Συνέβη πριν λίγες ώρες στη γειτονιά μου…
Τη γειτονιά μου που ακόμα είναι νωπές οι πληγές της από την προπέρσινη καταστροφική πυρκαγιά..
Χτες κατά τις 3:30μμ πήρε φωτιά στο ίδιο ακριβώς σημείο που μια ημέρα πριν τη μεγάλη πυρκαγιά του ’22 είχαμε ξανά εμπρηστική επίθεση (ναι, δεν φοβάμαι να λέω τα πράγματα με το όνομά τους) και πρόπερσι κατασβέστηκε εγκαίρως αλλά την επόμενη μέρα μας ήρθε η λάβα από την Πεντέλη, πολύ πιο καλά οργανωμένα και αφήνοντας στο διάβα της μια κόλαση, στην κυριολεξία…
Φέτος έσπευσαν εγκαίρως τα πυροσβεστικά από τη ΡΑΦΗΝΑ!! Τονίζω το ότι ήρθαν από τον γειτονικό δήμο και όχι από τον δικό μας, της Παλλήνης, επειδή δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου γιατί δεν ήρθε από τη δική μας περιοχή. Μου φαντάζει παράλογο να μην υπάρχει πυροσβεστικός σταθμός σε έναν τόσο μεγάλο δήμο με τόσες “πράσινες” (;) εκτάσεις… Τέλος πάντων η φωτιά έσβησε αλλά το φυλλοκάρδι μας όπως είναι φυσικό τρέμει, και το βράδυ μας, ακολουθούσε άγρυπνο όπως καταλαβαίνετε…
Τη γειτονιά μας τη λιγουρεύονται χρόνια τώρα, είναι γνωστό και πολλές φορές είναι και απροκάλυπτα ειπωμένο πως θέλουν να μας κάνουν οικολογικό πάρκο!!! Τώρα, γιατί να πρέπει να καεί μια περιοχή για να γίνει “οικολογικό” πάρκο, είναι κι αυτό ένα θέμα που δεν το πιάνει το μικρό μου μυαλουδάκι. Σημειωτέον ότι η περιοχή μας δεν υπήρξε ποτέ δάσος, παρά μόνο χορτολιβαδική έκταση με κάποια φυτεμένα δέντρα, οπωροφόρα κλπ, από τους κατοίκους στους κήπους των σπιτιών για τις ανάγκες της οικιακής τους οικονομίας. Αραιά και που εμφανίζονταν μερικά πεύκα και ελιές.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό το θέμα μας. Ζούμε σε μια περιοχή, όπου οι λογαριασμοί νερού είναι στα ύψη, λες και διατηρούμε πισίνες ή καλλιεργούμε φυτείες αμέτρητων στρεμμάτων…
Στη γειτονιά μου δεν είμαστε ζάμπλουτοι, μεγιστάνες, εφοπλιστές, μεγαλοεργοστασιάρχες… όλοι είμαστε άνθρωποι του μόχθου διαφόρων επαγγελμάτων που κατάφεραν κάποια στιγμή μετά από τους κόπους μιας ζωής να χτίσουν ένα σπίτι σε ένα όμορφο περιβάλλον…
Όμως όλοι εμείς οι άνθρωποι του μόχθου τελικά πληρώνουμε τα χρέη όλων αυτών των ζάμπλουτων, μεγαλοκαταστηματαρχών και μεγαλοεργοστασιαρχών της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Αττικής.
Ναι, χωρίς υπερβολή σας το αναφέρω. Μας το λένε κατάμουτρα οι δημοτικές αρχές, ότι τα χρέη στην ΕΥΔΑΠ από τις μεγάλες επιχειρήσεις της περιοχής, είναι κάποια ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ και αυτά τα χρέη τα επωμιζόμαστε εμείς με τους υπέροχα υπέρογκους λογαριασμούς. Περιττό να αναφέρω την ελλιπέστατη πυροπροστασία και ασφαλτόστρωση και πόσα άλλα σημαντικά για την ασφάλεια των ζωών μας.
Τη γειτονιά μας την πολύπαθη, είχε το θράσος, χτες μετά την εμπρηστική απόπειρα, να την επισκεφτεί δημοτικός σύμβουλος εκλεγμένος με την πλειοψηφούσα παράταξη.
Ο συγκεκριμένος σύμβουλος είναι γνωστός ρουσφετολόγος και γνωστός τραμπούκος, και βεβαίως δεν είναι ο μόνος με αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά χτες αυτός μας εμφανίστηκε.
Όταν οι συγκεντρωμένοι κάτοικοι άρχισαν να ψιλοδιαμαρτύρονται για την αμέλεια του δήμου όσον αφορά το καθάρισμα από τα ξερόχορτα και την ανύπαρκτη πυροπροστασία, η μητέρα μου πλησίασε το όχημά του και μέσα σε πολλά άλλα του δήλωσε με καημό και αγανάκτηση: “Την επόμενη φορά που θα πιάσει φωτιά δε θα φύγω από το σπίτι μου, θα κάτσω να καώ μαζί του”.
Η απάντηση του εν λόγω ‘κυρίου’: “Κυρά μου λες μπούρδες, εγώ είμαι εδώ για να μαζεύω το σκουπιδαριό σας;”.
Παρεμβαίνω αμέσως, ακόμα σχετικά ήρεμη… “Πώς μιλάτε έτσι; Πού είσαστε τόσο καιρό για να πάρετε όλα τα μέτρα και ειδικά σε αυτή την περιοχή;”. Ο κύριος: “Όπως θέλω μιλάω”.
Και αρχίζω να γκαζώνω αλλά ο τόνος μου είναι ακόμα ήρεμος… Ανέφερα όλα τα σχέδια της ‘πράσινης ανάπτυξης’ τους, την εγκληματική τους και μεθοδευμένη αμέλεια και την επιμονή τους στο να αναμασάνε την καραμέλα της ατομικής ευθύνης. Δεν έχω βρίσει καθόλου όλο αυτό το διάστημα. Είναι και κάτι που αποφεύγω όταν εκφράζομαι δημόσια.
Όμως ο κύριος επιμένει να θέλει να το χοντρύνει…
Λέει: “Ξέρεις εγώ δαγκώνω άγρια”.
Απαντάω: “Εγώ δαγκώνω πολύ πιο άγρια και έχω και λαό αγανακτισμένο μαζί μου. Μαζευόμαστε για το επόμενο δημοτικό συμβούλιο”.
Αυτός: “Άντε κάνε πέρα μωρή μη φας καμιά ανάποδη”.
Εγώ: “Με απειλείς ότι θα με δείρεις;”.
Αυτός: “Έπρεπε να σε είχα ήδη δείρει, κλώσσα” και κάνει να σηκώσει το χέρι του. Εκείνη τη στιγμή με τραβάει η μάνα μου και πλησιάζει μια γειτόνισσα. Η μάνα μου με φοβάται γιατί ξέρει ότι όταν νευριάζω μπορώ να τα βάλω με δίμετρο ντούκι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Για καλή της τύχη δεν είχα πρόθεση να πιαστώ μαζί του. Είναι τόσο βδελυρός φασίστας που σιχάθηκα και να τον αγγίξω. Τον αποκάλεσα μόνο “ορφανό εγγόνι του Χίτλερ” και έφυγα…
Έφυγα γιατί έχουμε σημαντικότερα να κάνουμε. Έχουμε να προστατέψουμε το περιβάλλον, τις περιουσίες και τους εαυτούς μας. Έχουμε να συσπειρωθούμε, να οργανωθούμε σε κάθε γειτονιά και να αντιπαλέψουμε συλλογικά όλα τα καλά κρυμμένα φασιστοειδή πίσω από πολύχρωμες και ‘ακομμάτιστες’ παρατάξεις που μαφιόζικα λειτουργούν και αποφασίζουν για την υποβάθμιση των ζωών μας…
ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΟΥΜΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ.
Θα μας βρίσκετε παντού μπροστά σας.
Εμείς δεν δαγκώνουμε στα λόγια… Οι δράσεις μας δαγκώνουν και φτύνουν το άδικο…
Αγγελική Ξένου
Κάτοικος Νέας Παλλήνης
Πυρόπληκτη από τον Ιούλιο του 2022,
πρόσφατα εκλεγμένη Πρόεδρος του συλλόγου ‘Φειδιππίδης’
(Φωτογραφία Αρχείου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου