Ο Ομηρος επιτρέπει σε έναν απόκληρο, σε έναν λαϊκό πολεμιστή να πει τη γνώμη του, αλλά δεν εμφανίζεται ποτέ ξανά στην Ιλιάδα. Αυτός ο μοναχικός αντιήρωας, το πρώτο δείγμα αντίστασης στην εξουσία και πολιτικής ανυπακοής,, φιμώνεται από τους βασιλιάδες που μπορούν πλέον ανενόχλητοι να τσακώνονται μεταξύ τους για τα λάφυρα, τις όμορφες αιχμάλωτες και τα αρχηγιλίκια.
Στην αριστοκρατική αντίληψη ο Θερσίτης θεωρήθηκε αυθάδης, γιατί δεν παραδέχεται καμιά «αυθεντία» και αρνείται να σιωπήσει και να τον κοροϊδέψουν. Λέει φωναχτά αυτό που σκέφτονταν όλοι οι απλοί Αχαιοί, όταν έτρεχαν αλαλάζοντας στην παραλία για να φύγουν από τον καταραμένο τόπο, που είχαν φάει τα νιάτα τους εννιά ολόκληρα χρόνια.
Ο καιρός περνούσε, οι Θερσίτες αυξάνονταν, οι βασιλιάδες αντικαταστάθηκαν από τους ευγενείς κι αυτοί με τη σειρά τους από τον Δήμο. Στην Εκκλησία του Δήμου και στα υπόλοιπα συλλογικά όργανα ακουγόταν ελεύθερα το «τις βούλεται αγορεύειν». Ο συντηρητικός Αριστοφάνης θα στηρίξει όλη του την κριτική στη δημοκρατική Αθήνα πάνω στους Θερσίτες. Τους απλούς κωμικούς ήρωες, που με την αθυροστομία τους καταγγέλλουν τους άρχοντες και κατακρίνουν τις πράξεις τους.
End of the story
ΥΓ: To ποστ εχει πολλές «αναγνώσεις» . Προφανές το φιλειρηνικό μήνυμα όχι μόνο λόγω της Παλαιστίνης αλλά και για τα τύμπανα του πολέμου που χτυπανε και στην Ευρώπη με τους άφρονες ηγέτες.
Προφανής και η αξία της δημοκρατίας που απαιτεί την συμμετοχή και όχι την αποχή.
Εχει κι άλλες. Βρείτε τις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου