Στίχοι,Απαγγελία: Κωστής Μουδάτσος
Μουσική: Νίκος Λιανέρης
-Πες μου ν'ακούσω φίλε μου ποιος είσαι για να μάθω
το όνομα σου δείξε μου και που πηγαίνεις πες μου;
-Έχω το πρόσωπο νεκρού μα στέκω μες τη μνήμη,
Ψάχνω να βρω το σπίτι μου κι ύστερα πάλι βλέπω...
Της Γης που είναι απέραντη ,το τέλος της να φτάσω,
Πέρασα κάμπους και βουνά, θάλασσες και φουρτούνες,
Την ξηρασία των καιρών,πάλεψα με το φόβο.
Από πολέμους έρχομαι κι επιστροφή γυρεύω
Αλλού με είχαν βασιλιά, με λέγαν Οδυσσέα
Και μια υφάντρα με καλεί που φαίνει και ξεφαίνει!
Χάθηκα μες τις θάλασσες, στους ξεραμένους κάμπους ,
Χάθηκα μες στις σκέψεις μου,στων ταξιδιών το μάκρος...
Δε θέλω τόπο στέρεο,να κάτσω, να ξεγνοιάσω...
Δεν έχω σκέψη αδέρφια μου για γυρισμό στο σπίτι ,
Οι πόνοι όλου του ντουνιά, στη θράκα του μυαλού μου!
Δεν ξέρω πως τα όνειρα θα γίνουν το ψωμί μου,
Βογκούν μέσα τα σπλάχνα μου,καπνό και φλόγα βγάζουν !
Μα ξέρω απ'τον άνεμο και την σκληρή την πέτρα
Στον ήλιο που βασίλεψε καινούριο ξημερώνω
Ξέρω να βλέπω στο νερό τα πέρατα του κόσμου!
Αχόρταγος ταξιδευτής π'ανοίγει νέους δρόμους.
Τα βάζω με το εκκρεμές του χρόνου με λαχτάρα,
Ψάχνω το λύχνο τον παλιό που η φλόγα δεν παλιώνει...
Ψάχνω τον ήλιο στις κορφές, τ'αέρα το τραγούδι
Την άρνηση, την γέννηση, τον θάνατο,την μοίρα!
Δεν θέλω τόπο να σταθώ, ούτε να επιστρέψω,
Ένα προσκύνημα χρωστώ και ξαναφεύγω πάλι,
Να αναστήσω τους Θεούς, π'ανάσταση χαρίζουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου