Από το editorial του Δρόμου της Αριστεράς
Μέσα σε λίγους μήνες, οι ιθύνουσες ελίτ του κόσμου ενορχήστρωσαν τις πολιτικές και τις επιδιώξεις τους σχετικά με τη χρήση (και όχι την επί της ουσίας αντιμετώπιση) της πανδημίας. Σκοπός τους, να προωθηθούν συγκεκριμένες κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, γεωπολιτικές αλλαγές και αναδιαρθρώσεις.
Ξεπέρασαν το αρχικό σοκ, προσμέτρησαν απώλειες και κέρδη, χάραξαν σε γενικές γραμμές μια πολιτική που θα οδηγήσει σε «επανεκκίνηση» της οικονομίας, γνωρίζοντας πως οι θάνατοι από την πανδημία θα εντοπιστούν κυρίως στους ασθενέστερους, σε αυτούς που οικονομία και ελίτ θεωρούν «βάρος». Δηλαδή στους ηλικιωμένους, ανήμπορους, εξαθλιωμένους, φτωχούς. Η διαχείριση του θανατικού είναι ένα πρόβλημα, στο οποίο συμβάλλει ο τρόπος που πλασάρεται από τα ΜΜΕ κάθε μέρα στις οθόνες. Οι πολίτες μετέχουν στην όλη διαδικασία δια της οθόνης της τηλεόρασης, του υπολογιστή ή του κινητού τηλεφώνου. Αυτή είναι, σε μεγάλο βαθμό προς στιγμήν, η διασύνδεσή τους και η όποια κοινωνικότητα.
Οι κοινωνίες σε σύγχυση, και σκόπιμα χωρίς ενημέρωση, αρχίζουν να μην έχουν εμπιστοσύνη στη διαχείριση που κάνουν οι ιθύνουσες ελίτ, αμφισβητούν μέτρα και εξαγγελίες. Κατανοούν μέσα από την πείρα τους ότι το κύριο βάρος θα το σηκώσουν μόνες τους, ο καθένας ατομικά, και πως ο δημόσιος τομέας της υγείας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνος του την πανδημία αυτή και τις επόμενες. Ο Μεσσίας-Εμβόλιο αναμένεται μέσα σε ένα ξέφρενο κυνηγητό φαρμακευτικών μεγα-επιχειρήσεων και δικτύων, χωρίς να είναι σίγουρα τα αποτελέσματα. Οι παραγγελίες όμως δεσμεύονται, και η αερολογία σχετικά με το ζήτημα εκτοξεύεται στα ύψη.
Σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφασίζει περικοπές στην Υγεία, κάνει δώρα σε φίλους της επιχειρηματίες, ψηφίζει το πτωχευτικό, εξασφαλίζει 120 εκατομμύρια για την Aegean, επιτίθεται απροκάλυπτα και χωρίς προσχήματα στην κοινωνία – την οποία θεωρεί φταίχτη για τη διάδοση του ιού, αφού δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις (τι βολική θεωρία…). Προχωρά, ακόμα, σε μεγάλες ασκήσεις περιστολής του δημόσιου χώρου, περιορισμού του ήδη περιορισμένου Συντάγματος, παράλογα πρόστιμα σε πολίτες, διώξεις και συλλήψεις διαδηλωτών, αφισοκολλητών, απεργών κ.λπ., ενώ επιδεικνύει μια ρατσιστική αντινεολαιΐστικη συμπεριφορά με συστηματικές επιθέσεις και τσαμπουκάδες ειδικών σωμάτων αστυνομίας.
Όλες οι ευθύνες για συνέπειες και αποτυχίες θα σπρωχτούν κάτω από το μεγάλο χαλί της Πανδημίας. Και το χαλί αυτό θα είναι μαγικό, γιατί θα μας πετάξει στον χώρο της «μεγάλης επανεκκίνησης», το νέο όνειρο των ιθυνουσών ελίτ. Η οικονομία πρέπει να αναζωογονηθεί από τη μεγάλη καταστροφή και απαξίωση κεφαλαίου και, πρώτα από όλα, ζωντανής εργασίας, έτσι ώστε να «εκτιναχθεί». Οι κυβερνήσεις ακολουθούν πρωτόκολλα που σχεδιάζονται σε άκρως συγκεντρωτικούς υπερεθνικούς οργανισμούς και κλαμπ, αξιολογούνται μόνο γι’ αυτό, μοιάζουν κι αυτές με σύνεργα μιας χρήσης (γάντια, μάσκες, στολές κ.λπ.). Κάθε τόσο ρίχνουν μια ματιά στις δημοσκοπήσεις, αλλά το ενδιαφέρον είναι πεσμένο γενικά.
Το παράδοξο στην κατάσταση αυτή είναι πως δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Γεγονός που φέρνει στην επιφάνεια την πραγματικότητα της εξάρτησης του πολιτικού κόσμου από την ατζέντα και τα πρωτόκολλα των ιθυνουσών ελίτ του δυτικού κόσμου. Δεν υπάρχει κανένα πνεύμα ή ρεύμα αλλαγής, και κυριαρχεί η μικροπολιτική. Οι ίδιες οι κοινωνίες, τα αγωνιζόμενα τμήματά τους, είναι σε σύγχυση για το τι και πώς συμβαίνει, τι μπορεί να γίνει. Γεγονός που προσφέρει μια ευχέρεια κινήσεων στους ιθύνοντες. Ευχέρεια κινήσεων, αλλά όχι συναίνεση όπως στο πρώτο διάστημα της πανδημίας.
Κάποτε έλεγαν πως μάλλον «μας ψεκάζουν» και δεν αντιδρούμε. Μετά είδαν «αγανακτισμένους», «εθνολαϊκιστές», «ψεκασμένους», και τώρα «αρνητές». Όμως η ζωή συνεχίζεται, και θα αναζητήσει τον δικό της δρόμο.
Μέσα σε λίγους μήνες, οι ιθύνουσες ελίτ του κόσμου ενορχήστρωσαν τις πολιτικές και τις επιδιώξεις τους σχετικά με τη χρήση (και όχι την επί της ουσίας αντιμετώπιση) της πανδημίας. Σκοπός τους, να προωθηθούν συγκεκριμένες κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, γεωπολιτικές αλλαγές και αναδιαρθρώσεις.
Ξεπέρασαν το αρχικό σοκ, προσμέτρησαν απώλειες και κέρδη, χάραξαν σε γενικές γραμμές μια πολιτική που θα οδηγήσει σε «επανεκκίνηση» της οικονομίας, γνωρίζοντας πως οι θάνατοι από την πανδημία θα εντοπιστούν κυρίως στους ασθενέστερους, σε αυτούς που οικονομία και ελίτ θεωρούν «βάρος». Δηλαδή στους ηλικιωμένους, ανήμπορους, εξαθλιωμένους, φτωχούς. Η διαχείριση του θανατικού είναι ένα πρόβλημα, στο οποίο συμβάλλει ο τρόπος που πλασάρεται από τα ΜΜΕ κάθε μέρα στις οθόνες. Οι πολίτες μετέχουν στην όλη διαδικασία δια της οθόνης της τηλεόρασης, του υπολογιστή ή του κινητού τηλεφώνου. Αυτή είναι, σε μεγάλο βαθμό προς στιγμήν, η διασύνδεσή τους και η όποια κοινωνικότητα.
Οι κοινωνίες σε σύγχυση, και σκόπιμα χωρίς ενημέρωση, αρχίζουν να μην έχουν εμπιστοσύνη στη διαχείριση που κάνουν οι ιθύνουσες ελίτ, αμφισβητούν μέτρα και εξαγγελίες. Κατανοούν μέσα από την πείρα τους ότι το κύριο βάρος θα το σηκώσουν μόνες τους, ο καθένας ατομικά, και πως ο δημόσιος τομέας της υγείας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνος του την πανδημία αυτή και τις επόμενες. Ο Μεσσίας-Εμβόλιο αναμένεται μέσα σε ένα ξέφρενο κυνηγητό φαρμακευτικών μεγα-επιχειρήσεων και δικτύων, χωρίς να είναι σίγουρα τα αποτελέσματα. Οι παραγγελίες όμως δεσμεύονται, και η αερολογία σχετικά με το ζήτημα εκτοξεύεται στα ύψη.
Σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφασίζει περικοπές στην Υγεία, κάνει δώρα σε φίλους της επιχειρηματίες, ψηφίζει το πτωχευτικό, εξασφαλίζει 120 εκατομμύρια για την Aegean, επιτίθεται απροκάλυπτα και χωρίς προσχήματα στην κοινωνία – την οποία θεωρεί φταίχτη για τη διάδοση του ιού, αφού δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις (τι βολική θεωρία…). Προχωρά, ακόμα, σε μεγάλες ασκήσεις περιστολής του δημόσιου χώρου, περιορισμού του ήδη περιορισμένου Συντάγματος, παράλογα πρόστιμα σε πολίτες, διώξεις και συλλήψεις διαδηλωτών, αφισοκολλητών, απεργών κ.λπ., ενώ επιδεικνύει μια ρατσιστική αντινεολαιΐστικη συμπεριφορά με συστηματικές επιθέσεις και τσαμπουκάδες ειδικών σωμάτων αστυνομίας.
Όλες οι ευθύνες για συνέπειες και αποτυχίες θα σπρωχτούν κάτω από το μεγάλο χαλί της Πανδημίας. Και το χαλί αυτό θα είναι μαγικό, γιατί θα μας πετάξει στον χώρο της «μεγάλης επανεκκίνησης», το νέο όνειρο των ιθυνουσών ελίτ. Η οικονομία πρέπει να αναζωογονηθεί από τη μεγάλη καταστροφή και απαξίωση κεφαλαίου και, πρώτα από όλα, ζωντανής εργασίας, έτσι ώστε να «εκτιναχθεί». Οι κυβερνήσεις ακολουθούν πρωτόκολλα που σχεδιάζονται σε άκρως συγκεντρωτικούς υπερεθνικούς οργανισμούς και κλαμπ, αξιολογούνται μόνο γι’ αυτό, μοιάζουν κι αυτές με σύνεργα μιας χρήσης (γάντια, μάσκες, στολές κ.λπ.). Κάθε τόσο ρίχνουν μια ματιά στις δημοσκοπήσεις, αλλά το ενδιαφέρον είναι πεσμένο γενικά.
Το παράδοξο στην κατάσταση αυτή είναι πως δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Γεγονός που φέρνει στην επιφάνεια την πραγματικότητα της εξάρτησης του πολιτικού κόσμου από την ατζέντα και τα πρωτόκολλα των ιθυνουσών ελίτ του δυτικού κόσμου. Δεν υπάρχει κανένα πνεύμα ή ρεύμα αλλαγής, και κυριαρχεί η μικροπολιτική. Οι ίδιες οι κοινωνίες, τα αγωνιζόμενα τμήματά τους, είναι σε σύγχυση για το τι και πώς συμβαίνει, τι μπορεί να γίνει. Γεγονός που προσφέρει μια ευχέρεια κινήσεων στους ιθύνοντες. Ευχέρεια κινήσεων, αλλά όχι συναίνεση όπως στο πρώτο διάστημα της πανδημίας.
Κάποτε έλεγαν πως μάλλον «μας ψεκάζουν» και δεν αντιδρούμε. Μετά είδαν «αγανακτισμένους», «εθνολαϊκιστές», «ψεκασμένους», και τώρα «αρνητές». Όμως η ζωή συνεχίζεται, και θα αναζητήσει τον δικό της δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου