«Πλήρης ημερών»
Πότε ένας άνθρωπος είναι πλήρης ημερών; και για ποιόν; Για τους ανθρώπους που αγαπάς πότε βάζεις ημερομηνία λήξης;
Ναι ξέρω, όταν πεθαίνουν νέοι άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει παρά μονάχα λίγα χρόνια, που δεν πρόλαβα να ζήσουν, που έμειναν για πάντα παιδιά, τότε ναι λες αυτή τη φράση, που πονάει όμως.
Ο δικός μας άνθρωπος ,ο μπαμπάς μας, η μαμά μας, δεν έχουν ηλικία. Τους θεωρούμε αθάνατους. Είναι πάντα εκεί, υπάρχουν, τους βλέπουμε, τους κανακεύουμε, τσακωνόμαστε μαζί τους, λογομαχούμε, τους αγκαλιάζουμε, τους φιλάμε, τους ξεγεροντίζουμε, τους ξεπροβοδίζουμε προς την έξοδο, αλλά όσο και αν προετοιμαζόμαστε για το βέβαιο τέλος, μέσα μας πάντα πιστεύουμε ότι είναι αθάνατοι.
Τους χρειαζόμαστε, έχουμε ανάγκη αυτό το ταλαιπωρημένο σαρκίο, το λιπόσαρκο,να κάθονται εκεί στη θεσούλα τους, να τους βλέπουμε απλά να τους μυρίζουμε.
Δικός μας άνθρωπος γίνεται και αυτός ο ξένος που γράφει νότες που μπαίνουν κατευθείαν στην ψυχή μας και πάλλεται όλο το κορμί μας.
Δικός μας άνθρωπος είναι και ο συνθέτης που με τις νότες του και το πεντάγραμμό του είπε μουσικά ότι εμείς νιώθαμε.
Δικός μας άνθρωπος είναι και ο Μίκης.
Κάθε του έργο είναι μια σταγόνα ιστορίας που τραγουδήσαμε ,άλλοτε κλαίγοντας, άλλοτε οργισμένα, άλλοτε ερωτευμένοι.
Ο Μίκης ήταν η δική μας μυστική φωνή που δεν έβρισκε τρόπο να εκφραστεί.
Είναι η ανατριχίλα μας όταν η μουσική μας ακούγεται μέσα από τα ηχεία στις λεωφόρους στις διαδηλώσεις.
Είναι η μνήμη μας.
Και η μνήμη και η ιστορία δεν είναι ποτέ πλήρης ημερών.
Σου αρκεί που ξέρεις ότι υπάρχει.
Ότι μπορεί να μας μιλήσει, να μας μαλώσει, να μας ενώσει, να μας δείξει έναν άλλον δρόμο.
Υπάρχει ζωντανός το ξέρεις ,απλά επιλέγει την σιωπή και την γαλήνη των κουρασμένων γηρατιών.
Και ξαφνικά σιωπή, όχι επιλεκτικά.
Στο μυαλό, στην καρδιά η θεσούλα είναι αδειανή.
Δεν θα ξαναγράψει ποτέ ξανά καμία νότα σε διαφορετική θέση στο πεντάγραμμο, καμία νότα από αυτές που συντάραζαν το είναι σου.
Κανένα μουσικό κλειδί πλέον δεν θα υπάρξει από αυτόν για να ξεκλειδώσει τα ανείπωτά μας
Ήταν αυτές οι νότες που σε καταλάβαιναν, που σε ένιωθαν σαν να ήξεραν τι θες να πεις.
Και το έλεγαν.
Για αυτό ο Μίκης ήταν ο δικός μας άνθρωπος.
Και ο αποχαιρετισμός δεν είναι εύκολος.
Και η φράση αυτή πονάει, όπως πονούν οι αλήθειες που δεν μας αρέσουν.
Πλήρης ημερών….
Για ποιόν;
Πλήρης ημερών λέει…
Σαν τα γιαούρτια που έχουν ημερομηνία λήξης.
Οι άνθρωποι δεν λήγουν, δεν σαπίζουν, δεν ξεχνιούνται.
Ποτέ δεν είναι αρκετές οι μέρες για όσους σε έχουν νιώσει.
Ποτέ!
ΥΓ: Ζητώ ταπεινά συγνώμη από τα νιάτα που δεν πρόλαβαν να γεράσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου