Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πολεμικές ασκήσεις με Αμερικανούς και Ισραηλινούς, καμπάνια υπέρ της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, πάνδημος ενθουσιασμός με την μονομερώς (από τους ίδιους) ανακηρυχθείσα «συμμαχία» με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Συναντήσεις του αρχηγού της Εθνικής Φρουράς με τον αρχηγό του αμερικανικού ΓΕΕΘΑ, παρόντος του Βρετανού πρέσβη στη Λευκωσία, όχι όμως και του υπουργού Άμυνας της Κύπρου (!). Επισκέψεις στην Ουάσιγκτον και επαφές με την αμερικανική κυβέρνηση.
Μια αμερικανική κυβέρνηση που, σημειωτέον, εκπροσωπεί τις πιο πολεμοχαρείς, ολοκληρωτικές και εξτρεμιστικές δυνάμεις που παρήγαγε το ανθρώπινο γένος στην Ιστορία του. Κυριολεκτικά. Έχουν καταργήσει όλο το διεθνές δίκαιο, έχουν αποκηρύξει όλες τις πιο σημαντικές διεθνείς συμφωνίες που υπέγραψαν οι ΗΠΑ, έχουν επαναφέρει ξανά στο προσκήνιο ακόμα και την απειλή πυρηνικού πολέμου, εργάζονται συστηματικά για την καταστροφή του κλίματος και της ζωής στον πλανήτη.
Δένονται λοιπόν οι Κύπριοι (και η Ελλάδα από κοντά) όσο πιο στενά και ποικιλότροπα μπορούν, με αυτές τις δυνάμεις ακριβώς, εγκαταλείπουν τις ιδέες του Μακάριου και του Λυσσαρίδη για αδέσμευτη πολιτική, του Ανδρέα για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, γυρνάνε την πλάτη τους στο όραμα του Μίκη για ουδετερότητα.
Αγνοούν και τα τύμπανα του πολέμου, ίσως και πυρηνικού ακόμα, που χτυπάνε όλο και πιο δυνατά γύρω-γύρω από το νησί τους.
Σχεδόν κανείς στην Κύπρο δεν φαίνεται να τα ακούει ή, αν τα ακούει, να τους δίνει σημασία, Σχεδόν κανείς δεν μοιάζει να συνυπολογίζει σοβαρά τη διεθνή κατάσταση, ούτε καν την κατάσταση της Ελλάδας. Κάνουν σαν να υπάρχουν δύο και μόνο δύο πράγματα σε όλο το σύμπαν. Τα «πετροδολάρια που έρχονται» από τη μια, να δω αν θα φτάσει τίποτα στο τέλος, η Τουρκία από την άλλη. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος, της Ελλάδας περιλαμβανομένης, απλά δεν φαίνεται να υπάρχουν.
Αυτά τα δύο είναι όμως η μύτη από την οποία λογαριάζουν τώρα να πιάσουν αυτό το «πουλί», οι άρχοντες του κόσμου.
Ενθουσιασμός στη Μεγαλόνησο, μεγαλεία. Πάνε στην Ουάσιγκτον, βλέπουν πρόσωπα όπως ο Πομπέο, τους δίνουν σημασία. Έρχεται ο Στόλος.
Μακάρι να ‘ναι έτσι ωραία όπως τα προβλέπουν. Ας μη βγει σωστός ο ποιητής που προειδοποιούσε ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Ξαφνιάστηκε ένας φίλος δημοσιογράφος, πατριώτης κι από τους λίγους που πιστεύω ότι δεν πληρώνονται για να γράφουν ότι γράφουν. Τον ρώτησα, με συγχωρείς, αλλά που ακριβώς ήταν αυτοί οι σύμμαχοι και φίλοι σας το 1974; Που ήταν το 2004, όταν σας έφεραν το σχέδιο Ανάν, ή το 2013, όταν οργάνωναν την επίθεση στις κυπριακές τράπεζες; Γιατί πιστεύετε ότι θα μείνουν σύμμαχοι και φίλοι; Είναι λογικό, συνέχισα, να συμμαχείτε με και να δίνετε τα πάντα στον ηθικό, εναντίον του φυσικού αυτουργού του εγκλήματος του 1974;
Τι σας πείθει ότι οι δυνάμεις που, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για να μην είναι ποτέ η Κύπρος λεύτερη στα χέρια των κατοίκων της, αυτές που δεν ήθελαν ούτε Ένωση, ούτε αληθινή Ανεξαρτησία, αυτές που δημιούργησαν το κυπριακό στη μορφή που το ξέρουμε σήμερα, αυτές που επέβαλαν δικτατορία στην Ελλάδα, αυτές που έκαναν εμφύλιο και πραξικόπημα στην Κύπρο, αυτές που έβαλαν την Τουρκία να εισβάλει στην Κερύνεια και τη Μόρφου, αυτές που διακινδύνευσαν ακόμα και τη διάλυση του ΝΑΤΟ για να αρπάξουν το νησί από τους Έλληνες, τώρα, ξαφνικά, σας αγάπησαν; Ότι δεν θέλουν πάλι ακριβώς το ίδιο που ‘θελαν από τον καιρό τουλάχιστο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και του Ρε, για να μην πάμε πιο πίσω και στεναχωρήσουμε πολύ κόσμο; Να πάρουν δηλαδή το νησί σας;
Τι να απαντήσει κι αυτός; Πιστεύουμε μου λέει ότι τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα, γιατί θέλουν τα πετρέλαια και ίσως μας υποστηρίξουν.
Μα τα πετρέλαια, αν υπάρχουν και είναι και πολλά, δεν είναι παρά ένας λόγος ακόμα παραπάνω να θέλουν να σας πάρουν το νησί, του ‘πα κι εγώ.
Άλλες δύο φορές στην ιστορία τους οι Έλληνες της Κύπρου ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με μια ξένη δύναμη. Την πρώτη, όταν οι Οθωμανοί αντικατέστησαν τους Ενετούς δυνάστες. Τη δεύτερη όταν οι Βρετανοί αντικατέστησαν τους Οθωμανούς τυράννους. Και στις δύο περιπτώσεις των προσδοκιών και ελπίδων ακολούθησε η τραγική διάψευση.
Η τρίτη κινδυνεύει να είναι όμως η φαρμακερή. Στην εποχή μας, εποχή μαζικών μεταναστεύσεων λαών και οικονομικών πολέμων, παγκόσμιας επίθεσης του ολοκληρωτισμού κατά λαών, εθνών και κρατών, η απώλεια της κυπριακής ανεξαρτησίας, προς την οποία ήδη οδεύει ολοταχώς, με τις πετρελαϊκές και αμυντικές επιλογές της, η Λευκωσία, θα σημάνει την έξοδο, αργά ή γρήγορα, με οικονομικές ή άλλες μεθόδους, του ελληνισμού από το έξοχης στρατηγικής αξίας νησί.
Γιατί ο πιο σίγουρος τρόπος να αποκτήσεις και να διαιωνίσεις την κυριαρχία σου σε ένα μέρος είναι, μακροχρόνια, να διώξεις τον πληθυσμό, να τον αντικαταστήσεις με ένα πολυεθνικό τουρλουμπούκι, που δεν θα μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Η αποικία (σαν αυτή που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν και προβλέπουν όλα τα βυζαντινοειδή, λαβυρινθώδη «σχέδια λύσης» που συζητούνται) χρειάζεται εν τέλει και τον «λαό» της. Και οι λαοί, όχι μόνο της Κύπρου, προορίζονται να γίνουν νομαδικά κοπάδια, όπως οι πρόσφυγες από τη Συρία και το Αφγανιστάν. Θα γλυτώσουν μόνο όσοι αντισταθούν, όχι όσοι διαλαλούν την προθυμία τους να υποκύψουν.
Θα πραγματοποιηθεί έτσι η «αεθνική Κύπρος» που ονειρευόταν ο Μοντίγκλ Στερνς. Δοκίμασαν με την εισβολή του ’74, δοκίμασαν με το σχέδιο Ανάν, δοκίμασαν με την οικονομική επίθεση και την αρπαγή των τραπεζών, ως που τώρα αποφάσισαν να στείλουν τον Δούρειο Ίππο της Έξον και της Αμερικής. Κι αν την καταφέρουνε την Κύπρο, από κει, από το νησί της Αφροδίτης, θα εξακοντίσουν ένα ακόμα χτύπημα στη ρημαγμένη τώρα «μητέρα πατρίδα».
Η Κασσάνδρα, το ξέρω, είναι πολύ αντιπαθής. Όποιος την ακούει όμως γλυτώνει. Υπάρχει ακόμα χρόνος, ίσως λίγος, αλλά υπάρχει για προσοχή και εξισορρόπηση.
Πηγή: e-dromos.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Μια υπενθύμιση προς τους Κυπρίους αδελφούς
Πολεμικές ασκήσεις με Αμερικανούς και Ισραηλινούς, καμπάνια υπέρ της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, πάνδημος ενθουσιασμός με την μονομερώς (από τους ίδιους) ανακηρυχθείσα «συμμαχία» με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Συναντήσεις του αρχηγού της Εθνικής Φρουράς με τον αρχηγό του αμερικανικού ΓΕΕΘΑ, παρόντος του Βρετανού πρέσβη στη Λευκωσία, όχι όμως και του υπουργού Άμυνας της Κύπρου (!). Επισκέψεις στην Ουάσιγκτον και επαφές με την αμερικανική κυβέρνηση.
Μια αμερικανική κυβέρνηση που, σημειωτέον, εκπροσωπεί τις πιο πολεμοχαρείς, ολοκληρωτικές και εξτρεμιστικές δυνάμεις που παρήγαγε το ανθρώπινο γένος στην Ιστορία του. Κυριολεκτικά. Έχουν καταργήσει όλο το διεθνές δίκαιο, έχουν αποκηρύξει όλες τις πιο σημαντικές διεθνείς συμφωνίες που υπέγραψαν οι ΗΠΑ, έχουν επαναφέρει ξανά στο προσκήνιο ακόμα και την απειλή πυρηνικού πολέμου, εργάζονται συστηματικά για την καταστροφή του κλίματος και της ζωής στον πλανήτη.
Δένονται λοιπόν οι Κύπριοι (και η Ελλάδα από κοντά) όσο πιο στενά και ποικιλότροπα μπορούν, με αυτές τις δυνάμεις ακριβώς, εγκαταλείπουν τις ιδέες του Μακάριου και του Λυσσαρίδη για αδέσμευτη πολιτική, του Ανδρέα για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, γυρνάνε την πλάτη τους στο όραμα του Μίκη για ουδετερότητα.
Αγνοούν και τα τύμπανα του πολέμου, ίσως και πυρηνικού ακόμα, που χτυπάνε όλο και πιο δυνατά γύρω-γύρω από το νησί τους.
Σχεδόν κανείς στην Κύπρο δεν φαίνεται να τα ακούει ή, αν τα ακούει, να τους δίνει σημασία, Σχεδόν κανείς δεν μοιάζει να συνυπολογίζει σοβαρά τη διεθνή κατάσταση, ούτε καν την κατάσταση της Ελλάδας. Κάνουν σαν να υπάρχουν δύο και μόνο δύο πράγματα σε όλο το σύμπαν. Τα «πετροδολάρια που έρχονται» από τη μια, να δω αν θα φτάσει τίποτα στο τέλος, η Τουρκία από την άλλη. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος, της Ελλάδας περιλαμβανομένης, απλά δεν φαίνεται να υπάρχουν.
Αυτά τα δύο είναι όμως η μύτη από την οποία λογαριάζουν τώρα να πιάσουν αυτό το «πουλί», οι άρχοντες του κόσμου.
Ενθουσιασμός στη Μεγαλόνησο, μεγαλεία. Πάνε στην Ουάσιγκτον, βλέπουν πρόσωπα όπως ο Πομπέο, τους δίνουν σημασία. Έρχεται ο Στόλος.
Μακάρι να ‘ναι έτσι ωραία όπως τα προβλέπουν. Ας μη βγει σωστός ο ποιητής που προειδοποιούσε ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Η φύση των «συμμάχων»
Ξαφνιάστηκε ένας φίλος δημοσιογράφος, πατριώτης κι από τους λίγους που πιστεύω ότι δεν πληρώνονται για να γράφουν ότι γράφουν. Τον ρώτησα, με συγχωρείς, αλλά που ακριβώς ήταν αυτοί οι σύμμαχοι και φίλοι σας το 1974; Που ήταν το 2004, όταν σας έφεραν το σχέδιο Ανάν, ή το 2013, όταν οργάνωναν την επίθεση στις κυπριακές τράπεζες; Γιατί πιστεύετε ότι θα μείνουν σύμμαχοι και φίλοι; Είναι λογικό, συνέχισα, να συμμαχείτε με και να δίνετε τα πάντα στον ηθικό, εναντίον του φυσικού αυτουργού του εγκλήματος του 1974;
Τι σας πείθει ότι οι δυνάμεις που, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για να μην είναι ποτέ η Κύπρος λεύτερη στα χέρια των κατοίκων της, αυτές που δεν ήθελαν ούτε Ένωση, ούτε αληθινή Ανεξαρτησία, αυτές που δημιούργησαν το κυπριακό στη μορφή που το ξέρουμε σήμερα, αυτές που επέβαλαν δικτατορία στην Ελλάδα, αυτές που έκαναν εμφύλιο και πραξικόπημα στην Κύπρο, αυτές που έβαλαν την Τουρκία να εισβάλει στην Κερύνεια και τη Μόρφου, αυτές που διακινδύνευσαν ακόμα και τη διάλυση του ΝΑΤΟ για να αρπάξουν το νησί από τους Έλληνες, τώρα, ξαφνικά, σας αγάπησαν; Ότι δεν θέλουν πάλι ακριβώς το ίδιο που ‘θελαν από τον καιρό τουλάχιστο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και του Ρε, για να μην πάμε πιο πίσω και στεναχωρήσουμε πολύ κόσμο; Να πάρουν δηλαδή το νησί σας;
Τι να απαντήσει κι αυτός; Πιστεύουμε μου λέει ότι τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα, γιατί θέλουν τα πετρέλαια και ίσως μας υποστηρίξουν.
Μα τα πετρέλαια, αν υπάρχουν και είναι και πολλά, δεν είναι παρά ένας λόγος ακόμα παραπάνω να θέλουν να σας πάρουν το νησί, του ‘πα κι εγώ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κινδυνεύει να την πατήσει η Κύπρος, είναι όμως η πιο επικίνδυνη!
Άλλες δύο φορές στην ιστορία τους οι Έλληνες της Κύπρου ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με μια ξένη δύναμη. Την πρώτη, όταν οι Οθωμανοί αντικατέστησαν τους Ενετούς δυνάστες. Τη δεύτερη όταν οι Βρετανοί αντικατέστησαν τους Οθωμανούς τυράννους. Και στις δύο περιπτώσεις των προσδοκιών και ελπίδων ακολούθησε η τραγική διάψευση.
Η τρίτη κινδυνεύει να είναι όμως η φαρμακερή. Στην εποχή μας, εποχή μαζικών μεταναστεύσεων λαών και οικονομικών πολέμων, παγκόσμιας επίθεσης του ολοκληρωτισμού κατά λαών, εθνών και κρατών, η απώλεια της κυπριακής ανεξαρτησίας, προς την οποία ήδη οδεύει ολοταχώς, με τις πετρελαϊκές και αμυντικές επιλογές της, η Λευκωσία, θα σημάνει την έξοδο, αργά ή γρήγορα, με οικονομικές ή άλλες μεθόδους, του ελληνισμού από το έξοχης στρατηγικής αξίας νησί.
Γιατί ο πιο σίγουρος τρόπος να αποκτήσεις και να διαιωνίσεις την κυριαρχία σου σε ένα μέρος είναι, μακροχρόνια, να διώξεις τον πληθυσμό, να τον αντικαταστήσεις με ένα πολυεθνικό τουρλουμπούκι, που δεν θα μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Η αποικία (σαν αυτή που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν και προβλέπουν όλα τα βυζαντινοειδή, λαβυρινθώδη «σχέδια λύσης» που συζητούνται) χρειάζεται εν τέλει και τον «λαό» της. Και οι λαοί, όχι μόνο της Κύπρου, προορίζονται να γίνουν νομαδικά κοπάδια, όπως οι πρόσφυγες από τη Συρία και το Αφγανιστάν. Θα γλυτώσουν μόνο όσοι αντισταθούν, όχι όσοι διαλαλούν την προθυμία τους να υποκύψουν.
Θα πραγματοποιηθεί έτσι η «αεθνική Κύπρος» που ονειρευόταν ο Μοντίγκλ Στερνς. Δοκίμασαν με την εισβολή του ’74, δοκίμασαν με το σχέδιο Ανάν, δοκίμασαν με την οικονομική επίθεση και την αρπαγή των τραπεζών, ως που τώρα αποφάσισαν να στείλουν τον Δούρειο Ίππο της Έξον και της Αμερικής. Κι αν την καταφέρουνε την Κύπρο, από κει, από το νησί της Αφροδίτης, θα εξακοντίσουν ένα ακόμα χτύπημα στη ρημαγμένη τώρα «μητέρα πατρίδα».
Η Κασσάνδρα, το ξέρω, είναι πολύ αντιπαθής. Όποιος την ακούει όμως γλυτώνει. Υπάρχει ακόμα χρόνος, ίσως λίγος, αλλά υπάρχει για προσοχή και εξισορρόπηση.
Πηγή: e-dromos.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου