Για μια Επανάσταση των Λέξεων

Λιάνα Κανέλλη

Κατηφορίζω την Πατησίων. Πρωί. Πάω Βουλή, που τη λένε και ...ναό της Δημοκρατίας... Φάτσα μου με το ψοφόκρυο έχω τον άλλο ναό, τον και επιλεγόμενο Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ναοί, ιερότητες, σαν ένα μάτσο βρισιές μου ακούγονται, φτυμένες στα μούτρα μου, από τελώνια κακάσχημα, απ' αυτά που ζουν συνήθως σε βρώμικα φρεάτια, σε ερείπια και τυραννάνε τις ψυχές των ανθρώπων, μπαίνουν τις νύχτες στα σπίτια κι αρπάζουν τα παιδιά απ' τα κρεβάτια τους... Σαν τέτοια μου φαίνονται κι οι δημοσιογράφοι με τα δαιμονικά τους κινητάκια, οι διαπιστευμένοι στον Λευκό τον Οίκο, που κάθονταν κι ακούγανε και μαγνητοφωνούσαν τα τέρατα του πλανηταρχεύοντος εμετού. Αυτού του ψηφισμένου καπιτάλα και ξεδιάντροπου μουσολινάνθρωπου, που με το καροτί φτερό της κόμης του να σείεται σαν στραπατσαρισμένο εξωγήινο κοκόρι, έλεγε ότι θα διώξει δυο εκατομμύρια Παλαιστίνιους, μαζί με τα μπάζα, απ' τη Γάζα, και θα την πάρει να την κάνει ένα ιδιόκτητο τραμποχωριό.

Και κοιτάω τον Παρθενώνα και σκέφτομαι πως αν έρθει και τον δει, θα βγει και θα πει πως πρέπει να ξεφορτωθούμε αυτά τα άχρηστα, τα κακά τα μάρμαρα, που κακιά σκουριά δεν τα πιάνει, να τα πετάξουμε σε καμιά θάλασσα ή ακόμα καλύτερα σε καμιά φτωχή χώρα - εξαρτάται από το κόστος των μεταφορικών - και στη θέση τους να τον αφήσουμε να μας σηκώσει έναν ουρανοξύστη που να λάμπει από δω ως το Ντουμπάι. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά ούτε εδώ, αν έρθει, θα σηκωθεί κανένας να του πει κουβέντα, αφού οι πολιτισμένοι άνθρωποι διαπραγματεύονται τα πάντα. Πόσο πάει για παράδειγμα το τετραγωνικό στη Γάζα; Εναν τάφο παιδιού, μισό τάφο ενήλικα, ή έναν τόνο στάχτης ίδιας μ' αυτήν που φουρνίζαν ξεφούρνιζαν στα κρεματόρια. Ηθελα να σταματήσω στην άκρη, να βγάλω τ' άντερά μου, αλλά την ώρα που το σκέφτηκα είδα στη στάση μια μάνα μ' ένα πιτσιρίκι κουκουλωμένους από το κρύο να παίρνουν το λεωφορείο, κι είπα να σεβαστώ το πεζοδρόμιο που πατούσαν. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα, αλλά ύστερα έδωσα το παρών μου στο βουλευτήριο, άλλοι έδωσαν ονόματα κι έμεινα με την οργή και την περιφρόνηση στα μούτρα μου κι εκεί, σε ό,τι αφορά στην Παλαιστίνη. Τρακόσιοι ψηφίσαμε πριν από μια δεκαετία, σε μια μοναδική ομόφωνη φορά, να γίνει ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Παλαιστινιακό Κράτος. Ούτε Ριβιέρα, ούτε Μακάο, ούτε Λας Βέγκας, αλλά ούτε και πάνω απ' όλα νεκροταφείο πολυτελείας...

Αν υπάρχει κάτι που αξίζει στον Οργουελ του «1984» είναι αυτή η διαστροφή των λέξεων από την εξουσία. Που όταν όμως γίνει πραγματικότητα, στ' αλήθεια εγώ δυσκολεύομαι να τη διαχειριστώ επικοινωνιακά. Ξεπερνάει τη φαντασία μου να υπάρχει μια χώρα όμορφη, φτωχική και βασανισμένη και επαναστατημένη και κατακτημένη, που να τη λένε ο Σωτήρας. Ελ Σαλβαδόρ. Και να βγαίνει τώρα αυτή η χώρα και να λέει, επί των πρώτων δεκαπέντε νέων τραμπικών ημερών, ότι διαθέτει τις καλύτερες φυλακές και τις νοικιάζει φθηνά στ' αφεντικά για να ξεφορτωθούν τους μετανάστες - καθάρματα της μη αρεσκείας τους. Υποθέτω ότι σε μερικές δεκαετίες με τέτοιο input (εφοδιασμός υπολογιστών με στοιχεία) στην τεχνητή νοημοσύνη, αυτό θα σημαίνει σωτήρας στις επόμενες γενεές. Δηλαδή εδώ οι καλές φυλακές, εκεί τα καλά στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρακεί οι φθηνές μπαζωμένες χώρες, τα καζίνα είναι εκκλησίες, τα χρηματιστήρια ναοί, οι νταβατζήδες πρόεδροι, οι φονιάδες υπερπρόεδροι κι η Λυσιστράτη ιδιοκτήτρια μπορντέλων. Ποτέ κανένας Αριστοφάνης πάντως δεν θα καταδεχόταν να γράψει και να ανεβάσει τους Ορνιθες με χαρακτήρες της πολιτικής και της εξουσίας σαν τον Νετανιάχου, τον Τραμπ και τον χειροκροτημένο Ζελένσκι...

Αν δεν είμαστε κουτορνίθια θαρρώ πως κόβουμε τις πλάκες και τα αστεία, τη σπατάλη δυνάμεων σε διαδικτυακούς αφορισμούς, και τεντώματα της αντοχής στη φρίκη και την ασχήμια, κι αρχινάμε Και μια Επανάσταση των Λέξεων. Να τους δώσουμε με πράξεις το όνομά τους και να μην λιντσάρουμε για την ευκολία μας τις γλώσσες των παιδιών μας. Αλλιώς απλώς η σιωπή θα ναι χρυσός για κάποιους, και η γενοκτονία θεάρεστη.

Πηγή: rizospastis

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---