Φίλιππος Γαλιάσος
Κάποια μέρα εκεί που ο Άγιος Πέτρος πετούσε τάπες φελλού μέσα σε ένα βαρέλι με Jack Daniels (ήταν ωραία διαφήμιση αν τη θυμάστε), είδε στην πύλη του παραδείσου ένα ζαρωμένο τύπο να τσιτώνει ένα μειδίαμα στα χείλη του από την υγρασία που του προκαλούσε το να είναι μπηγμένος μέσα στα σύννεφα.
Ο Άγιος πέταξε μια τάπα και αυτή τη φορά βρήκε την στεφάνη του βαρελιού. Σιγοψηθύρισε κάτι έτσι ώστε να μην τον ακούσει κανένας και σηκώθηκε για να κατευθυνθεί στην πύλη.
Πλησιάζοντας στα κάγκελα ρώτησε τον κύριο την εξής ερώτηση:
Ο Άγιος Πέτρος έμεινε σκεπτικός. Του κυρίου του φάνηκε ως μια αιωνιότητα ο χρόνος που μεσολάβησε έως του αποκριθεί αλλά ο Άγιος Πέτρος έπαιζε στα δάκτυλα την αιωνιότητα και έτσι μπορούσε να έχει όσο χρόνο ήθελε για να απαντήσει στο κάθε τι.
Ο συγγραφέας παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής αναλογιζόταν πως ο παράδεισος μάλλον δεν ήταν το κατάλληλο μέρος αν θέλει κανείς να γράψει.
Αν όλα πάνε καλά μέσα και έξω από τον καθένα δεν υπήρχε έπνευση.
Αν κάτι τέτοιο όμως ίσχυε τότε πως κατάφερε ένας και μοναδικός συγγραφέας, έχοντας εκδώσει ένα βιβλίο ή έστω δύο (το ένα ως sequel του άλλου) να καταφέρνει τόσους αιώνες να βρίσκεται στο top ten των best seller βιβλίων σε όλο τον πλανήτη;
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Κάποια μέρα εκεί που ο Άγιος Πέτρος πετούσε τάπες φελλού μέσα σε ένα βαρέλι με Jack Daniels (ήταν ωραία διαφήμιση αν τη θυμάστε), είδε στην πύλη του παραδείσου ένα ζαρωμένο τύπο να τσιτώνει ένα μειδίαμα στα χείλη του από την υγρασία που του προκαλούσε το να είναι μπηγμένος μέσα στα σύννεφα.
- "Καλησπέρα σας" του είπε, "Πως θα μπορούσαμε να φανούμε χρήσιμοι".
- "Είμαι στον παράδεισο;" ρώτησε ο κύριος στην πύλη.
- "Μα φυσικά! Και σίγουρα για να είστε εδώ θα το αξίζετε" του απάντησε ο Πέτρος.
- "Ξέρετε κάτι, καλά είναι όλα αυτά, δε λέω, αλλά...να...έχω αφήσει κάτι εκκρεμότητες εκεί κάτω και νομίζω πως ήρθα πριν την ώρα μου εδώ. Δεν ξέρω αν προβλέπεται αλλά ίσως θα μπορούσατε να κάνετε κάποια εξαίρεση, ίσως να μη μου ανοίγατε την πύλη και εγώ να βρισκόμουν και πάλι ζωντανός. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων αλλά σίγουρα εσείς γνωρίζετε καλύτερα".
Ο Άγιος πέταξε μια τάπα και αυτή τη φορά βρήκε την στεφάνη του βαρελιού. Σιγοψηθύρισε κάτι έτσι ώστε να μην τον ακούσει κανένας και σηκώθηκε για να κατευθυνθεί στην πύλη.
Πλησιάζοντας στα κάγκελα ρώτησε τον κύριο την εξής ερώτηση:
- "Συγγνώμη αν φαίνομαι αδιάκριτος αλλά τι δουλειά κάνατε στην Γη;".
- "Ήμουν συγγραφέας" απάντησε ο συγγραφέας.
- "Πολύ καλά λοιπόν. Τώρα πείτε μου, για ποιόν λόγο θέλετε να απαρνηθείτε τον παράδεισο" τον ρώτησε ο Άγιος Πέτρος.
- "Δεν απαρνούμε τον παράδεισο. Ρώτησα απλά αν μπορώ να έρθω κάποια άλλη στιγμή, έως ότου τελειώσω τη συγγραφή ενός βιβλίου που έχω αφήσει στην μέση. Όταν τελειώσω μπορείτε να με καλέσετε ξανά και εγώ θα έρθω." είπε ο κύριος κρατώντας σφιχτά τα φερ φορζέ κάγκελα της πύλης.
- "Πόσο καιρό γράφετε αυτό το βιβλίο;" ρώτησε με την σειρά του ο Πέτρος.
- "Πρέπει να έχουν περάσει καμιά εικοσαριά χρόνια. Πάντοτε είχα κάποιες εκκρεμότητες και δουλειές να διεκπαιρεώσω και όλο το καθυστερούσα. Τον τελευταίο καιρό όμως μου έχει έρθει έμπνευση και η γραφή κυλούσε σα υδράργυρος από σπασμένο θερμόμετρο."
Ο Άγιος Πέτρος έμεινε σκεπτικός. Του κυρίου του φάνηκε ως μια αιωνιότητα ο χρόνος που μεσολάβησε έως του αποκριθεί αλλά ο Άγιος Πέτρος έπαιζε στα δάκτυλα την αιωνιότητα και έτσι μπορούσε να έχει όσο χρόνο ήθελε για να απαντήσει στο κάθε τι.
- "Δεν έχω παρά να σας αφήσω να επιστρέψετε ξανά στη Γή. Έτσι όπως μου τα λέτε έχετε κάποιο όραμα, κάποια αιτία που σας κρατάει εκεί. Θέλετε να τελειώσετε κάτι και καλό θα ήταν να το κάνετε, αν το λέει η καρδιά σας. Εκτός των άλλων μπορεί το βιβλίο σας να εκδοθεί κάποια στιγμή και οι πωλήσεις του να πάνε μια χαρά και ο κόσμος να έχει στη βιβλιοθήκη του ένα βιβλίο ισάξιο με το "ταξίδι στην άκρη της νύχτας" με το "άρωμα του ονείρου" με το "άρωμα" με το "ένα παιδί μετράει τα άστρα" και τα λοιπά. Κρίμα είναι να στερήσουμε από την ανθρωπότητα ένα τέτοιο ανάγνωσμα." αποκρίθηκε ο Πέτρος και σκύβοντας προς την πύλη, πλησίασε τον κύριο κατά τέτοιο τρόπο που να μπορεί να του μιλήσει ψιθυριστά.
- "Εμείς εδώ δε τα πάμε καλά με τις εκδόσεις. Από τότε που εκδώσαμε το πρώτο μας βιβλίο δεν έχουμε ασχοληθεί με άλλους συγγραφείς. Ίσως έφταιξε βέβαια πως οι πωλήσεις της Βίβλου είναι πάντα στον νούμερο ένα και έτσι δεν υπήρχε λόγος για κάτι περισσότερο. Έστω. Πείτε πως βολευτήκαμε. Προσωπικά πιστεύω πως ο παράδεισος είναι το καλύτερο μέρος όλων, εκτός και αν κανείς είναι συγγραφέας. Ο Κύριος Καραγάτσης ακόμα μας τα ψέλνει που δεν τον αφήσαμε να τελειώσει το Δέκα. Μάθαμε όμως. Είδαμε πολλούς να έρχονται και να μη τους αρέσει εδώ. Μπορείτε λοιπόν να γυρίσετε πίσω και εύχομαι καλοτάξιδο όταν με το καλό το τελειώσετε. Δώστε και τα σέβη μου στον Dylan, από ό,τι ακούω είναι της μόδας αυτή την περίοδο στον πλανήτη σας. Θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή. Δε χανόμαστε!"
Ο συγγραφέας παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής αναλογιζόταν πως ο παράδεισος μάλλον δεν ήταν το κατάλληλο μέρος αν θέλει κανείς να γράψει.
Αν όλα πάνε καλά μέσα και έξω από τον καθένα δεν υπήρχε έπνευση.
Αν κάτι τέτοιο όμως ίσχυε τότε πως κατάφερε ένας και μοναδικός συγγραφέας, έχοντας εκδώσει ένα βιβλίο ή έστω δύο (το ένα ως sequel του άλλου) να καταφέρνει τόσους αιώνες να βρίσκεται στο top ten των best seller βιβλίων σε όλο τον πλανήτη;
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου