 |
| “Soft Watch at the Moment of First Explosion”, Salvador Dali, 1954 |
Κόντευε να νυχτώσει, πια. Μόλις είχε γυρίσει απ’ το γραφείο. Διαλυμένος απ’ την κούραση, σέρβιρε στον εαυτό του ένα δυνατό ποτό και κάθισε στον καναπέ, αναστενάζοντας. Άνοιξε την τηλεόραση στο βουβό, παίζοντας αφηρημένα με τα κανάλια. Ο τηλεοπτικός σκουπιδοτενεκές ξεχείλιζε. Έκλεισε τη συσκευή ρουφώντας μια γενναία γουλιά.
Σηκώθηκε και βγήκε στο μπαλκόνι. Απ’ τον έβδομο όροφο, με το κρυστάλλινο ποτήρι στο χέρι, έμεινε να χαζεύει τα μικροσκοπικά ανθρώπινα μυρμήγκια που αναζητούσαν τον επιούσιο στους κάδους των απορριμμάτων.
Κοίταξε το ακριβό του ρολόι. Στον ωροδείκτη ζύγισε τα προβλήματα. Στο λεπτοδείκτη μέτρησε τα χρέη. Εκείνη τη στιγμή, ο δευτερολεπτοδείκτης σταμάτησε στη δωδεκάτη ώρα. Είχε αργήσει. Ήταν ώρα να πηγαίνει, σκέφτηκε.
Άδειασε μονορούφι το ποτό, πέταξε μακριά το ποτήρι και βούτηξε να το πιάσει.
Σηκώθηκε και βγήκε στο μπαλκόνι. Απ’ τον έβδομο όροφο, με το κρυστάλλινο ποτήρι στο χέρι, έμεινε να χαζεύει τα μικροσκοπικά ανθρώπινα μυρμήγκια που αναζητούσαν τον επιούσιο στους κάδους των απορριμμάτων.
Κοίταξε το ακριβό του ρολόι. Στον ωροδείκτη ζύγισε τα προβλήματα. Στο λεπτοδείκτη μέτρησε τα χρέη. Εκείνη τη στιγμή, ο δευτερολεπτοδείκτης σταμάτησε στη δωδεκάτη ώρα. Είχε αργήσει. Ήταν ώρα να πηγαίνει, σκέφτηκε.
Άδειασε μονορούφι το ποτό, πέταξε μακριά το ποτήρι και βούτηξε να το πιάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου