Κοινωνία
ΕΦ-ΣΥΝ
Στα αγγλικά η φράση «mad as hell» υποδηλώνει τη μεγάλη οργή. Kαι παράφραση αυτής της έκφρασης (Mad as Hellas) επέλεξε να χρησιμοποιήσει ως τίτλο στο άρθρο του στους New York Times ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, αφιερώνοντας τη στήλη του, για άλλη μία φορά, στην ελληνική κρίση.
«Η ελληνική δημοσιονομική κρίση ξέσπασε πριν από πέντε χρόνια και οι επιπτώσεις της συνεχίζουν να επιφέρουν τεράστια ζημιά στην Ευρώπη και τον κόσμο όλο. Αλλά δεν μιλάω για τις επιπτώσεις που σας έρχονται στο μυαλό - την επέκταση από την καθίζηση που προκάλεσε η ελληνικού τύπου Μεγάλη Ύφεση ή τη μετάδοσή της σε άλλους οφειλέτες. Όχι. Οι πραγματικά καταστροφικές συνέπειες της ελληνικής κρίσης είναι ο τρόπος με τον οποίο παραμορφώθηκε η οικονομική πολιτική, καθώς δήθεν σοβαροί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έσπευσαν να μάθουν το λάθος μάθημα. Τώρα, η Ελλάδα φαίνεται να βρίσκεται πάλι σε κρίση. Θα μάθουμε αυτή τη φορά το σωστό μάθημα;
Αυτό που συνέβη την προηγούμενη φορά, όπως μπορεί να θυμόσαστε, ήταν η εκμετάλλευση των δεινών της Ελλάδας για να αλλάξουν την οικονομική ατζέντα. Ξαφνικά, υποτίθεται ότι έπρεπε να μας πιάσει εμμονή με τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ακόμα και εάν το κόστος δανεισμού βρισκόταν σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, ακόμα και μπροστά στη μαζική ανεργία. Διότι καταλαβαίνετε ότι εάν δεν μας έπιανε αυτή η εμμονή, θα γινόμασταν από μέρα σε μέρα σαν την Ελλάδα. "Η Ελλάδα είναι προειδοποίηση για το τι συμβαίνει στις χώρες που χάνουν την αξιοπιστία τους", τόνισε με έμφαση ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον, ανακοινώνοντας μέτρα λιτότητας του 2010. "Δεν είμαστε στο ίδιο μονοπάτι με την Ελλάδα", διακήρυττε την ίδια χρονιά ο Ρεπουμπλικανός Πολ Ράιαν, πρόεδρος της Επιτροπής Προϋπολογισμού της αμερικανικής Βουλής.
Στην πραγματικότητα, η Βρετανία και οι ΗΠΑ, που δανείζονται στα δικά τους νομίσματα, δεν είχαν καμία σχέση με την περίπτωση της Ελλάδας. Κι εάν πιστεύατε κάτι διαφορετικό το 2010, μέχρι τώρα, μετά από ένα χρόνο απίστευτα χαμηλών επιτοκίων, θα έπρεπε να έχετε πειστεί. Και η εμπειρία της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών που αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν σκληρά μέτρα λιτότητας, θα έπρεπε να τους έχει πείσει ότι περικόπτοντας τις δαπάνες σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση είναι μια πραγματικά κακή ιδέα, εφόσον μπορείτε να την αποφύγετε. Αυτό ισχύει και για τις υποτιθέμενες πετυχημένες περιπτώσεις - η Ιρλανδία, για παράδειγμα, αναπτύσσει πάλι την οικονομία της, αλλά έχει ακόμα ανεργία 11%, ποσοστό που είναι διπλάσιο μεταξύ των νέων.
Και η ερήμωση στην Ελλάδα είναι τρομερή. Μερικά δημοσιεύματα που έχω δει υπονοούν ότι η χώρα υποκρίνεται ότι ασθενεί, αντιδρώντας σε κάθε σκληρό μέτρο που απαιτούν οι καιροί. Στην πραγματικότητα, έχει κάνει τεράστιες προσαρμογές- περικόπτοντας την εργασία στο Δημόσιο και τις αποζημιώσεις, καταργώντας κοινωνικά προγράμματα, αυξάνοντας φόρους. Για να αντιληφθείτε την κλίμακα της λιτότητας, είναι σαν οι ΗΠΑ να προχωρήσουν σε περικοπές και αυξήσεις φόρων περίπου 1 τρισ. δολάρια τον χρόνο.
Ταυτοχρόνως, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, βούλιαξαν και παρ' όλα αυτά το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα -και μισοί από τους νέους- είναι άνεργοι.
Το αξιοπρόσεκτο, δεδομένων όλων αυτών, είναι η προθυμία των Ελλήνων να τα αποδεχτούν όλα, να δεχθούν τους ισχυρισμούς του πολιτικού κατεστημένου ότι ο πόνος είναι απαραίτητος και τελικά θα οδηγήσει στην ανάκαμψη. Και η είδηση που έχει αναστατώσει την Ευρώπη είναι ότι οι Έλληνες μπορεί να έχουν φθάσει στα όριά τους. Οι λεπτομέρειες είναι περίπλοκες, αλλά βασικά η νυν κυβέρνηση προσπαθεί με απελπισμένους πολιτικούς ελιγμούς να αναβάλει τις γενικές εκλογές. Και εάν καταρρεύσει, ο πιο πιθανός νικητής σε αυτές τις εκλογές θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της Αριστεράς που ζητά επαναδιαπραγμάτευση του προγράμματος λιτότητας, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία και έξοδο από το ευρώ.
Το σημαντικό εδώ είναι ότι δεν πρόκειται μόνο για τους Έλληνες, που είναι εξοργισμένοι (mad as Hellas) και δεν αντέχουν άλλο. Κοιτάξτε τη Γαλλία, όπου η Μαρίν Λεπέν, ηγέτις του αντιμεταναστευτικού κόμματος Εθνικό Μέτωπο, ξεπερνά στις δημοσκοπήσεις τους ηγέτες κομμάτων Δεξιάς και Αριστεράς. Κοιτάξτε την Ιταλία, όπου περίπου οι μισοί ψηφοφόροι υποστηρίζουν ριζοσπαστικά κόμματα, όπως η Λέγκα του Βορρά και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Κοιτάξτε τη Βρετανία, όπου και οι ξενόφοβοι πολιτικοί και οι Σκοτσέζοι εθνικιστές απειλούν την πολιτική τάξη.
Θα ήταν τρομερό εάν οποιαδήποτε από αυτές τις ομάδες -παραδόξως με την εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνει σχετικά πράος- ανέβει στην εξουσία. Αλλά υπάρχει λόγος για την άνοδΌ τους. Αυτό συμβαίνει όταν μια ελίτ διεκδικεί το δικαίωμα να κυβερνά, με βάση την υποτιθέμενη τεχνογνωσία της, την κατανόησΉ της για το τι πρέπει να γίνει, αποδεικνύοντας μετά ότι και δεν ξέρει τι κάνει και ότι είναι ιδεολογικά άκαμπτη για να μάθει από τα λάθη της.
Δεν έχω ιδέα πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα στην Ελλάδα. Αλλά το πραγματικό μάθημα από την πολιτική αναταραχή που βιώνει είναι πιο σημαντικό από το πλαστό μάθημα, που πολλοί έμαθαν από τα δημοσιογραφικά δεινά της.
«Η ελληνική δημοσιονομική κρίση ξέσπασε πριν από πέντε χρόνια και οι επιπτώσεις της συνεχίζουν να επιφέρουν τεράστια ζημιά στην Ευρώπη και τον κόσμο όλο. Αλλά δεν μιλάω για τις επιπτώσεις που σας έρχονται στο μυαλό - την επέκταση από την καθίζηση που προκάλεσε η ελληνικού τύπου Μεγάλη Ύφεση ή τη μετάδοσή της σε άλλους οφειλέτες. Όχι. Οι πραγματικά καταστροφικές συνέπειες της ελληνικής κρίσης είναι ο τρόπος με τον οποίο παραμορφώθηκε η οικονομική πολιτική, καθώς δήθεν σοβαροί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έσπευσαν να μάθουν το λάθος μάθημα. Τώρα, η Ελλάδα φαίνεται να βρίσκεται πάλι σε κρίση. Θα μάθουμε αυτή τη φορά το σωστό μάθημα;
Αυτό που συνέβη την προηγούμενη φορά, όπως μπορεί να θυμόσαστε, ήταν η εκμετάλλευση των δεινών της Ελλάδας για να αλλάξουν την οικονομική ατζέντα. Ξαφνικά, υποτίθεται ότι έπρεπε να μας πιάσει εμμονή με τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ακόμα και εάν το κόστος δανεισμού βρισκόταν σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, ακόμα και μπροστά στη μαζική ανεργία. Διότι καταλαβαίνετε ότι εάν δεν μας έπιανε αυτή η εμμονή, θα γινόμασταν από μέρα σε μέρα σαν την Ελλάδα. "Η Ελλάδα είναι προειδοποίηση για το τι συμβαίνει στις χώρες που χάνουν την αξιοπιστία τους", τόνισε με έμφαση ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον, ανακοινώνοντας μέτρα λιτότητας του 2010. "Δεν είμαστε στο ίδιο μονοπάτι με την Ελλάδα", διακήρυττε την ίδια χρονιά ο Ρεπουμπλικανός Πολ Ράιαν, πρόεδρος της Επιτροπής Προϋπολογισμού της αμερικανικής Βουλής.
Στην πραγματικότητα, η Βρετανία και οι ΗΠΑ, που δανείζονται στα δικά τους νομίσματα, δεν είχαν καμία σχέση με την περίπτωση της Ελλάδας. Κι εάν πιστεύατε κάτι διαφορετικό το 2010, μέχρι τώρα, μετά από ένα χρόνο απίστευτα χαμηλών επιτοκίων, θα έπρεπε να έχετε πειστεί. Και η εμπειρία της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών που αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν σκληρά μέτρα λιτότητας, θα έπρεπε να τους έχει πείσει ότι περικόπτοντας τις δαπάνες σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση είναι μια πραγματικά κακή ιδέα, εφόσον μπορείτε να την αποφύγετε. Αυτό ισχύει και για τις υποτιθέμενες πετυχημένες περιπτώσεις - η Ιρλανδία, για παράδειγμα, αναπτύσσει πάλι την οικονομία της, αλλά έχει ακόμα ανεργία 11%, ποσοστό που είναι διπλάσιο μεταξύ των νέων.
Και η ερήμωση στην Ελλάδα είναι τρομερή. Μερικά δημοσιεύματα που έχω δει υπονοούν ότι η χώρα υποκρίνεται ότι ασθενεί, αντιδρώντας σε κάθε σκληρό μέτρο που απαιτούν οι καιροί. Στην πραγματικότητα, έχει κάνει τεράστιες προσαρμογές- περικόπτοντας την εργασία στο Δημόσιο και τις αποζημιώσεις, καταργώντας κοινωνικά προγράμματα, αυξάνοντας φόρους. Για να αντιληφθείτε την κλίμακα της λιτότητας, είναι σαν οι ΗΠΑ να προχωρήσουν σε περικοπές και αυξήσεις φόρων περίπου 1 τρισ. δολάρια τον χρόνο.
Ταυτοχρόνως, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, βούλιαξαν και παρ' όλα αυτά το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα -και μισοί από τους νέους- είναι άνεργοι.
Το αξιοπρόσεκτο, δεδομένων όλων αυτών, είναι η προθυμία των Ελλήνων να τα αποδεχτούν όλα, να δεχθούν τους ισχυρισμούς του πολιτικού κατεστημένου ότι ο πόνος είναι απαραίτητος και τελικά θα οδηγήσει στην ανάκαμψη. Και η είδηση που έχει αναστατώσει την Ευρώπη είναι ότι οι Έλληνες μπορεί να έχουν φθάσει στα όριά τους. Οι λεπτομέρειες είναι περίπλοκες, αλλά βασικά η νυν κυβέρνηση προσπαθεί με απελπισμένους πολιτικούς ελιγμούς να αναβάλει τις γενικές εκλογές. Και εάν καταρρεύσει, ο πιο πιθανός νικητής σε αυτές τις εκλογές θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της Αριστεράς που ζητά επαναδιαπραγμάτευση του προγράμματος λιτότητας, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία και έξοδο από το ευρώ.
Το σημαντικό εδώ είναι ότι δεν πρόκειται μόνο για τους Έλληνες, που είναι εξοργισμένοι (mad as Hellas) και δεν αντέχουν άλλο. Κοιτάξτε τη Γαλλία, όπου η Μαρίν Λεπέν, ηγέτις του αντιμεταναστευτικού κόμματος Εθνικό Μέτωπο, ξεπερνά στις δημοσκοπήσεις τους ηγέτες κομμάτων Δεξιάς και Αριστεράς. Κοιτάξτε την Ιταλία, όπου περίπου οι μισοί ψηφοφόροι υποστηρίζουν ριζοσπαστικά κόμματα, όπως η Λέγκα του Βορρά και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Κοιτάξτε τη Βρετανία, όπου και οι ξενόφοβοι πολιτικοί και οι Σκοτσέζοι εθνικιστές απειλούν την πολιτική τάξη.
Θα ήταν τρομερό εάν οποιαδήποτε από αυτές τις ομάδες -παραδόξως με την εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνει σχετικά πράος- ανέβει στην εξουσία. Αλλά υπάρχει λόγος για την άνοδΌ τους. Αυτό συμβαίνει όταν μια ελίτ διεκδικεί το δικαίωμα να κυβερνά, με βάση την υποτιθέμενη τεχνογνωσία της, την κατανόησΉ της για το τι πρέπει να γίνει, αποδεικνύοντας μετά ότι και δεν ξέρει τι κάνει και ότι είναι ιδεολογικά άκαμπτη για να μάθει από τα λάθη της.
Δεν έχω ιδέα πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα στην Ελλάδα. Αλλά το πραγματικό μάθημα από την πολιτική αναταραχή που βιώνει είναι πιο σημαντικό από το πλαστό μάθημα, που πολλοί έμαθαν από τα δημοσιογραφικά δεινά της.
ΕΦ-ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου