ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Σάββατο πρωί στην πλατεία Βικτωρίας. Μπροστά μου ένα ζευγάρι νέων αλλοδαπών. Αυτός ψηλός, γεροδεμένος και άνετος. Αυτή αδύνατη, με ένα μπλουτζίν σκισμένο, με τεράστιες τρύπες, που άφηναν εκτεθειμένη στο κρύο τη λευκή της σάρκα. Χλομή, με πανέμορφο πρόσωπο και τεράστια γαλανά μάτια. Κρύωνε λίγο, αλλά δεν το εκδήλωνε πολύ. Με χεράκια κόκκινα και φορτωμένη με σακούλες. Αυτός, καυκάσιος και αρρενωπός, καλοντυμένος και κομψός, την κρατούσε από το χέρι στοργικά. Γεμάτος ικανοποίηση και αυταρέσκεια, περπατούσε περήφανα και δυναμικά. Αυτή τον κοιτούσε στα μάτια και έφεγγε το πρόσωπό της από αγάπη.
Για μια στιγμή τους ζήλεψα. Ένιωσα τη χημεία. Αισθάνθηκα το μέλι να κυλάει στα χείλη τους. Τι έρωτας κι αυτός! Πρωί - πρωί και τόσο αγαπημένοι. Τι άλλο να θέλει μια γυναίκα από τη ζωή της από το να περπατά με τον αγαπημένο της; Άφοβα και ήρεμα, στους δρόμους της Αθήνας. Χάρηκα για το ζευγάρι και συνέχισα σκεπτική τον περίπατό μου. Σε δέκα μέτρα το ζευγάρι χώρισε. Αυτή προπορεύτηκε και ο κύριος έκατσε να καπνίσει ένα τσιγάρο στη γωνία του δρόμου με τα μάτια καρφωμένα στη γυναίκα. Αυτή επιτάχυνε τα βήματά της. Φαντάστηκα ότι θα πήγαινε τα ψώνια στο σπίτι τους. Έκανα λάθος. Βιαστική, μπούκαρε σε ένα από τα σπιτάκια της Φυλής. Από αυτά με τα φαναράκια αναμμένα όλο το εικοσιτετράωρο. Γνωστή ταυτότητα και καμιά αμφιβολία για το τι γίνεται μέσα. Πάντα πίστευα ότι κάποια πράγματα γίνονται μόνο τη νύχτα. Προφανώς έκανα λάθος. Στην πόρτα εμφανίστηκε ένας άνδρας που έφευγε χαρούμενος που τέλειωσε λαμπρά τη δουλειά του. Σίγουρα ικανοποιημένος με τις επιδόσεις των κυρίων εκεί μέσα.
Από περιέργεια, σταμάτησα λίγο και περίμενα γύρω στο δεκάλεπτο να δω τι θα γίνει. Μήπως έκανα λάθος και η γυναίκα απλώς εκτελούσε χρέη δούλας και είχε φέρει τα ψώνια. Μια ματιά στον κύριο με έπεισε πως ήξερε πολύ καλά τι γίνεται πίσω από τη λουλουδάτη κουρτίνα της εισόδου. Δεν βιαζόταν, ούτε ήταν νευρικός. Μάλλον περίμενε την παρέα του να πάνε για καφέ. Η γυναίκα του, η αγάπη του, θα έμενε για να συμπληρώσει το ωράριο και να βγάλει το μεροκάματο. Ωραίες οι αγάπες, αλλά μερικοί πεινούν και έχουν και έξοδα! Άξια και δουλευταρού η γυναίκα!
Αναρωτιέμαι πόσο ήσυχα βιώνει ένα ζευγάρι μια τέτοια επαγγελματική εξέλιξη. Είχε η γυναίκα άλλη επιλογή; Πώς ενέδωσε στην αγάπη του κυρίου και πόσο άνετα υπέκυψε στις αναγκαστικές θυσίες στον βωμό του έρωτα; Πόσο τυφλή είναι η αγάπη; Για ένα πράγμα δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Μπορεί να την εκμεταλλεύεται, αλλά συνάμα τη "σέβεται", και στις 8 του Μάρτη, στη Γιορτή της Γυναίκας, ο κύριος θα της φέρει ένα λουλούδι και θα της ευχηθεί ολόψυχα χρόνια πολλά.
Σάββατο πρωί στην πλατεία Βικτωρίας. Μπροστά μου ένα ζευγάρι νέων αλλοδαπών. Αυτός ψηλός, γεροδεμένος και άνετος. Αυτή αδύνατη, με ένα μπλουτζίν σκισμένο, με τεράστιες τρύπες, που άφηναν εκτεθειμένη στο κρύο τη λευκή της σάρκα. Χλομή, με πανέμορφο πρόσωπο και τεράστια γαλανά μάτια. Κρύωνε λίγο, αλλά δεν το εκδήλωνε πολύ. Με χεράκια κόκκινα και φορτωμένη με σακούλες. Αυτός, καυκάσιος και αρρενωπός, καλοντυμένος και κομψός, την κρατούσε από το χέρι στοργικά. Γεμάτος ικανοποίηση και αυταρέσκεια, περπατούσε περήφανα και δυναμικά. Αυτή τον κοιτούσε στα μάτια και έφεγγε το πρόσωπό της από αγάπη.
Για μια στιγμή τους ζήλεψα. Ένιωσα τη χημεία. Αισθάνθηκα το μέλι να κυλάει στα χείλη τους. Τι έρωτας κι αυτός! Πρωί - πρωί και τόσο αγαπημένοι. Τι άλλο να θέλει μια γυναίκα από τη ζωή της από το να περπατά με τον αγαπημένο της; Άφοβα και ήρεμα, στους δρόμους της Αθήνας. Χάρηκα για το ζευγάρι και συνέχισα σκεπτική τον περίπατό μου. Σε δέκα μέτρα το ζευγάρι χώρισε. Αυτή προπορεύτηκε και ο κύριος έκατσε να καπνίσει ένα τσιγάρο στη γωνία του δρόμου με τα μάτια καρφωμένα στη γυναίκα. Αυτή επιτάχυνε τα βήματά της. Φαντάστηκα ότι θα πήγαινε τα ψώνια στο σπίτι τους. Έκανα λάθος. Βιαστική, μπούκαρε σε ένα από τα σπιτάκια της Φυλής. Από αυτά με τα φαναράκια αναμμένα όλο το εικοσιτετράωρο. Γνωστή ταυτότητα και καμιά αμφιβολία για το τι γίνεται μέσα. Πάντα πίστευα ότι κάποια πράγματα γίνονται μόνο τη νύχτα. Προφανώς έκανα λάθος. Στην πόρτα εμφανίστηκε ένας άνδρας που έφευγε χαρούμενος που τέλειωσε λαμπρά τη δουλειά του. Σίγουρα ικανοποιημένος με τις επιδόσεις των κυρίων εκεί μέσα.
Από περιέργεια, σταμάτησα λίγο και περίμενα γύρω στο δεκάλεπτο να δω τι θα γίνει. Μήπως έκανα λάθος και η γυναίκα απλώς εκτελούσε χρέη δούλας και είχε φέρει τα ψώνια. Μια ματιά στον κύριο με έπεισε πως ήξερε πολύ καλά τι γίνεται πίσω από τη λουλουδάτη κουρτίνα της εισόδου. Δεν βιαζόταν, ούτε ήταν νευρικός. Μάλλον περίμενε την παρέα του να πάνε για καφέ. Η γυναίκα του, η αγάπη του, θα έμενε για να συμπληρώσει το ωράριο και να βγάλει το μεροκάματο. Ωραίες οι αγάπες, αλλά μερικοί πεινούν και έχουν και έξοδα! Άξια και δουλευταρού η γυναίκα!
Αναρωτιέμαι πόσο ήσυχα βιώνει ένα ζευγάρι μια τέτοια επαγγελματική εξέλιξη. Είχε η γυναίκα άλλη επιλογή; Πώς ενέδωσε στην αγάπη του κυρίου και πόσο άνετα υπέκυψε στις αναγκαστικές θυσίες στον βωμό του έρωτα; Πόσο τυφλή είναι η αγάπη; Για ένα πράγμα δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Μπορεί να την εκμεταλλεύεται, αλλά συνάμα τη "σέβεται", και στις 8 του Μάρτη, στη Γιορτή της Γυναίκας, ο κύριος θα της φέρει ένα λουλούδι και θα της ευχηθεί ολόψυχα χρόνια πολλά.
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου