Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Η κυρία μας είχε πράσινα μάτια. Ήταν ψηλή, λεπτή κι όμορφη. Με μακριά μαλλιά και χέρια από βαμβάκι. Φορούσε μπότες και λουλουδάτα φορέματα ή κοντές φούστες. Μια φορά μάλιστα την είδανε να φοράει παντελόνι, αλλά αυτό δεν πολυάρεσε στους χωριανούς και κυρίως στις χωριανές, όπως επίσης και που την είδανε με έναν ξένο κύριο – αφού η κυρία μας ήταν ακόμα δεσποινίδα.
Βέβαια, η δική μας η κυρία δεν ήταν σαν τις άλλες τις κυρίες ή τις δεσποινίδες του δημοτικού. Τις στρίγγλες, τις άσχημες και τις κακές, που ’ξεραν μόνο να φωνάζουν, να φοβερίζουν και να χτυπάνε τα παιδιά. Και κάθε πρωί Δευτέρας, οι πιο πολλοί του δημοτικού κάνανε τους αρρώστους για να μείνουν στο σπίτι ή προτιμούσαν ακόμη και τις αγροτικές εργασίες από το να πηγαίνουν στο σχολείο.
Εμείς όμως,τα μεγάλα νήπια, σηκωνόμασταν με χαρά από το κρεβάτι. Φορούσαμε την μπλε ποδίτσα, βάζαμε τα άσπρα γιακαδάκια μας, παίρναμε την τσαντούλα με το κολατσιό μας και πηγαίναμε στο νηπιαγωγείο. Μαθαίναμε τους αριθμούς, ξεχωρίζαμε τα γράμματα, λέγαμε τραγούδια και στο διάλειμμά παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό και μπάλα. Όταν πάλι κάναμε αταξίες ή μιλούσαμε άσχημα ή μαλώναμε μεταξύ μας, στεκόμασταν για πέντε λεπτά τιμωρία σε μια γωνία. Αν το ξανακάναμε, τα πέντε λεπτά γίνονταν δέκα, και αν το ξανακάναμε τρίτη φορά γίνονταν δεκαπέντε.
Ας έλεγαν ό,τι ήθελαν οι άλλοι, μόνο εμένα αγαπούσε αυτή η κυρία και το ’χα πάρει απόφαση να παντρευτούμε. Όταν θα μεγάλωνα, εννοείται, και θα γινόμουνα ψηλός, λεπτός και όμορφος. Τότε θα είχα μια δουλειά, θα έβγαζα χρήματα, θα έπαιρνα αυτοκίνητο και θα πηγαίναμε συνέχεια βόλτες. Στο ζαχαροπλαστείο για υποβρύχιο, στη θάλασσα για μπάνιο και στο σινεμά για να δούμε ελληνικές ταινίες με τον Ηλιόπουλο, τον Φωτόπουλο, τον Βέγγο.
Τις προάλλες έμαθα νέα της. Ελευθερία Γεωργίου, ετών 70, συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Κολλημένο σε μια κολώνα είδα το αγγελτήριο και σαν από λήθαργο ξύπνησε μέσα μου το όνομά της. Απέθεσα τις σακούλες του σούπερ μάρκετ με τα αναψυκτικά, τις μπίρες, τα μπέικον και τα τυριά-φέτα. Ιούλης μήνας, ντάλα ήλιος από πάνω. Και εγώ να κοιτάω σαν χάνος και να αποξεχνιέμαι.
Δεν θα ’ταν ούτε στα μέσα της χρονιάς όταν την άλλαξαν, χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ούτε που μπορώ να υπολογίσω πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Αλλά θαρρώ ότι οι μεγάλοι έρωτες σε όποια ηλικία και αν τους ζεις λαθροβιούν στη μνήμη σου για πάντα – ακόμη και όταν έχουν βιολογικά πεθάνει. Δυστυχώς κουβαλάω μέσα μου αρκετά τέτοια πτώματα, εδώ και πολλές δεκαετίες: μια Ματίνα, μια Ελένη, μια Άννα και τώρα πλέον μια κυρία Ελευθερία. Ενίοτε καθόμαστε αμίλητοι και κοιτάμε το ηλιοβασίλεμα. Άλλοτε τις πιάνω από το χέρι και πάμε καμία βόλτα στο πλατανόδασος. Κάποιες φορές κουβεντιάζω μαζί τους τις στιγμές που ζήσαμε ή στην περίπτωση της κυρίας Ελευθερίας τις στιγμές που δεν ζήσαμε. Σπανιότερα, ανοίγω υπαρξιακές και φιλοσοφικές συζητήσεις γύρω από τα θέματα που κάθε φορά μ’ απασχολούν. Όπως:
Άραγε, πού πηγαίνουν και τι κάνουν οι καλές μας οι κυρίες, όταν πεθαίνουν;
Έξυσα το μέτωπό μου, έσκυψα να σηκώσω τη σακούλα του σούπερ μάρκετ και άρχισα να βηματίζω με την παρήγορη ιδέα ότι οι καλές μας οι κυρίες είναι σαν τον δυνατό ήλιο του Ιούλη, θέλω να πω ότι ακόμη και όταν πεθαίνουν δεν παύουν να σκορπίζουν το φως της γνώσης. Πιάνουν λοιπόν και στήνουν ανάμεσα στα σύννεφα υπαίθρια νηπιαγωγεία, για να προσέρχονται κάθε Δευτέρα τα μεγάλα νήπια του ουρανού και να μαθαίνουν αριθμούς και γράμματα. Και όταν χτυπάει το κουδούνι του διαλείμματος στέλνουνε τα αγόρια να παίξουν μπάλα και παίρνουν από το χέρι τα κορίτσια σαν να ’τανε φιλεναδίτσες, πάνε και κάθονται στο κούτσουρο του δέντρου και λένε με τις ώρες τα κοριτσίστικά τους μυστικά για το ποιο αγόρι αγαπάνε, πότε θα το παντρευτούν και πόσα παιδιά θα κάνουνε μαζί του.
Πηγή: artinews.gr
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Η κυρία μας είχε πράσινα μάτια. Ήταν ψηλή, λεπτή κι όμορφη. Με μακριά μαλλιά και χέρια από βαμβάκι. Φορούσε μπότες και λουλουδάτα φορέματα ή κοντές φούστες. Μια φορά μάλιστα την είδανε να φοράει παντελόνι, αλλά αυτό δεν πολυάρεσε στους χωριανούς και κυρίως στις χωριανές, όπως επίσης και που την είδανε με έναν ξένο κύριο – αφού η κυρία μας ήταν ακόμα δεσποινίδα.
Βέβαια, η δική μας η κυρία δεν ήταν σαν τις άλλες τις κυρίες ή τις δεσποινίδες του δημοτικού. Τις στρίγγλες, τις άσχημες και τις κακές, που ’ξεραν μόνο να φωνάζουν, να φοβερίζουν και να χτυπάνε τα παιδιά. Και κάθε πρωί Δευτέρας, οι πιο πολλοί του δημοτικού κάνανε τους αρρώστους για να μείνουν στο σπίτι ή προτιμούσαν ακόμη και τις αγροτικές εργασίες από το να πηγαίνουν στο σχολείο.
Εμείς όμως,τα μεγάλα νήπια, σηκωνόμασταν με χαρά από το κρεβάτι. Φορούσαμε την μπλε ποδίτσα, βάζαμε τα άσπρα γιακαδάκια μας, παίρναμε την τσαντούλα με το κολατσιό μας και πηγαίναμε στο νηπιαγωγείο. Μαθαίναμε τους αριθμούς, ξεχωρίζαμε τα γράμματα, λέγαμε τραγούδια και στο διάλειμμά παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό και μπάλα. Όταν πάλι κάναμε αταξίες ή μιλούσαμε άσχημα ή μαλώναμε μεταξύ μας, στεκόμασταν για πέντε λεπτά τιμωρία σε μια γωνία. Αν το ξανακάναμε, τα πέντε λεπτά γίνονταν δέκα, και αν το ξανακάναμε τρίτη φορά γίνονταν δεκαπέντε.
Ας έλεγαν ό,τι ήθελαν οι άλλοι, μόνο εμένα αγαπούσε αυτή η κυρία και το ’χα πάρει απόφαση να παντρευτούμε. Όταν θα μεγάλωνα, εννοείται, και θα γινόμουνα ψηλός, λεπτός και όμορφος. Τότε θα είχα μια δουλειά, θα έβγαζα χρήματα, θα έπαιρνα αυτοκίνητο και θα πηγαίναμε συνέχεια βόλτες. Στο ζαχαροπλαστείο για υποβρύχιο, στη θάλασσα για μπάνιο και στο σινεμά για να δούμε ελληνικές ταινίες με τον Ηλιόπουλο, τον Φωτόπουλο, τον Βέγγο.
Τις προάλλες έμαθα νέα της. Ελευθερία Γεωργίου, ετών 70, συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Κολλημένο σε μια κολώνα είδα το αγγελτήριο και σαν από λήθαργο ξύπνησε μέσα μου το όνομά της. Απέθεσα τις σακούλες του σούπερ μάρκετ με τα αναψυκτικά, τις μπίρες, τα μπέικον και τα τυριά-φέτα. Ιούλης μήνας, ντάλα ήλιος από πάνω. Και εγώ να κοιτάω σαν χάνος και να αποξεχνιέμαι.
Δεν θα ’ταν ούτε στα μέσα της χρονιάς όταν την άλλαξαν, χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ούτε που μπορώ να υπολογίσω πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Αλλά θαρρώ ότι οι μεγάλοι έρωτες σε όποια ηλικία και αν τους ζεις λαθροβιούν στη μνήμη σου για πάντα – ακόμη και όταν έχουν βιολογικά πεθάνει. Δυστυχώς κουβαλάω μέσα μου αρκετά τέτοια πτώματα, εδώ και πολλές δεκαετίες: μια Ματίνα, μια Ελένη, μια Άννα και τώρα πλέον μια κυρία Ελευθερία. Ενίοτε καθόμαστε αμίλητοι και κοιτάμε το ηλιοβασίλεμα. Άλλοτε τις πιάνω από το χέρι και πάμε καμία βόλτα στο πλατανόδασος. Κάποιες φορές κουβεντιάζω μαζί τους τις στιγμές που ζήσαμε ή στην περίπτωση της κυρίας Ελευθερίας τις στιγμές που δεν ζήσαμε. Σπανιότερα, ανοίγω υπαρξιακές και φιλοσοφικές συζητήσεις γύρω από τα θέματα που κάθε φορά μ’ απασχολούν. Όπως:
Άραγε, πού πηγαίνουν και τι κάνουν οι καλές μας οι κυρίες, όταν πεθαίνουν;
Έξυσα το μέτωπό μου, έσκυψα να σηκώσω τη σακούλα του σούπερ μάρκετ και άρχισα να βηματίζω με την παρήγορη ιδέα ότι οι καλές μας οι κυρίες είναι σαν τον δυνατό ήλιο του Ιούλη, θέλω να πω ότι ακόμη και όταν πεθαίνουν δεν παύουν να σκορπίζουν το φως της γνώσης. Πιάνουν λοιπόν και στήνουν ανάμεσα στα σύννεφα υπαίθρια νηπιαγωγεία, για να προσέρχονται κάθε Δευτέρα τα μεγάλα νήπια του ουρανού και να μαθαίνουν αριθμούς και γράμματα. Και όταν χτυπάει το κουδούνι του διαλείμματος στέλνουνε τα αγόρια να παίξουν μπάλα και παίρνουν από το χέρι τα κορίτσια σαν να ’τανε φιλεναδίτσες, πάνε και κάθονται στο κούτσουρο του δέντρου και λένε με τις ώρες τα κοριτσίστικά τους μυστικά για το ποιο αγόρι αγαπάνε, πότε θα το παντρευτούν και πόσα παιδιά θα κάνουνε μαζί του.
Πηγή: artinews.gr
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου