Έκχαρτ Τόλλε
Μία από τις αγαπημένες δραστηριότητες των «εγώ» είναι να παραπονιούνται για τους άλλους. Είναι τόσο ικανοποιητικό, γιατί όσο περισσότερο παραπονιέμαι για κάποιον άλλο, τόσο περισσότερο νιώθω ότι εγώ είμαι ο σωστός.
Και φυσικά ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που σου δίνουν την ευκαιρία να παραπονεθείς. Ποτέ δεν υπάρχει έλλειμμα ανθρώπων που να σου δίνουν αυτή την ευκαιρία. Και η ζωή το κάνει αυτό, όχι για να σου σπάει τα νεύρα, αλλά για να σε κάνει πιο συνειδητό.
Αν μπορείς να βγεις από το μοτίβο του παράπονου, είναι σαν να αφήνεις το εγώ πεινασμένο. Το εγώ θα πει «τι συμβαίνει; Νιώθω να συρρικνώνομαι. Αν δεν παραπονιέμαι γίνομαι μικρότερο και δεν μπορώ να μεγεθύνω τον εαυτό μου».
Όταν παραπονιέσαι είναι σαν να φουσκώνεις και να γίνεσαι πιο μεγάλος. Όσο πιο δυνατά φωνάζεις και όσο πιο συναισθηματικά φορτισμένο είναι το παράπονο, τόσο περισσότερο φουσκώνεις σαν μπαλόνι. Και μπορεί να προστεθεί στο παράπονο και ο θυμός: «Τους βαρέθηκα αυτούς, ποιοι νομίζουν ότι είναι;».
Σαν άσκηση, κάθε φορά που σου ‘ρχεται να παραπονεθείς, μπορείς απλώς να το αφήσεις να φύγει και να δεις πώς θα νιώσεις. Στην αρχή θα νιώθεις σαν να λείπει κάτι από τη ζωή σου. Μετά όμως θα νιώσεις γαλήνη.
Τώρα φυσικά κάποιος μπορεί να σκεφτεί «πρέπει να γίνω χαλί και να αφήνω τους άλλους να με πατάνε;». Όχι. Μπορείς να δώσεις στον άλλο μια πληροφορία, αν αυτό απαιτεί η κατάσταση, χωρίς να παραπονιέσαι. Και μπορείς επίσης να δράσεις, χωρίς να παραπονιέσαι.
*Από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
πηγή: aytepignosi
Η Σφήκα: Επιλογές
Μία από τις αγαπημένες δραστηριότητες των «εγώ» είναι να παραπονιούνται για τους άλλους. Είναι τόσο ικανοποιητικό, γιατί όσο περισσότερο παραπονιέμαι για κάποιον άλλο, τόσο περισσότερο νιώθω ότι εγώ είμαι ο σωστός.
Και φυσικά ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που σου δίνουν την ευκαιρία να παραπονεθείς. Ποτέ δεν υπάρχει έλλειμμα ανθρώπων που να σου δίνουν αυτή την ευκαιρία. Και η ζωή το κάνει αυτό, όχι για να σου σπάει τα νεύρα, αλλά για να σε κάνει πιο συνειδητό.
Αν μπορείς να βγεις από το μοτίβο του παράπονου, είναι σαν να αφήνεις το εγώ πεινασμένο. Το εγώ θα πει «τι συμβαίνει; Νιώθω να συρρικνώνομαι. Αν δεν παραπονιέμαι γίνομαι μικρότερο και δεν μπορώ να μεγεθύνω τον εαυτό μου».
Όταν παραπονιέσαι είναι σαν να φουσκώνεις και να γίνεσαι πιο μεγάλος. Όσο πιο δυνατά φωνάζεις και όσο πιο συναισθηματικά φορτισμένο είναι το παράπονο, τόσο περισσότερο φουσκώνεις σαν μπαλόνι. Και μπορεί να προστεθεί στο παράπονο και ο θυμός: «Τους βαρέθηκα αυτούς, ποιοι νομίζουν ότι είναι;».
Σαν άσκηση, κάθε φορά που σου ‘ρχεται να παραπονεθείς, μπορείς απλώς να το αφήσεις να φύγει και να δεις πώς θα νιώσεις. Στην αρχή θα νιώθεις σαν να λείπει κάτι από τη ζωή σου. Μετά όμως θα νιώσεις γαλήνη.
Τώρα φυσικά κάποιος μπορεί να σκεφτεί «πρέπει να γίνω χαλί και να αφήνω τους άλλους να με πατάνε;». Όχι. Μπορείς να δώσεις στον άλλο μια πληροφορία, αν αυτό απαιτεί η κατάσταση, χωρίς να παραπονιέσαι. Και μπορείς επίσης να δράσεις, χωρίς να παραπονιέσαι.
*Από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
πηγή: aytepignosi
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου