Του Αναστάσιου Κώνστα
Μέσα στην αντάρα των σκανδάλων –υπαρκτών ή μη– που προβάλλουν τα ΜΜΕ είναι ως έναν βαθμό αναμενόμενο να χάνεται κάθε πολίτης. Ούτως ή άλλως ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος τρόπος ζωής έχει επιτύχει να μην έχουμε ελεύθερο χρόνο ούτε για κριτική αξιολόγηση όσων καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι εντελώς ηθελημένο, αφού και σε ότι αφορά στον δημόσιο βίο μας θέλουν απλούς καταναλωτές κι όχι συμμέτοχους πολίτες.
Αυτήν την εβδομάδα η μόδα έχει τον τίτλο Novartis. Από τα ΜΜΕ προβάλλεται ως σκάνδαλο πρώτης τάξεως. Δεν αμφισβητώ ότι μπορεί και να είναι, ούτε βεβαίως ότι όσοι εν μέσω απάνθρωπων περικοπών φρόντιζαν να διαφυλάσσουν τα συμφέροντα πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών ουσιαστικά συμπεριφέρονταν αντεθνικά. Όμως το ζήτημα είναι να βλέπουμε το δάσος κι όχι το δέντρο.
Το ζήτημα δηλαδή είναι να αναλογιστούμε τι οδήγησε στην “ανάγκη” περιστολής των φαρμακευτικών δαπανών και στην έξωθεν υπαγόρευση συγκεκριμένης πολιτικής και σε αυτόν τον τομέα. Δεν επιτρέπεται να παραβλέπουμε ότι όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία 9 χρόνια οφείλονται στη μετάθεση στις πλάτες μας υποτιθέμενων οφειλών προς ξένες ιδιωτικές τράπεζες, με αποτέλεσμα αυτό το απεχθές και επαχθές χρέος να γίνει ο βρόγχος της σύγχρονης δουλείας της πατρίδας μας. Η ορθή εξέταση του προβλήματος δεν μπορεί να μην συνυπολογίσει ότι με άλλοθι την ανάγκη δανεισμού της χώρας μας όχι μόνο υποθηκεύτηκε η οικονομική βιωσιμότητά της εις το διηνεκές, αλλά συγχρόνως εκχωρήθηκε πλήρως η νομοθετική και εκτελεστική λειτουργία του κράτους στους ξένους δανειστές.
Πώς άλλωστε είναι δυνατόν να παραβλέψουμε ότι, προκειμένου να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι των “εταίρων” και “συμμάχων” μας, διογκώθηκαν τα εγχώρια οικονομικά στατιστικά δεδομένα και αντιμετωπίστηκε η πατρίδα μας ως Ιφιγένεια που θυσιάστηκε, για να σωθεί η ευρωζώνη. Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε την όποια υπερχρέωση της χώρα μας ως οικονομικό φαινόμενο, χωρίς να συνεξετάζουμε τις υπέρογκες εξοπλιστικές δαπάνες που μας επιβλήθηκαν, επειδή οι “εταίροι” και “σύμμαχοί” μας χάιδευαν επί δεκαετίες την τουρκική επιθετικότητα, ενώ παράλληλα ενέκριναν την Κοινή Αγροτική Πολιτική που συρρίκνωση τον αγροτικό πληθυσμό και την παραγωγική αυτάρκειά μας;
Μας ενέταξαν με μαγειρεμένα οικονομικά στοιχεία σε μία ζώνη κοινού σκληρού νομίσματος με ανέφικτες δημοσιονομικές απαιτήσεις, η οποία εξ ορισμού προοριζόταν να ευνοεί τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη μεταβάλλοντας τα ασθενέστερα σε καταναλωτές των προϊόντων τους. Υποστήριζαν μία –υποτίθεται– κοινή αγορά, όταν ο Γερμανός βιομήχανος μπορούσε να δανείζεται με επιτόκια της τάξεως του 2%, την ίδια στιγμή που οι ελληνικές επιχειρήσεις δανείζονταν με επιτόκια της τάξεως του 10% τουλάχιστον, πάντα στο ίδιο νόμισμα... Πόσο θα μπορούσαν να αντέξουν οι ελληνικές επιχειρήσεις τέτοιον αθέμιτο ανταγωνισμό;
Κάπως έτσι και με τη συνδρομή του εγχώριου πολιτικού προσωπικού, το οποίο είχε ως επάγγελμα την πολιτική, έφτασαν σε σημείο να πριμοδοτούν τις δικές τους τράπεζες με δάνεια που επέβαλαν να αποπληρώσουμε εμείς, ερχόμενοι σε ευθεία αντίθεση με το ενωσιακό δίκαιο προστασίας του ελεύθερου ανταγωνισμού, αφού η έστω κι έμμεση επιδότηση ιδιωτικών τραπεζών με κρατικό χρήμα συνιστά παράνομη κρατική ενίσχυση. Επειδή, όμως, δεν τους αρκούσε η οικονομική υποδούλωση, μας επέβαλαν με όλως αντισυνταγματική διαδικασία εκτός των δυσβάσταχτων οικονομικών όρων να παραιτηθούμε “αμετάκλητα και άνευ όρων” από οποιαδήποτε ασυλία. Κατέλυσαν έτσι (πάντα με τη συνδρομή του εγχώριου πολιτικού προσωπικού) το Σύνταγμα και το πολίτευμα. Μάλιστα, με κάθε νέο μνημόνιο οι όροι γίνονται επαχθέστεροι με αποκορύφωμα αφ’ ενός την πλήρη αγνόηση της έκφρασης της λαϊκής βούλησης παρά το σαφές αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015, αφ’ ετέρου δε τη θέσπιση νόμων (των 4334/2015 και 4336/2015), βάσει των οποίων ούτε η βουλή των υποτελών έχει δικαίωμα να εισάγει προς ψήφιση νόμους, εάν δεν έχουν την πρότερη έγκριση των “θεσμών”.
Σε όλη την υφήλιο υπάρχουν δανειστές που απαιτούν τα χρήματά τους. Πουθενά, όμως, δεν έχουν το δικαίωμα να σε καταστήσουν άνεργο ή άστεγο, να διώχνουν τα παιδιά σου στο εξωτερικό ή να τα αναγκάζουν να εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, να σου επιβάλλουν τι θα φας, αν θα ζεστάνεις το νερό πριν κάνεις μπάνιο, αν θα έχεις δικαίωμα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όταν αρρωστήσεις ή να “μεταρρυθμίζουν” το ασφαλιστικό σου σύστημα αξιώνοντας τόσο χαμηλές δαπάνες που η μόνη διέξοδος των συνταξιούχων είναι ο Καιάδας.
Ποιο είναι λοιπόν το σκάνδαλο; Το φαινόμενο Novartis, η σκανδαλώδης αμνήστευση της Siemens για την εξαγορά των εγχώριων κομμάτων εξουσίας ή η πλήρης και αντισυνταγματική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στην οικονομική ελίτ των Βρυξελλών και του ΔΝΤ;
Δεν είναι σκάνδαλο ότι ο κ. Μπαρόζο μετά τη θητεία του ως επικεφαλής της Κομισιόν μεταγράφηκε στη Goldman Sachs; Δεν είναι σκάνδαλο ότι οι κ.κ. Ρεν και Ντάισελμπλουμ έχουν ομολογήσει ότι η Ελλάδα θυσιάστηκε για τη διάσωση των ξένων τραπεζών και της ευρωζώνης; Δεν είναι σκάνδαλο να επεμβαίνουν οι “εταίροι” μας, για να μην καταδικαστεί ο κ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ; Δεν είναι σκάνδαλο να χαίρουν ιδιότυπης ασυλίας όσοι θητεύουν σε διοικητικά συμβούλια που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκποιούν την εγχώρια κρατική περιουσία, όπως το ΤΑΙΠΕΔ, η ΑΑΔΕ, το ΤΧΣ κλπ; Δεν είναι σκάνδαλο η χειροπιαστή εισαγγελική αδράνεια και η απουσία απτής δικαστικής αντίδρασης σε όλα τα παραπάνω;
Κάθε φορά επομένως που μας σερβίρουν κάποιο σκάνδαλο –υπαρκτό ή μη– το μυαλό μας δεν θα πρέπει να αποπροσανατολίζεται από το μείζον σκάνδαλο που καταστρέφει την πατρίδα μας τα τελευταία 9 χρόνια: Την πλήρη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε ξένες οικονομικές ελίτ υποτιθέμενων εταίρων, που κατά κατάλυση του Συντάγματος και με την άμεση συνέργεια του εγχώριου πολιτικού συστήματος δεν ντρέπονται μπροστά στις εκατόμβες θανάτων συμπατριωτών μας που έχουν προξενήσει, αλλά αξιώνουν να παραμείνουμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας αιώνια υπόδουλοι στις απάνθρωπες παραδόπιστες ορέξεις τους.
Αν θέλουμε λοιπόν να βάλλουμε ένα τέλος στα σκάνδαλα, ας αρχίσουμε με το μεγαλύτερο σκάνδαλο απ’ όλα: την εκχώρηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μας.
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Αναστάσιος Κώνστας: Σχετικά με τον Συντάκτη
Μέσα στην αντάρα των σκανδάλων –υπαρκτών ή μη– που προβάλλουν τα ΜΜΕ είναι ως έναν βαθμό αναμενόμενο να χάνεται κάθε πολίτης. Ούτως ή άλλως ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος τρόπος ζωής έχει επιτύχει να μην έχουμε ελεύθερο χρόνο ούτε για κριτική αξιολόγηση όσων καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι εντελώς ηθελημένο, αφού και σε ότι αφορά στον δημόσιο βίο μας θέλουν απλούς καταναλωτές κι όχι συμμέτοχους πολίτες.
Αυτήν την εβδομάδα η μόδα έχει τον τίτλο Novartis. Από τα ΜΜΕ προβάλλεται ως σκάνδαλο πρώτης τάξεως. Δεν αμφισβητώ ότι μπορεί και να είναι, ούτε βεβαίως ότι όσοι εν μέσω απάνθρωπων περικοπών φρόντιζαν να διαφυλάσσουν τα συμφέροντα πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών ουσιαστικά συμπεριφέρονταν αντεθνικά. Όμως το ζήτημα είναι να βλέπουμε το δάσος κι όχι το δέντρο.
Το ζήτημα δηλαδή είναι να αναλογιστούμε τι οδήγησε στην “ανάγκη” περιστολής των φαρμακευτικών δαπανών και στην έξωθεν υπαγόρευση συγκεκριμένης πολιτικής και σε αυτόν τον τομέα. Δεν επιτρέπεται να παραβλέπουμε ότι όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία 9 χρόνια οφείλονται στη μετάθεση στις πλάτες μας υποτιθέμενων οφειλών προς ξένες ιδιωτικές τράπεζες, με αποτέλεσμα αυτό το απεχθές και επαχθές χρέος να γίνει ο βρόγχος της σύγχρονης δουλείας της πατρίδας μας. Η ορθή εξέταση του προβλήματος δεν μπορεί να μην συνυπολογίσει ότι με άλλοθι την ανάγκη δανεισμού της χώρας μας όχι μόνο υποθηκεύτηκε η οικονομική βιωσιμότητά της εις το διηνεκές, αλλά συγχρόνως εκχωρήθηκε πλήρως η νομοθετική και εκτελεστική λειτουργία του κράτους στους ξένους δανειστές.
Πώς άλλωστε είναι δυνατόν να παραβλέψουμε ότι, προκειμένου να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι των “εταίρων” και “συμμάχων” μας, διογκώθηκαν τα εγχώρια οικονομικά στατιστικά δεδομένα και αντιμετωπίστηκε η πατρίδα μας ως Ιφιγένεια που θυσιάστηκε, για να σωθεί η ευρωζώνη. Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε την όποια υπερχρέωση της χώρα μας ως οικονομικό φαινόμενο, χωρίς να συνεξετάζουμε τις υπέρογκες εξοπλιστικές δαπάνες που μας επιβλήθηκαν, επειδή οι “εταίροι” και “σύμμαχοί” μας χάιδευαν επί δεκαετίες την τουρκική επιθετικότητα, ενώ παράλληλα ενέκριναν την Κοινή Αγροτική Πολιτική που συρρίκνωση τον αγροτικό πληθυσμό και την παραγωγική αυτάρκειά μας;
Μας ενέταξαν με μαγειρεμένα οικονομικά στοιχεία σε μία ζώνη κοινού σκληρού νομίσματος με ανέφικτες δημοσιονομικές απαιτήσεις, η οποία εξ ορισμού προοριζόταν να ευνοεί τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη μεταβάλλοντας τα ασθενέστερα σε καταναλωτές των προϊόντων τους. Υποστήριζαν μία –υποτίθεται– κοινή αγορά, όταν ο Γερμανός βιομήχανος μπορούσε να δανείζεται με επιτόκια της τάξεως του 2%, την ίδια στιγμή που οι ελληνικές επιχειρήσεις δανείζονταν με επιτόκια της τάξεως του 10% τουλάχιστον, πάντα στο ίδιο νόμισμα... Πόσο θα μπορούσαν να αντέξουν οι ελληνικές επιχειρήσεις τέτοιον αθέμιτο ανταγωνισμό;
Κάπως έτσι και με τη συνδρομή του εγχώριου πολιτικού προσωπικού, το οποίο είχε ως επάγγελμα την πολιτική, έφτασαν σε σημείο να πριμοδοτούν τις δικές τους τράπεζες με δάνεια που επέβαλαν να αποπληρώσουμε εμείς, ερχόμενοι σε ευθεία αντίθεση με το ενωσιακό δίκαιο προστασίας του ελεύθερου ανταγωνισμού, αφού η έστω κι έμμεση επιδότηση ιδιωτικών τραπεζών με κρατικό χρήμα συνιστά παράνομη κρατική ενίσχυση. Επειδή, όμως, δεν τους αρκούσε η οικονομική υποδούλωση, μας επέβαλαν με όλως αντισυνταγματική διαδικασία εκτός των δυσβάσταχτων οικονομικών όρων να παραιτηθούμε “αμετάκλητα και άνευ όρων” από οποιαδήποτε ασυλία. Κατέλυσαν έτσι (πάντα με τη συνδρομή του εγχώριου πολιτικού προσωπικού) το Σύνταγμα και το πολίτευμα. Μάλιστα, με κάθε νέο μνημόνιο οι όροι γίνονται επαχθέστεροι με αποκορύφωμα αφ’ ενός την πλήρη αγνόηση της έκφρασης της λαϊκής βούλησης παρά το σαφές αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015, αφ’ ετέρου δε τη θέσπιση νόμων (των 4334/2015 και 4336/2015), βάσει των οποίων ούτε η βουλή των υποτελών έχει δικαίωμα να εισάγει προς ψήφιση νόμους, εάν δεν έχουν την πρότερη έγκριση των “θεσμών”.
Σε όλη την υφήλιο υπάρχουν δανειστές που απαιτούν τα χρήματά τους. Πουθενά, όμως, δεν έχουν το δικαίωμα να σε καταστήσουν άνεργο ή άστεγο, να διώχνουν τα παιδιά σου στο εξωτερικό ή να τα αναγκάζουν να εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, να σου επιβάλλουν τι θα φας, αν θα ζεστάνεις το νερό πριν κάνεις μπάνιο, αν θα έχεις δικαίωμα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όταν αρρωστήσεις ή να “μεταρρυθμίζουν” το ασφαλιστικό σου σύστημα αξιώνοντας τόσο χαμηλές δαπάνες που η μόνη διέξοδος των συνταξιούχων είναι ο Καιάδας.
Ποιο είναι λοιπόν το σκάνδαλο; Το φαινόμενο Novartis, η σκανδαλώδης αμνήστευση της Siemens για την εξαγορά των εγχώριων κομμάτων εξουσίας ή η πλήρης και αντισυνταγματική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στην οικονομική ελίτ των Βρυξελλών και του ΔΝΤ;
Δεν είναι σκάνδαλο ότι ο κ. Μπαρόζο μετά τη θητεία του ως επικεφαλής της Κομισιόν μεταγράφηκε στη Goldman Sachs; Δεν είναι σκάνδαλο ότι οι κ.κ. Ρεν και Ντάισελμπλουμ έχουν ομολογήσει ότι η Ελλάδα θυσιάστηκε για τη διάσωση των ξένων τραπεζών και της ευρωζώνης; Δεν είναι σκάνδαλο να επεμβαίνουν οι “εταίροι” μας, για να μην καταδικαστεί ο κ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ; Δεν είναι σκάνδαλο να χαίρουν ιδιότυπης ασυλίας όσοι θητεύουν σε διοικητικά συμβούλια που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκποιούν την εγχώρια κρατική περιουσία, όπως το ΤΑΙΠΕΔ, η ΑΑΔΕ, το ΤΧΣ κλπ; Δεν είναι σκάνδαλο η χειροπιαστή εισαγγελική αδράνεια και η απουσία απτής δικαστικής αντίδρασης σε όλα τα παραπάνω;
Κάθε φορά επομένως που μας σερβίρουν κάποιο σκάνδαλο –υπαρκτό ή μη– το μυαλό μας δεν θα πρέπει να αποπροσανατολίζεται από το μείζον σκάνδαλο που καταστρέφει την πατρίδα μας τα τελευταία 9 χρόνια: Την πλήρη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε ξένες οικονομικές ελίτ υποτιθέμενων εταίρων, που κατά κατάλυση του Συντάγματος και με την άμεση συνέργεια του εγχώριου πολιτικού συστήματος δεν ντρέπονται μπροστά στις εκατόμβες θανάτων συμπατριωτών μας που έχουν προξενήσει, αλλά αξιώνουν να παραμείνουμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας αιώνια υπόδουλοι στις απάνθρωπες παραδόπιστες ορέξεις τους.
Αν θέλουμε λοιπόν να βάλλουμε ένα τέλος στα σκάνδαλα, ας αρχίσουμε με το μεγαλύτερο σκάνδαλο απ’ όλα: την εκχώρηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μας.
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Αναστάσιος Κώνστας: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου