Της Λίλα Μήτσουρα
Διασχίζω τρέχοντας την μεγάλη κεντρική λεωφόρο, τυλιγμένη καλά στο ζεστό πανωφόρι μου. Σηκώνω το κασκόλ μέχρι την μύτη μου, ειλικρινά είναι τόσο παγωμένη που νομίζω ότι θα σπάσει. Τρέχω να προλάβω το λεωφορείο, αν το χάσω θα περιμένω πολλή ώρα μέχρι το επόμενο και κάνει παγωνιά. Έχει πολύ αέρα και αυτό κάνει το κρύο πιο τσουχτερό. Που να πάρει η ευχή! δεν έβαλα γάντια και τα χέρια είναι κοκκαλώμενα. Και αυτό το λεωφορείο δεν έχει θέρμανση. Έλεος πια, πουντιάσαμε! Προσπαθώ να βρω μια θέση που να με βολεύει μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.
Στο σπίτι μου.
Ονειρεύομαι τη ζέστη του, τη φωτιά στο τζάκι και γω τυλιγμένη σε κουβέρτα να χαλάρωνω. Για καλοριφέρ ούτε λόγος εντάξει? Πανάκριβο το πετρέλαιο, ίσως βάλω αν πέσουν χιόνια. Συχνά αστειεύομαι, λέγοντας πως όποιος έρχεται σπίτι μου θα τον περιμένουν στην εξώπορτα κασκόλ, γάντια και ίσως κουβερτούλα φλις. Γελάω με τη κατάσταση που ζω και αυτοσαρκάζομαι, θαρρώ πως έτσι το καταπίνω καλύτερα αυτό που ζω, αυτό που ζούμε οι περισσότεροι από μας.
Πλησιάζω σπίτι μου και κρυώνω πολύ. Μόνο που ξαφνικά παγώνω κυριολεκτικά με την εικόνα του άστεγου που είχα δει προ ημερών. Εκείνον τον άστεγο που ήταν χωμένος σε ένα τετράγωνο κουτί από τηλεόραση, στα στενά της Ακρόπολης. Κατεβάζω την ματιά μου και δεν ξέρω πως να κρυφτώ από τον εαυτό μου. Αν κρυώνω εγώ, αυτός τι κάνει? Εκείνη η ηλικιωμένη που ήταν ξαπλωμένη στο παγκάκι στην Μητρόπολη? Όλοι οι άστεγοι?
"Μαμά να βάλουμε και φωτάκια και στολίδια στην βεράντα!" μου είπε ο γιος μου. Χριστούγεννα βλέπεις, Χριστούγεννα του 2013 και αν τραβηχτώ λίγο στην άκρη της εικόνας και την δω από μακριά μου θυμίζουν ελληνική ταινία με την Μάρθα Βούρτση, του 196κάτι. Μόνο που εδώ σε αυτή την ταινία παίζω και γω. Είμαι πρωταγωνίστρια, είμαστε όλοι πρωταγωνιστές. Μιλάμε για υπερπαραγωγή. Η απάντηση μου ήταν απότομη και θυμωμένη! "ΌΧΙ! "Όχι παιδί μου όταν έξω υπάρχουν τόσοι άστεγοι που δεν έχουν ένα δωμάτιο απλό για να ζήσουν, ή ένα πιάτο φαγητό ζεστό, εγώ αρνούμαι να στολίσω. Είναι σαν να στολίζω τα χάλια μου για να τα κρύψω. Και καλά ρε μαμά δηλαδή αν δεν στολίσουμε εμείς θα αλλάξει κάτι? "ήρθε η απάντηση του. "Σέβομαι τον πόνο τους την κατάσταση τους, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω εγώ που λέγομαι άνθρωπος ,την στιγμή που δεν κάνω κάτι αξιόλογο για να αλλάξω την κατάσταση!"
Την ίδια στιγμή που φοβάμαι σοβαρά ότι και γω ίσως τις επόμενες μέρες τους κάνω παρέα στα παγκάκια. Πλειστηριασμοί. Μια λέξη που με πιάνει τρόμος και που την προφέρω. Δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση πια, αλλά ίσως αν γίνω πιο συμπονετική με λυπηθεί ο Θεός και δεν χάσω και γω το δικό μου. Ποτέ δεν ξέρεις έτσι? Όπως τα παιδιά λένε στον Άγιο Βασίλη πόσο καλά παιδιά ήταν όλο τον χρόνο. Έτσι και γω προσπαθώ να δείξω στο καλό Θεούλη μου, τον δικό μου Θεό, πόσο καλός άνθρωπος είμαι και πόσο θεοσεβούμενη για να με αφήσει στην απέξω. Του φωνάζω δηλαδή με όλους τους τρόπους ότι εγώ είμαι καλή συμπονετική και νοιάζομαι όλους τους κακομοίρηδες, οπότε δικαιούμαι να μη γίνω και γω κακομοίρα, σωστά?
ΣΩΣΤΑ?
Προστατευμένη σε ένα ζεστό σπίτι, έστω και αν είναι ζεστό ένα μόνο δωμάτιο, έχοντας ακόμη την δυνατότητα να ψωνίζω και να ετοιμάζω χριστουγενιάτικα δείπνα, μου είναι εύκολο αλήθεια να είμαι πονόψυχη με αυτόν που είναι σε χειρότερη σαφώς θέση από μένα. Από θέση ισχύος μπορώ να είμαι ότι θέλω.
Δηλώνω, λοιπόν υπεύθυνα και επώνυμα, ότι ήμουν καλός άνθρωπος, τα γράφω κιόλας για να υπάρχουν γραπτές απόδειξεις, δεν στόλισα όσο θα ήθελα, για να κάνω και γω την αντίσταση μου. Δεν θα κάνω μεγάλο τραπέζι με πολλά φαγητά γιατί σκέφτομαι τους πεινασμένους. Δεν θα ψωνίσω γιορτινά ρούχα γιατί υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που κρυώνουν πραγματικά και πρέπει να δείξω ότι τους σκέφτομαι. Το φωνάζω δυνατά με τις πράξεις μου για να καταλάβουν και τα παιδιά μου, γιατί πρέπει και αυτά να τα μάθω να είναι καλοί άνθρωποι σαν και μένα, κατάλαβες? Άλλωστε όλη την ώρα τους λέω ότι πρέπει να δοξάζουν τον Θεό που έχουν ένα πιάτο φαγητό και σπίτι για να μείνουν, τι άλλο να κάνω για να δείξω ότι είμαι καλή χριστιανή?
Με ακούς Θεέ?
Ήμουν καλή χριστιανή για αυτό σε παρακαλώ μη μου πάρεις το δικό μου σπίτι. Δεν ξέρω τι θα κάνεις με τους άλλους, εγώ για μένα σου μιλώ τώρα? ΕΝΤΑΞΕΙ???? Τα είπα, τα έκανα, τα έδειξα, τα έγραψα. ΑΑΑΑ μη ξεχάσω να σου πω ότι άναψα και κεράκι στην εκκλησία μέρες άγιες που είναι, για όλους όσους είναι στο δρόμο και να τους λυπηθείς. Στάσου μια στιγμή κάτι ξέχασα, ψώνισα και μερικές τσάντες τρόφιμα για τα συσσίτια. Λοιπόν, εγώ ήμουν καλή γυναίκα, εγώ προσεύχομαι σε σένα, εγώ κάνω καλές πράξεις, εμένα θέλω να βοηθήσεις, για το δικό μου σπίτι και την δική μου ζωή σου μιλώ. Τους άλλους τους κακομοίρηδες τους νοιάζομαι και τους αγαπώ αλλά τώρα μιλάμε για μένα.
Αυτά είχα να πω εγώ. Μια καλή χριστιανή, με ιδιόκτητο σπίτι που δεν θα της ανήκει σε λίγο, πολίτης μιας χώρας, που δεν της ανήκει ήδη. Πατρίδα έχω, χώρα δεν έχω, την παρέδωσαν αμαχητί σε άλλους. Την παραδώσαμε αμαχητί σε ξένους. Με έναν αδελφό λαό που παλεύουμε όλοι να σώσουμε τους τέσσερις δικούς μας τοίχους και μόνο. Και αν έχω σπίτι ακόμα, χώρα δεν έχω.
ΕΙΜΑΙ ΗΔΗ ΑΣΤΕΓΗ!!!!!!!
Διασχίζω τρέχοντας την μεγάλη κεντρική λεωφόρο, τυλιγμένη καλά στο ζεστό πανωφόρι μου. Σηκώνω το κασκόλ μέχρι την μύτη μου, ειλικρινά είναι τόσο παγωμένη που νομίζω ότι θα σπάσει. Τρέχω να προλάβω το λεωφορείο, αν το χάσω θα περιμένω πολλή ώρα μέχρι το επόμενο και κάνει παγωνιά. Έχει πολύ αέρα και αυτό κάνει το κρύο πιο τσουχτερό. Που να πάρει η ευχή! δεν έβαλα γάντια και τα χέρια είναι κοκκαλώμενα. Και αυτό το λεωφορείο δεν έχει θέρμανση. Έλεος πια, πουντιάσαμε! Προσπαθώ να βρω μια θέση που να με βολεύει μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.
Στο σπίτι μου.
Ονειρεύομαι τη ζέστη του, τη φωτιά στο τζάκι και γω τυλιγμένη σε κουβέρτα να χαλάρωνω. Για καλοριφέρ ούτε λόγος εντάξει? Πανάκριβο το πετρέλαιο, ίσως βάλω αν πέσουν χιόνια. Συχνά αστειεύομαι, λέγοντας πως όποιος έρχεται σπίτι μου θα τον περιμένουν στην εξώπορτα κασκόλ, γάντια και ίσως κουβερτούλα φλις. Γελάω με τη κατάσταση που ζω και αυτοσαρκάζομαι, θαρρώ πως έτσι το καταπίνω καλύτερα αυτό που ζω, αυτό που ζούμε οι περισσότεροι από μας.
Πλησιάζω σπίτι μου και κρυώνω πολύ. Μόνο που ξαφνικά παγώνω κυριολεκτικά με την εικόνα του άστεγου που είχα δει προ ημερών. Εκείνον τον άστεγο που ήταν χωμένος σε ένα τετράγωνο κουτί από τηλεόραση, στα στενά της Ακρόπολης. Κατεβάζω την ματιά μου και δεν ξέρω πως να κρυφτώ από τον εαυτό μου. Αν κρυώνω εγώ, αυτός τι κάνει? Εκείνη η ηλικιωμένη που ήταν ξαπλωμένη στο παγκάκι στην Μητρόπολη? Όλοι οι άστεγοι?
"Μαμά να βάλουμε και φωτάκια και στολίδια στην βεράντα!" μου είπε ο γιος μου. Χριστούγεννα βλέπεις, Χριστούγεννα του 2013 και αν τραβηχτώ λίγο στην άκρη της εικόνας και την δω από μακριά μου θυμίζουν ελληνική ταινία με την Μάρθα Βούρτση, του 196κάτι. Μόνο που εδώ σε αυτή την ταινία παίζω και γω. Είμαι πρωταγωνίστρια, είμαστε όλοι πρωταγωνιστές. Μιλάμε για υπερπαραγωγή. Η απάντηση μου ήταν απότομη και θυμωμένη! "ΌΧΙ! "Όχι παιδί μου όταν έξω υπάρχουν τόσοι άστεγοι που δεν έχουν ένα δωμάτιο απλό για να ζήσουν, ή ένα πιάτο φαγητό ζεστό, εγώ αρνούμαι να στολίσω. Είναι σαν να στολίζω τα χάλια μου για να τα κρύψω. Και καλά ρε μαμά δηλαδή αν δεν στολίσουμε εμείς θα αλλάξει κάτι? "ήρθε η απάντηση του. "Σέβομαι τον πόνο τους την κατάσταση τους, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω εγώ που λέγομαι άνθρωπος ,την στιγμή που δεν κάνω κάτι αξιόλογο για να αλλάξω την κατάσταση!"
Την ίδια στιγμή που φοβάμαι σοβαρά ότι και γω ίσως τις επόμενες μέρες τους κάνω παρέα στα παγκάκια. Πλειστηριασμοί. Μια λέξη που με πιάνει τρόμος και που την προφέρω. Δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση πια, αλλά ίσως αν γίνω πιο συμπονετική με λυπηθεί ο Θεός και δεν χάσω και γω το δικό μου. Ποτέ δεν ξέρεις έτσι? Όπως τα παιδιά λένε στον Άγιο Βασίλη πόσο καλά παιδιά ήταν όλο τον χρόνο. Έτσι και γω προσπαθώ να δείξω στο καλό Θεούλη μου, τον δικό μου Θεό, πόσο καλός άνθρωπος είμαι και πόσο θεοσεβούμενη για να με αφήσει στην απέξω. Του φωνάζω δηλαδή με όλους τους τρόπους ότι εγώ είμαι καλή συμπονετική και νοιάζομαι όλους τους κακομοίρηδες, οπότε δικαιούμαι να μη γίνω και γω κακομοίρα, σωστά?
ΣΩΣΤΑ?
Προστατευμένη σε ένα ζεστό σπίτι, έστω και αν είναι ζεστό ένα μόνο δωμάτιο, έχοντας ακόμη την δυνατότητα να ψωνίζω και να ετοιμάζω χριστουγενιάτικα δείπνα, μου είναι εύκολο αλήθεια να είμαι πονόψυχη με αυτόν που είναι σε χειρότερη σαφώς θέση από μένα. Από θέση ισχύος μπορώ να είμαι ότι θέλω.
Δηλώνω, λοιπόν υπεύθυνα και επώνυμα, ότι ήμουν καλός άνθρωπος, τα γράφω κιόλας για να υπάρχουν γραπτές απόδειξεις, δεν στόλισα όσο θα ήθελα, για να κάνω και γω την αντίσταση μου. Δεν θα κάνω μεγάλο τραπέζι με πολλά φαγητά γιατί σκέφτομαι τους πεινασμένους. Δεν θα ψωνίσω γιορτινά ρούχα γιατί υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που κρυώνουν πραγματικά και πρέπει να δείξω ότι τους σκέφτομαι. Το φωνάζω δυνατά με τις πράξεις μου για να καταλάβουν και τα παιδιά μου, γιατί πρέπει και αυτά να τα μάθω να είναι καλοί άνθρωποι σαν και μένα, κατάλαβες? Άλλωστε όλη την ώρα τους λέω ότι πρέπει να δοξάζουν τον Θεό που έχουν ένα πιάτο φαγητό και σπίτι για να μείνουν, τι άλλο να κάνω για να δείξω ότι είμαι καλή χριστιανή?
Με ακούς Θεέ?
Ήμουν καλή χριστιανή για αυτό σε παρακαλώ μη μου πάρεις το δικό μου σπίτι. Δεν ξέρω τι θα κάνεις με τους άλλους, εγώ για μένα σου μιλώ τώρα? ΕΝΤΑΞΕΙ???? Τα είπα, τα έκανα, τα έδειξα, τα έγραψα. ΑΑΑΑ μη ξεχάσω να σου πω ότι άναψα και κεράκι στην εκκλησία μέρες άγιες που είναι, για όλους όσους είναι στο δρόμο και να τους λυπηθείς. Στάσου μια στιγμή κάτι ξέχασα, ψώνισα και μερικές τσάντες τρόφιμα για τα συσσίτια. Λοιπόν, εγώ ήμουν καλή γυναίκα, εγώ προσεύχομαι σε σένα, εγώ κάνω καλές πράξεις, εμένα θέλω να βοηθήσεις, για το δικό μου σπίτι και την δική μου ζωή σου μιλώ. Τους άλλους τους κακομοίρηδες τους νοιάζομαι και τους αγαπώ αλλά τώρα μιλάμε για μένα.
Αυτά είχα να πω εγώ. Μια καλή χριστιανή, με ιδιόκτητο σπίτι που δεν θα της ανήκει σε λίγο, πολίτης μιας χώρας, που δεν της ανήκει ήδη. Πατρίδα έχω, χώρα δεν έχω, την παρέδωσαν αμαχητί σε άλλους. Την παραδώσαμε αμαχητί σε ξένους. Με έναν αδελφό λαό που παλεύουμε όλοι να σώσουμε τους τέσσερις δικούς μας τοίχους και μόνο. Και αν έχω σπίτι ακόμα, χώρα δεν έχω.
ΕΙΜΑΙ ΗΔΗ ΑΣΤΕΓΗ!!!!!!!
