Κατερίνα Δημητρέσκου
Μετά από ένα συγγραφικό διάλειμμα, αποφάσισα ότι τώρα είναι η στιγμή να επιστρέψω στην αρθρογραφία. Γι’ αυτό και το σημερινό κείμενο θα έχει έναν πιο εξομολογητικό χαρακτήρα.
Μέσα στο διάστημα της αποχής μου, μεσολάβησαν αρκετά πράγματα. Πράγματα που εξαγρίωσαν τους ανθρώπους και που τους ανάγκασαν για άλλη μια φορά να βγουν στους δρόμους. Πέρασε η αποφυλάκιση του Λιγνάδη κι ομολογώ πως αρκετά άτομα του κύκλου μου (που γνωρίζουν τη στάση μου απέναντι σε τέτοιου είδους αποφάσεις), περίμεναν να γράψω κάτι γι’ αυτό το συμβάν. Ύστερα, ακολούθησε το ζήτημα του πρώην (ευτυχώς) απεργού πείνας, Γιάννη Μιχαηλίδη, με τη συνοδεία φυσικά της αστυνομικής βίας προς τους άοπλους διαδηλωτές, τους πολίτες με κινητικά προβλήματα και τους δημοσιογράφους, ενώ, αν μη τι άλλο, λίγες μέρες αργότερα ανοίξαμε ξανά νέο κεφάλαιο με γυναικοκτονίες. Και πάλι, τα ίδια άτομα με ρωτούσαν έκπληκτα πώς γίνεται να μην γράφω για όλα αυτά που συμβαίνουν και πλήττουν την κοινωνία μας. Έτσι, για αρκετό καιρό απέφευγα την απάντηση. Έστρεφα το βλέμμα μου αλλού ή προσπαθούσα να αλλάξω θέμα συζήτησης. Τώρα, όμως, συνειδητοποίησα ότι βίωνα και εξακολουθώ να βιώνω μια αέναη πτώση.
Ξέρετε, δεν μπορούσα να γράψω τόσο καιρό, γιατί η απέχθεια, η οργή και η θλίψη με εμπόδιζε. Όσο κι αν προσπαθούσα να τιθασεύσω «το μέσα μου», όλο και μεγαλύτερη σύγχυση δημιουργούνταν… και αυτό με έπνιγε. Γι’ αυτό και εγώ, έκατσα και αποδέχτηκα ότι πρώτα θα έπρεπε να εκτονώσω όλη την ένταση που με κυρίευε και ύστερα να συγκροτήσω τη σκέψη μου. Επίσης, με τον καιρό κατάλαβα ότι το κακό με την ενσυναίσθηση είναι πως άτομα σαν κι εμένα, τέτοιες στιγμές νιώθουν μια ψυχική κούραση και είναι κάπως καταβεβλημένα. Ομολογώ, βέβαια, ότι νιώθω να είμαι καθισμένη μπροστά στον υπολογιστή μου, να διηγούμαι για άλλη μια φορά όλα όσα γίνανε μέσα σ’ ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα και να σκάνε καινούριες βόμβες αριστερά, δεξιά περιμένοντας κι έχοντας αποδεχτεί ότι μία μοιραία στιγμή θα με πετύχει κάποια.
Είναι πολύ ψυχοφθόρο να περνάς την εικοσαετία (τα καλύτερα χρόνια όπως λέτε οι παλιοί) και αντί να ξυπνάς με ελπίδα, με όρεξη για ζωή, να ανοίγεις τα μάτια σου και να αντικρύζεις αδικία, εξαθλίωση, φόνους… να νιώθεις εγκλωβισμένος, φοβισμένος και όχι για το αύριο… Κάποτε λέγαμε «μας φοβίζει τι θα ξημερώσει». Όχι πια. Πλέον φοβόμαστε για το τώρα. Έχουμε καταδικάσει το μέλλον μας, με αποτέλεσμα να μη ζούμε το παρόν… να μη ζούμε γενικώς.
Έχουμε καταρρεύσει και ως κοινωνία αλλά και ως ανθρωπότητα. Μάλιστα, αυτή τη στιγμή μας καταπίνει το κενό, συνεχίζοντας έτσι την καθοδική μας πορεία γιατί δυστυχώς, μετά λύπης μου διαπιστώνω, πως μετατρεπόμαστε σε μια «κοινωνία» όπου ξαφνικά ισχύουν οι νόμοι της ζούγκλας. Επικρατεί ο ισχυρός και αφανίζει/κατασπαράζει τον αδύναμο. Βέβαια, παρόλο που δεν τα πάω και τόσο καλά με την αποστήθιση, θυμάμαι αυτολεξεί μια φράση απ’ το βιβλίο της ιστορίας της Γ’ Λυκείου, «οι συνθήκες έδιναν την εντύπωση ότι οι πλούσιοι γίνονταν πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι.» Μια φράση που με στιγμάτισε για την διαχρονικότητά της και που πλέον μπορώ να κατανοήσω ό,τι κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις λέξεις.
Μετά, λοιπόν, απ’ αυτό το κοινωνικό-συναισθηματικό μούδιασμα και μετά την συνειδητοποίηση πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι δραστικά και άμεσα από τη μία στιγμή στην άλλη, ευελπιστώ στην υγιή αντίδραση. Συνεχίζω να ελπίζω, γιατί ακόμα βλέπω και νιώθω να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που δεν τους πρόδωσε η ηθική τους. Παρόλο που η ηθική ανήκει στην κατηγορία των άγραφων νόμων, μου δίνει παραπάνω κουράγιο και δύναμη στο να συνεχίσω. Και ίσως να την εκτιμάω περισσότερο που τηρείται έτσι ευλαβικά, την ώρα που σαστίζουν οι ήδη υπάρχοντες γραπτοί νόμοι.
Τέλος, με μια κρυφή μου επιθυμία κλείνω τα μάτια και ελπίζω στη μοναδική πτώση που θα δεχόμουν σιωπηλά. Την πτώση του «μεγάλου βασιλέα». Και πιθανότατα θα μπορούσε αυτή η πτώση να είναι μια καλή αρχή που θα καταστεί λυτρωτική. Να τελειώσουν όλα και να ξεκινήσουμε πάλι απ’ το μηδέν.
Πηγή:foititikoskosmos.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου