευλαβικά κάνοντας βαθιές μετάνοιες, νηστεύουν, επικαλούνται αγίους, κάνουν τάματα, κουτσομπολεύοντας ο ένας τον άλλο κι ευχόμενοι ψόφο στους αλλόθρησκους και τα παιδιά τους
Είναι ο κλασικός τύπος του ανύπαρκτου, ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Και όλοι αναρωτιούνται: ποιος ηλίθιος είναι πάλι αυτός; Αν τύχει δε και δεν χαθείς στα σοκάκια της μνήμης σου για να θυμηθείς τον ηλίθιο, και του πεις ευθέως «όχι, δεν ξέρω, πες μου», τότε θα του βγει ο αντιπρόεδρος του Εορδαϊκού που κρύβει μέσα του, και θα θυμηθείς αμέσως ποιον έχεις απέναντι σου!
Αυτός ο τύπος μπορεί να είσαι εσύ, εγώ, ο οποιοσδήποτε. Βγάλε επιτέλους τα παραμορφωτικά γυαλιά που σου φόρεσαν οι δικοί σου από μικρό και κοίταξε τον καθρέφτη με τα μάτια της αλήθειας. Ίσως τότε αντικρίσεις ένα τέρας να κρύβεται πίσω από το αστραφτερό τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου