Γιάννης Περάκης
Το φόντο αυτών των εκλογών δείχνει να είναι μαυρόασπρο. Εμείς οι αριστεροί σήμερα μάλλον περνάμε φάση πολιτικής «παράκρουσης». Η Ν.Δ. έχει ξεσαλώσει. Κάνουν ότι περνάει απο το χέρι τους να «τρομάξουν» τους ψηφοφόρους. Βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το «βούτυρο στο ψωμί τους». Η εξήγηση είναι το μάντρωμα του κόσμου στον δικομματισμό.
Παροχές από τους μεν και απο τους δε. Στους σχηματισμούς της αριστεράς, οι φραστικές «επιθέσεις» συνοδευόμενη με ιδεολογική συνέπεια, πάνε καλά. Εμείς τους κοιτάμε και δεν μιλάμε. Θυμίζουμε τον Γ. Ζουγανέλη κάποτε σε μια παράσταση στο Αχ Μαρία, που βγαίνει στην σκηνή και κάθεται δίπλα στο μικρόφωνο. Κάθεται αμίλητος για αρκετή ώρα ενώ μας κοιτάει κατάματα. Εμείς οι θεατές τον κοιτάμε, ο χρόνος τρέχει και αρχίζουμε να απορούμε. Ξαφνικά σαν να ξυπνάει απο λήθαργο, λέει, αγαπητοί μου αυτή είναι η πολιτική μου άποψη. Αυτά κάπου στο 1984-1985. Σήμερα εμείς κάνουμε το ίδιο «λέγοντας», αυτή είναι η εκλογική μου προτίμηση.
Τα μαλλιά μας έχουν ασπρίσει (σε όσους απο εμάς έχουν απομείνει μαλλιά), αποκτήσαμε παιδιά εγγόνια, σκυλιά και γατιά. Πολλοί απο εμάς επίσης έχουμε «παραξενέψει» λόγω ηλικίας. Αλλά αρκετά «μ’εμάς» για την ώρα.
Αλήθεια τα παιδιά μας τι λένε; Τα παιδιά μας που μεγαλώνουν στην εποχή των μνημονίων τι άποψη έχουν, για την πολιτική, την αποχή από τις εκλογές, λέξη που ακούμε συχνά-πυκνά τελευταία.
Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τονίζει: Με τα σημερινά δεδομένα όμως, των πληθώρα των τεχνολογιών και των μέσων που έχει ένας νέος στη διάθεσή του, είναι αστείο να πει κανείς πως οι νέοι δεν είναι πληροφορημένοι» επισημαίνει Αλλά πολιτικοποιημένοι; «Σαφέστατα και είναι πολιτικοποιημένοι. Έτσι όμως όπως είναι πολιτικοποιημένη η σημερινή νεολαία. Δεν είναι η γενιά του Πολυτεχνείου, είναι διαφορετικά τα πράγματα. Είναι πολιτικοποιημένοι με άλλους όρους» απαντά ο ίδιος.
Απο την άλλη, τις τάσεις και προθέσεις των δεκαεπτάχρονων ψηφοφόρων κατέγραψε δειγματοληπτική έρευνα που υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος «Διδακτική της Πολιτικής Παιδείας» του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η έρευνα έγινε τον Απρίλιο 2019 σε 14 Λύκεια της Θεσσαλονίκης και συγκεντρώθηκαν 500 ερωτηματολόγια από μαθητές και μαθήτριες της Β' Λυκείου.
Ως «πρώτη φορά» η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος φαίνεται να συγκινεί τους μαθητές καθώς ποσοστό 72,8% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι προτίθεται να ψηφίσει, 10,4% ότι επιλέγει άκυρο/λευκό, 13,3% ότι θα απέχει και 3,5% δεν απαντά. Ποσοστό 40% των μαθητών και μαθητριών δηλώνει ότι ενδιαφέρεται (πολύ και αρκετά) για την πολιτική, ποσοστό 46,5% λίγο και 12,5% καθόλου. Από το σύνολο των μαθητών που δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν ποσοστό 16% δεν αιτιολογεί την απόφαση του. Από τους υπόλοιπους (πολλαπλή επιλογή) ποσοστό 50% απαντά ότι «έχει ευθύνη», 43,2% δηλώνει πως εκτιμά την εμπειρία συμμετοχής, 26,5% αναφέρεται στην ιδιότητα του πολίτη 28,8% αναφέρεται στη συλλογική ευθύνη και το 18,7% προβάλλει την «συμβολή στο μέλλον». Ο δείκτης πολιτικής γνώσης δείχνει ότι ποσοστό 51,7% των μαθητών και μαθητριών είναι επαρκώς ενημερωμένο ενώ 13,3% δεν είναι.
Πώς βλέπουν, όμως, οι 17άηρες την Ευρώπη; Οι μαθητές και οι μαθήτριες απαντούν ότι εμπιστεύονται την ΕΕ σε ποσοστό 38%, εκτιμούν ότι δεν υπάρχει κοινή ευρωπαϊκή πολιτική σε ποσοστό 62%, πιστεύουν ότι το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο πρέπει να έχει μεγαλύτερη δύναμη σε ποσοστό 48% και ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να έχουν μεγαλύτερη ανάμειξη στις αποφάσεις σε ποσοστό 86%. Αισθάνονται, περαιτέρω, ότι δεν είναι πληροφορημένοι για τους θεσμούς και τις πολιτικές σε ποσοστό 55% και εκτιμούν ότι δεν μετρούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση η γνώμη της Ελλάδας σε ποσοστό 43,5% και η προσωπική τους γνώμη σε ποσοστό 53,5%. Ειδικά για τους 17άρηδες, δηλαδή για τους νέους που γεννήθηκαν το διάστημα 2001-2002, η εκτίμηση πως το δικαίωμα του εκλέγειν θα μπορούσαν να ασκήσουν δυνητικά 205.750 άτομα, από τα οποία τα 106.300 είναι αγόρια και τα 99.450 κορίτσια. Θα τρέξουν όλοι αυτοί στα εκλογικά τμήματα; Σε έρευνα που πραγματοποίησε προ μηνός η εταιρία ερευνών Prorata, είχε δηλώσει ότι θα συμμετάσχει στις εκλογές το 65-70% των ερωτηθέντων στην ηλικιακή ομάδα 17-24. Όπως, όμως, επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πολιτικός αναλυτής Άγ. Σεριάτος, η εμπειρία αυτή έχει δείξει πως το ποσοστό είναι πιο αυξημένο σε σχέση με την πραγματικότητα.
«Η έρευνα», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «έδειξε ότι οι 4 στους 5 που είχαν ψηφίσει «Όχι» στο δημοψήφισμα δηλώνουν τώρα ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν, όπως επίσης και οι 3 στους 5 εκείνων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015».
Οι νέοι ψηφίζουν αντισυστημικά. Και το αντιλαμβανόμαστε και από την καχυποψία και τον αρνητισμό που υπάρχει απέναντι στα παραδοσιακά κόμματα. Η ΝΔ στα μάτια των περισσότερων νέων φαντάζει ένα κόμμα παλιό, που αντιπροσωπεύει το κατεστημένο, κλπ».
Ας επανέλθουμε «σ’ εμάς». Κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για «ποιήσωμεν ανθρώπους κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν» μας. Οχι δεν είναι έτσι, θα έλεγε κάποια/ος, εμείς γινόμαστε «θυσία» για τα παιδιά μας, που κάνουμε ότι μπορούμε να μην τους λείπει τίποτα κλπ. Ας το σκεφτούμε λίγο πιο «βαθιά».
Η πρώτη εκδοχή: «Οι καινούργιες ιδέες, οι νεωτερισμοί δεν αρέσουν στους ηλικιωμένους. Τους αρέσει να πείθονται ότι ο κόσμος δεν βελτιώνεται, αλλά χειροτερεύει επειδή αυτοί έπαψαν να είναι νέοι (Ντε Σταέλ)». Η προηγούμενη πρόταση μάλλον είναι η εξήγηση της στάσης πολλών αριστερών ψηφοφόρων του σύριζα, αυτής της νέας κατηγορίας οπαδών ενός «light» αυριανισμού.
Η δεύτερη εκδοχή: Στην αρχαία Σπάρτη, κατά τις ώρες τις διασκέδασης, οι γέροντες τραγουδούσαν: «Άμμες ποτ' ήμες άλκιμοι νεανίαι» μτφ (Εμείς υπήρξαμε κάποτε ρωμαλέοι και ισχυροί νέοι). Οι δε νέοι και ώριμοι άνδρες τραγουδούσαν: «Άμμες δε γ' ειμές, αι δε λης πείραν λάβε» μτφ (Εμείς, όμως, είμαστε τώρα, και εάν θέλεις έλα να δοκιμάσεις). Τέλος τα παιδιά και οι έφηβοι τραγουδούσαν: «Άμμες δε γ' εσόμεθα, πολλώ κάρρωνες» μτφ (Εμείς όμως, θα γίνουμε πολύ καλύτεροι), [Σπαρτιατικό γνωμικό / Πλούταρχος].
Στην πρώτη εκδοχή, στα «υπέρ» συγκαταλέγονται: Η «εύκολη» και η «ξεκούραστη» ανάγνωση της πραγματικότητάς. Επιλέγουμε τον σύριζα ή την αποχή απο τις εκλογές και ως «αναχωρητές», ούτε γάτα ούτε ζημιά. Άλλωστε δεν «χαλάμε την ζαχαρένια μας».
Στην δεύτερη εκδοχή, στα «κατά» συγκαταλέγονται: Η «ταλαιπωρία» του μυαλού μας και οτι θα υπάρξουν φορές που θα «πικραθούμε». Άλλωστε το ίδιο δεν συνέβει και στο παρελθόν; Υπάρχει όμως κάτι που «απαλύνει» την πίκρα. Υπάρχει μια «εξοικείωση» με αυτή την εκδοχή, στα νιάτα μας βέβαια.
Έχουμε όμως την εμπειρία να απομονώσουμε κάποια «φωτογραφικά στιγμιότυπα». Όπως στην σύνθεση των εκλογικών σχηματισμών της αριστεράς, το ποιόν των ανθρώπων, την εντιμότητα τους, την συνέπεια στα λεγόμενά τους διαχρονικά, τις θέσεις τους για την ενότητα το ρεαλιστικό και άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμά τους, αλλά και το χιούμορ τους. Παραδείγματα «μοναχικών» υποψηφίων έχουμε. Ας επιτραπεί να ειπωθούν επιλεγμένα κάποια παραδείγματα: Η Ν. Βαλαβάνη, ο Ν. Χουντής, ο Στάθης, και άλλοι, παρά τις διαφορετικές απόψεις που τυχόν έχουμε. Να σημειωθεί υπάρχουν πολλοί περισσότεροι «καλοί» και αξιοπρεπείς που δεν συμμετέχουν στα συγκεκριμμένα σχήματα.
Ίσως ο τίτλος του κειμένου να ταιριάζει εδώ. Το ερώτημα είναι: Το «τέρας» της ταινίας στο τέλος της ταινίας βρήκε το «γλυκό πουλί της νιότης». Εμείς θα το βρούμε;
Πηγή: sxedio-b.gr
Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη
Το φόντο αυτών των εκλογών δείχνει να είναι μαυρόασπρο. Εμείς οι αριστεροί σήμερα μάλλον περνάμε φάση πολιτικής «παράκρουσης». Η Ν.Δ. έχει ξεσαλώσει. Κάνουν ότι περνάει απο το χέρι τους να «τρομάξουν» τους ψηφοφόρους. Βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το «βούτυρο στο ψωμί τους». Η εξήγηση είναι το μάντρωμα του κόσμου στον δικομματισμό.
Παροχές από τους μεν και απο τους δε. Στους σχηματισμούς της αριστεράς, οι φραστικές «επιθέσεις» συνοδευόμενη με ιδεολογική συνέπεια, πάνε καλά. Εμείς τους κοιτάμε και δεν μιλάμε. Θυμίζουμε τον Γ. Ζουγανέλη κάποτε σε μια παράσταση στο Αχ Μαρία, που βγαίνει στην σκηνή και κάθεται δίπλα στο μικρόφωνο. Κάθεται αμίλητος για αρκετή ώρα ενώ μας κοιτάει κατάματα. Εμείς οι θεατές τον κοιτάμε, ο χρόνος τρέχει και αρχίζουμε να απορούμε. Ξαφνικά σαν να ξυπνάει απο λήθαργο, λέει, αγαπητοί μου αυτή είναι η πολιτική μου άποψη. Αυτά κάπου στο 1984-1985. Σήμερα εμείς κάνουμε το ίδιο «λέγοντας», αυτή είναι η εκλογική μου προτίμηση.
Τα μαλλιά μας έχουν ασπρίσει (σε όσους απο εμάς έχουν απομείνει μαλλιά), αποκτήσαμε παιδιά εγγόνια, σκυλιά και γατιά. Πολλοί απο εμάς επίσης έχουμε «παραξενέψει» λόγω ηλικίας. Αλλά αρκετά «μ’εμάς» για την ώρα.
Αλήθεια τα παιδιά μας τι λένε; Τα παιδιά μας που μεγαλώνουν στην εποχή των μνημονίων τι άποψη έχουν, για την πολιτική, την αποχή από τις εκλογές, λέξη που ακούμε συχνά-πυκνά τελευταία.
Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τονίζει: Με τα σημερινά δεδομένα όμως, των πληθώρα των τεχνολογιών και των μέσων που έχει ένας νέος στη διάθεσή του, είναι αστείο να πει κανείς πως οι νέοι δεν είναι πληροφορημένοι» επισημαίνει Αλλά πολιτικοποιημένοι; «Σαφέστατα και είναι πολιτικοποιημένοι. Έτσι όμως όπως είναι πολιτικοποιημένη η σημερινή νεολαία. Δεν είναι η γενιά του Πολυτεχνείου, είναι διαφορετικά τα πράγματα. Είναι πολιτικοποιημένοι με άλλους όρους» απαντά ο ίδιος.
Απο την άλλη, τις τάσεις και προθέσεις των δεκαεπτάχρονων ψηφοφόρων κατέγραψε δειγματοληπτική έρευνα που υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος «Διδακτική της Πολιτικής Παιδείας» του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η έρευνα έγινε τον Απρίλιο 2019 σε 14 Λύκεια της Θεσσαλονίκης και συγκεντρώθηκαν 500 ερωτηματολόγια από μαθητές και μαθήτριες της Β' Λυκείου.
Ως «πρώτη φορά» η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος φαίνεται να συγκινεί τους μαθητές καθώς ποσοστό 72,8% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι προτίθεται να ψηφίσει, 10,4% ότι επιλέγει άκυρο/λευκό, 13,3% ότι θα απέχει και 3,5% δεν απαντά. Ποσοστό 40% των μαθητών και μαθητριών δηλώνει ότι ενδιαφέρεται (πολύ και αρκετά) για την πολιτική, ποσοστό 46,5% λίγο και 12,5% καθόλου. Από το σύνολο των μαθητών που δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν ποσοστό 16% δεν αιτιολογεί την απόφαση του. Από τους υπόλοιπους (πολλαπλή επιλογή) ποσοστό 50% απαντά ότι «έχει ευθύνη», 43,2% δηλώνει πως εκτιμά την εμπειρία συμμετοχής, 26,5% αναφέρεται στην ιδιότητα του πολίτη 28,8% αναφέρεται στη συλλογική ευθύνη και το 18,7% προβάλλει την «συμβολή στο μέλλον». Ο δείκτης πολιτικής γνώσης δείχνει ότι ποσοστό 51,7% των μαθητών και μαθητριών είναι επαρκώς ενημερωμένο ενώ 13,3% δεν είναι.
Πώς βλέπουν, όμως, οι 17άηρες την Ευρώπη; Οι μαθητές και οι μαθήτριες απαντούν ότι εμπιστεύονται την ΕΕ σε ποσοστό 38%, εκτιμούν ότι δεν υπάρχει κοινή ευρωπαϊκή πολιτική σε ποσοστό 62%, πιστεύουν ότι το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο πρέπει να έχει μεγαλύτερη δύναμη σε ποσοστό 48% και ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να έχουν μεγαλύτερη ανάμειξη στις αποφάσεις σε ποσοστό 86%. Αισθάνονται, περαιτέρω, ότι δεν είναι πληροφορημένοι για τους θεσμούς και τις πολιτικές σε ποσοστό 55% και εκτιμούν ότι δεν μετρούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση η γνώμη της Ελλάδας σε ποσοστό 43,5% και η προσωπική τους γνώμη σε ποσοστό 53,5%. Ειδικά για τους 17άρηδες, δηλαδή για τους νέους που γεννήθηκαν το διάστημα 2001-2002, η εκτίμηση πως το δικαίωμα του εκλέγειν θα μπορούσαν να ασκήσουν δυνητικά 205.750 άτομα, από τα οποία τα 106.300 είναι αγόρια και τα 99.450 κορίτσια. Θα τρέξουν όλοι αυτοί στα εκλογικά τμήματα; Σε έρευνα που πραγματοποίησε προ μηνός η εταιρία ερευνών Prorata, είχε δηλώσει ότι θα συμμετάσχει στις εκλογές το 65-70% των ερωτηθέντων στην ηλικιακή ομάδα 17-24. Όπως, όμως, επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πολιτικός αναλυτής Άγ. Σεριάτος, η εμπειρία αυτή έχει δείξει πως το ποσοστό είναι πιο αυξημένο σε σχέση με την πραγματικότητα.
«Η έρευνα», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «έδειξε ότι οι 4 στους 5 που είχαν ψηφίσει «Όχι» στο δημοψήφισμα δηλώνουν τώρα ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν, όπως επίσης και οι 3 στους 5 εκείνων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015».
Οι νέοι ψηφίζουν αντισυστημικά. Και το αντιλαμβανόμαστε και από την καχυποψία και τον αρνητισμό που υπάρχει απέναντι στα παραδοσιακά κόμματα. Η ΝΔ στα μάτια των περισσότερων νέων φαντάζει ένα κόμμα παλιό, που αντιπροσωπεύει το κατεστημένο, κλπ».
Ας επανέλθουμε «σ’ εμάς». Κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για «ποιήσωμεν ανθρώπους κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν» μας. Οχι δεν είναι έτσι, θα έλεγε κάποια/ος, εμείς γινόμαστε «θυσία» για τα παιδιά μας, που κάνουμε ότι μπορούμε να μην τους λείπει τίποτα κλπ. Ας το σκεφτούμε λίγο πιο «βαθιά».
Η πρώτη εκδοχή: «Οι καινούργιες ιδέες, οι νεωτερισμοί δεν αρέσουν στους ηλικιωμένους. Τους αρέσει να πείθονται ότι ο κόσμος δεν βελτιώνεται, αλλά χειροτερεύει επειδή αυτοί έπαψαν να είναι νέοι (Ντε Σταέλ)». Η προηγούμενη πρόταση μάλλον είναι η εξήγηση της στάσης πολλών αριστερών ψηφοφόρων του σύριζα, αυτής της νέας κατηγορίας οπαδών ενός «light» αυριανισμού.
Η δεύτερη εκδοχή: Στην αρχαία Σπάρτη, κατά τις ώρες τις διασκέδασης, οι γέροντες τραγουδούσαν: «Άμμες ποτ' ήμες άλκιμοι νεανίαι» μτφ (Εμείς υπήρξαμε κάποτε ρωμαλέοι και ισχυροί νέοι). Οι δε νέοι και ώριμοι άνδρες τραγουδούσαν: «Άμμες δε γ' ειμές, αι δε λης πείραν λάβε» μτφ (Εμείς, όμως, είμαστε τώρα, και εάν θέλεις έλα να δοκιμάσεις). Τέλος τα παιδιά και οι έφηβοι τραγουδούσαν: «Άμμες δε γ' εσόμεθα, πολλώ κάρρωνες» μτφ (Εμείς όμως, θα γίνουμε πολύ καλύτεροι), [Σπαρτιατικό γνωμικό / Πλούταρχος].
Στην πρώτη εκδοχή, στα «υπέρ» συγκαταλέγονται: Η «εύκολη» και η «ξεκούραστη» ανάγνωση της πραγματικότητάς. Επιλέγουμε τον σύριζα ή την αποχή απο τις εκλογές και ως «αναχωρητές», ούτε γάτα ούτε ζημιά. Άλλωστε δεν «χαλάμε την ζαχαρένια μας».
Στην δεύτερη εκδοχή, στα «κατά» συγκαταλέγονται: Η «ταλαιπωρία» του μυαλού μας και οτι θα υπάρξουν φορές που θα «πικραθούμε». Άλλωστε το ίδιο δεν συνέβει και στο παρελθόν; Υπάρχει όμως κάτι που «απαλύνει» την πίκρα. Υπάρχει μια «εξοικείωση» με αυτή την εκδοχή, στα νιάτα μας βέβαια.
Έχουμε όμως την εμπειρία να απομονώσουμε κάποια «φωτογραφικά στιγμιότυπα». Όπως στην σύνθεση των εκλογικών σχηματισμών της αριστεράς, το ποιόν των ανθρώπων, την εντιμότητα τους, την συνέπεια στα λεγόμενά τους διαχρονικά, τις θέσεις τους για την ενότητα το ρεαλιστικό και άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμά τους, αλλά και το χιούμορ τους. Παραδείγματα «μοναχικών» υποψηφίων έχουμε. Ας επιτραπεί να ειπωθούν επιλεγμένα κάποια παραδείγματα: Η Ν. Βαλαβάνη, ο Ν. Χουντής, ο Στάθης, και άλλοι, παρά τις διαφορετικές απόψεις που τυχόν έχουμε. Να σημειωθεί υπάρχουν πολλοί περισσότεροι «καλοί» και αξιοπρεπείς που δεν συμμετέχουν στα συγκεκριμμένα σχήματα.
Ίσως ο τίτλος του κειμένου να ταιριάζει εδώ. Το ερώτημα είναι: Το «τέρας» της ταινίας στο τέλος της ταινίας βρήκε το «γλυκό πουλί της νιότης». Εμείς θα το βρούμε;
Πηγή: sxedio-b.gr
Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου