Γιάννης Περάκης
Τα παρακάτω γραφόμενα αποτελούν φυσιολογική εξέλιξη της ανάγνωσης του άρθρου του κ. Χ. Γιανναρά (Καθημερινή 12-08-2019). Δύο λόγους έχει ο γράφων για να «απαντήσει»:
Ο πρώτος: Είναι Έλληνας πολίτης, Ο δεύτερος: Έχει γεννηθεί στην Αίγυπτο, μετοίκησε δε στην Ελλάδα το 1969, έφηβος μέσα στη χούντα.
Ο εορτασμός των 100 χρόνων από το 1821: Το 1930 το ελληνικό κράτος εόρτασε την επέτειο των 100 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Οι εορτασμοί είχαν προγραμματιστεί για το 1921 αναβλήθηκαν όμως λόγω των έκτακτων συνθηκών της μικρασιατικής εκστρατείας.
Κάθε εθνική επέτειος μεταβάλλεται ανάλογα με τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες και τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης, ως προς τον τρόπο εορτασμού της και ως προς το περιεχόμενό της. Στην ελληνική περίπτωση, η επέτειος της Επανάστασης του 1821 αποτελεί τη χαρακτηριστικότερη ίσως αφορμή εθνικών εορτασμών συνεπώς προνομιακό πεδίο πολιτικής. Διαχρονικά η άρχουσα τάξη φρόντισε να καταστήσει το 1821 τόπο μνήμης για τη χώρα, από την σκοπιά των εκάστοτε συμφερόντων τους. Ήδη από το 1838 ,η25ηΜαρτίου εορταζόταν ως εθνική επέτειος, αποτελώντας, όπως και όλες οι άλλες εθνικές επέτειοι, ένα εργαλείο προπαγάνδισης των κυβερνητικών αντιλήψεων. Το 1930 η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίσιμη στιγμή λόγω της μικρασιατικής καταστροφής και της δικτατορίας του Πάγκαλου.
Ο Ελ. Βενιζέλος επέστρεψε το 1928 στην πρωθυπουργία έχοντας αποσπάσει θριαμβευτικό ποσοστό στις εκλογές για την τελευταία του «Μεγάλη Τετραετία». Συγκεκριμένα, οι άξονες της διακυβέρνησής του κατά το 1928-1932 ήταν: ο «αστικός εκσυγχρονισμός» στο εσωτερικό και η ειρηνόφιλη πολιτική στο εξωτερικό, ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία και σε άλλα πεδία, η προστασία του αστικού κράτους από τους αντιπάλους του, ιδίως τους κομμουνιστές, με τη λήψη αυταρχικών μέτρων, όπως το ιδιώνυμο.
Όταν μια εθνική» επέτειος εορτάζεται με ένα τμήμα του πληθυσμού στις φυλακές και τις εξορίες, μπορεί να λέγεται «εθνική»;
Τους εορτασμούς διοργάνωσε και επόπτευσε η Κεντρική Επιτροπή Εκατονταετηρίδος (ΚΕΕ). Με βασιλικό διάταγμα που εκδόθηκε στις 12-04-1930, ορίστηκε η σύνθεση της: πρόεδρος ο Θ.Σοφούλης, αντιπρόεδροι ο μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος, ο αντιναύαρχος και υπουργός Ναυτικών Π. Κουντουριώτης και ο αντιστράτηγος και αρχηγός του ΓΕΣ Π. Γενικός. Γραμματέας ορίστηκε ο Ιωάννης Δαμβέργης.
Η σύνθεση και μόνο της επιτροπής αρκεί για να φανταστούμε το πολιτικό περιεχόμενο των εορτασμών («ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» και άλλα ανιστόρητα», με την επιτροπή απαρτιζόμενη από την «ελίτ» της «διανόησης» και του «πνεύματος»).
Το 1971, μεσουρανούσης της χούντας πραγματοποιήθηκε ο εορτασμός των 150 χρόνων. Για τη διακόσμηση των σχολείων, εικόνες των ηρώων του Αγώνα, των δασκάλων του Γένους και των πολεμικών κατορθωμάτων τοποθετημένες «εις ειδικάς υαλοφράκτους κορνίζας... Εις ύψος 1,50-2,00 μ. εκάστου τοίχου αιθούσης ή διαδρόμου να αναρτηθώσι μετάλλιναι πλάκες, καλλιγεγραμμέναι με αποφθέγματα και ρήσεις των αγωνιστών του 1821». Αυτό επέτασσε το πρόγραμμα που κατήρτισε το υπουργείο Παιδείας για τον εορτασμό των 150 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Στην ίδια εγκύκλιο οριζόταν οι μεγαφωνικές εγκαταστάσεις των σχολείων να μεταδίδουν εθνικά και δημοτικά τραγούδια όλη τη διάρκεια της χρονιάς πριν από την έναρξη των μαθημάτων, κατά τα διαλείμματα και μετά τη λήξη των μαθημάτων Το συγκεκριμένο πρόγραμμα εφαρμόστηκε σε όλα τα σχολεία. Ο εορτασμός της 150ετηρίδας έδωσε μια θαυμάσια ευκαιρία στο χουντικό κράτος «να ενδυναμώσει τα πατριωτικά αισθήματα των μαθητών» κατά το συμφέρον του. Όπως αναφέρει η εγκύκλιος, σκοπός ήταν «η δημιουργία ατμοσφαίρας εθνικής ανατάσεως μεταξύ του λαού της χώρας». Εκείνη ακριβώς τη χρονιά η χούντα συνέδεσε με τον πιο καταστροφικό τρόπο τη δημόσια διάσταση και το ιδεολογικό περιεχόμενο που έφερε εξαρχής ο εορτασμός της Επανάστασης του ’21. Το έκανε επίσης με τον πιο γελοίο τρόπο: οι χουντικοί επέστρεψαν στα χωριά τους για να τονιστεί ο τοπικός χαρακτήρας του ιστορικού γεγονότος και στις αμέτρητες γιορτές που στήθηκαν ανά την επικράτεια μαθητές και στρατιώτες χόρευαν τσάμικα και παρίσταναν σε σκετς την ορκωμοσία των οπλαρχηγών φορώντας φουστανέλες.
Οταν μια εθνική» επέτειος εορτάζεται με ένα τμήμα του πληθυσμού στις φυλακές και τις εξορίες, μπορεί να λέγεται «εθνική»;
Λέει ο κ. Γιανναράς «Ασφαλώς προσβάλλει την όποια έλλογη ευαισθησία η πρωθυπουργική επιλογή της προέδρου για την προετοιμασία του εορτασμού της παλιγγενεσίας. Όμως, ολόκληρο το «σύστημα» διαχείρισης της ελληνικής συνέχειας στη χώρα μας (κυβερνήσεις, κόμματα, η κρατική μηχανή, η Δικαιοσύνη, τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, οι Επίσκοποι, οι Ένοπλες Δυνάμεις, η Τοπική Αυτοδιοίκηση ή ό,τι άλλο) βεβαιώνουν, έμπρακτα, καθημερινά και με έμφαση ότι αντιλαμβάνονται την «παλιγγενεσία» ακριβώς όπως και ο πρωθυπουργός: Δηλαδή, ακριβώς όπως μια πρώην αποικία που αποτίναξε, με τεράστιες θυσίες, τον ζυγό αθέλητης δουλείας αιώνων, για να της παραχωρηθεί μια πιο λουστραρισμένη, αλλά τώρα θελημένη υποδούλωση: ηδονικά καμουφλαρισμένος αυτεξευτελισμός...
Το ερώτημα είναι απλό: Ποιος ήταν ο Ελληνισμός πριν την παλιγγενεσία και ποιος είναι σήμερα;
Η απάντηση μπορεί να ελεγχθεί με δεδομένες μετρήσεις, πολλαπλά βεβαιωμένες μαρτυρίες: Οι Έλληνες τότε, πριν την «παλιγγενεσία», ήταν πολλές και μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες διάσπαρτες τόσο μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όσο και σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής. Με τα λόγια του Ελύτη, ο Έλληνας τότε «ανάσαινε (ακόμα) τον αέρα μιας περίπου αυτοκρατορίας. Οι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, τη νότιο Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και φυσικά την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της, ως κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».
Έστω και μόνο τα κτίρια που άφησαν πίσω τους οι Έλληνες στην Τεργέστη, στην Οδησσό, στη Βιέννη, στη Βενετία, στη Μασσαλία, στην Αλεξάνδρεια, στο Κάιρο, στο Βουκουρέστι βεβαιώνουν το συναρπαστικό παράδοξο: ότι υπόδουλοι στους Τούρκους οι Έλληνες ήταν άρχοντες. Λαός με πηγαία περηφάνια για τη γλώσσα του, την Ιστορία του, τους προγόνους του, την πίστη του. Οικονομικοί μεγιστάνες στα μεγάλα αστικά κέντρα της εποχής, άρχοντες καλλιέργειας της ευαισθησίας στην άγονη ύπαιθρο και στα νησιά, με τη συναρπαστική ποικιλότητα της λαϊκής φορεσιάς, της σοφής και έκπαγλης λαϊκής αρχιτεκτονικής, της λαϊκής μουσικής, αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων.
Μισόλογα.., το μοιρολόι του «μνημόσυνου» της «Μεγάλης Ιδέας» για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες της.
«Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια και την οθωμανική ασέλγεια βιασμού της Ελληνικότητας από τον φορμαλιστικό «εξευρωπαϊσμό», οι Έλληνες δεν είναι πια Έλληνες. Η εικόνα λαού αρχόντων καταπόθηκε από τα στερεότυπα των «λαντζέρηδων» στα εστιατόρια της Αμερικής, των εξαθλιωμένων που «ξύνουν ψάρια» στα Fish and Chips της Αυστραλίας, των ανθρακωρύχων του Βελγίου, των Gastarbeiter της Γερμανίας. Χάθηκε αμετάκλητα ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Βόρειας Ηπείρου, της Βόρειας Κύπρου, της μακεδονικής Πελαγονίας. Η βαρύτερη απώλεια δεν είναι οι χαμένες πατρίδες, οι σφαγμένοι, τυραννισμένα εξοντωμένοι Έλληνες της άλλοτε ελληνικής «οικουμένης». Είναι η οριστική απόσβεση του ελληνικού «τρόπου». Δεν υπάρχει πια γλώσσα να συνεχίσει την ελληνική μοναδικότητα, κοινή επίγνωση Ιστορίας, σώμα εκκλησιαστικής κοινωνίας, διασπορά που να λογαριάζει με καύχηση την ελληνικότητά της. Και ούτε ένας «θάνατος από αηδία», δηλωτικός αντίστασης στη νεκροφόρο φιέστα της Γιάννας».
Θάνατος υπάρχει δηλωτικός στη νεκροφόρο φιέστα της Γιάννας. Αυτός είναι ο ιδεολογικός θάνατος της «Ελληνικής μεταπρατικής αστικής τάξης». Σήμερα, η σύγχρονη version της ιδεολογίας της, ο νεοφιλελευθερισμός έχουν τελειώσει για το 1821 και όχι μόνο. Ότι, ήταν να πει, το είπε (έστω και με τους προηγούμενους τρόπους, ανιστόρητους με έμφαση στην υποκουλτούρα και την κιτσαρία). Απο εδώ και πέρα άρχεται η κακογουστιά και η ακαλαισθησία και ο δουλικός κοσμοπολιτισμός.
Η απορία που αναφύεται από τα λεγόμενα του κ. Γιανναρά είναι η εξής: Ποιος ο λόγος της ανάπτυξης των Ελληνικών παροικιών ανά τον κόσμο, εν αντιθέσει με την στασιμότητα και εκφυλισμό των Ελλήνων του Ελλαδικού χώρου: Απλώς μέχρι και σήμερα τα κόμματα της άρχουσας τάξης κυβερνούσαν υπό την «υψηλή επίβλεψη» της Αγγλίας, ΗΠΑ και Γερμανίας. Αυτός είναι ο λόγος της καταστροφής της πατρίδας μας στο οικονομικό, ιδεολογικό και κοινωνικό τομέα.
Η «παλιγγενεσία» για εμάς είναι ανεκπλήρωτη. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή υπό την «υψηλή επίβλεψη» αν προτιμάτε. Είναι αποικία και πρέπει να απελευθερωθεί. Εσείς την πουλήσατε, σ΄εμάς έλαχε το χρέος να την απελευθερώσουμε. Οι αξίες μας και ο πολιτισμός μας προέρχεται ανόθευτος από την Ελληνική γραμματεία, την Γαλλική Επανάσταση, τον ουμανισμό του σύγχρονου πολιτισμού και επιστημών. Επίσης σ’ εμάς έλαχε ο κλήρος να ξαναφέρουμε τα παιδιά μας στην πατρίδα που εσείς εξοστρακίσατε.
Α) Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με την άγρια επίθεση ενάντια στην κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας, στη νέα γενιά και με τον εξευτελισμό της Ελλάδας, αποτέλεσμα των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η κρίση είναι οικονομική κοινωνική, πολιτική, εκπαιδευτική, επικοινωνιακή, αξιακή, δηλαδή καθολική, κρίση πολιτισμού. Η πατρίδα μας βρίσκεται εν κινδύνω.
Β) Γνωρίζουμε ότι ο τόπος μας διαθέτει άφθονες δυνατότητες ανάπτυξης και πλούτου, φτάνει να αξιοποιηθούν με αυτοπεποίθηση και όραμα οι υποδομές του που σήμερα λεηλατούνται, το διψασμένο για δημιουργία ανθρώπινο δυναμικό του, η στρατηγική γεωγραφική του θέση, ο φυσικός του πλούτος. Εμπνεόμαστε από τις παρακαταθήκες μεγάλων ιστορικών, εθνικών και κοινωνικών αγώνων του λαού μας, από τις ιστορικές στιγμές θυσίας και ανιδιοτέλειας, από την πολύτιμη κληρονομιά δημιουργικού πνεύματος και επινοητικότητας που μας έρχονται από το βάθος του ιστορικού παρελθόντος αυτού του τόπου. Δεν επιτρέπουμε σε κανένα να καταδικάσει σε λήθη την ιστορική μας μνήμη
Γ) Είμαστε πεπεισμένοι ότι υπάρχει εναλλακτική λύση που θα οδηγήσει στην ανασυγκρότηση και την αναγέννηση της οικονομίας και της πατρίδας μας. Υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις σε εμπεριστατωμένες συλλογικές και ατομικές μελέτες, στηριγμένες στη διεθνή εμπειρία, που μπορούν να φέρουν μια ουσιαστική υπέρβαση της ύφεσης και της επακόλουθης στασιμότητας ικανοποιώντας τις λαϊκές ανάγκες. Οι Ελληνίδες κι Έλληνες επιστήμονες καλούνται να αξιοποιήσουν τις γνώσεις, την ερευνητική τους πείρα, τις δημιουργικές ιδέες με στόχο την ανοικοδόμηση μέσα από τα σημερινά ερείπια και την οικοδόμηση μιας νέας Ελλάδας του 21ου αιώνα.
Δ) Θεωρούμε ότι οι νέες πολιτικές απαιτούν την κατάκτηση και εδραίωση της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, ώστε οι Ελληνίδες και οι Έλληνες να είμαστε με υπερηφάνεια πολίτες της Ελλάδας και με αξιοπρέπεια πολίτες της ηπείρου μας και του κόσμου. Για τον σκοπό αυτό χρειάζεται βαθιά δημοκρατική τομή στη Δημόσια Διοίκηση, με εκσυγχρονισμό, αποδοτικότητα και παραγωγικότητα, με αποτελεσματική καταπολέμηση της αναξιοκρατίας, κομματικοποίησης, διαφθοράς, διαπλοκής, ατιμωρησίας. Η εμπέδωση της λαϊκής κυριαρχίας θα στηριχτεί στη συγκρότηση Συντακτικής Συνέλευσης για την ψήφιση από τον λαό νέου Συντάγματος, που θα θέτει μεταξύ άλλων το δικαίωμα ζωής και εργασίας των πολιτών υπεράνω των απαιτήσεων των δανειστών. Η Δικαιοσύνη αντί για προνομιακό όργανο των πλουσίων, χρειάζεται βαθιές τομές για να γίνει καταφύγιο των πιο αδύναμων πολιτών. Απαιτείται η συντριπτική ήττα του σημερινού εργοδοτικού, κυβερνητικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και η εκ βάθρων αναγέννηση ενός συμμετοχικού δημοκρατικού, ταξικού κινήματος, που η πηγή του είναι ο τόπος εργασίας.
Ε) Είμαστε βέβαιοι ότι υφίστανται οι αναγκαίες δυνάμεις για ένα τέτοιο φιλόδοξο εγχείρημα. Είναι όμως διασκορπισμένες και συχνά ανταγωνιστικές, και γι’ αυτό μειωμένης αποτελεσματικότητας. Μπορούμε να ενώσουμε τις διάσπαρτες αυτές νησίδες σε ένα πανίσχυρο Αρχιπέλαγος. Μπορούμε να αναπτερώσουμε το ηθικό του λαού και να στηρίξουμε την ηθική της αλληλεγγύης και δημιουργίας. Με αυτό το όραμα τασσόμαστε υπέρ ενός μετώπου όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που εμπνέονται και πονάνε για κοινωνική δικαιοσύνη, για μια κυρίαρχη, γνήσια δημοκρατική, ανεξάρτητη, παραγωγική και τεχνολογικά προηγμένη Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ενός χώρου που θα λειτουργεί στη βάση του διαλόγου, της διαρκούς και ίσης πληροφόρησης, με αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά αξιοποιώντας κριτικά τη σύγχρονη τεχνολογία και το διαδίκτυο.
Ζ) Ζούμε σε χρόνια που από τη νεολαία έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα να έχει όραμα, ακόμα και να ονειρεύεται. Οι νέοι άνθρωποι σηκώνουν το βάρος της κρίσης μαζί με τη μισθωτή εργασία και τα μεσαία στρώματα. Επί μια δεκαετία η νεολαία χτυπιέται αλύπητα στην εκπαίδευση, την αγορά εργασίας και τους χώρους δουλειάς. Η χώρα μας έχει χάσει μισό εκατομμύριο εκπαιδευμένους ανθρώπους, μια ολόκληρη γενιά πτυχιούχων, που στην πιο παραγωγική τους ηλικία οδηγήθηκαν στη μετανάστευση. Μπορούμε να απελευθερώσουμε τον καταπιεσμένο δυναμισμό, την έμπνευση, τον πειραματισμό, την εφευρετικότητα, την αισιόδοξη ματιά της νέας γενιάς. Η εκπαίδευση θα γίνει η ατμομηχανή της αναγέννησης και η απασχόληση των νέων από τις πρώτες επιλογές.
Η) Συνυπογράφουμε το κείμενο: Όσες και όσοι πιστεύουμε ότι οι αναγκαίες αυτές αλλαγές είναι ασυμβίβαστες με την παραμονή στην Ευρωζώνη και οδηγούν σε ρήξη με την ΕΕ. Όσες και όσοι, παράλληλα, προτάσσουν την εφαρμογή ενός προγράμματος ανασυγκρότησης και μετασχηματισμών της χώρας και είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν ν’ ανακοπεί απ’ οποιονδήποτε εκβιασμό ή τελεσίγραφο από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή οιουδήποτε άλλου. Καλούμε όλες και όλους που συμμερίζονται αυτές τις σκέψεις να ενώσουμε τις δυνάμεις μας: μεμονωμένα πρόσωπα αλλά και πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτικές, κοινωνικές, οικολογικές, εκπαιδευτικές, επιστημονικές, συνεργατικές, για τα δικαιώματα. Να συνδυάσουμε την ισχύ της ενότητας με το εύρος της διαφορετικότητας. Έχουμε συνείδηση ότι, ιδιαίτερα με τη σημερινή διακυβέρνηση, έχει πληγεί σε βάθος η εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού σε κάθε πολιτική δράση για εναλλακτική λύση κι οφείλουμε να αγωνισθούμε σκληρά για να την αποκαταστήσουμε. Η μόνη εγγύηση μας γι’ αυτό θα είναι η δράση μας.
Για να ανοίξει ένας νέος ορίζοντας ειρηνικής επανάστασης και λυτρωτικής απελευθέρωσης του λαού μας.
Όταν μια εθνική» επέτειος εορτάζεται με ένα τμήμα του πληθυσμού καταδικασμένο στην φτώχεια και την ανέχεια, μπορεί να λέγεται «εθνική»;
Εμείς πιστεύουμε σ’ αυτές τις αρχές για την νέα «παλιγγενεσία». Εσείς εκπρόσωποι της δεξιάς και της «αριστεράς», «ντροπαλοί και θρασείς» αλήθεια σε τι κίβδηλες αξίες πιστεύετε ;
*Απειροκαλία: η έλλειψη καλαισθησίας
Πηγή: sxedio-b.gr
Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη
Τα παρακάτω γραφόμενα αποτελούν φυσιολογική εξέλιξη της ανάγνωσης του άρθρου του κ. Χ. Γιανναρά (Καθημερινή 12-08-2019). Δύο λόγους έχει ο γράφων για να «απαντήσει»:
Ο πρώτος: Είναι Έλληνας πολίτης, Ο δεύτερος: Έχει γεννηθεί στην Αίγυπτο, μετοίκησε δε στην Ελλάδα το 1969, έφηβος μέσα στη χούντα.
Μια μικρή ιστορική αναδρομή
Ο εορτασμός των 100 χρόνων από το 1821: Το 1930 το ελληνικό κράτος εόρτασε την επέτειο των 100 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Οι εορτασμοί είχαν προγραμματιστεί για το 1921 αναβλήθηκαν όμως λόγω των έκτακτων συνθηκών της μικρασιατικής εκστρατείας.
Κάθε εθνική επέτειος μεταβάλλεται ανάλογα με τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες και τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης, ως προς τον τρόπο εορτασμού της και ως προς το περιεχόμενό της. Στην ελληνική περίπτωση, η επέτειος της Επανάστασης του 1821 αποτελεί τη χαρακτηριστικότερη ίσως αφορμή εθνικών εορτασμών συνεπώς προνομιακό πεδίο πολιτικής. Διαχρονικά η άρχουσα τάξη φρόντισε να καταστήσει το 1821 τόπο μνήμης για τη χώρα, από την σκοπιά των εκάστοτε συμφερόντων τους. Ήδη από το 1838 ,η25ηΜαρτίου εορταζόταν ως εθνική επέτειος, αποτελώντας, όπως και όλες οι άλλες εθνικές επέτειοι, ένα εργαλείο προπαγάνδισης των κυβερνητικών αντιλήψεων. Το 1930 η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίσιμη στιγμή λόγω της μικρασιατικής καταστροφής και της δικτατορίας του Πάγκαλου.
Ο Ελ. Βενιζέλος επέστρεψε το 1928 στην πρωθυπουργία έχοντας αποσπάσει θριαμβευτικό ποσοστό στις εκλογές για την τελευταία του «Μεγάλη Τετραετία». Συγκεκριμένα, οι άξονες της διακυβέρνησής του κατά το 1928-1932 ήταν: ο «αστικός εκσυγχρονισμός» στο εσωτερικό και η ειρηνόφιλη πολιτική στο εξωτερικό, ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία και σε άλλα πεδία, η προστασία του αστικού κράτους από τους αντιπάλους του, ιδίως τους κομμουνιστές, με τη λήψη αυταρχικών μέτρων, όπως το ιδιώνυμο.
Όταν μια εθνική» επέτειος εορτάζεται με ένα τμήμα του πληθυσμού στις φυλακές και τις εξορίες, μπορεί να λέγεται «εθνική»;
Τους εορτασμούς διοργάνωσε και επόπτευσε η Κεντρική Επιτροπή Εκατονταετηρίδος (ΚΕΕ). Με βασιλικό διάταγμα που εκδόθηκε στις 12-04-1930, ορίστηκε η σύνθεση της: πρόεδρος ο Θ.Σοφούλης, αντιπρόεδροι ο μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος, ο αντιναύαρχος και υπουργός Ναυτικών Π. Κουντουριώτης και ο αντιστράτηγος και αρχηγός του ΓΕΣ Π. Γενικός. Γραμματέας ορίστηκε ο Ιωάννης Δαμβέργης.
Η σύνθεση και μόνο της επιτροπής αρκεί για να φανταστούμε το πολιτικό περιεχόμενο των εορτασμών («ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» και άλλα ανιστόρητα», με την επιτροπή απαρτιζόμενη από την «ελίτ» της «διανόησης» και του «πνεύματος»).
Ο εορτασμός των 150 χρόνων από το 1821:
Το 1971, μεσουρανούσης της χούντας πραγματοποιήθηκε ο εορτασμός των 150 χρόνων. Για τη διακόσμηση των σχολείων, εικόνες των ηρώων του Αγώνα, των δασκάλων του Γένους και των πολεμικών κατορθωμάτων τοποθετημένες «εις ειδικάς υαλοφράκτους κορνίζας... Εις ύψος 1,50-2,00 μ. εκάστου τοίχου αιθούσης ή διαδρόμου να αναρτηθώσι μετάλλιναι πλάκες, καλλιγεγραμμέναι με αποφθέγματα και ρήσεις των αγωνιστών του 1821». Αυτό επέτασσε το πρόγραμμα που κατήρτισε το υπουργείο Παιδείας για τον εορτασμό των 150 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Στην ίδια εγκύκλιο οριζόταν οι μεγαφωνικές εγκαταστάσεις των σχολείων να μεταδίδουν εθνικά και δημοτικά τραγούδια όλη τη διάρκεια της χρονιάς πριν από την έναρξη των μαθημάτων, κατά τα διαλείμματα και μετά τη λήξη των μαθημάτων Το συγκεκριμένο πρόγραμμα εφαρμόστηκε σε όλα τα σχολεία. Ο εορτασμός της 150ετηρίδας έδωσε μια θαυμάσια ευκαιρία στο χουντικό κράτος «να ενδυναμώσει τα πατριωτικά αισθήματα των μαθητών» κατά το συμφέρον του. Όπως αναφέρει η εγκύκλιος, σκοπός ήταν «η δημιουργία ατμοσφαίρας εθνικής ανατάσεως μεταξύ του λαού της χώρας». Εκείνη ακριβώς τη χρονιά η χούντα συνέδεσε με τον πιο καταστροφικό τρόπο τη δημόσια διάσταση και το ιδεολογικό περιεχόμενο που έφερε εξαρχής ο εορτασμός της Επανάστασης του ’21. Το έκανε επίσης με τον πιο γελοίο τρόπο: οι χουντικοί επέστρεψαν στα χωριά τους για να τονιστεί ο τοπικός χαρακτήρας του ιστορικού γεγονότος και στις αμέτρητες γιορτές που στήθηκαν ανά την επικράτεια μαθητές και στρατιώτες χόρευαν τσάμικα και παρίσταναν σε σκετς την ορκωμοσία των οπλαρχηγών φορώντας φουστανέλες.
Οταν μια εθνική» επέτειος εορτάζεται με ένα τμήμα του πληθυσμού στις φυλακές και τις εξορίες, μπορεί να λέγεται «εθνική»;
Ο εορτασμός των 200 χρόνων από το 1821:
Λέει ο κ. Γιανναράς «Ασφαλώς προσβάλλει την όποια έλλογη ευαισθησία η πρωθυπουργική επιλογή της προέδρου για την προετοιμασία του εορτασμού της παλιγγενεσίας. Όμως, ολόκληρο το «σύστημα» διαχείρισης της ελληνικής συνέχειας στη χώρα μας (κυβερνήσεις, κόμματα, η κρατική μηχανή, η Δικαιοσύνη, τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, οι Επίσκοποι, οι Ένοπλες Δυνάμεις, η Τοπική Αυτοδιοίκηση ή ό,τι άλλο) βεβαιώνουν, έμπρακτα, καθημερινά και με έμφαση ότι αντιλαμβάνονται την «παλιγγενεσία» ακριβώς όπως και ο πρωθυπουργός: Δηλαδή, ακριβώς όπως μια πρώην αποικία που αποτίναξε, με τεράστιες θυσίες, τον ζυγό αθέλητης δουλείας αιώνων, για να της παραχωρηθεί μια πιο λουστραρισμένη, αλλά τώρα θελημένη υποδούλωση: ηδονικά καμουφλαρισμένος αυτεξευτελισμός...
Το ερώτημα είναι απλό: Ποιος ήταν ο Ελληνισμός πριν την παλιγγενεσία και ποιος είναι σήμερα;
Η απάντηση μπορεί να ελεγχθεί με δεδομένες μετρήσεις, πολλαπλά βεβαιωμένες μαρτυρίες: Οι Έλληνες τότε, πριν την «παλιγγενεσία», ήταν πολλές και μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες διάσπαρτες τόσο μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όσο και σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής. Με τα λόγια του Ελύτη, ο Έλληνας τότε «ανάσαινε (ακόμα) τον αέρα μιας περίπου αυτοκρατορίας. Οι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, τη νότιο Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και φυσικά την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της, ως κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».
Έστω και μόνο τα κτίρια που άφησαν πίσω τους οι Έλληνες στην Τεργέστη, στην Οδησσό, στη Βιέννη, στη Βενετία, στη Μασσαλία, στην Αλεξάνδρεια, στο Κάιρο, στο Βουκουρέστι βεβαιώνουν το συναρπαστικό παράδοξο: ότι υπόδουλοι στους Τούρκους οι Έλληνες ήταν άρχοντες. Λαός με πηγαία περηφάνια για τη γλώσσα του, την Ιστορία του, τους προγόνους του, την πίστη του. Οικονομικοί μεγιστάνες στα μεγάλα αστικά κέντρα της εποχής, άρχοντες καλλιέργειας της ευαισθησίας στην άγονη ύπαιθρο και στα νησιά, με τη συναρπαστική ποικιλότητα της λαϊκής φορεσιάς, της σοφής και έκπαγλης λαϊκής αρχιτεκτονικής, της λαϊκής μουσικής, αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων.
Μισόλογα.., το μοιρολόι του «μνημόσυνου» της «Μεγάλης Ιδέας» για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες της.
Το αδιέξοδο:
«Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια και την οθωμανική ασέλγεια βιασμού της Ελληνικότητας από τον φορμαλιστικό «εξευρωπαϊσμό», οι Έλληνες δεν είναι πια Έλληνες. Η εικόνα λαού αρχόντων καταπόθηκε από τα στερεότυπα των «λαντζέρηδων» στα εστιατόρια της Αμερικής, των εξαθλιωμένων που «ξύνουν ψάρια» στα Fish and Chips της Αυστραλίας, των ανθρακωρύχων του Βελγίου, των Gastarbeiter της Γερμανίας. Χάθηκε αμετάκλητα ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Βόρειας Ηπείρου, της Βόρειας Κύπρου, της μακεδονικής Πελαγονίας. Η βαρύτερη απώλεια δεν είναι οι χαμένες πατρίδες, οι σφαγμένοι, τυραννισμένα εξοντωμένοι Έλληνες της άλλοτε ελληνικής «οικουμένης». Είναι η οριστική απόσβεση του ελληνικού «τρόπου». Δεν υπάρχει πια γλώσσα να συνεχίσει την ελληνική μοναδικότητα, κοινή επίγνωση Ιστορίας, σώμα εκκλησιαστικής κοινωνίας, διασπορά που να λογαριάζει με καύχηση την ελληνικότητά της. Και ούτε ένας «θάνατος από αηδία», δηλωτικός αντίστασης στη νεκροφόρο φιέστα της Γιάννας».
Ο αντίλογος:
Θάνατος υπάρχει δηλωτικός στη νεκροφόρο φιέστα της Γιάννας. Αυτός είναι ο ιδεολογικός θάνατος της «Ελληνικής μεταπρατικής αστικής τάξης». Σήμερα, η σύγχρονη version της ιδεολογίας της, ο νεοφιλελευθερισμός έχουν τελειώσει για το 1821 και όχι μόνο. Ότι, ήταν να πει, το είπε (έστω και με τους προηγούμενους τρόπους, ανιστόρητους με έμφαση στην υποκουλτούρα και την κιτσαρία). Απο εδώ και πέρα άρχεται η κακογουστιά και η ακαλαισθησία και ο δουλικός κοσμοπολιτισμός.
Η απορία που αναφύεται από τα λεγόμενα του κ. Γιανναρά είναι η εξής: Ποιος ο λόγος της ανάπτυξης των Ελληνικών παροικιών ανά τον κόσμο, εν αντιθέσει με την στασιμότητα και εκφυλισμό των Ελλήνων του Ελλαδικού χώρου: Απλώς μέχρι και σήμερα τα κόμματα της άρχουσας τάξης κυβερνούσαν υπό την «υψηλή επίβλεψη» της Αγγλίας, ΗΠΑ και Γερμανίας. Αυτός είναι ο λόγος της καταστροφής της πατρίδας μας στο οικονομικό, ιδεολογικό και κοινωνικό τομέα.
Η «παλιγγενεσία» για εμάς είναι ανεκπλήρωτη. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή υπό την «υψηλή επίβλεψη» αν προτιμάτε. Είναι αποικία και πρέπει να απελευθερωθεί. Εσείς την πουλήσατε, σ΄εμάς έλαχε το χρέος να την απελευθερώσουμε. Οι αξίες μας και ο πολιτισμός μας προέρχεται ανόθευτος από την Ελληνική γραμματεία, την Γαλλική Επανάσταση, τον ουμανισμό του σύγχρονου πολιτισμού και επιστημών. Επίσης σ’ εμάς έλαχε ο κλήρος να ξαναφέρουμε τα παιδιά μας στην πατρίδα που εσείς εξοστρακίσατε.
Εμείς έχουμε αυτές τις αξίες:
Α) Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με την άγρια επίθεση ενάντια στην κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας, στη νέα γενιά και με τον εξευτελισμό της Ελλάδας, αποτέλεσμα των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η κρίση είναι οικονομική κοινωνική, πολιτική, εκπαιδευτική, επικοινωνιακή, αξιακή, δηλαδή καθολική, κρίση πολιτισμού. Η πατρίδα μας βρίσκεται εν κινδύνω.
Β) Γνωρίζουμε ότι ο τόπος μας διαθέτει άφθονες δυνατότητες ανάπτυξης και πλούτου, φτάνει να αξιοποιηθούν με αυτοπεποίθηση και όραμα οι υποδομές του που σήμερα λεηλατούνται, το διψασμένο για δημιουργία ανθρώπινο δυναμικό του, η στρατηγική γεωγραφική του θέση, ο φυσικός του πλούτος. Εμπνεόμαστε από τις παρακαταθήκες μεγάλων ιστορικών, εθνικών και κοινωνικών αγώνων του λαού μας, από τις ιστορικές στιγμές θυσίας και ανιδιοτέλειας, από την πολύτιμη κληρονομιά δημιουργικού πνεύματος και επινοητικότητας που μας έρχονται από το βάθος του ιστορικού παρελθόντος αυτού του τόπου. Δεν επιτρέπουμε σε κανένα να καταδικάσει σε λήθη την ιστορική μας μνήμη
Γ) Είμαστε πεπεισμένοι ότι υπάρχει εναλλακτική λύση που θα οδηγήσει στην ανασυγκρότηση και την αναγέννηση της οικονομίας και της πατρίδας μας. Υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις σε εμπεριστατωμένες συλλογικές και ατομικές μελέτες, στηριγμένες στη διεθνή εμπειρία, που μπορούν να φέρουν μια ουσιαστική υπέρβαση της ύφεσης και της επακόλουθης στασιμότητας ικανοποιώντας τις λαϊκές ανάγκες. Οι Ελληνίδες κι Έλληνες επιστήμονες καλούνται να αξιοποιήσουν τις γνώσεις, την ερευνητική τους πείρα, τις δημιουργικές ιδέες με στόχο την ανοικοδόμηση μέσα από τα σημερινά ερείπια και την οικοδόμηση μιας νέας Ελλάδας του 21ου αιώνα.
Δ) Θεωρούμε ότι οι νέες πολιτικές απαιτούν την κατάκτηση και εδραίωση της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, ώστε οι Ελληνίδες και οι Έλληνες να είμαστε με υπερηφάνεια πολίτες της Ελλάδας και με αξιοπρέπεια πολίτες της ηπείρου μας και του κόσμου. Για τον σκοπό αυτό χρειάζεται βαθιά δημοκρατική τομή στη Δημόσια Διοίκηση, με εκσυγχρονισμό, αποδοτικότητα και παραγωγικότητα, με αποτελεσματική καταπολέμηση της αναξιοκρατίας, κομματικοποίησης, διαφθοράς, διαπλοκής, ατιμωρησίας. Η εμπέδωση της λαϊκής κυριαρχίας θα στηριχτεί στη συγκρότηση Συντακτικής Συνέλευσης για την ψήφιση από τον λαό νέου Συντάγματος, που θα θέτει μεταξύ άλλων το δικαίωμα ζωής και εργασίας των πολιτών υπεράνω των απαιτήσεων των δανειστών. Η Δικαιοσύνη αντί για προνομιακό όργανο των πλουσίων, χρειάζεται βαθιές τομές για να γίνει καταφύγιο των πιο αδύναμων πολιτών. Απαιτείται η συντριπτική ήττα του σημερινού εργοδοτικού, κυβερνητικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και η εκ βάθρων αναγέννηση ενός συμμετοχικού δημοκρατικού, ταξικού κινήματος, που η πηγή του είναι ο τόπος εργασίας.
Ε) Είμαστε βέβαιοι ότι υφίστανται οι αναγκαίες δυνάμεις για ένα τέτοιο φιλόδοξο εγχείρημα. Είναι όμως διασκορπισμένες και συχνά ανταγωνιστικές, και γι’ αυτό μειωμένης αποτελεσματικότητας. Μπορούμε να ενώσουμε τις διάσπαρτες αυτές νησίδες σε ένα πανίσχυρο Αρχιπέλαγος. Μπορούμε να αναπτερώσουμε το ηθικό του λαού και να στηρίξουμε την ηθική της αλληλεγγύης και δημιουργίας. Με αυτό το όραμα τασσόμαστε υπέρ ενός μετώπου όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που εμπνέονται και πονάνε για κοινωνική δικαιοσύνη, για μια κυρίαρχη, γνήσια δημοκρατική, ανεξάρτητη, παραγωγική και τεχνολογικά προηγμένη Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ενός χώρου που θα λειτουργεί στη βάση του διαλόγου, της διαρκούς και ίσης πληροφόρησης, με αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά αξιοποιώντας κριτικά τη σύγχρονη τεχνολογία και το διαδίκτυο.
Ζ) Ζούμε σε χρόνια που από τη νεολαία έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα να έχει όραμα, ακόμα και να ονειρεύεται. Οι νέοι άνθρωποι σηκώνουν το βάρος της κρίσης μαζί με τη μισθωτή εργασία και τα μεσαία στρώματα. Επί μια δεκαετία η νεολαία χτυπιέται αλύπητα στην εκπαίδευση, την αγορά εργασίας και τους χώρους δουλειάς. Η χώρα μας έχει χάσει μισό εκατομμύριο εκπαιδευμένους ανθρώπους, μια ολόκληρη γενιά πτυχιούχων, που στην πιο παραγωγική τους ηλικία οδηγήθηκαν στη μετανάστευση. Μπορούμε να απελευθερώσουμε τον καταπιεσμένο δυναμισμό, την έμπνευση, τον πειραματισμό, την εφευρετικότητα, την αισιόδοξη ματιά της νέας γενιάς. Η εκπαίδευση θα γίνει η ατμομηχανή της αναγέννησης και η απασχόληση των νέων από τις πρώτες επιλογές.
Η) Συνυπογράφουμε το κείμενο: Όσες και όσοι πιστεύουμε ότι οι αναγκαίες αυτές αλλαγές είναι ασυμβίβαστες με την παραμονή στην Ευρωζώνη και οδηγούν σε ρήξη με την ΕΕ. Όσες και όσοι, παράλληλα, προτάσσουν την εφαρμογή ενός προγράμματος ανασυγκρότησης και μετασχηματισμών της χώρας και είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν ν’ ανακοπεί απ’ οποιονδήποτε εκβιασμό ή τελεσίγραφο από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή οιουδήποτε άλλου. Καλούμε όλες και όλους που συμμερίζονται αυτές τις σκέψεις να ενώσουμε τις δυνάμεις μας: μεμονωμένα πρόσωπα αλλά και πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτικές, κοινωνικές, οικολογικές, εκπαιδευτικές, επιστημονικές, συνεργατικές, για τα δικαιώματα. Να συνδυάσουμε την ισχύ της ενότητας με το εύρος της διαφορετικότητας. Έχουμε συνείδηση ότι, ιδιαίτερα με τη σημερινή διακυβέρνηση, έχει πληγεί σε βάθος η εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού σε κάθε πολιτική δράση για εναλλακτική λύση κι οφείλουμε να αγωνισθούμε σκληρά για να την αποκαταστήσουμε. Η μόνη εγγύηση μας γι’ αυτό θα είναι η δράση μας.
Για να ανοίξει ένας νέος ορίζοντας ειρηνικής επανάστασης και λυτρωτικής απελευθέρωσης του λαού μας.
Όταν μια εθνική» επέτειος εορτάζεται με ένα τμήμα του πληθυσμού καταδικασμένο στην φτώχεια και την ανέχεια, μπορεί να λέγεται «εθνική»;
Εμείς πιστεύουμε σ’ αυτές τις αρχές για την νέα «παλιγγενεσία». Εσείς εκπρόσωποι της δεξιάς και της «αριστεράς», «ντροπαλοί και θρασείς» αλήθεια σε τι κίβδηλες αξίες πιστεύετε ;
*Απειροκαλία: η έλλειψη καλαισθησίας
Πηγή: sxedio-b.gr
Γιάννης Περάκης: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου