Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Είναι «ένας αμόρφωτος ηλίθιος», είναι ένας «τρελός», κάποιοι τον παρομοιάζουν και με τον Χίτλερ. Είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Όμως δεν είναι ο Ντ. Τραμπ «ηλίθιος», εμάς μάλλον περνούν για ηλίθιους! Γιατί μέσω της «τρελοποίησης» του προέδρου των ΗΠΑ επιχειρούν να ξεπλύνουν μια συγκεκριμένη πολιτική, αυτή που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός, και ασκείται σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Το ίδιο έλεγαν και για τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ, όταν θέλησε να επιβάλλει τη «δημοκρατία» στο Ιράκ με το περίφημο δόγμα «σοκ και δέος», σκοτώνοντας περίπου 300.000 ιρακινούς.
Όμως, ούτε ο Μπους ούτε ο Τραμπ είναι τρελοί. Η Τζ. Κ. Όουτς στο έξοχο πολιτικό μυθιστόρημά της «Πίσω από τους καταρράκτες» σημειώνει πως ο «κάτω κόσμος» βιώνει ένα ολοκαύτωμα, όχι από παράφρονες, αλλά από ορθολογικούς υπολογιστές: «Δεν μπορούσες να ισχυριστείς ότι οι Ναζί ήταν παράφρονες, γιατί τα στοιχεία δείχνουν ότι ήταν απόλυτα, υπολογιστικά λογικοί. Στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά πάντως λογικοί». Αυτό είναι και ο Τραμπ, στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά λογικός. Αυτό συμπυκνώνεται και στον περίφημο «ορθολογικό ανορθολογισμό» του Μπρεζίνσκι, που χαρακτηρίζει διαχρονικά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική γιατί η κατηγορία της «τρέλας» συνιστά άλλοθι για συγκεκριμένες πολιτικές που είναι ορθολογικά επεξεργασμένες και με μέθοδο εφαρμοσμένες.
Η θέσπιση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τις επιχειρήσεις από την κυβέρνηση Τραμπ δεν ήταν καθόλου «τρελή» (μισό τρισεκατομμύριο δολάρια κέρδισαν οι Αμερικανοί υπερπλούσιοι όπως ο Μπέζος, ο Ζούκεμπεργκ κ.ά., εν μέσω υγειονομικής κρίσης), η απομείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση των ανισοτήτων καθώς και η ενίσχυση του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού, δεν ήταν αποτέλεσμα της «τρέλας» του Τραμπ, αλλά μιας πολιτικής που εφαρμόζεται σε αδρές γραμμές, εκτός από τις ΗΠΑ, και στην Βραζιλία, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Ελλάδα.
Στην Χιλή και σε άλλες χώρες κατά την προ του κορονοϊού περίοδο οι κοινωνίες είχαν εκραγεί. Οι ακραίες ανισότητες, όπου κάποιοι υπερπλούτιζαν και οι πολλοί εξαθλιώνονταν, η ουμπεροποίηση της οικονομίας και η εξαέρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και η γιγάντωση της κρατικής βίας, δημιούργησαν τις συνθήκες βρασμού και το καπάκι, λόγω της εξάλειψης τρόπων αποσυμπίεσης, τινάχτηκε στον αέρα. Στις ΗΠΑ αυτό συνέβη εν μέσω κορονοϊού, γιατί ακριβώς η υγειονομική κρίση αποκάλυψε με δραματικό τρόπο τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η αφορμή. Ο covid-19 χτύπησε κυρίως τους «από κάτω», τους Αφροαμερικανούς, τους Λατίνους, τους ασιάτες. Κι αυτούς όχι όλους. Δεν είναι όλοι οι Αφροαμερικανοί δυσανεκτούντες. Δεν ανήκει στους «από κάτω» ο Μπ. και η Μ. Ομπάμα. Ανήκουν στο 10% της «θετικής διάκρισης» που «λευκαίνει» και ενσωματώνει στους «πάνω» τα καλύτερα μυαλά των «κάτω», αφαιρώντας έτσι την αιχμή του δόρατος και τη δυνατότητα απόκτησης πολιτικής συνείδησης από τους τελευταίους.
Δεν είναι ο Τραμπ λοιπόν τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη. Κι αυτή η απανθρωπιά κατοικεί σε όλες τις πολιτικές που θέτουν το κέρδος(όχι την οικονομία, αλλά το κέρδος) πάνω από τον άνθρωπο. Την εφαρμοσμένη πολιτική επιδιώκει να νομιμοποιήσει μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Για τον Τραμπ και όλους τους οπαδούς της καπιταλιστικής συνθήκης, όλα στη ζωή είναι η επιδίωξη απόκτησης Δύναμης μέσω του Χρήματος: «Ο μόνος φιλαράκος είναι η κονόμα. Τα φράγκα! Τα χοντρά φράγκα! Χρήμα ίσον δύναμη. Δύναμη ίσον να τη σκαπουλάρεις με το φόνο. Φόνος ίσον ζωή. Όθεν, μη γαμάς τα μυαλά σου», γράφει ο Χένρι Μίλερ από τα μέσα του περασμένου αιώνα! Αυτή είναι η ζωή στην Αμερική και παντού. Εδώ, όλα έχουν ένα κοινό κέντρο αναφοράς, την αγορά, όπου όλα πωλούνται και ξεπωλιούνται, ακόμα και ο εαυτός.
Για «…το καινούργιο πωλητήριο που θα με πουλάει στον ίδιο μου τον εαυτό…», μιλούσε και ο Μαρκ Τουαίν. Εδώ ο Μπέλοου θα πει: «Η φύση ξέρει μόνο ένα πράγμα κι αυτό είναι το παρόν... σαν ένα γιγάντιο κύμα... γεμάτο θάνατο και ζωή...». Η Αμερική είναι το παρόν. Όλα συμπυκνώνονται στον πραγματισμό του παρόντος, σε μία στιγμή, σε ένα κύμα, μία μόδα. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, που μ’ ένα τρόπο μπορούν να θέσουν κάποια όρια. Γι’ αυτό σκότωσε, εδώ και τώρα, πριν σε σκοτώσουν, όπως στη φύση, όπως στη σύγχρονη χομπσιανή ζούγκλα, όπου ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος! Εδώ ο ψυχωτικός μπάτσος θα βρει το χώρο δράσης του. Μόνο που η ψύχωση γίνεται κανονικότητα, αφού σχεδόν όλοι οι μπάτσοι είναι ψυχωτικοί! Δείτε πως σπρώχνουν τον 75χρονο. Δείτε πως πυροβολούν τον άνθρωπο πάνω στο αναπηρικό καρότσι. Πως πυροβολούν στο πρόσωπο έναν 20χρονο φοιτητή από το πανεπιστήμιο του Τέξας. Συνεχίζουν να πατούν στο λαιμό ανθρώπους. Συνεχίζουν να σκοτώνουν.
Η κουλτούρα της αγοράς είναι εδώ και είναι ολοκληρωτική. Ακόμα και όταν κάποιοι αντιστέκονται στο τέλος κι αυτοί ενσωματώνονται. Γιατί το σύστημα έχει ανάγκη από τους άντρες και τις γυναίκες που το περιφρονούν καθώς μέσα από την αντίστασή τους αναζωογονείται και διαιωνίζεται. Αλλά να, ένας 46χρονος Μαύρος άνδρας, ο Τζορτζ Φλόιντ, δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού τους»(Ντελίλο, Κοσμόπολις). Και τότε το σύστημα ρηγματώνεται… Τότε έρχονται αυτά τα παιδιά που απαιτούν «δικαιοσύνη», που δεν θέλουν να είναι μια παύλα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, που μιλούν για ανθρωπιά.
«Έκλυτος καλύτερα παρά ενάρετος από συμμόρφωση ή φόβο», θα πει ο Ν. Χώθορν, αντιδρώντας στον σκοτωμένο Ινδιάνο, τον κρεμασμένο Μαύρο ή στο θέαμα της "μάγισσας" που την καίνε μπροστά στο παιδί της. Αυτός ο φόβος είναι που έχει καταλυθεί σήμερα, ξεγυμνώνοντας το καθεστώς από την πανοπλία του...
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Είναι «ένας αμόρφωτος ηλίθιος», είναι ένας «τρελός», κάποιοι τον παρομοιάζουν και με τον Χίτλερ. Είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Όμως δεν είναι ο Ντ. Τραμπ «ηλίθιος», εμάς μάλλον περνούν για ηλίθιους! Γιατί μέσω της «τρελοποίησης» του προέδρου των ΗΠΑ επιχειρούν να ξεπλύνουν μια συγκεκριμένη πολιτική, αυτή που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός, και ασκείται σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Το ίδιο έλεγαν και για τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ, όταν θέλησε να επιβάλλει τη «δημοκρατία» στο Ιράκ με το περίφημο δόγμα «σοκ και δέος», σκοτώνοντας περίπου 300.000 ιρακινούς.
Όμως, ούτε ο Μπους ούτε ο Τραμπ είναι τρελοί. Η Τζ. Κ. Όουτς στο έξοχο πολιτικό μυθιστόρημά της «Πίσω από τους καταρράκτες» σημειώνει πως ο «κάτω κόσμος» βιώνει ένα ολοκαύτωμα, όχι από παράφρονες, αλλά από ορθολογικούς υπολογιστές: «Δεν μπορούσες να ισχυριστείς ότι οι Ναζί ήταν παράφρονες, γιατί τα στοιχεία δείχνουν ότι ήταν απόλυτα, υπολογιστικά λογικοί. Στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά πάντως λογικοί». Αυτό είναι και ο Τραμπ, στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά λογικός. Αυτό συμπυκνώνεται και στον περίφημο «ορθολογικό ανορθολογισμό» του Μπρεζίνσκι, που χαρακτηρίζει διαχρονικά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική γιατί η κατηγορία της «τρέλας» συνιστά άλλοθι για συγκεκριμένες πολιτικές που είναι ορθολογικά επεξεργασμένες και με μέθοδο εφαρμοσμένες.
Η θέσπιση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τις επιχειρήσεις από την κυβέρνηση Τραμπ δεν ήταν καθόλου «τρελή» (μισό τρισεκατομμύριο δολάρια κέρδισαν οι Αμερικανοί υπερπλούσιοι όπως ο Μπέζος, ο Ζούκεμπεργκ κ.ά., εν μέσω υγειονομικής κρίσης), η απομείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση των ανισοτήτων καθώς και η ενίσχυση του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού, δεν ήταν αποτέλεσμα της «τρέλας» του Τραμπ, αλλά μιας πολιτικής που εφαρμόζεται σε αδρές γραμμές, εκτός από τις ΗΠΑ, και στην Βραζιλία, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Ελλάδα.
Στην Χιλή και σε άλλες χώρες κατά την προ του κορονοϊού περίοδο οι κοινωνίες είχαν εκραγεί. Οι ακραίες ανισότητες, όπου κάποιοι υπερπλούτιζαν και οι πολλοί εξαθλιώνονταν, η ουμπεροποίηση της οικονομίας και η εξαέρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και η γιγάντωση της κρατικής βίας, δημιούργησαν τις συνθήκες βρασμού και το καπάκι, λόγω της εξάλειψης τρόπων αποσυμπίεσης, τινάχτηκε στον αέρα. Στις ΗΠΑ αυτό συνέβη εν μέσω κορονοϊού, γιατί ακριβώς η υγειονομική κρίση αποκάλυψε με δραματικό τρόπο τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η αφορμή. Ο covid-19 χτύπησε κυρίως τους «από κάτω», τους Αφροαμερικανούς, τους Λατίνους, τους ασιάτες. Κι αυτούς όχι όλους. Δεν είναι όλοι οι Αφροαμερικανοί δυσανεκτούντες. Δεν ανήκει στους «από κάτω» ο Μπ. και η Μ. Ομπάμα. Ανήκουν στο 10% της «θετικής διάκρισης» που «λευκαίνει» και ενσωματώνει στους «πάνω» τα καλύτερα μυαλά των «κάτω», αφαιρώντας έτσι την αιχμή του δόρατος και τη δυνατότητα απόκτησης πολιτικής συνείδησης από τους τελευταίους.
Δεν είναι ο Τραμπ λοιπόν τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη. Κι αυτή η απανθρωπιά κατοικεί σε όλες τις πολιτικές που θέτουν το κέρδος(όχι την οικονομία, αλλά το κέρδος) πάνω από τον άνθρωπο. Την εφαρμοσμένη πολιτική επιδιώκει να νομιμοποιήσει μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Για τον Τραμπ και όλους τους οπαδούς της καπιταλιστικής συνθήκης, όλα στη ζωή είναι η επιδίωξη απόκτησης Δύναμης μέσω του Χρήματος: «Ο μόνος φιλαράκος είναι η κονόμα. Τα φράγκα! Τα χοντρά φράγκα! Χρήμα ίσον δύναμη. Δύναμη ίσον να τη σκαπουλάρεις με το φόνο. Φόνος ίσον ζωή. Όθεν, μη γαμάς τα μυαλά σου», γράφει ο Χένρι Μίλερ από τα μέσα του περασμένου αιώνα! Αυτή είναι η ζωή στην Αμερική και παντού. Εδώ, όλα έχουν ένα κοινό κέντρο αναφοράς, την αγορά, όπου όλα πωλούνται και ξεπωλιούνται, ακόμα και ο εαυτός.
Για «…το καινούργιο πωλητήριο που θα με πουλάει στον ίδιο μου τον εαυτό…», μιλούσε και ο Μαρκ Τουαίν. Εδώ ο Μπέλοου θα πει: «Η φύση ξέρει μόνο ένα πράγμα κι αυτό είναι το παρόν... σαν ένα γιγάντιο κύμα... γεμάτο θάνατο και ζωή...». Η Αμερική είναι το παρόν. Όλα συμπυκνώνονται στον πραγματισμό του παρόντος, σε μία στιγμή, σε ένα κύμα, μία μόδα. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, που μ’ ένα τρόπο μπορούν να θέσουν κάποια όρια. Γι’ αυτό σκότωσε, εδώ και τώρα, πριν σε σκοτώσουν, όπως στη φύση, όπως στη σύγχρονη χομπσιανή ζούγκλα, όπου ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος! Εδώ ο ψυχωτικός μπάτσος θα βρει το χώρο δράσης του. Μόνο που η ψύχωση γίνεται κανονικότητα, αφού σχεδόν όλοι οι μπάτσοι είναι ψυχωτικοί! Δείτε πως σπρώχνουν τον 75χρονο. Δείτε πως πυροβολούν τον άνθρωπο πάνω στο αναπηρικό καρότσι. Πως πυροβολούν στο πρόσωπο έναν 20χρονο φοιτητή από το πανεπιστήμιο του Τέξας. Συνεχίζουν να πατούν στο λαιμό ανθρώπους. Συνεχίζουν να σκοτώνουν.
Η κουλτούρα της αγοράς είναι εδώ και είναι ολοκληρωτική. Ακόμα και όταν κάποιοι αντιστέκονται στο τέλος κι αυτοί ενσωματώνονται. Γιατί το σύστημα έχει ανάγκη από τους άντρες και τις γυναίκες που το περιφρονούν καθώς μέσα από την αντίστασή τους αναζωογονείται και διαιωνίζεται. Αλλά να, ένας 46χρονος Μαύρος άνδρας, ο Τζορτζ Φλόιντ, δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού τους»(Ντελίλο, Κοσμόπολις). Και τότε το σύστημα ρηγματώνεται… Τότε έρχονται αυτά τα παιδιά που απαιτούν «δικαιοσύνη», που δεν θέλουν να είναι μια παύλα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, που μιλούν για ανθρωπιά.
«Έκλυτος καλύτερα παρά ενάρετος από συμμόρφωση ή φόβο», θα πει ο Ν. Χώθορν, αντιδρώντας στον σκοτωμένο Ινδιάνο, τον κρεμασμένο Μαύρο ή στο θέαμα της "μάγισσας" που την καίνε μπροστά στο παιδί της. Αυτός ο φόβος είναι που έχει καταλυθεί σήμερα, ξεγυμνώνοντας το καθεστώς από την πανοπλία του...
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου