Του Χρήστου Σιούλα
Χριστοί γεννιούνται κάθε μέρα στην γη, και όχι σε φάτνες. Οι φάτνες θα ήταν δώρο Θεού. Η φάτνη σε χορταίνει με την ζεστασιά του άχυρου, με την θαλπωρή της αγάπης. Η φάτνη είναι η φωλιά, το καταφύγιο μέσα στην άγρια ζούγκλα.
Είναι η ελπίδα για το αύριο, η δημιουργία των ονείρων που θα ζήσεις, ο κόσμος που δεν έζησες και προσδοκάς. Δημιουργός μήτρα έρωτα αγάπης και ζωής.
Δεν έχουν όμως όλοι την πολυτέλεια του Χριστού, γιατί ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία του «επιλέγειν». Δηλαδή μας παράτησε μια νύχτα κάπου εκεί, έξω απ’ την Εδέμ, να φτερουγίσουμε άτσαλα στον επίγειο ουρανό, ψάχνοντας την γη της Επαγγελίας.
Έχοντας χάσει τον παράδεισο για πάντα. Και μάλιστα χωρίς καμία ελπίδα για ίχνη επιστροφής.
Χριστοί γεννιούνται κάθε μέρα στις φαβέλες της Βραζιλίας, μες τα λασπόνερα και στις παραγκουπόλεις. Μέσα στην βία, τα ναρκωτικά και την μαφία. Χριστοί που δεν έχουν καν καιρό για όνειρα. Χτυπήσανε απλά μια πόρτα κατά λάθος με τη γέννησή τους και μπήκανε αμέσως στην κόλαση.
Επικηρυγμένοι πριν γεννηθούν ακόμα. Όποιος τους κλείσει την πόρτα εισόδου στην ζωή πληρώνεται και με το παραπάνω, κατά κεφαλήν.
Χριστοί γεννιούνται κάθε μέρα στην Αφρική, που αν επιζήσουν θα χορταίνουν την πείνα τους μασώντας στουπιά ποτισμένα με πετρέλαιο και με χυμένη βενζίνη. Αν δεν πεθάνουν απ’ την δίψα, θα ζήσουνε την κόλαση του διαμαντιού, προσφέροντας πετράδια για να στολιστούν οι όμορφες γυναίκες του Ηρώδη.
Χριστοί γεννιούνται και πεθαίνουν και στην Γάζα, εκεί που ο Ηρώδης κρατάει ακόμα και την ταυτότητά του φανερή, καθηλώνοντάς μας με την παγωμένη απορία των ματιών τους, κοντράροντας την παγωμένη αδιαφορία της δικιάς μας σιωπής. Χριστοί ενός άλλου Θεού αλλά τόσο κοντινού σε εμάς. Άνθρωποι όλοι μας βλέπεις.
Αλλά κι αλλού να πάμε, στο Πακιστάν και στην Ινδία, στο Μπαγκλαντές και το Αφγανιστάν, στην Συρία και την χώρα του Καβάφη, σ’ όλες αυτές τις χώρες της αυτοκρατορίας του Μέγα Αλέξανδρου, που με τόσο πάθος διεκδικούμε το domain του, στις υφαλοκρηπίδες των νησιών μας, στους βράχους που τόσο αγαπάμε, στους δικούς μας βράχους, θα βρούμε Χριστούς να ξεβράζονται πεθαμένοι. Χωρίς να έχουν τύχει μιας «ευτυχισμένης» γέννησης σε καμιά χώρα του κόσμου τούτου. Χριστοί άλλης πατρίδας και άλλης γης. Χριστοί ενός ριζικού άλλου, μαύροι Χριστοί, με μαύρο φως στα μάτια να φέγγει και να φωτίζουν οι δικές μας νύχτες. Απόγνωση!
Φέτος λοιπόν ο Ηρώδης αποφάσισε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα στη χώρα μας. Στον δικό μας τόπο, με τα δικά μας παιδιά και τα δικά μας όνειρα. Με τις δικές μας ελπίδες. Έβαλε στο μάτι την Πατρίδα μας και είπε να έρθει κατά εδώ.
Δημοφιλής προορισμός η Ελλάδα, πως του ’χε ξεφύγει ως τα τώρα, και δεν μας είχε επισκεφτεί, περίεργο!
Δημοσιεύτηκε την Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου του 2015
Χρήστος Σιούλας: Σχετικά με τον συντάκτη
Χριστοί γεννιούνται κάθε μέρα στην γη, και όχι σε φάτνες. Οι φάτνες θα ήταν δώρο Θεού. Η φάτνη σε χορταίνει με την ζεστασιά του άχυρου, με την θαλπωρή της αγάπης. Η φάτνη είναι η φωλιά, το καταφύγιο μέσα στην άγρια ζούγκλα.
Είναι η ελπίδα για το αύριο, η δημιουργία των ονείρων που θα ζήσεις, ο κόσμος που δεν έζησες και προσδοκάς. Δημιουργός μήτρα έρωτα αγάπης και ζωής.
Δεν έχουν όμως όλοι την πολυτέλεια του Χριστού, γιατί ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία του «επιλέγειν». Δηλαδή μας παράτησε μια νύχτα κάπου εκεί, έξω απ’ την Εδέμ, να φτερουγίσουμε άτσαλα στον επίγειο ουρανό, ψάχνοντας την γη της Επαγγελίας.
Έχοντας χάσει τον παράδεισο για πάντα. Και μάλιστα χωρίς καμία ελπίδα για ίχνη επιστροφής.
Χριστοί γεννιούνται κάθε μέρα στις φαβέλες της Βραζιλίας, μες τα λασπόνερα και στις παραγκουπόλεις. Μέσα στην βία, τα ναρκωτικά και την μαφία. Χριστοί που δεν έχουν καν καιρό για όνειρα. Χτυπήσανε απλά μια πόρτα κατά λάθος με τη γέννησή τους και μπήκανε αμέσως στην κόλαση.
Επικηρυγμένοι πριν γεννηθούν ακόμα. Όποιος τους κλείσει την πόρτα εισόδου στην ζωή πληρώνεται και με το παραπάνω, κατά κεφαλήν.
Χριστοί γεννιούνται κάθε μέρα στην Αφρική, που αν επιζήσουν θα χορταίνουν την πείνα τους μασώντας στουπιά ποτισμένα με πετρέλαιο και με χυμένη βενζίνη. Αν δεν πεθάνουν απ’ την δίψα, θα ζήσουνε την κόλαση του διαμαντιού, προσφέροντας πετράδια για να στολιστούν οι όμορφες γυναίκες του Ηρώδη.
Χριστοί γεννιούνται και πεθαίνουν και στην Γάζα, εκεί που ο Ηρώδης κρατάει ακόμα και την ταυτότητά του φανερή, καθηλώνοντάς μας με την παγωμένη απορία των ματιών τους, κοντράροντας την παγωμένη αδιαφορία της δικιάς μας σιωπής. Χριστοί ενός άλλου Θεού αλλά τόσο κοντινού σε εμάς. Άνθρωποι όλοι μας βλέπεις.
Αλλά κι αλλού να πάμε, στο Πακιστάν και στην Ινδία, στο Μπαγκλαντές και το Αφγανιστάν, στην Συρία και την χώρα του Καβάφη, σ’ όλες αυτές τις χώρες της αυτοκρατορίας του Μέγα Αλέξανδρου, που με τόσο πάθος διεκδικούμε το domain του, στις υφαλοκρηπίδες των νησιών μας, στους βράχους που τόσο αγαπάμε, στους δικούς μας βράχους, θα βρούμε Χριστούς να ξεβράζονται πεθαμένοι. Χωρίς να έχουν τύχει μιας «ευτυχισμένης» γέννησης σε καμιά χώρα του κόσμου τούτου. Χριστοί άλλης πατρίδας και άλλης γης. Χριστοί ενός ριζικού άλλου, μαύροι Χριστοί, με μαύρο φως στα μάτια να φέγγει και να φωτίζουν οι δικές μας νύχτες. Απόγνωση!
Φέτος λοιπόν ο Ηρώδης αποφάσισε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα στη χώρα μας. Στον δικό μας τόπο, με τα δικά μας παιδιά και τα δικά μας όνειρα. Με τις δικές μας ελπίδες. Έβαλε στο μάτι την Πατρίδα μας και είπε να έρθει κατά εδώ.
Δημοφιλής προορισμός η Ελλάδα, πως του ’χε ξεφύγει ως τα τώρα, και δεν μας είχε επισκεφτεί, περίεργο!
Δημοσιεύτηκε την Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου του 2015
Χρήστος Σιούλας: Σχετικά με τον συντάκτη
