Ανθή Παρασκευοπούλου
Το ρολόι σταματημένο στις τρεις παρά τέταρτο, όσες φορές το κοίταξα εκεί είναι. Σαν να θέλει να με κοροϊδέψει. Βιάζεσαι να φύγεις, εδώ θα σε κρατήσω, θες δεν θες. Μου έρχεται να του βγάλω την γλώσσα, και ας με κοροϊδέψουν οι συνάδελφοι. Στις τρεις είναι ώρα διαλείμματος. Το κινητό μου δείχνει τρεις, το κομπιούτερ της εταιρείας που εργάζομαι δείχνει τρεις.
Κάθε μέρα μας τρώει ένα τέταρτο, σχολάμε πέντε και τέταρτο. Αλλά το πρωί ανοίγουμε το σύστημα εννιά παρά τέταρτο. Άκρη δεν βγάζω. Άσε που όταν το λέω στους άλλους, τι μιλάς, μην γκρινιάζεις, τι ψάχνεις τώρα…
Δηλαδή στα χίλια άτομα που δουλεύουμε στην εταιρεία όλοι από ένα τέταρτο παραπάνω κάθε μέρα, πόσος εργάσιμος χρόνος την ημέρα είναι, την εβδομάδα, τον μήνα, το έτος; Πολύς εργάσιμος χρόνος μαζεύεται, αν υπολογίσεις ότι στις εννέα παρά τέταρτο που ξεκινάμε να δουλεύουμε, πάρα, μα πάρα πολύς εργάσιμος χρόνος.
Τα ρολόγια πάντα με άγχωναν από παιδί, ποτέ δεν τα ήθελα για αυτό δεν φόρεσα ρολόι ποτέ μου. Τώρα όμως θέλω δεν θέλω, το βλέπω συνεχώς μπροστά μου. Είμαι στην εξυπηρέτηση πελατών και έχεις τέσσερα λεπτά ανώτερο χρόνο για να εξυπηρετήσεις τον πελάτη! Σε χρονομετρούν καθημερινά. Τώρα αν έχεις πελάτη με πολλά θέματα να λυθούν ή δεν γνωρίζει και πολλά από κομπιούτερ, κοινώς την έβαψες. Χαλάει ο χρόνος σου, δέχεσαι επίπληξη από τον προϊστάμενο και έπεται συνέχεια. Αν πάλι είσαι στις πωλήσεις είναι πιο χαλαρά μιλάς τέσσερα, ίσως και λίγο παραπάνω, κάνεις την πώληση, όλα καλά. Δεν κάνεις την πώληση όλα μαύρα. Η απάντηση που παίρνεις από τον προϊστάμενο είναι δεν με νοιάζει – πούλα!! Αυτή είναι η δουλειά σου, γι’ αυτό σε πληρώνει η εταιρεία.
Δεν ξέρω ίσως είμαι λίγο ανάποδη, μιας και γεννήθηκα ανάποδα, μου το θυμίζει συχνά η μάνα μου, τρώγονται τα μέσα σου με τα έξω σου μου λένε οι φίλοι μου. Καλά για τους συναδέλφους τι να πω, κάποιοι με θεωρούν παράλογη, τόση φασαρία για ένα τέταρτο, όλο γκρίνια είσαι…
Μάλλον έχω θέμα με τον χρόνο, μιας που φεύγει και δεν γυρνά. Ειδικά τον χειμώνα ξεκινώ αξημέρωτα για την δουλειά θέλω δυο ώρες για να φθάσω, σχολάω στις πέντε, βραδιάζει μέχρι να φθάσω σπίτι.
Συνέχεια σκέφτομαι ένα τέταρτο το πρωί είναι μόνο; Με κυνηγάει μέχρι να σχολάσω.
Το καλοκαίρι πάλι έχει φως και προλαβαίνω πριν πάω σπίτι, να κάνω μια βόλτα -αλλά καίει ο ήλιος-. Γυρίζω σπίτι και διαβάζω. Βγαίνω μετά έξω για να περπατήσω, να πάω βόλτα….
Είπα την λέξη που με ευχαριστεί: «Διάβασμα»! Μου αρέσει να διαβάζω, με κάνει να αισθάνομαι όμορφα, μου φτιάχνει τη διάθεση.
Αλλά και πάλι χειμώνα-καλοκαίρι δουλεύω με βάρδιες στα τηλέφωνα, είναι και αυτά τα Σαββατοκύριακα που δουλεύουμε, πολύς χρόνος, χαμένος στην δουλειά, στο πέρα δώθε, στις υποχρεώσεις.
Σήμερα πάλι, αν και είχε όμορφο καιρό, παρότι χειμώνας δεν το χάρηκα. Υπήρχε ένα πρόβλημα με έναν πελάτη που έπρεπε να λυθεί άμεσα, πού χρόνος για διάλειμμα, λέει ο υπεύθυνος…
– Ωραία, του απαντώ θα το λύσω το θέμα, αλλά με το διάλειμμα μου τι θα γίνει;
– Έλα δεν έγινε και τίποτε για μια φορά, δεν σκάβεις κιόλας.
– Και ο χρόνος μου το τέταρτο μου, νιώθω σαν μου χωρίζεις την ζωή μου σε τέταρτα που δεν τα καθορίζω εγώ… (δεν με άφησε να συνεχίσω.)
– Δικό σου λάθος, να το διορθώσεις.
– Φυσικά θα το διορθώσω, εξάλλου τα λάθη είναι ανθρώπινα. Αυτό όμως δεν σημαίνει να χάσω το διάλειμμα μου, θα βγω μετά που θα έχω λήξει το θέμα με τον πελάτη.
– Όχι έχουμε πολλές κλήσεις… Δεν υπάρχει χρόνος….
– Πάντα υπάρχει ο χρόνος, το θέμα είναι πως τον διαχειριζόμαστε. Ξεκινώ την δουλειά ένα τέταρτο πιο μπροστά κάθε μέρα όπως όλοι μας. Όταν έχει πολλές κλήσεις κάθομαι και μίση ώρα μετά την βάρδια μου, όπως όλοι μας, άλλα στον μισθό μου αυτός ο χρόνος που δουλεύω παραπάνω δεν υπάρχει. Δουλεύω πιο πολύ από τις 8 ώρες που γράφει η σύμβαση μου. Έμενα δεν μου αρέσει αυτό, και επίσης το λάθος ήταν της εταιρείας τώρα που το καλοσκέφτομαι, γιατί να το πληρώσω εγώ.
– Πας καλά χριστιανή μου…
– Ξεσύρεται έχουμε ανεξιθρησκεία, μπορούσα να είμαι μωαμεθανή, ινδουίστρια, (με κόβει έξαλλος)
– Όλο γκρίνια και διεκδικήσεις είσαι…
– Ποιά γκρίνια, και για ποιά διεκδίκηση λέτε, ο χρόνος μου είναι αδιαπραγμάτευτος, μου ανήκει, τον διαχειρίζομαι όπως θέλω εγώ…
– Τι λες μωρέ, τι λες, σας ξέρω. Όλο γκρίνια, τεμπελιά, και απεργίες είστε, να πίνετε καφεδάκια στην λιακάδα… Πρόσεξε δεν σε βλέπω να μένεις για πολύ εδώ…
– Με απειλείς; Επειδή δεν σου χαρίζω τον χρόνο μου, τώρα που το είπες, μου θύμισες κάτι που έχω διαβάσει, για τον εργάσιμο χρόνο 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες ύπνος, νομίζω έτσι είναι…
– Θέλεις να μου σπάσεις τα νευρά… Άντε βρες τον πελάτη σου!
– Χι βγαίνω διάλειμμα, δεν σου χαρίζω τον χρόνο μου, που δεν μου πληρώνεις κιόλας, πιο νωρίς στην δουλειά, υπερωρίες απλήρωτες, τώρα που το συνειδητοποίησα απελευθερώθηκα. Ο χρόνος μου είναι δικός μου, δεν είναι του εργοδότη.
Εξάλλου, 8 ώρες δουλεύω, τώρα που το σκέφτομαι ο μισθός μου είναι μικρός, άρα το κέρδος της εταιρείας είναι μεγάλο. Ίσως με την εργασία μου κιόλας να αντιστοιχεί αυτός ο μισθός στις τέσσερις ώρες ή σε λιγότερες. Έτσι η εταιρεία καταφέρνει να βγάζει κάθε μέρα από μένα, και από όλους τους εργαζόμενους, πάρα μα πάρα πολλά χρήματα.
– Ξεπέρασες τα όρια, φύγε από μπροστά μου…
– Τί μου λες τώρα, από το τσιφλίκι σου με διώχνεις, τί νομίζεις ότι θα με φοβίσεις;… Διόρθωσε εσύ το λάθος. Πάω διάλειμμα, σχολάω στις πέντε. Αύριο ξεκινώ στις εννιά, και να ξέρεις δεν είμαι μονή μου, υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται σαν έμενα. Και ναι, σε μια εβδομάδα είναι η απεργία, εγώ απεργώ! Και ξέρεις κάτι θα απεργήσουν και άλλοι συνάδελφοι. Ο χρόνος μας είναι αδιαπραγμάτευτος, δεν θα μας τον κλέβεται, μας ανήκει!
Ανθή Παρασκευοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου