Ξενοφών Μπρουντζάκης
Στην αρχαϊκή κοινωνία του Ομήρου, το ύψιστο αγαθό εννοείται ως η απόλαυση της τιμής και της δημόσιας εκτίμησης. Η κοινωνία βασίζεται στο αίσθημα της ντροπής κι όχι της εφησυχασμένης συνείδησης. Το «τι θα πει ο κόσμος;» και το «πώς θ’ αντικρίσω τους άλλους;», αποτελούν βασική συνθήκη του φέρεσθαι. Το υψηλό αίσθημα της ντροπής από την κοινωνική απόρριψη αποτελούσε τον άξονα της συμπεριφοράς όλων.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο το βλέμμα του άλλου που βάζει φραγμό σε αυτόν που εκτρέπεται ιδιωτικά και δημόσια. Το αίσθημα της ντροπής υπάρχει και απέναντι στο υποθετικό βλέμμα ενός ανυπάρκτου παρατηρητή καθώς λειτουργούν οι εσωτερικευμένες αξίες, ο αόρατος κώδικας τιμής που διαθέτει κάθε άνθρωπος. Στην τραγωδία του Σοφοκλή «Αίαντας» ο ομώνυμος ήρωας αυτοκτονεί γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτοσεβασμό…
Αναρωτιέται κανείς με απορία και αποτροπιασμό τι είναι εκείνο που ωθεί την κα Δούρου να συμπεριφέρεται εκτός κάθε πολιτισμικής συνθήκης; Τι την καθιστά τόσο θηριωδώς αναίσθητη και απάνθρωπα εκτός ηθικού περιεχομένου, εκτός αισθήματος ντροπής; Σε ποιον ιδεολογικό κλίβανο αποτεφρώθηκε το ηθικό ανθρώπινο περιεχόμενο της;
Τι την κρατά παγωμένη στην χαλασμένη συντήρηση του καθεστωτικού ολοκληρωτισμού, σε μια ζωή εκτός συναισθήματος; Πόσες ζωές χρεώνουν οι ψευδαισθήσεις; Δέκα, είκοσι, τριάντα, εξήντα, ογδόντα, εκατό; Πόσες ζωές αντιστοιχούν σε μια χαλασμένη συνείδηση;
Στα πόσα θύματα ενεργοποιείται η συνείδηση της κας Δούρου;
Στα 200, στα 300, στα 500, στα πόσα;
Πόσα περισσεύματα θράσους, ασεβείας και σκληρότητας θα ξοδέψει η κα Δούρου για πάρτη της;
Είναι προφανές ότι και καμιά ευθύνη να μην βάραινε την κυρία Δούρου, και μόνο από σεβασμό στα θύματα θα κατέθετε την παραίτησή της δηλώνοντας συντριβή. Αντ’ αυτού επιδεικνύει πρωτοφανή θρασύτητα, αηδιαστική αναλγησία, ουρανομήκη αναισθησία.
Ωστόσο, όχι μόνο δεν έπραξε το προφανές, το γενικώς αποδεκτό, αλλά συμμετέχει στην αηθέσταστη ναζιστική προπαγάνδα συγκάλυψης τεράστιων ευθυνών, με την αντιστροφή της πραγματικότητας μέσα από έναν οχετό παραπληροφόρησης και διαστρέβλωσης, με σκοπό να εμφανιστούν τελικά τα θύματα ως ένοχοι, φταίχτες και θύτες και οι καθεστωτικές ασημαντότητες ως θύματα…
Πηγή: topontiki.gr
Ξενοφών Μπρουντζάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Στην αρχαϊκή κοινωνία του Ομήρου, το ύψιστο αγαθό εννοείται ως η απόλαυση της τιμής και της δημόσιας εκτίμησης. Η κοινωνία βασίζεται στο αίσθημα της ντροπής κι όχι της εφησυχασμένης συνείδησης. Το «τι θα πει ο κόσμος;» και το «πώς θ’ αντικρίσω τους άλλους;», αποτελούν βασική συνθήκη του φέρεσθαι. Το υψηλό αίσθημα της ντροπής από την κοινωνική απόρριψη αποτελούσε τον άξονα της συμπεριφοράς όλων.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο το βλέμμα του άλλου που βάζει φραγμό σε αυτόν που εκτρέπεται ιδιωτικά και δημόσια. Το αίσθημα της ντροπής υπάρχει και απέναντι στο υποθετικό βλέμμα ενός ανυπάρκτου παρατηρητή καθώς λειτουργούν οι εσωτερικευμένες αξίες, ο αόρατος κώδικας τιμής που διαθέτει κάθε άνθρωπος. Στην τραγωδία του Σοφοκλή «Αίαντας» ο ομώνυμος ήρωας αυτοκτονεί γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτοσεβασμό…
Αναρωτιέται κανείς με απορία και αποτροπιασμό τι είναι εκείνο που ωθεί την κα Δούρου να συμπεριφέρεται εκτός κάθε πολιτισμικής συνθήκης; Τι την καθιστά τόσο θηριωδώς αναίσθητη και απάνθρωπα εκτός ηθικού περιεχομένου, εκτός αισθήματος ντροπής; Σε ποιον ιδεολογικό κλίβανο αποτεφρώθηκε το ηθικό ανθρώπινο περιεχόμενο της;
Τι την κρατά παγωμένη στην χαλασμένη συντήρηση του καθεστωτικού ολοκληρωτισμού, σε μια ζωή εκτός συναισθήματος; Πόσες ζωές χρεώνουν οι ψευδαισθήσεις; Δέκα, είκοσι, τριάντα, εξήντα, ογδόντα, εκατό; Πόσες ζωές αντιστοιχούν σε μια χαλασμένη συνείδηση;
Στα πόσα θύματα ενεργοποιείται η συνείδηση της κας Δούρου;
Στα 200, στα 300, στα 500, στα πόσα;
Πόσα περισσεύματα θράσους, ασεβείας και σκληρότητας θα ξοδέψει η κα Δούρου για πάρτη της;
Είναι προφανές ότι και καμιά ευθύνη να μην βάραινε την κυρία Δούρου, και μόνο από σεβασμό στα θύματα θα κατέθετε την παραίτησή της δηλώνοντας συντριβή. Αντ’ αυτού επιδεικνύει πρωτοφανή θρασύτητα, αηδιαστική αναλγησία, ουρανομήκη αναισθησία.
Ωστόσο, όχι μόνο δεν έπραξε το προφανές, το γενικώς αποδεκτό, αλλά συμμετέχει στην αηθέσταστη ναζιστική προπαγάνδα συγκάλυψης τεράστιων ευθυνών, με την αντιστροφή της πραγματικότητας μέσα από έναν οχετό παραπληροφόρησης και διαστρέβλωσης, με σκοπό να εμφανιστούν τελικά τα θύματα ως ένοχοι, φταίχτες και θύτες και οι καθεστωτικές ασημαντότητες ως θύματα…
Πηγή: topontiki.gr
Ξενοφών Μπρουντζάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου