Θυμάμαι πριν χρόνια, όταν ήμουν μαθητής, έναν καθηγητή που είχε εμμονή με την «τάξη»…μάλλον ήταν και λάτρης ρυζογκοφρέτας. Τα πουκάμισα έπρεπε να είναι μέσα, τα μαλλιά κοντά, οι μπλούζες κουμπωμένες μέχρι πάνω. Κάθε πρωί περνούσε από τα θρανία σαν επιθεωρητής στρατοπέδου, αν έβλεπε έναν μαθητή με πουκάμισο έξω, τον διόρθωνε δημόσια, κάποτε και με αποβολή , αλλά συχνά με προσβολή.
«Που πάμε έτσι; Πως είσαι έτσι δεν ντρέπεσαι ;» φώναζε. Κήρυττε πειθαρχία, ήθος , αξιοπρέπεια. Ήταν, στα μάτια μας, το πρότυπο του “ευυπόληπτου”. Χρόνια αργότερα, όταν ξέσπασε ένα σκάνδαλο, δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες, ο “ηθικός αυτός κύριος” ήταν στο επίκεντρο. Και τότε κατάλαβα……..
Στην ψυχοθεραπεία, αυτό είναι σχεδόν κανόνας….Ότι φωνάζεις πιο δυνατά πως είσαι, συνήθως προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν είσαι το αντίθετο. Ο άνθρωπος που κραυγάζει για “ήθος”, συχνά πολεμά τη δική του σκιά τον φόβο μήπως αποκαλυφθεί πόσο ανθρώπινος, αδύναμος ή αντιφατικός είναι. Το “ήθος” είναι το πιο βολικό άλλοθι. Μπορεί να κρύψει ντροπή, ενοχή, ακόμα και διαστροφή. Η ψυχή, όταν δεν αντέχει να δει την πραγματική της φύση, τη μετατρέπει σε κήρυγμα. Όταν ντρέπομαι για τις ατέλειές μου, φωνάζω για την καθαρότητα. Όταν πνίγομαι από την ενοχή, μιλάω για ακεραιότητα. Όταν δεν αντέχω την επιθυμία μου, μιλάω για αγνότητα. Αυτό που περιέγραφε ο Φρόυντ ως αντιδραστικό σχηματισμό..η ψυχή υψώνει σημαία αρετής για να προστατευτεί από την εσωτερική της απειλή. Κι έτσι, το “ηθικό πρόσωπο” γίνεται το πιο επικίνδυνο προσωπείο γιατί πίσω του μπορεί να κρύβεται ότι πιο ανήθικο δεν τολμάει να ειπωθεί.
Το ήθος, πιστεύω, δεν το βρίσκεις σε αυτούς που το διαλαλούν, αλλά σε εκείνους που το ζουν σιωπηλά. Το αληθινό ήθος δεν χρειάζεται επιθεώρηση, ούτε χειροκρότημα.
Φαίνεται στο πώς φέρεσαι σε αυτόν που δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτα. Στο πώς ζητάς συγγνώμη χωρίς να περιμένεις να στην αναγνωρίσουν.Στην ταπεινοφροσύνη.
Γι’ αυτό, όταν κάποιος φωνάζει για ήθος, κράτα μικρό καλάθι. Όχι γιατί είναι απαραίτητα υποκριτής, αλλά γιατί είναι πληγωμένος. Γιατί πίσω από τις κραυγές του, συνήθως υπάρχει ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξεχάσει πόσο εύκολα θα μπορούσε να γίνει αυτό που καταδικάζει.
Σκέψου απλά …«Εύχομαι να βρεις τη σκιά σου, φίλε. Γιατί εκεί είναι το πραγματικό ήθος σου όχι στα λόγια, αλλά στη σιωπή που θα κάνεις όταν τη συναντήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου