Xθες βράδυ είδα στον ύπνο μου τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Ήταν τυλιγμένος με τη μακριά καμπαρτίνα του και καθώς τίναζε τη στάχτη του τσιγάρου του μου είπε: «Τα ‘μαθες τα νέα; Το Embassy κατέβασε ρολά. Όταν χωρίσαμε οριστικά με την Ίζλα, έφυγα από το Μαρόκο και ήρθα στη χώρα σας. Έμενα κοντά στο Embassy. Πολλές φορές κατέβαζα το καπέλο μου και κρυβόμουν ανάμεσα στους θεατές. Ερχόταν η Μελίνα ντυμένη Στέλλα, ζευγαράκια που χαϊδευόντουσαν στα σκοτεινά, μικρές ή μεγάλες παρέες φίλων. Τον μοναδικό μοναχικό θεατή τον είχα δει στο ιστορικό Όσκαρ της Αχαρνών που έκλεισε και αυτό. Έπαιζε τότε την ψηφιοποιημένη εκδοχή της «Ευδοκίας». Μου είχε κάνει εντύπωση γιατί, αν και σαραντάρης, φορούσε φανταρίστικα.
Σαν να κατάλαβε τις σκέψεις μου και μου είπε: «Ξέρετε, κύριε, εγώ αυτό το έργο το έζησα σε πρώτο πρόσωπο, πριν 20 χρόνια. Το ξαναβλέπω όπου το βρω. Τι να μου κάνει εμένα το πιστολίδι του Τζέιμς Μποντ και οι γλυκερές σαν σαντιγί κομεντί»;
Έκανα τις προάλλες μια βόλτα και στη Σταδίου. Πέρασαν τόσα χρόνια και το Αττικόν και ο Απόλλων είναι ακόμη αποκαϊδια. Μα τι σας έχει πιάσει και δεν αγαπάτε πια τα σινεμά; Ακούω πως το Embassy θα γίνει νυχτερινό μαγαζί. Έχετε μια μανία εσείς οι Ελληνες τα μπουζουξίδικα να τα ονομάζετε πολιτιστικά κέντρα.
Η πανδημία φταίει, θα μου πείτε. Καλωδιωθήκατε λοιπόν με το Netflix και ξεχάσατε πως κινηματογράφος δεν είναι μόνο η μαγεία της μεγάλης οθόνης. Είναι το σούσουρο των διπλανών, το χριτς χρατς από τα πατατάκια και κάτι ξεπεσμένοι ήρωες του Ταραντίνο που, αν είσαι παρατηρητικός, θα τους δεις στα διαλείμματα να μοιράζουν hot dog και πασατέμπο»
Ξύπνησα αλαφιασμένη. Δεν θυμάμαι ποια ταινία είχα δει τελευταία στο σινεμά του Κολωνακίου.
Ήταν πάντως έγχρωμη. Οι τίτλοι τέλους ασπρόμαυροι. Ή μάλλον κατάμαυροι.
Του πένθους. Της μελαγχολίας.
Σαν κι εκείνης που νιώθεις όταν το πιάνο στο μπαρ του Ρικ παίζει το « as time goes by».
ΥΓ: Το ξέρω πως ανάμεσα στον πόλεμο, την πολιτική επικαιρότητα και την πισπιριγκίαση αυτή είναι μια είδηση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Αλλά οι αναρτήσεις μας έχουν πολύ συχνά και το προσωπικό στοιχείο. Ε ναι λοιπόν… στεναχωρήθηκα για το Έμπασι και το μοιράζομαι μαζί σας.
Έχει δικιο ο Σαχτούρης
"και το βράδυ
στον κινηματογράφο
βλέπεις
ό,τι δεν είδες το πρωί
το χαρούμενο κηπουρό
το αληθινό αυτοκίνητο
τα φιλιά με το αληθινό ζευγάρι
πως δεν αγαπάει το θάνατο
ο κινηματογράφος"
στον κινηματογράφο
βλέπεις
ό,τι δεν είδες το πρωί
το χαρούμενο κηπουρό
το αληθινό αυτοκίνητο
τα φιλιά με το αληθινό ζευγάρι
πως δεν αγαπάει το θάνατο
ο κινηματογράφος"
Χρύσα Κακατσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου