Kώστας Λουλουδάκης (Ιουλιανός)
Οι τελευταίες δεκαετίες, ήταν μια μεθυστική περίοδος για τις «αγορές», καθώς κυριάρχησαν στην σκέψη μας και στις αξίες μας και εξουσιάζουν πια, ως εργαλειακός κοινωνικός δεσμός και θεσμός, το σύνολο της ζωής μας.
Τα οικονομικά έγιναν κυρίαρχη επιστήμη, κυρίως μετά την βράβευση με Νόμπελ του θεμελιωτή της περιβόητης σχολής του Σικάγο Μίλτον Φρίντμαν, μα και άλλων νεοκλασικών οικονομολόγων, όπως ο Φιν Ε. Κίντλαντ ή ο Εντουαρντ Κ. Πρέσκοτ, γιατί κατά κανόνα, τα εξωπραγματικά και απάνθρωπα μοντέλα κοινωνικών δυναμικών του νεοφιλελευθερισμού που δημιούργησαν, χρησιμεύουν αφενός στην κερδοσκοπία των χρηματιστηριακών αγορών, αφετέρου στην ιδεολογική επιβολή πολιτικής οργάνωσης της εξουσίας.
Με λίγα λόγια, θεμελίωσαν «φυσικώ δικαίω» την ιδεολογική κατασκευή, πως η οικονομική οργάνωση είναι ο διαμορφωτής και της πολιτικής οργάνωσης και όχι το αντίστροφο.
Άλλωστε, η πολιτική εξουσία ήταν που εδραίωσε στο κόσμο την πεποίθηση, ότι οι «ελεύθερες», από δημόσιους θεσμικούς νόμους, «αγορές» αποτελούν το πρωταρχικό μέσο για την επίτευξη της ευημερίας και του κοινού καλού.
Μα ας αφήσουμε να μιλήσει το κατά τον Φρίντμαν ευαγγέλιο «Καπιταλισμός και Ελευθερία»:
«Η οικονομική οργάνωση παίζει έναν διπλό ρόλο στην προαγωγή μιας ελεύθερης κοινωνίας. Αφενός, η ελευθερία στην οικονομική οργάνωση είναι από μόνη της μια συνιστώσα της ελευθερίας με την ευρεία έννοια, με αποτέλεσμα η οικονομική ελευθερία να είναι σκοπός καθαυτός αφετέρου, η οικονομική ελευθερία είναι επίσης απαραίτητο μέσο για την επίτευξη της πολιτικής ελευθερίας» (σελ. 31-32).
Η Βολιβία, πετρελαιοπαραγωγός χώρα, με μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου, και λιθίου, μετάλλου απολύτως απαραίτητου για την κατασκευή μπαταριών, ήταν μια χώρα μοντέλο ανάπτυξης που αφενός «απολάμβανε» ως το 2005 τα διαρθρωτικά φιλελεύθερα οικονομικά προγράμματα το ΔΝΤ, που αφίχθη στη χώρα το 1985, και αφετέρου σχεδίαζε και εφάρμοζε την πολιτική καθ’ υπόδειξιν των ΗΠΑ.
Στην Βολιβία η εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια, η παραγωγή και η διανομή ηλεκτρικής ενέργειας, το σύστημα υγείας, τα νοσοκομεία, τα νοσοκομειακά φαρμακεία, ο ορυκτός πλούτος, τα δάση, οι μεταφορές, το εθνικό σιδηροδρομικό σύστημα, τα ύδατα των ποταμών και των λιμνών, οι υποδομές ύδρευσης και αποχέτευσης, η αγροτική παραγωγή, όλα, τα πάντα, ακόμα και το νερό της βροχής είχαν περάσει από το κόσκινο της απληστίας των επενδυτών!
Μια από τις εταιρείες που αγόρασε το νερό ήταν η Bechtel Group. Οι αγρότες ή οι κτηνοτρόφοι έπρεπε να πληρώνουν μια ειδική άδεια στην Bechtel για να συλλέγουν το νερό της βροχής στο κτήμα τους! Άλλωστε η Bechtel, ξέρει πως να αποκομίζει κέρδος από την εξαθλίωση των πολλών…
Πρόεδρος της Bechtel ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα της Mont Pelerin Society: ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και πρόεδρος της JPMorgan Chase & Co, Τζορτζ Σουλτς.
Όταν ο Σουλτς «βασίλευε» στη Βολιβία, το σύνταγμα αυτής της χώρας έδινε την ιθαγένεια μόνο στο 7 με 8% του πληθυσμού. Όλοι οι υπόλοιποι, Ινδιάνοι, φτωχοί, αναλφάβητοι, αποτελούσαν το υπηρετικό προσωπικό των ελεύθερων αγορών.
Αυτή είναι η «ελευθερία των αγορών», που με την γλώσσα τους βουτηγμένη στην φορμόλη και με πιθηκίστικη παπαγαλία, υμνούν οι σύγχρονοι συνεχιστές των φασιστικών αλλά οικονομικά φιλελεύθερων καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής.
Ωστόσο τίποτα δεν φαινόταν ικανό να διαταράξει την «ελευθερία στην οικονομική οργάνωση» δηλαδή το ξεπούλημα ολόκληρων των δημόσιων υποδομών στον ιδιωτικό τομέα, ανεξαρτήτως του πόση κοινωνική καταστροφή μπορεί να προκαλέσει, που επέβαλαν στην χώρα οι φιλελεύθεροι αναβαπτιστές, αυτά τα σιχαμερά σκιάχτρα που προέρχονταν από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, και την οργάνωση Mont Pelerin Society (MPS).
Σύμφωνα με τον άνθρωπο των αγορών και σύμβουλο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ Τζέφρι Σακς (Jeffrey Sachs):
«Η Βολιβία, πολύ περισσότερο από τη Χιλή, κατέδειξε ότι η πολιτική φιλελευθεροποίηση και η δημοκρατία μπορούν να συνδυαστούν με την οικονομική φιλελευθεροποίηση. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σημαντικό μάθημα: μπορούν να λειτουργήσουν παράλληλα και το ένα να ενισχύει το άλλο».
Στο επίκεντρο αυτού του συνδυασμού «δημοκρατίας και οικονομικής φιλελευθεροποίησης» βρίσκεται η αναδιάρθρωση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, δηλαδή: η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τον περιορισμό της οικονομικής παρεμβατικότητας του εθνικού κράτους, την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, τη μεταφορά δημόσιων πόρων στον ιδιωτικό τομέα.
Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να κατέχει υπερήφανα τη θέση με τη μεγαλύτερη ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος και του επιπέδου ζωής. Από τα 8 εκατομμύρια του πληθυσμού, τα 5,6 ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας ή σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας.
Την ώρα δε, που τα κέρδη από φυσικό αέριο της χώρας, των πλουσιότερων κοιτασμάτων στη Λατινική Αμερική, τα απολάμβανε το τραστ της Pacific LNG στο οποίο συμμετέχουν η βρετανική BP, η αμερικανοσαουδαραβική Amoco, και η αμερικανική Bechtel, περισσότερα από 3 εκατομμύρια άνθρωποι διαβιούσαν χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα.
Οι πολιτικές συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις είχαν απαγορευθεί, οι «περιττοί» άνθρωποι, για να κινηθούν από τη μια πόλη στην άλλη, από το ένα χωριό στο άλλο, έπρεπε να διαθέτουν ειδική άδεια από τις αρχές, ενώ η αντιπολίτευση τέθηκε εκτός νόμου!
Όμως έπειτα από σχεδόν 15 χρόνια ξεπουλήματος της χώρας στους επενδυτές, ο βολιβιανός λαός αφυπνίστηκε και εξεγέρθηκε! To 2000 η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στη Βολιβία, η Cochabamba, σείστηκε από τις διαδηλώσεις λόγω της τεράστιας αύξησης στην τιμή του νερού και της απαίτησης των αγροτών να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση του.
Όμως καθοριστική στιγμή του συγκρουσιακού κύκλου που ξεκίνησε με την εξέγερση Cochabamba απετέλεσε ο Οκτώβριος του 2003 όταν αγρότες, αυτόχθονες, και μιγάδες, δηλαδή οι μη επιτυχημένοι, οι άχρηστοι άνθρωποι της κοινωνίας βυθισμένοι στην απόλυτη ένδεια, εξεγείρονται στήνουν οδοφράγματα και απαιτούν από την οικονομική ελίτ της χώρας τα οφέλη από την εξαγωγή του φυσικού πλούτου να φθάσουν και σε αυτούς για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης τους.
Με την βοήθεια του στρατού και των τανκς στην πόλη Ελ Αλτο, έχασαν την ζωή τους 25 εξεγερμένοι άνθρωποι και στην πρωτεύουσα Λα Πας, 28. Όμως παρά τους νεκρούς οι διαδηλωτές δεν πτοούνται. Διαδηλώνουν καθημερινά, στήνουν οδοφράγματα, συμμετέχουν σε γενικές απεργίες…
Επικεφαλής της εξέγερσης είναι ο εκπρόσωπος των αυτοχθόνων, τότε βουλευτής Εβο Μοράλες. Ο Ινδιάνος Μοράλες ωστόσο στις εκλογές του 2002 είχε κερδίσει την πλειοψηφία των ψήφων, αλλά έχασε την προεδρία, καθώς το Κογκρέσο της Βολιβίας εξέλεξε πραξικοπηματικά τον φιλικά διακείμενο προς τις αγορές, πολυεκατομμυριούχου Σάντσες ντε Λοσάδα, γνωστός στους φιλελευθέρους κύκλους ως El Gringo καθώς μιλούσε μόνο στα αγγλικά.
Ο εκπρόσωπος του State Department Ρίτσαρντ Μπάουτσερ, σε ρόλο δικαστή του λαού της Βολιβίας, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ: «δεν θα ανεχθούν παρέκκλιση από τη συνταγματική τάξη και δεν θα υποστηρίξουν κανένα καθεστώς που έρχεται στην εξουσία με αντιδημοκρατικά μέσα. Ο αμερικανικός λαός και η κυβέρνησή του στηρίζουν τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Βολιβίας Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα (…)». (Καθημερινή: Φονική εξέγερση στη Βολιβία 15-10-2003)
Όμως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των στρωμάτων της καθεστηκυίας τάξης, για κατάπνιξη της εξέγερσης, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα των αγορών το πρώτο βήμα για το συντονισμό των φτωχών στρωμάτων είχε γίνει, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για την έλευση στην εξουσία του Χουάν Έβο Μοράλες.
Έχοντας εκλεγεί στις 18 Δεκεμβρίου του 2005 από τον πρώτο γύρο με το 53,72% των ψήφων ο Μοράλες άφησε εμβρόντητους την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, τον Λευκό Οίκο και τις πολυεθνικές, αφού κατάφερε, αγνοώντας τους, να επανακτήσει τους φυσικούς πόρους: νερό, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα, να επιβάλει ανακατανομή των εσόδων από τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στη βάση μεριδίου 82% για το κράτος και 18% για τις συνεργαζόμενες πολυεθνικές για να δεχτεί επαναδιαπραγμάτευση των συμβολαίων τους, να εφαρμόσει μια πολιτική που επιδίωκε να αντιμετωπίσει τον αναλφαβητισμό, να παράσχει ιατρική βοήθεια στις φτωχογειτονιές, να οργανώσει διανομή τροφίμων, να οικοδομήσει σπίτια για τους φτωχούς, να εκπαιδεύσει τους νέους στη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών, να μοιράσει γη σε άκληρους αγρότες. Οι παρεμβάσεις αυτές συνοδεύτηκαν από την πτώση του ποσοστού φτώχειας κατά 25%, την αύξηση του ελάχιστου μισθού κατά 87%, τη μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 58 για τους άντρες και από τα 60 στα 55 για τις γυναίκες.
Η Βολιβία κόντευε να γίνει Κούβα, γι’ αυτό και η μονομερής ανακήρυξη της αυτονομίας από τους κυβερνήτες των πιο ευημερούντων και λευκών περιοχών: Σάντα Κρουζ, Ταρίχα, Μπένι και Πάντο…
Την ίδια ώρα ο υποτακτικός του ΔΝΤ, που κυβερνούσε με την τη στήριξη της αμερικανικής πρεσβείας, των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και των ανώτατων στρωμάτων της καθεστηκυίας τάξης, του στρατού και της αστυνομίας, πρόεδρος της Βολιβίας Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα (Gonzalo Sánchez de Lozada) έκλεψε από την Κεντρική Τράπεζα της Βολιβίας 85 εκατομμύρια δολάρια και δραπέτευσε, πού αλλού, στο Μαϊάμι, για να συνεχίσει τον ανέφελο βίο του.
Το πώς αντιμετώπισαν οι θεματοφύλακες της παγκόσμιας αγοράς τον Εβο Μοράλες, καταδεικνύεται από παρακάτω εξωφρενικό περιστατικό:
Η διεθνής δημοκρατική κοινότητα δεν δίστασε να εξευτελίσει τον επί τρεις φορές εκλεγμένο πρόεδρο Μοράλες με εντολή της Ουάσιγκτον, πιθανότατα γιατί ανησυχούσε που ο οικονομικός παραλογισμός του Μοράλες είχε εμποδίσει την περαιτέρω φιλελεύθερη πρόοδο της Βολιβίας, αφού κατάργησε τα σχέδια οικονομικής μεταρρύθμισης που είχε εκπονήσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τον Ιούλιο του 2013 ο Μοράλες βρισκόταν στη Μόσχα για συνομιλίες με τον Βλάντιμιρ Πούτιν (Vladimir Putin). Όταν το αεροσκάφος του προέδρου της Βολιβίας αναχώρησε από τη Ρωσία και βρισκόταν κοντά στον εναέριο χώρο της Γαλλίας και με κατεύθυνση την Πορτογαλία, όπου θα ανεφοδιαζόταν με καύσιμα, η κυβέρνηση του σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Ολάντ (François Hollande) απαγόρευσε την είσοδο του αεροσκάφους στον γαλλικό εναέριο χώρο. Την ίδια μοχθηρία της Γαλλίας επέδειξαν η Ισπανία του φιλελεύθερου Μαριάνο Ραχόι (Mariano Rajoy), η Ιταλία του φιλελεύθερου πρωθυπουργού Ενρίκο Λέτα (Enrico Letta) και η Πορτογαλία του σοσιαλιστή Πέδρο Κοέλιο (Pedro Coelho). Το αεροσκάφος της βολιβιανής κυβέρνησης έμεινε να ίπταται πάνω από την Ευρώπη χωρίς δικαίωμα διέλευσης!
Οι πράξεις αυτές των ευρωπαϊκών δημοκρατικών χωρών αποτελούσαν μια μέθοδο εκφοβισμού ή μια απόπειρα κατά της ζωής του προέδρου της Βολιβίας Μοράλες;
Όταν τα καύσιμα έφταναν στο τέλος τους, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους ζήτησε από τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου της Βιέννης την άδεια, την οποία και έλαβε, για να πραγματοποιήσει επείγουσα προσγείωση. Εκεί ο Μοράλες στην ουσία απήχθη και κρατούνταν όμηρος σε έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη δικαιολογία ότι οι ΗΠΑ του Μπαράκ Ομπάμα είχαν υποψίες πως στο αεροσκάφος της κυβέρνησης της Βολιβίας κρυβόταν ο Έντουαρντ Σνόουντεν, ο διαχειριστής συστημάτων που εργαζόταν στη CIA και αποκάλυψε στον Τύπο αυτό που γνώριζαν ή που υποψιάζονταν όλοι, ότι δηλαδή οι αμερικανικές και βρετανικές κυβερνήσεις έχουν προγράμματα μαζικής παρακολούθησης των πάντων.
Το περιστατικό αυτό καταδεικνύει αφενός τη δύναμη των ΗΠΑ και αφετέρου ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη άνετα μπορεί να υποταχθεί στις συνταγές που πρόθυμα χρησιμοποιεί η Ουάσιγκτον για να διατηρήσει την υποταγή και το φόβο στη Λατινική Αμερική. (Διάβασε: Κώστας Λουλουδάκης «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ και Μonde-diplomatique: «Εγώ ο πρόεδρος της Βολιβίας, όμηρος στην Ευρώπη» Σεπτέμβριος 2013).
Ωστόσο στην Βολιβία υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού, ας το χαρακτηρίσουμε μεσαία τάξη των αστικών κέντρων, που ζει κυρίως στην πλούσια ανατολική Βολιβία, η οποία ποτέ δεν ταυτίστηκε με εθνικοπολιτισμική ομάδα των αυτοχθόνων που στηρίζει τον Μοράλες και τις πολιτικές της ανακατανομής του πλούτου που εφάρμοσε η αριστερή κυβέρνηση του.
Όμως η αριστερά του Μοράλες δεν ήταν ικανή ή δεν ήθελε να αναπτύξει και να συγκροτήσει τις ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις καθιστώντας τες ικανές να δράσουν ανατρεπτικά ως προς το καπιταλιστικό σύστημα. Περιορίστηκε σε μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση του καπιταλισμού, βασιζόμενη στη νομιμότητα της ψήφου!
Μην αμελούμε ότι ο Μοράλες έχει ήδη τελέσει τρεις προεδρικές θητείες!
Δεν είναι και πολύ συνηθισμένο γεγονός πόσο μάλλον όταν στην τελευταία θητεία του έλαβε το 61% των ψήφων!
Πριν μερικές μέρες στις νέες προεδρικές εκλογές στην Βολιβία όλα έδειχναν ότι ο Μοράλες θα εκλεγόταν εκ νέου, παρά τις καταγγελίες πως οι γιγαντιαίες πυρκαγιές που απανθράκωσαν τον Αύγουστο παρθένο δάσος με έκταση ίση της Ελβετίας, προκλήθηκαν για να αυξηθούν οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις και η παραγωγή κρέατος που προορίζονται για εξαγωγή στην Κίνα.
Όμως ενώ ο Μοράλες νίκησε στις κάλπες ξέσπασαν άγριες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις οι οποίες οδήγησαν στην παρέμβαση του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της χώρας ο οποίος ζήτησε την απομάκρυνση του εκλεγμένου προέδρου!
Πραξικόπημα δηλαδή που όντως οδήγησε στην παραίτηση του Εβο Μοράλες, μετά και την καταγγελία του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών που διαπίστωσε σοβαρές παρατυπίες στις πρόσφατες εκλογές και ζήτησε την ακύρωσή τους.
Χωρίς να απορρίπτουμε καμία πολιτική εμπειρία, κανένα κίνημα ή μορφή οργάνωσης που εγγράφεται στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η Βολιβία παραμένει βαθιά διαιρεμένη ανάμεσα σε μεσαία στρώματα (ελεύθεροι επαγγελματίες, μεσαίοι επιχειρηματίες, ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι) και στους απόκληρους πληθυσμούς των αυτοχθόνων που απέκτησαν πολιτική οντότητα από το 2005 και μετά, όταν με την άνοδο στην εξουσία του Εβο Μοράλες αρχίζουν να εκπροσωπούνται στις κυβερνητικές σφαίρες.
Το γεγονός της συμμετοχής στα κοινά των αυτοχθόνων, από μόνο του είναι σημαντικό και τεκμήριο μιας εν δυνάμει κοινωνικής αλλαγής.
Ωστόσο η όλη ανάλυση θα ήταν ελλιπής αν αφήναμε εκτός την αλήθεια πως στην Βολιβία, όπως και σε όσες χώρες της Λατινική Αμερική επικράτησαν αριστερές κυβέρνησης, απέναντι στη γενικευμένη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού αμύνθηκαν χωρίς ένα εναλλακτικό σχέδιο αντικαπιταλιστικής προοπτικής. Οι κυβερνήσεις αυτές, αναζητώντας οικονομική και πολιτική αυτονομία, ακολούθησαν, με διαφοροποιήσεις, έναν δρόμο: αυτόν που οδηγούσε στο Πεκίνο.
Είναι γεγονός πως στην Λατινική Αμερική έχουν επεκταθεί οι μονοπωλιακοί όμιλοι της Κίνας οι οποίοι απορροφούν τις πρώτες ύλες, τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Οι οικονομικοί δεσμοί των αριστερών κυβερνήσεων μερικών λατινοαμερικανικών κρατών με την Κίνα παρουσιάζονται ως εκφράσεις της αλληλεγγύης του «αναπτυσσόμενου κόσμου», και άλλων τέτοιων καπιταλιστικών ευφημισμών.
Ίσως αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Βολιβία, -όπου πράγματι αποψιλώνονται δασικές περιοχές για να προωθούνται οι «αγροτικές και κτηνοτροφικές επιχειρήσεις» προκειμένου να καλυφθούν οι εξαγωγές προς την Κίνα-, στην Βενεζουέλα, στον Ισημερινό, να είναι μία αναμέτρηση μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ εντός της αμερικανικής ηπείρου, όπου η Λατινική Αμερική, μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα χαρακτηριζόταν ως «πίσω αυλή» των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ίσως λοιπόν είμαστε θεατές μιας εκστρατείας επανακατάληψης εκ μέρους των ΗΠΑ του χώρου της «πίσω αυλή» τους, δίχως να εξαιρούνται και μέθοδοι όπως αυτές του πραξικοπήματος. Το έκαναν στην Ονδούρα, το προσπάθησαν στην Βενεζουέλα, το προσπαθούν τώρα στην Βολιβία…
Λοιπόν;
Μήπως, αυτό που συμβαίνει σήμερα στις χώρες της Αμερικανικής ηπείρου είναι μια ανακατανομή ρόλων μεταξύ παλαιών και νέων δυνάμεων στη μάχη για την παγκόσμια ηγεμονία;
Ίσως κάποιοι, πιστεύουν, όχι μόνο στην Λατινική Αμερική αλλά και στην Ευρώπη, ακόμη και στην Ελλάδα, πως οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν τον τίτλο του καλύτερου καθηγητή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής τάξης, και η Κίνα καλείται και έρχεται να επέμβει για να τον διασώσει…
Κάνουν τεράστιο λάθος.
Η Κίνα δεν θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας. Αντίθετα προσπαθεί με την ενίσχυση των δεσμών της με τις περιφερειακές οικονομίες, να προσανατολίσει την παγκόσμια οικονομία προς όφελος της εσωτερικής της αγοράς κι έχει ήδη δρομολογήσει βαθύτατες δομικές αλλαγές προς αυτήν την κατεύθυνση. Σας προτρέπω να ψάξετε το κινέζικο οικονομικό πρόγραμμα που αφορά ολόκληρο τον πλανήτη και ονομάζεται: «Μια Ζώνη Ένας Δρόμος»…
Είναι ο δρόμος που μας οδηγεί από την «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», στην «Συναίνεση του Πεκίνου»!
Οι λαοί, δυστυχώς, πνιγμένοι στην παραπληροφόρηση ή καλύτερα στην αποπληροφόρηση, είναι τραβηγμένοι στο περιθώριο και παραδομένοι κοιτούν με ποια σειρά και με ποιο πρόσχημα θα συρθούν στο σφαγείο…
Πηγή: imerodromos.gr
Kώστας Λουλουδάκης (Ιουλιανός): Σχετικά με τον Συντάκτη
Οι τελευταίες δεκαετίες, ήταν μια μεθυστική περίοδος για τις «αγορές», καθώς κυριάρχησαν στην σκέψη μας και στις αξίες μας και εξουσιάζουν πια, ως εργαλειακός κοινωνικός δεσμός και θεσμός, το σύνολο της ζωής μας.
Τα οικονομικά έγιναν κυρίαρχη επιστήμη, κυρίως μετά την βράβευση με Νόμπελ του θεμελιωτή της περιβόητης σχολής του Σικάγο Μίλτον Φρίντμαν, μα και άλλων νεοκλασικών οικονομολόγων, όπως ο Φιν Ε. Κίντλαντ ή ο Εντουαρντ Κ. Πρέσκοτ, γιατί κατά κανόνα, τα εξωπραγματικά και απάνθρωπα μοντέλα κοινωνικών δυναμικών του νεοφιλελευθερισμού που δημιούργησαν, χρησιμεύουν αφενός στην κερδοσκοπία των χρηματιστηριακών αγορών, αφετέρου στην ιδεολογική επιβολή πολιτικής οργάνωσης της εξουσίας.
Με λίγα λόγια, θεμελίωσαν «φυσικώ δικαίω» την ιδεολογική κατασκευή, πως η οικονομική οργάνωση είναι ο διαμορφωτής και της πολιτικής οργάνωσης και όχι το αντίστροφο.
Άλλωστε, η πολιτική εξουσία ήταν που εδραίωσε στο κόσμο την πεποίθηση, ότι οι «ελεύθερες», από δημόσιους θεσμικούς νόμους, «αγορές» αποτελούν το πρωταρχικό μέσο για την επίτευξη της ευημερίας και του κοινού καλού.
Μα ας αφήσουμε να μιλήσει το κατά τον Φρίντμαν ευαγγέλιο «Καπιταλισμός και Ελευθερία»:
«Η οικονομική οργάνωση παίζει έναν διπλό ρόλο στην προαγωγή μιας ελεύθερης κοινωνίας. Αφενός, η ελευθερία στην οικονομική οργάνωση είναι από μόνη της μια συνιστώσα της ελευθερίας με την ευρεία έννοια, με αποτέλεσμα η οικονομική ελευθερία να είναι σκοπός καθαυτός αφετέρου, η οικονομική ελευθερία είναι επίσης απαραίτητο μέσο για την επίτευξη της πολιτικής ελευθερίας» (σελ. 31-32).
Η Βολιβία, πετρελαιοπαραγωγός χώρα, με μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου, και λιθίου, μετάλλου απολύτως απαραίτητου για την κατασκευή μπαταριών, ήταν μια χώρα μοντέλο ανάπτυξης που αφενός «απολάμβανε» ως το 2005 τα διαρθρωτικά φιλελεύθερα οικονομικά προγράμματα το ΔΝΤ, που αφίχθη στη χώρα το 1985, και αφετέρου σχεδίαζε και εφάρμοζε την πολιτική καθ’ υπόδειξιν των ΗΠΑ.
Στην Βολιβία η εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια, η παραγωγή και η διανομή ηλεκτρικής ενέργειας, το σύστημα υγείας, τα νοσοκομεία, τα νοσοκομειακά φαρμακεία, ο ορυκτός πλούτος, τα δάση, οι μεταφορές, το εθνικό σιδηροδρομικό σύστημα, τα ύδατα των ποταμών και των λιμνών, οι υποδομές ύδρευσης και αποχέτευσης, η αγροτική παραγωγή, όλα, τα πάντα, ακόμα και το νερό της βροχής είχαν περάσει από το κόσκινο της απληστίας των επενδυτών!
Μια από τις εταιρείες που αγόρασε το νερό ήταν η Bechtel Group. Οι αγρότες ή οι κτηνοτρόφοι έπρεπε να πληρώνουν μια ειδική άδεια στην Bechtel για να συλλέγουν το νερό της βροχής στο κτήμα τους! Άλλωστε η Bechtel, ξέρει πως να αποκομίζει κέρδος από την εξαθλίωση των πολλών…
Πρόεδρος της Bechtel ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα της Mont Pelerin Society: ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και πρόεδρος της JPMorgan Chase & Co, Τζορτζ Σουλτς.
Όταν ο Σουλτς «βασίλευε» στη Βολιβία, το σύνταγμα αυτής της χώρας έδινε την ιθαγένεια μόνο στο 7 με 8% του πληθυσμού. Όλοι οι υπόλοιποι, Ινδιάνοι, φτωχοί, αναλφάβητοι, αποτελούσαν το υπηρετικό προσωπικό των ελεύθερων αγορών.
Αυτή είναι η «ελευθερία των αγορών», που με την γλώσσα τους βουτηγμένη στην φορμόλη και με πιθηκίστικη παπαγαλία, υμνούν οι σύγχρονοι συνεχιστές των φασιστικών αλλά οικονομικά φιλελεύθερων καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής.
Ωστόσο τίποτα δεν φαινόταν ικανό να διαταράξει την «ελευθερία στην οικονομική οργάνωση» δηλαδή το ξεπούλημα ολόκληρων των δημόσιων υποδομών στον ιδιωτικό τομέα, ανεξαρτήτως του πόση κοινωνική καταστροφή μπορεί να προκαλέσει, που επέβαλαν στην χώρα οι φιλελεύθεροι αναβαπτιστές, αυτά τα σιχαμερά σκιάχτρα που προέρχονταν από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, και την οργάνωση Mont Pelerin Society (MPS).
Σύμφωνα με τον άνθρωπο των αγορών και σύμβουλο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ Τζέφρι Σακς (Jeffrey Sachs):
«Η Βολιβία, πολύ περισσότερο από τη Χιλή, κατέδειξε ότι η πολιτική φιλελευθεροποίηση και η δημοκρατία μπορούν να συνδυαστούν με την οικονομική φιλελευθεροποίηση. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σημαντικό μάθημα: μπορούν να λειτουργήσουν παράλληλα και το ένα να ενισχύει το άλλο».
Στο επίκεντρο αυτού του συνδυασμού «δημοκρατίας και οικονομικής φιλελευθεροποίησης» βρίσκεται η αναδιάρθρωση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, δηλαδή: η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τον περιορισμό της οικονομικής παρεμβατικότητας του εθνικού κράτους, την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, τη μεταφορά δημόσιων πόρων στον ιδιωτικό τομέα.
Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να κατέχει υπερήφανα τη θέση με τη μεγαλύτερη ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος και του επιπέδου ζωής. Από τα 8 εκατομμύρια του πληθυσμού, τα 5,6 ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας ή σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας.
Την ώρα δε, που τα κέρδη από φυσικό αέριο της χώρας, των πλουσιότερων κοιτασμάτων στη Λατινική Αμερική, τα απολάμβανε το τραστ της Pacific LNG στο οποίο συμμετέχουν η βρετανική BP, η αμερικανοσαουδαραβική Amoco, και η αμερικανική Bechtel, περισσότερα από 3 εκατομμύρια άνθρωποι διαβιούσαν χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα.
Οι πολιτικές συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις είχαν απαγορευθεί, οι «περιττοί» άνθρωποι, για να κινηθούν από τη μια πόλη στην άλλη, από το ένα χωριό στο άλλο, έπρεπε να διαθέτουν ειδική άδεια από τις αρχές, ενώ η αντιπολίτευση τέθηκε εκτός νόμου!
Όμως έπειτα από σχεδόν 15 χρόνια ξεπουλήματος της χώρας στους επενδυτές, ο βολιβιανός λαός αφυπνίστηκε και εξεγέρθηκε! To 2000 η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στη Βολιβία, η Cochabamba, σείστηκε από τις διαδηλώσεις λόγω της τεράστιας αύξησης στην τιμή του νερού και της απαίτησης των αγροτών να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση του.
Όμως καθοριστική στιγμή του συγκρουσιακού κύκλου που ξεκίνησε με την εξέγερση Cochabamba απετέλεσε ο Οκτώβριος του 2003 όταν αγρότες, αυτόχθονες, και μιγάδες, δηλαδή οι μη επιτυχημένοι, οι άχρηστοι άνθρωποι της κοινωνίας βυθισμένοι στην απόλυτη ένδεια, εξεγείρονται στήνουν οδοφράγματα και απαιτούν από την οικονομική ελίτ της χώρας τα οφέλη από την εξαγωγή του φυσικού πλούτου να φθάσουν και σε αυτούς για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης τους.
Με την βοήθεια του στρατού και των τανκς στην πόλη Ελ Αλτο, έχασαν την ζωή τους 25 εξεγερμένοι άνθρωποι και στην πρωτεύουσα Λα Πας, 28. Όμως παρά τους νεκρούς οι διαδηλωτές δεν πτοούνται. Διαδηλώνουν καθημερινά, στήνουν οδοφράγματα, συμμετέχουν σε γενικές απεργίες…
Επικεφαλής της εξέγερσης είναι ο εκπρόσωπος των αυτοχθόνων, τότε βουλευτής Εβο Μοράλες. Ο Ινδιάνος Μοράλες ωστόσο στις εκλογές του 2002 είχε κερδίσει την πλειοψηφία των ψήφων, αλλά έχασε την προεδρία, καθώς το Κογκρέσο της Βολιβίας εξέλεξε πραξικοπηματικά τον φιλικά διακείμενο προς τις αγορές, πολυεκατομμυριούχου Σάντσες ντε Λοσάδα, γνωστός στους φιλελευθέρους κύκλους ως El Gringo καθώς μιλούσε μόνο στα αγγλικά.
Ο εκπρόσωπος του State Department Ρίτσαρντ Μπάουτσερ, σε ρόλο δικαστή του λαού της Βολιβίας, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ: «δεν θα ανεχθούν παρέκκλιση από τη συνταγματική τάξη και δεν θα υποστηρίξουν κανένα καθεστώς που έρχεται στην εξουσία με αντιδημοκρατικά μέσα. Ο αμερικανικός λαός και η κυβέρνησή του στηρίζουν τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Βολιβίας Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα (…)». (Καθημερινή: Φονική εξέγερση στη Βολιβία 15-10-2003)
Όμως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των στρωμάτων της καθεστηκυίας τάξης, για κατάπνιξη της εξέγερσης, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα των αγορών το πρώτο βήμα για το συντονισμό των φτωχών στρωμάτων είχε γίνει, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για την έλευση στην εξουσία του Χουάν Έβο Μοράλες.
Έχοντας εκλεγεί στις 18 Δεκεμβρίου του 2005 από τον πρώτο γύρο με το 53,72% των ψήφων ο Μοράλες άφησε εμβρόντητους την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, τον Λευκό Οίκο και τις πολυεθνικές, αφού κατάφερε, αγνοώντας τους, να επανακτήσει τους φυσικούς πόρους: νερό, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα, να επιβάλει ανακατανομή των εσόδων από τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στη βάση μεριδίου 82% για το κράτος και 18% για τις συνεργαζόμενες πολυεθνικές για να δεχτεί επαναδιαπραγμάτευση των συμβολαίων τους, να εφαρμόσει μια πολιτική που επιδίωκε να αντιμετωπίσει τον αναλφαβητισμό, να παράσχει ιατρική βοήθεια στις φτωχογειτονιές, να οργανώσει διανομή τροφίμων, να οικοδομήσει σπίτια για τους φτωχούς, να εκπαιδεύσει τους νέους στη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών, να μοιράσει γη σε άκληρους αγρότες. Οι παρεμβάσεις αυτές συνοδεύτηκαν από την πτώση του ποσοστού φτώχειας κατά 25%, την αύξηση του ελάχιστου μισθού κατά 87%, τη μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 58 για τους άντρες και από τα 60 στα 55 για τις γυναίκες.
Η Βολιβία κόντευε να γίνει Κούβα, γι’ αυτό και η μονομερής ανακήρυξη της αυτονομίας από τους κυβερνήτες των πιο ευημερούντων και λευκών περιοχών: Σάντα Κρουζ, Ταρίχα, Μπένι και Πάντο…
Την ίδια ώρα ο υποτακτικός του ΔΝΤ, που κυβερνούσε με την τη στήριξη της αμερικανικής πρεσβείας, των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και των ανώτατων στρωμάτων της καθεστηκυίας τάξης, του στρατού και της αστυνομίας, πρόεδρος της Βολιβίας Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα (Gonzalo Sánchez de Lozada) έκλεψε από την Κεντρική Τράπεζα της Βολιβίας 85 εκατομμύρια δολάρια και δραπέτευσε, πού αλλού, στο Μαϊάμι, για να συνεχίσει τον ανέφελο βίο του.
Το πώς αντιμετώπισαν οι θεματοφύλακες της παγκόσμιας αγοράς τον Εβο Μοράλες, καταδεικνύεται από παρακάτω εξωφρενικό περιστατικό:
Η διεθνής δημοκρατική κοινότητα δεν δίστασε να εξευτελίσει τον επί τρεις φορές εκλεγμένο πρόεδρο Μοράλες με εντολή της Ουάσιγκτον, πιθανότατα γιατί ανησυχούσε που ο οικονομικός παραλογισμός του Μοράλες είχε εμποδίσει την περαιτέρω φιλελεύθερη πρόοδο της Βολιβίας, αφού κατάργησε τα σχέδια οικονομικής μεταρρύθμισης που είχε εκπονήσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τον Ιούλιο του 2013 ο Μοράλες βρισκόταν στη Μόσχα για συνομιλίες με τον Βλάντιμιρ Πούτιν (Vladimir Putin). Όταν το αεροσκάφος του προέδρου της Βολιβίας αναχώρησε από τη Ρωσία και βρισκόταν κοντά στον εναέριο χώρο της Γαλλίας και με κατεύθυνση την Πορτογαλία, όπου θα ανεφοδιαζόταν με καύσιμα, η κυβέρνηση του σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Ολάντ (François Hollande) απαγόρευσε την είσοδο του αεροσκάφους στον γαλλικό εναέριο χώρο. Την ίδια μοχθηρία της Γαλλίας επέδειξαν η Ισπανία του φιλελεύθερου Μαριάνο Ραχόι (Mariano Rajoy), η Ιταλία του φιλελεύθερου πρωθυπουργού Ενρίκο Λέτα (Enrico Letta) και η Πορτογαλία του σοσιαλιστή Πέδρο Κοέλιο (Pedro Coelho). Το αεροσκάφος της βολιβιανής κυβέρνησης έμεινε να ίπταται πάνω από την Ευρώπη χωρίς δικαίωμα διέλευσης!
Οι πράξεις αυτές των ευρωπαϊκών δημοκρατικών χωρών αποτελούσαν μια μέθοδο εκφοβισμού ή μια απόπειρα κατά της ζωής του προέδρου της Βολιβίας Μοράλες;
Όταν τα καύσιμα έφταναν στο τέλος τους, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους ζήτησε από τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου της Βιέννης την άδεια, την οποία και έλαβε, για να πραγματοποιήσει επείγουσα προσγείωση. Εκεί ο Μοράλες στην ουσία απήχθη και κρατούνταν όμηρος σε έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη δικαιολογία ότι οι ΗΠΑ του Μπαράκ Ομπάμα είχαν υποψίες πως στο αεροσκάφος της κυβέρνησης της Βολιβίας κρυβόταν ο Έντουαρντ Σνόουντεν, ο διαχειριστής συστημάτων που εργαζόταν στη CIA και αποκάλυψε στον Τύπο αυτό που γνώριζαν ή που υποψιάζονταν όλοι, ότι δηλαδή οι αμερικανικές και βρετανικές κυβερνήσεις έχουν προγράμματα μαζικής παρακολούθησης των πάντων.
Το περιστατικό αυτό καταδεικνύει αφενός τη δύναμη των ΗΠΑ και αφετέρου ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη άνετα μπορεί να υποταχθεί στις συνταγές που πρόθυμα χρησιμοποιεί η Ουάσιγκτον για να διατηρήσει την υποταγή και το φόβο στη Λατινική Αμερική. (Διάβασε: Κώστας Λουλουδάκης «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ και Μonde-diplomatique: «Εγώ ο πρόεδρος της Βολιβίας, όμηρος στην Ευρώπη» Σεπτέμβριος 2013).
Ωστόσο στην Βολιβία υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού, ας το χαρακτηρίσουμε μεσαία τάξη των αστικών κέντρων, που ζει κυρίως στην πλούσια ανατολική Βολιβία, η οποία ποτέ δεν ταυτίστηκε με εθνικοπολιτισμική ομάδα των αυτοχθόνων που στηρίζει τον Μοράλες και τις πολιτικές της ανακατανομής του πλούτου που εφάρμοσε η αριστερή κυβέρνηση του.
Όμως η αριστερά του Μοράλες δεν ήταν ικανή ή δεν ήθελε να αναπτύξει και να συγκροτήσει τις ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις καθιστώντας τες ικανές να δράσουν ανατρεπτικά ως προς το καπιταλιστικό σύστημα. Περιορίστηκε σε μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση του καπιταλισμού, βασιζόμενη στη νομιμότητα της ψήφου!
Μην αμελούμε ότι ο Μοράλες έχει ήδη τελέσει τρεις προεδρικές θητείες!
Δεν είναι και πολύ συνηθισμένο γεγονός πόσο μάλλον όταν στην τελευταία θητεία του έλαβε το 61% των ψήφων!
Πριν μερικές μέρες στις νέες προεδρικές εκλογές στην Βολιβία όλα έδειχναν ότι ο Μοράλες θα εκλεγόταν εκ νέου, παρά τις καταγγελίες πως οι γιγαντιαίες πυρκαγιές που απανθράκωσαν τον Αύγουστο παρθένο δάσος με έκταση ίση της Ελβετίας, προκλήθηκαν για να αυξηθούν οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις και η παραγωγή κρέατος που προορίζονται για εξαγωγή στην Κίνα.
Όμως ενώ ο Μοράλες νίκησε στις κάλπες ξέσπασαν άγριες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις οι οποίες οδήγησαν στην παρέμβαση του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της χώρας ο οποίος ζήτησε την απομάκρυνση του εκλεγμένου προέδρου!
Πραξικόπημα δηλαδή που όντως οδήγησε στην παραίτηση του Εβο Μοράλες, μετά και την καταγγελία του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών που διαπίστωσε σοβαρές παρατυπίες στις πρόσφατες εκλογές και ζήτησε την ακύρωσή τους.
Χωρίς να απορρίπτουμε καμία πολιτική εμπειρία, κανένα κίνημα ή μορφή οργάνωσης που εγγράφεται στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η Βολιβία παραμένει βαθιά διαιρεμένη ανάμεσα σε μεσαία στρώματα (ελεύθεροι επαγγελματίες, μεσαίοι επιχειρηματίες, ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι) και στους απόκληρους πληθυσμούς των αυτοχθόνων που απέκτησαν πολιτική οντότητα από το 2005 και μετά, όταν με την άνοδο στην εξουσία του Εβο Μοράλες αρχίζουν να εκπροσωπούνται στις κυβερνητικές σφαίρες.
Το γεγονός της συμμετοχής στα κοινά των αυτοχθόνων, από μόνο του είναι σημαντικό και τεκμήριο μιας εν δυνάμει κοινωνικής αλλαγής.
Ωστόσο η όλη ανάλυση θα ήταν ελλιπής αν αφήναμε εκτός την αλήθεια πως στην Βολιβία, όπως και σε όσες χώρες της Λατινική Αμερική επικράτησαν αριστερές κυβέρνησης, απέναντι στη γενικευμένη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού αμύνθηκαν χωρίς ένα εναλλακτικό σχέδιο αντικαπιταλιστικής προοπτικής. Οι κυβερνήσεις αυτές, αναζητώντας οικονομική και πολιτική αυτονομία, ακολούθησαν, με διαφοροποιήσεις, έναν δρόμο: αυτόν που οδηγούσε στο Πεκίνο.
Είναι γεγονός πως στην Λατινική Αμερική έχουν επεκταθεί οι μονοπωλιακοί όμιλοι της Κίνας οι οποίοι απορροφούν τις πρώτες ύλες, τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Οι οικονομικοί δεσμοί των αριστερών κυβερνήσεων μερικών λατινοαμερικανικών κρατών με την Κίνα παρουσιάζονται ως εκφράσεις της αλληλεγγύης του «αναπτυσσόμενου κόσμου», και άλλων τέτοιων καπιταλιστικών ευφημισμών.
Ίσως αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Βολιβία, -όπου πράγματι αποψιλώνονται δασικές περιοχές για να προωθούνται οι «αγροτικές και κτηνοτροφικές επιχειρήσεις» προκειμένου να καλυφθούν οι εξαγωγές προς την Κίνα-, στην Βενεζουέλα, στον Ισημερινό, να είναι μία αναμέτρηση μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ εντός της αμερικανικής ηπείρου, όπου η Λατινική Αμερική, μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα χαρακτηριζόταν ως «πίσω αυλή» των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ίσως λοιπόν είμαστε θεατές μιας εκστρατείας επανακατάληψης εκ μέρους των ΗΠΑ του χώρου της «πίσω αυλή» τους, δίχως να εξαιρούνται και μέθοδοι όπως αυτές του πραξικοπήματος. Το έκαναν στην Ονδούρα, το προσπάθησαν στην Βενεζουέλα, το προσπαθούν τώρα στην Βολιβία…
Λοιπόν;
Μήπως, αυτό που συμβαίνει σήμερα στις χώρες της Αμερικανικής ηπείρου είναι μια ανακατανομή ρόλων μεταξύ παλαιών και νέων δυνάμεων στη μάχη για την παγκόσμια ηγεμονία;
Ίσως κάποιοι, πιστεύουν, όχι μόνο στην Λατινική Αμερική αλλά και στην Ευρώπη, ακόμη και στην Ελλάδα, πως οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν τον τίτλο του καλύτερου καθηγητή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής τάξης, και η Κίνα καλείται και έρχεται να επέμβει για να τον διασώσει…
Κάνουν τεράστιο λάθος.
Η Κίνα δεν θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας. Αντίθετα προσπαθεί με την ενίσχυση των δεσμών της με τις περιφερειακές οικονομίες, να προσανατολίσει την παγκόσμια οικονομία προς όφελος της εσωτερικής της αγοράς κι έχει ήδη δρομολογήσει βαθύτατες δομικές αλλαγές προς αυτήν την κατεύθυνση. Σας προτρέπω να ψάξετε το κινέζικο οικονομικό πρόγραμμα που αφορά ολόκληρο τον πλανήτη και ονομάζεται: «Μια Ζώνη Ένας Δρόμος»…
Είναι ο δρόμος που μας οδηγεί από την «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», στην «Συναίνεση του Πεκίνου»!
Οι λαοί, δυστυχώς, πνιγμένοι στην παραπληροφόρηση ή καλύτερα στην αποπληροφόρηση, είναι τραβηγμένοι στο περιθώριο και παραδομένοι κοιτούν με ποια σειρά και με ποιο πρόσχημα θα συρθούν στο σφαγείο…
Πηγή: imerodromos.gr
Kώστας Λουλουδάκης (Ιουλιανός): Σχετικά με τον Συντάκτη
Θα τα καταφέρουν και θα πολεμήσουν πιο ενωμένοι πλέον!
ΑπάντησηΔιαγραφή