Παναγιώτης Γεωργουδής
Βυθισμένος ελέω καύσωνα στην άγρια φύση των Βατίκων με την εκρηκτική ποικιλομορφία παίρνω πολύτιμες ανάσες. Αφήνομαι στο αδιάκοπο τερέτισμα των τζιτζικιών. Η αρχέγονη μουσική τους σπάει τον φρενήρη ρυθμό της καθημερινότητας που έχει επιβάλει η καπιταλιστική λαίλαπα της τεχνολογικής και ψηφιακής βίας στο όνομα δήθεν μιας ψευδεπίγραφης Προόδου.
Πρόοδος χωρίς ηθικοπνευματική άνοδο των οικουμενικών αξιών δεν υπάρχει. Τα τζιτζίκια φρενάρουν τα δίκτυα πληροφόρησης σβήνοντας στον νου τα ψηφιακά και ηλεκτρονικά συσσωρευμένα σκουπίδια τους. Ο ρυθμός τους συνάδει με την παρμενίδεια ακινησία σε οτιδήποτε περιττό. Φράζουν τις πύλες στην καλπάζουσα ασχήμια, στην παραμόρφωση του ανθρωπίνου προσώπου, αποθεώνουν την Ομορφιά. Την εισάγουν ανεπαίσθητα μέσα μας, θεραπεύουν από τα τοξικά εικονικά βέλη τις αθέατες πληγές. Παρατηρώ τα φτερά τους όπως και τα φτερά όλων των εντόμων που με περιτριγυρίζουν βομβίζοντας μέσα στη λάβα του μεσημεριού.
Είναι μια συμπυκνωμένη συμπαντική σοφία υψηλής αισθητικής και αρχιτεκτονικής πολυφωνίας που ανοίγει ορίζοντες στην απελευθερωτική σκέψη του απείρου. Βάζω στο μυαλό μου ρίζα από τα πλατάνια των Καλενίων και πορεύομαι στην απεραντοσύνη της συλλογικής μνήμης. Τοποθετώ κορυφές από τα κυπαρίσσια του Παραδεισίου, ψηλαφώ τους καημούς της ξενιτιάς και των προσφύγων με την ευγένεια της αφής τους.
Γίνομαι περισσότερο χθόνιος και ανθρώπινος, πολιτικός και οικουμενικός. Τις νύχτες χώνομαι μέσα στα δέντρα και στους πυκνούς θάμνους, αφουγκράζομαι τους μαγευτικούς ήχους της Φύσης. Οι γρύλοι και τα τριζόνια έχουν πάρει τη σκυτάλη από τα τζιτζίκια, συνεχίζουν τη μουσική τους θεραπεία.
Σκοτώνουμε τη Φύση, σκοτώνουμε τον εαυτό μας με την αμετροέπεια μιας κατακτητικής διάθεσης που επέβαλε ο σκληρός νόμος του κέρδους. Περνούν από δίπλα μου η αλεπού, το τσακάλι, ο ασβός, το κουνάβι, η νυφίτσα, κάθομαι ακίνητος μην τα ταράξω. Κοντοστέκονται, με κοιτάζουν με βλέμμα αγωνίας, ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ αυλακώνει τη ματιά τους. Συλλαμβάνουν στα δικά μου μάτια την ίδια αγωνία, αρχίζει μια σιωπηλή επικοινωνία.
Η βαρβαρότητα της Κλιματικής Αλλαγής έχει αγχώσει τους διαχρονικούς συντρόφους μας τα ζώα. Τις νύχτες τα αναστατωμένα κουνάβια συγκεντρώνονται στην παραλία της Νεάπολης, ψάχνουν τον ζωτικό τους χώρο. Κατεβαίνουν από τα άστρα ο Νταγιαντάς, ο Τζώρτζης Ανωμήτρης, οι μαγικοί μουσικοί των Βατίκων, παίζουν με τα βιολιά τους και αρχίζει ο χορός των κουναβιών στον ρυθμό της Συμπαντικής Αρμονίας.
Πηγή: efsyn.gr
Παναγιώτης Γεωργουδής: Σχετικά με τον συντάκτη
Βυθισμένος ελέω καύσωνα στην άγρια φύση των Βατίκων με την εκρηκτική ποικιλομορφία παίρνω πολύτιμες ανάσες. Αφήνομαι στο αδιάκοπο τερέτισμα των τζιτζικιών. Η αρχέγονη μουσική τους σπάει τον φρενήρη ρυθμό της καθημερινότητας που έχει επιβάλει η καπιταλιστική λαίλαπα της τεχνολογικής και ψηφιακής βίας στο όνομα δήθεν μιας ψευδεπίγραφης Προόδου.
Πρόοδος χωρίς ηθικοπνευματική άνοδο των οικουμενικών αξιών δεν υπάρχει. Τα τζιτζίκια φρενάρουν τα δίκτυα πληροφόρησης σβήνοντας στον νου τα ψηφιακά και ηλεκτρονικά συσσωρευμένα σκουπίδια τους. Ο ρυθμός τους συνάδει με την παρμενίδεια ακινησία σε οτιδήποτε περιττό. Φράζουν τις πύλες στην καλπάζουσα ασχήμια, στην παραμόρφωση του ανθρωπίνου προσώπου, αποθεώνουν την Ομορφιά. Την εισάγουν ανεπαίσθητα μέσα μας, θεραπεύουν από τα τοξικά εικονικά βέλη τις αθέατες πληγές. Παρατηρώ τα φτερά τους όπως και τα φτερά όλων των εντόμων που με περιτριγυρίζουν βομβίζοντας μέσα στη λάβα του μεσημεριού.
Είναι μια συμπυκνωμένη συμπαντική σοφία υψηλής αισθητικής και αρχιτεκτονικής πολυφωνίας που ανοίγει ορίζοντες στην απελευθερωτική σκέψη του απείρου. Βάζω στο μυαλό μου ρίζα από τα πλατάνια των Καλενίων και πορεύομαι στην απεραντοσύνη της συλλογικής μνήμης. Τοποθετώ κορυφές από τα κυπαρίσσια του Παραδεισίου, ψηλαφώ τους καημούς της ξενιτιάς και των προσφύγων με την ευγένεια της αφής τους.
Γίνομαι περισσότερο χθόνιος και ανθρώπινος, πολιτικός και οικουμενικός. Τις νύχτες χώνομαι μέσα στα δέντρα και στους πυκνούς θάμνους, αφουγκράζομαι τους μαγευτικούς ήχους της Φύσης. Οι γρύλοι και τα τριζόνια έχουν πάρει τη σκυτάλη από τα τζιτζίκια, συνεχίζουν τη μουσική τους θεραπεία.
Σκοτώνουμε τη Φύση, σκοτώνουμε τον εαυτό μας με την αμετροέπεια μιας κατακτητικής διάθεσης που επέβαλε ο σκληρός νόμος του κέρδους. Περνούν από δίπλα μου η αλεπού, το τσακάλι, ο ασβός, το κουνάβι, η νυφίτσα, κάθομαι ακίνητος μην τα ταράξω. Κοντοστέκονται, με κοιτάζουν με βλέμμα αγωνίας, ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ αυλακώνει τη ματιά τους. Συλλαμβάνουν στα δικά μου μάτια την ίδια αγωνία, αρχίζει μια σιωπηλή επικοινωνία.
Η βαρβαρότητα της Κλιματικής Αλλαγής έχει αγχώσει τους διαχρονικούς συντρόφους μας τα ζώα. Τις νύχτες τα αναστατωμένα κουνάβια συγκεντρώνονται στην παραλία της Νεάπολης, ψάχνουν τον ζωτικό τους χώρο. Κατεβαίνουν από τα άστρα ο Νταγιαντάς, ο Τζώρτζης Ανωμήτρης, οι μαγικοί μουσικοί των Βατίκων, παίζουν με τα βιολιά τους και αρχίζει ο χορός των κουναβιών στον ρυθμό της Συμπαντικής Αρμονίας.
Πηγή: efsyn.gr
Παναγιώτης Γεωργουδής: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου