Μην αναθεματίζεις.
Τα θεριά τα ήξερες .
Πως δεν τα'χες ξεχωρίσει;
Ήταν το βλέμμα χαμηλό,
Ο ψίθυρος τριγύρω,
Τα μυστικά τα χωρατά,
Τα γέλια τα πνιγμένα.
Τα μάτια που σε κάρφωναν
Χωρίς να σε κοιτούνε.
Ωσάν τα όρνια έτρωγαν τις ίδιες τους τις σάρκες.
Σκύλα και Χάρυβδη μαζί
Και εσύ αγγέλους θώραγες, ανάμεσα στον κόρφο σου, εζέστανες τα φίδια.
Δεν πρέπει από εσέ το ανάθεμα, μήτε σκυφτό κεφάλι.
Μον' πρέπει αυτών το δίκαιο, του Σίσυφου το κάλος.
Σαν φτάνει στο τέλος του, από την αρχή να ξεκινά,
να μην τελειώνει να πονά
σαν αδράχτι που τρυπά
να βραδιάζει μοναχά και ξαστεριά μην έχει.
Είναι η ευχή ποιο δυνατή σαν πέσει κι από κατάρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου