Του Judas Priestley
Ισλαμοφοβικοί, τζιχαντιστές, φασίστες, για τους ανθρώπους που έφυγαν σήμερα στις ίδιες μπάλες είστε γραμμένοι
Από τη μία είναι πάρα πολύ δύσκολο να προσπαθείς να αποφύγεις το ενεργό πολιτικό σχόλιο πάνω σε μια τραγωδία που βρίσκεται σε εξέλιξη και υπό το φως μιας ακραίας δολοφονίας δώδεκα ανθρώπων. Στα γραφεία του πασίγνωστου αριστερού σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo η γαλλική αστυνομία επιχειρεί ακόμα να συλλέξει στοιχεία της ταυτότητας των δραστών ενώ σε ολόκληρη τη Γαλλία χιλιάδες κόσμου προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ σε συγκεντρώσεις κάτω από το σύνθημα: Je Suis Charlie. Τα βίντεο με την εν ψυχρώ δολοφονία των αστυνομικών και η διαφυγή των δραστών βρίσκονται παντού στο διαδίκτυο.
Είναι από την άλλη εντερικά πιο δύσκολο να παρακολουθείς συγκρατημένος την απίστευτη προσπάθεια των ελλήνων ομοούσιων των τζιχαντιστών, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, να σχολιάζουν χωρίς καμία ντροπή, είτε για να αλλάξουν την ατζέντα, είτε για να αποσπάσουν αγιαστούρες από το θρησκόληπτο ακροατήριο τους. Αυτό που θέλει το απουσιολόγιο στα θρησκευτικά, το κοινό αυτού εδώ του ανθρώπου:
Αυτού εδώ του ανθρώπου:
Το θέμα είναι ότι το Charlie Hebdo είναι ένα περιοδικό που δεν προσφέρεται για αυτού του είδους την προσποιητή πονοψυχία.
Το Charlie Hebdo γεννιέται όταν το Γκολικό καθεστώς τον Νοέμβριο του 1969 απαγορεύει σαν «πορνογραφικό» τον προκάτοχο του Hara Kiri. Θα είναι η τρίτη και τελευταία επιβολή απαγόρευσης στην θρυλική μηνιαία έκδοση του François Cavanna μόνιμη σκοτούρα των αρχών λόγω της εμπρηστικής αρθρογραφίας και των σκίτσων που στρέφονταν πάγια ενάντια τόσο στο ακροδεξιό τιμόνι του κράτους όσο και την ασφυκτική θρησκευτική εξουσία.
Το Hara Kiri παρακολουθεί στενά όλους τους κλυδωνισμούς του Μάη '68, παίρνει θέση ενάντια στην εξουσία, προλαβαίνει να φιλοξενήσει ήδη την αφρόκρεμα της γαλλικής σκηνής που μαζί με δεκάδες άλλους θα αναποδογυρίσει τον κόσμο στα χρόνια που έρχονται. Ο Reiser, ο Topor, ο Moebius, ο Wolinski, ο Gébé, ο Cabu, είναι μόνο μερικοί.
Σχολιάζοντας τις συνθήκες θανάτου του Ντε Γκολ στο μέγαρο Colombey – «Τραγικός χορός στο Colombey: Ένας νεκρός!»
Τον θάνατο του Ντε Γκολ θα πανηγυρίσει το -ήδη εβδομαδιαίο (hebdo)- τεύχος με τη δέουσα σοβαρότητα και αμέσως μετά ο Cavanna θα οδηγήσει την έκδοση στη νέα της περίοδο με ένα έντυπο στοχοπροσηλωμένο στον έλεγχο των «αποπάνω».
Το Charlie Hebdo θα γεννηθεί, παίρνοντας το όνομα του από τον χαρακτήρα Charlie Brown με μια κοροιδευτική εσανς και από τον μόλις αποθανόντα φίλο της έκδοσης, Σαρλ Ντε Γκολ. Θα αντέξει στο ίδιο μοτίβο 12 χρόνια, μέχρι το 1981.
Το 1992 οι σεσημασμένοι πρωτεργάτες θα συναντηθούν για να του δώσουν ξανά ζωή. Οι Gébé και Cabu απογοητευμένοι από τα δημοσιογραφικά μέσα στα οποία μέχρι τότε εργάζονταν που ήθελαν απολίτικη, άχρωμη και άγευστη σάτιρα, αποφασίζουν να ξαναφτιάξουν το Charlie.
Η νέα του περίοδος θα σημαδευτεί χωρίς αμφιβολία από τα «ιερόσυλα σκίτσα» που απεικονίζουν προφήτες του Ισλαμ, πάπες και ραβίνους σε άσεμνες πόζες, με άσεμνες λεζάντες. Οι -επίτηδες- εμπρηστικές εικονογραφήσεις και η αναδημοσίευση των φημισμένων σκίτσων του Jyllands-Posten δε θα βοηθήσουν στην παγκόσμια αναταραχή του 2006, ξεσηκώνοντας βίαιες διαδηλώσεις στη Γαλλία και σε χώρες της Μ. Ανατολής, ρίχνοντας ουισκι στη φωτιά μιας ανοιχτής πληγής αλλά και μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές διαμαχές των δύο τελευταίων δεκαετιών.
Αφιερωμένο στους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς υποψηφίου, ο πατέρας της οποίας ήταν πολιτικός σύντροφος του Μάκη Βορίδη: «Λε Πεν: Η υποψήφια που σας μοιάζει»
Αρνούμενοι να κάνουν πίσω, απαντώντας στις απειλές με νέους εμπρησμούς οι συντελεστές του Charlie, υπό την διεύθυνση -τότε- του Philippe Val συχνά δημιούργησε αντιπαραθέσεις και διχασμούς και εντός της αριστεράς. Λόγος έγινε για «βολεμένη» σάτιρα που αποκρύβει την δυτική επικυριαρχία στα της μέσης ανατολής, που αγνοεί το δικαίωμα στα θρησκευτικά πιστεύω. Άλλοι υπενθύμισαν ότι δεν πρόκειται για εμμονές με το ισλαμ, το Charlie Hebdo ρήμαζε τους πάντες.
«Αν είσαι καλός μαζί μου θα σε πάρω στην διαδήλωση ενάντια στους πούστηδες παιδεραστές!»
Η κουβέντα φυσικά δεν έληξε τότε, όπως δεν έληξε και ποτέ.
Για να φτάσουμε ξανά στο σήμερα. Διαβάζοντας τα ονόματα των νεκρών ανάμεσα στους εργαζόμενους της έκδοσης το αίμα πάγωσε. Ο Wolinski. O Cabu. Άνθρωποι που μας έκαναν ανθρώπους μέσα από τη Βαβελ και το Παρα Πέντε. Ο Σπύρος Δερβενιώτης έγραψε ένα σημείωμα που έχει σημασία.
Bλέπω το ακριβώς αποπάνω εξώφυλλο, ξανακοιτάζω αυτό το tweet:
Τι θα συνέβαινε αν αυτός ο τύπος, ο πολιτικός απόγονος του Ντε Γκολ, ο αστείος χούλιγκαν της Θάτσερ, ο μισαλλόδοξος ταλιμπαν της ορθοδοξίας έλεγε ό,τι έλεγε και έκανε ό,τι έκανε στην ίδια χώρα με τους δημιουργούς που θρηνούμε σήμερα;
Μα φυσικά, θα τον ρήμαζαν πρώτο απ' όλους.
Γιατί στην τελική για την σάτιρα που κάνει τη δουλειά της, όπως και για τη δημοσιογραφία που κάνει το ίδιο και όπως για κάθε άνθρωπο που δεν αναζητεί αφορμές για να καλύψει την μισαλλοδοξία, την μισανθρωπιά και την λατρεία του στην εξουσία, δεν έχει σημασία το χρώμα.
Ισλαμοφοβικοί, τζιχαντιστές, ρατσιστές, θρησκόληπτοι, βασιλικοί, βασανιστές, δήμιοι, ΚΑΘΙΚΙΑ. Είναι πάντα οι φασίστες που δεν αντέχουν την σάτιρα.
Όλοι οι υπόλοιποι, σήμερα και πάντα, je suis charlie.
Ο διευθυντής του Charlie Hebdo, Stephane Charbonnie, μετά την επίθεση στα γραφεία του περιοδικου το 2011: “Προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατιστός”. Έφυγε σήμερα.
Από το LUBEN
Από τη μία είναι πάρα πολύ δύσκολο να προσπαθείς να αποφύγεις το ενεργό πολιτικό σχόλιο πάνω σε μια τραγωδία που βρίσκεται σε εξέλιξη και υπό το φως μιας ακραίας δολοφονίας δώδεκα ανθρώπων. Στα γραφεία του πασίγνωστου αριστερού σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo η γαλλική αστυνομία επιχειρεί ακόμα να συλλέξει στοιχεία της ταυτότητας των δραστών ενώ σε ολόκληρη τη Γαλλία χιλιάδες κόσμου προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ σε συγκεντρώσεις κάτω από το σύνθημα: Je Suis Charlie. Τα βίντεο με την εν ψυχρώ δολοφονία των αστυνομικών και η διαφυγή των δραστών βρίσκονται παντού στο διαδίκτυο.
Είναι από την άλλη εντερικά πιο δύσκολο να παρακολουθείς συγκρατημένος την απίστευτη προσπάθεια των ελλήνων ομοούσιων των τζιχαντιστών, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, να σχολιάζουν χωρίς καμία ντροπή, είτε για να αλλάξουν την ατζέντα, είτε για να αποσπάσουν αγιαστούρες από το θρησκόληπτο ακροατήριο τους. Αυτό που θέλει το απουσιολόγιο στα θρησκευτικά, το κοινό αυτού εδώ του ανθρώπου:
Αυτού εδώ του ανθρώπου:
Το θέμα είναι ότι το Charlie Hebdo είναι ένα περιοδικό που δεν προσφέρεται για αυτού του είδους την προσποιητή πονοψυχία.
Το Charlie Hebdo γεννιέται όταν το Γκολικό καθεστώς τον Νοέμβριο του 1969 απαγορεύει σαν «πορνογραφικό» τον προκάτοχο του Hara Kiri. Θα είναι η τρίτη και τελευταία επιβολή απαγόρευσης στην θρυλική μηνιαία έκδοση του François Cavanna μόνιμη σκοτούρα των αρχών λόγω της εμπρηστικής αρθρογραφίας και των σκίτσων που στρέφονταν πάγια ενάντια τόσο στο ακροδεξιό τιμόνι του κράτους όσο και την ασφυκτική θρησκευτική εξουσία.
Μάης 68 – Σπέσιαλ τούρτα, με κρέμα!
Το Hara Kiri παρακολουθεί στενά όλους τους κλυδωνισμούς του Μάη '68, παίρνει θέση ενάντια στην εξουσία, προλαβαίνει να φιλοξενήσει ήδη την αφρόκρεμα της γαλλικής σκηνής που μαζί με δεκάδες άλλους θα αναποδογυρίσει τον κόσμο στα χρόνια που έρχονται. Ο Reiser, ο Topor, ο Moebius, ο Wolinski, ο Gébé, ο Cabu, είναι μόνο μερικοί.
Σχολιάζοντας τις συνθήκες θανάτου του Ντε Γκολ στο μέγαρο Colombey – «Τραγικός χορός στο Colombey: Ένας νεκρός!»
Τον θάνατο του Ντε Γκολ θα πανηγυρίσει το -ήδη εβδομαδιαίο (hebdo)- τεύχος με τη δέουσα σοβαρότητα και αμέσως μετά ο Cavanna θα οδηγήσει την έκδοση στη νέα της περίοδο με ένα έντυπο στοχοπροσηλωμένο στον έλεγχο των «αποπάνω».
Το Charlie Hebdo θα γεννηθεί, παίρνοντας το όνομα του από τον χαρακτήρα Charlie Brown με μια κοροιδευτική εσανς και από τον μόλις αποθανόντα φίλο της έκδοσης, Σαρλ Ντε Γκολ. Θα αντέξει στο ίδιο μοτίβο 12 χρόνια, μέχρι το 1981.
Το 1992 οι σεσημασμένοι πρωτεργάτες θα συναντηθούν για να του δώσουν ξανά ζωή. Οι Gébé και Cabu απογοητευμένοι από τα δημοσιογραφικά μέσα στα οποία μέχρι τότε εργάζονταν που ήθελαν απολίτικη, άχρωμη και άγευστη σάτιρα, αποφασίζουν να ξαναφτιάξουν το Charlie.
Αριστερά: Charlie Hebdo – 2011, «Η αγάπη είναι ισχυρότερη απ' το μίσος»
Δεξιά: Hara Kiri – Οκτώβριος 1968, κριτικάροντας την κατάσταση μετά την εξέγερση του Μαϊου «Η μεγάλη συμφιλίωση του Οκτωβρίου»
Η νέα του περίοδος θα σημαδευτεί χωρίς αμφιβολία από τα «ιερόσυλα σκίτσα» που απεικονίζουν προφήτες του Ισλαμ, πάπες και ραβίνους σε άσεμνες πόζες, με άσεμνες λεζάντες. Οι -επίτηδες- εμπρηστικές εικονογραφήσεις και η αναδημοσίευση των φημισμένων σκίτσων του Jyllands-Posten δε θα βοηθήσουν στην παγκόσμια αναταραχή του 2006, ξεσηκώνοντας βίαιες διαδηλώσεις στη Γαλλία και σε χώρες της Μ. Ανατολής, ρίχνοντας ουισκι στη φωτιά μιας ανοιχτής πληγής αλλά και μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές διαμαχές των δύο τελευταίων δεκαετιών.
Αφιερωμένο στους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς υποψηφίου, ο πατέρας της οποίας ήταν πολιτικός σύντροφος του Μάκη Βορίδη: «Λε Πεν: Η υποψήφια που σας μοιάζει»Αρνούμενοι να κάνουν πίσω, απαντώντας στις απειλές με νέους εμπρησμούς οι συντελεστές του Charlie, υπό την διεύθυνση -τότε- του Philippe Val συχνά δημιούργησε αντιπαραθέσεις και διχασμούς και εντός της αριστεράς. Λόγος έγινε για «βολεμένη» σάτιρα που αποκρύβει την δυτική επικυριαρχία στα της μέσης ανατολής, που αγνοεί το δικαίωμα στα θρησκευτικά πιστεύω. Άλλοι υπενθύμισαν ότι δεν πρόκειται για εμμονές με το ισλαμ, το Charlie Hebdo ρήμαζε τους πάντες.
«Αν είσαι καλός μαζί μου θα σε πάρω στην διαδήλωση ενάντια στους πούστηδες παιδεραστές!»
Για να φτάσουμε ξανά στο σήμερα. Διαβάζοντας τα ονόματα των νεκρών ανάμεσα στους εργαζόμενους της έκδοσης το αίμα πάγωσε. Ο Wolinski. O Cabu. Άνθρωποι που μας έκαναν ανθρώπους μέσα από τη Βαβελ και το Παρα Πέντε. Ο Σπύρος Δερβενιώτης έγραψε ένα σημείωμα που έχει σημασία.
Κλείσαν τα μάτια στους ανθρώπους που μου τα ανοίξανε. Η επαφή, μεσω του Παρα Πεντε και της Βαβέλ με τα Γαλλικά κοινωνικοσατιρικά κόμικς ήταν μια πραγματική αφύπνιση στη δυνατότητα του μέσου, και αυτή που ουσιαστικά ξεκίνησε και καθόρισε τη σκιτσογραφική μου πορεία. Κατα τραγική ειρωνεία, όταν η «Γαλέρα» σήκωσε το πρωταρχικό θέμα με τα «σκίτσα του Μωάμεθ», αρκετοί συνάδελφοι που είχαν επίσης βαπτιστεί σ’ αυτό το Ζωογόνο Σηκουάνα της ελευθερίας της έκφρασης, είχαν κρατήσει μια αρκετά «ναιμεναλλάδικη» στάση βασιζόμενη στη δίκαιη οργή του καταπιεσμένου καί/η το Δέος που προκαλεί στον Άνθρωπο το Θείο. Τώρα που, ταιριαστά ανάποδα, οι Άγιοί μας έγιναν Μάρτυρες, το μονοπάτι που μας ανοίγεται φαντάζει εξ ίσου ανoρθόδοξο: Επειγει να απελευθερώσουμε κάποιους Θεούς απ’ τους πιστούς τους.
Αναφορικά με τη στέψη του Χουαν Κάρλος το Charlie Hebdo στολίζει κατάλληλα: Μουνιά, σάπιοι, τύρανοι, βασανιστές, σφαγείς, δήμιοι, φασίστες, βασιλικές κιλότες… ΚΑΘΙΚΙΑ, ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ! Για τη στέψη του Χουάν Κάρλος
Bλέπω το ακριβώς αποπάνω εξώφυλλο, ξανακοιτάζω αυτό το tweet:
Τι θα συνέβαινε αν αυτός ο τύπος, ο πολιτικός απόγονος του Ντε Γκολ, ο αστείος χούλιγκαν της Θάτσερ, ο μισαλλόδοξος ταλιμπαν της ορθοδοξίας έλεγε ό,τι έλεγε και έκανε ό,τι έκανε στην ίδια χώρα με τους δημιουργούς που θρηνούμε σήμερα;
Μα φυσικά, θα τον ρήμαζαν πρώτο απ' όλους.
Γιατί στην τελική για την σάτιρα που κάνει τη δουλειά της, όπως και για τη δημοσιογραφία που κάνει το ίδιο και όπως για κάθε άνθρωπο που δεν αναζητεί αφορμές για να καλύψει την μισαλλοδοξία, την μισανθρωπιά και την λατρεία του στην εξουσία, δεν έχει σημασία το χρώμα.
Ισλαμοφοβικοί, τζιχαντιστές, ρατσιστές, θρησκόληπτοι, βασιλικοί, βασανιστές, δήμιοι, ΚΑΘΙΚΙΑ. Είναι πάντα οι φασίστες που δεν αντέχουν την σάτιρα.
Όλοι οι υπόλοιποι, σήμερα και πάντα, je suis charlie.
Ο διευθυντής του Charlie Hebdo, Stephane Charbonnie, μετά την επίθεση στα γραφεία του περιοδικου το 2011: “Προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατιστός”. Έφυγε σήμερα.
Από το LUBEN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου