Παναγιώτα Μπλέτα
Τα «ΤΑΞΊΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ» είναι μικρά λυρικά ταξίδια στο κόσμο της στοχαστικής ποίησης.
Ο Γιώργος Μανιός περιγράφει τον έρωτα, την καθημερινότητα, τα ανθρώπινα συναισθήματα, τα προβλήματα του ανθρώπου στο σύγχρονο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, μέσα από μοναδικές μελωδικές διαδρομές.
Στην ποίησή του μπορεί να διακρίνει κανείς την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα στο επικοινωνιακό κενό.
Χωρίς ρητορικές υπερβολές καταφέρνει να ισορροπήσει το πληθωρικό συναίσθημα με τον λιτό λόγο. Έτσι κάνει το νου του αναγνώστη να αλληλεπιδρά με το λόγο του και να γεννά τη συνέχεια. Συμπυκνώνει όλους τους αρχαίους λυρικούς, τον Αλκαίο, τη Σαπφώ, τον Ανακρέοντα, τον Ίβυκο, τον Βακχυλίδη, τον Συμωνίδη και άλλους σε ένα και μοναδικό βιβλίο σε ύφος και ταυτότητα.
Φιλοσοφεί με τις «ΙΣΧΝΕΣ ΠΕΡΣΕΙΔΕΣ» του, για να ενώσει του λαούς.
Απόσπασμα: «Μα αν δεν ενώσει; Δεν θα είναι παρά ανεπαίσθητοι φάλτσοι ήχοι στ’ απόηχο της μεγάλης έκρηξης.»
Εκφράζει τη συλλογική συνείδηση, προτρέποντας σε πολιτικό αγώνα με το ποίημα του «ΑΥΤΌ ΤΟ ΓΚΡΊΖΟ».
Απόσπασμα: «Ας βάλουμε μπροστά τα στήθια, δεν θα’ ρθει από αλλού βοήθεια. ΕΓΏ, ΕΣΎ, ΑΥΤΟΣ κι ο ΑΛΛΟΣ. Μόνο ΕΜΕΙΣ… ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ.»
Θρηνεί τη Μεσόγειο στο ποίημα του «ΤΟ ΔΈΝΔΡΟ ΜΑΣ», αποτυπώνοντας τα χαρακτηριολογικά στοιχεία μιας ματωμένης Ευρώπης σε ήθος και πράξη.
Απόσπασμα: «Να μη βαλτώσει κανείς, ούτε στο δάσος της γνώσης. Με πρόσχημα την Αναγέννηση. Στο Νότο. Ήρθαν να κλαδέψουν και ακρωτηρίασαν…».
Καταγγέλλει την παραπληροφόρηση, τη δημαγωγία, την εξάρτηση που δημιουργούν τα κόμματα, η κατευθυνόμενη παιδεία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι βολεμένοι σοφοί σε μια προσπάθεια να εγκλωβίσουν την αγωνιστική ενέργεια των λαών που διεκδικούν δικαιοσύνη, ελευθερία, πραγματική δημοκρατία.
Αποσπάσματα από τα ποιήματα του «ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ», «ΧΟΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ» και «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΑΧΥΦΑΓΕΙΑ»: «Στον αργαλειό της νόησης υφαίνουν πάλι δίχτυα.», « Εγκλωβίστηκε το μυαλό σου σε δόγματα. Αναλώθηκε σε τσιτάτα και κόμματα.». «Πνευματικά ταχυφαγεία τα κέντρα γνώσης της ντροπής.».
Κατακρίνει την παγκοσμιοποίηση του κέρδους, στο ποίημά του «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ». Δραματοποιεί τον αγώνα του ανθρώπου να αντισταθεί.
Απόσπασμα: «Πως χάσαμε τελικά; Αφού δεν αγωνιστήκαμε.»
Αποκαλύπτει τη διάσταση της παραεπιστήμης, στο ποίημά του «ΦΥΣΗΞΕ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ».
Απόσπασμα: «Η επιστήμη εξαργυρώθηκε στο κέρδος. Το πνεύμα καταναλώθηκε στη χειραγώγηση. Γυρίσαμε εκεί που μας άξιζε.».
Και εστιάζει στη πηγή των κακών, που είναι τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος. Που είναι η εσώτερη του φύση, η πλεονεξία, η ατιμία, ο αριβισμός, ο ραγιαδισμός, η αδυναμία του να ορθώσει ανάστημα πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό και μετά στον παράκοσμο που λειτουργεί γύρω του.
Κοινωνικά όπλα τα περισσότερα ποιήματά του, υπονομεύουν την αταραξία, το βύθισμα στον καναπέ, την κοινωνική και πολιτική αναλγησία.
Και καταλήγει στον έρωτα, το θεραπευτικό βότανο των πληγών του ανθρώπου, αλλά και την κινητήριο δύναμη όλων των επαναστάσεων.
Αποθεώνει τον έρωτα για τον σύντροφο, τον συνάνθρωπο, την ελευθερία, την επανάσταση.
Με την διαδοχή λέξεων και εικόνων εσωτερικεύει τις εξωτερικές εικόνες. Τους δίνει μουσικότητα, φαντασία και δύναμη.
Η ποίηση του Γιώργου Μανιού διακρίνεται από απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν είναι υπαινικτική. Είναι ευπρόσληπτη και πολλές φορές θα έλεγε κανείς αντιποιητική, καθώς δεν διστάζει να ασχημοποιήσει την ωραιοποιημένη πραγματικότητα.
Η ποίηση του Γιώργου Μανιού είναι καθαρή, κατασταλαγμένη λαϊκή σοφία. Η ποίηση του Γιώργου Μανιού είναι «μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο», όπως θα έλεγε ο Νικηφόρος Βρεττάκος.
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Τα «ΤΑΞΊΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ» είναι μικρά λυρικά ταξίδια στο κόσμο της στοχαστικής ποίησης.
Ο Γιώργος Μανιός περιγράφει τον έρωτα, την καθημερινότητα, τα ανθρώπινα συναισθήματα, τα προβλήματα του ανθρώπου στο σύγχρονο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, μέσα από μοναδικές μελωδικές διαδρομές. Στην ποίησή του μπορεί να διακρίνει κανείς την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα στο επικοινωνιακό κενό.
Χωρίς ρητορικές υπερβολές καταφέρνει να ισορροπήσει το πληθωρικό συναίσθημα με τον λιτό λόγο. Έτσι κάνει το νου του αναγνώστη να αλληλεπιδρά με το λόγο του και να γεννά τη συνέχεια. Συμπυκνώνει όλους τους αρχαίους λυρικούς, τον Αλκαίο, τη Σαπφώ, τον Ανακρέοντα, τον Ίβυκο, τον Βακχυλίδη, τον Συμωνίδη και άλλους σε ένα και μοναδικό βιβλίο σε ύφος και ταυτότητα.
Φιλοσοφεί με τις «ΙΣΧΝΕΣ ΠΕΡΣΕΙΔΕΣ» του, για να ενώσει του λαούς.
Απόσπασμα: «Μα αν δεν ενώσει; Δεν θα είναι παρά ανεπαίσθητοι φάλτσοι ήχοι στ’ απόηχο της μεγάλης έκρηξης.»
Εκφράζει τη συλλογική συνείδηση, προτρέποντας σε πολιτικό αγώνα με το ποίημα του «ΑΥΤΌ ΤΟ ΓΚΡΊΖΟ».
Απόσπασμα: «Ας βάλουμε μπροστά τα στήθια, δεν θα’ ρθει από αλλού βοήθεια. ΕΓΏ, ΕΣΎ, ΑΥΤΟΣ κι ο ΑΛΛΟΣ. Μόνο ΕΜΕΙΣ… ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ.»
Θρηνεί τη Μεσόγειο στο ποίημα του «ΤΟ ΔΈΝΔΡΟ ΜΑΣ», αποτυπώνοντας τα χαρακτηριολογικά στοιχεία μιας ματωμένης Ευρώπης σε ήθος και πράξη.
Απόσπασμα: «Να μη βαλτώσει κανείς, ούτε στο δάσος της γνώσης. Με πρόσχημα την Αναγέννηση. Στο Νότο. Ήρθαν να κλαδέψουν και ακρωτηρίασαν…».
Καταγγέλλει την παραπληροφόρηση, τη δημαγωγία, την εξάρτηση που δημιουργούν τα κόμματα, η κατευθυνόμενη παιδεία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι βολεμένοι σοφοί σε μια προσπάθεια να εγκλωβίσουν την αγωνιστική ενέργεια των λαών που διεκδικούν δικαιοσύνη, ελευθερία, πραγματική δημοκρατία.
Αποσπάσματα από τα ποιήματα του «ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ», «ΧΟΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ» και «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΑΧΥΦΑΓΕΙΑ»: «Στον αργαλειό της νόησης υφαίνουν πάλι δίχτυα.», « Εγκλωβίστηκε το μυαλό σου σε δόγματα. Αναλώθηκε σε τσιτάτα και κόμματα.». «Πνευματικά ταχυφαγεία τα κέντρα γνώσης της ντροπής.».
Κατακρίνει την παγκοσμιοποίηση του κέρδους, στο ποίημά του «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ». Δραματοποιεί τον αγώνα του ανθρώπου να αντισταθεί.
Απόσπασμα: «Πως χάσαμε τελικά; Αφού δεν αγωνιστήκαμε.»
Αποκαλύπτει τη διάσταση της παραεπιστήμης, στο ποίημά του «ΦΥΣΗΞΕ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ».
Απόσπασμα: «Η επιστήμη εξαργυρώθηκε στο κέρδος. Το πνεύμα καταναλώθηκε στη χειραγώγηση. Γυρίσαμε εκεί που μας άξιζε.».
Και εστιάζει στη πηγή των κακών, που είναι τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος. Που είναι η εσώτερη του φύση, η πλεονεξία, η ατιμία, ο αριβισμός, ο ραγιαδισμός, η αδυναμία του να ορθώσει ανάστημα πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό και μετά στον παράκοσμο που λειτουργεί γύρω του.
Κοινωνικά όπλα τα περισσότερα ποιήματά του, υπονομεύουν την αταραξία, το βύθισμα στον καναπέ, την κοινωνική και πολιτική αναλγησία.
Και καταλήγει στον έρωτα, το θεραπευτικό βότανο των πληγών του ανθρώπου, αλλά και την κινητήριο δύναμη όλων των επαναστάσεων.
Αποθεώνει τον έρωτα για τον σύντροφο, τον συνάνθρωπο, την ελευθερία, την επανάσταση.
Με την διαδοχή λέξεων και εικόνων εσωτερικεύει τις εξωτερικές εικόνες. Τους δίνει μουσικότητα, φαντασία και δύναμη.
Η ποίηση του Γιώργου Μανιού διακρίνεται από απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν είναι υπαινικτική. Είναι ευπρόσληπτη και πολλές φορές θα έλεγε κανείς αντιποιητική, καθώς δεν διστάζει να ασχημοποιήσει την ωραιοποιημένη πραγματικότητα.
Η ποίηση του Γιώργου Μανιού είναι καθαρή, κατασταλαγμένη λαϊκή σοφία. Η ποίηση του Γιώργου Μανιού είναι «μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο», όπως θα έλεγε ο Νικηφόρος Βρεττάκος.
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου