Της Ελένης Ζάχαρη
Από το Λόγων Παίγνια
Καλή εβδομάδα και καλό μήνα αγαπημένοι φίλοι του «Από Καρδιάς» και του
«Λόγων Παίγνια»! «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει», λέει ο
λαός μας και η αλήθεια είναι πως ο καινούργιος μήνας μας ήρθε με
αισιόδοξες λιακάδες! Κι εγώ είπα να σας φέρω μια…. Μαγιοπούλα….. ναι
ναι! Καλά διαβάζετε! May το όνομά της στα αγγλικά, Μαίη στα ελληνικά…
Κοντά μας είναι η Μαίη Σεβαστοπούλου,
μια υπέροχη γυναίκα , με την ιερή βακχική «τρέλα» για το θέατρο, με
ιστορίες από την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Αλεξάνδρεια του
Καβάφη, και με πραγματικό νοιάξιμο ψυχής για τις νέες γενιές ως δασκάλα
θεάτρου..
Για ’μένα, άλλο ένα υπέροχο ταξίδι. Εύχομαι ολόψυχα και για εσάς !
- Μαίη, σε καλωσορίζω στο «Από Καρδιάς»! Η στήλη αυτή έχει από την αρχή την φιλοδοξία να κάνει τους προσκεκλημένους της να περάσουν όμορφα, να νιώσουν ζεστά και να συζητήσουν για όσα προκύψουν «από καρδιάς»....
- Πολύ ωραία! Χαίρομαι!
- Σε άκουσα - είχα την μεγάλη χαρά - την Τετάρτη, στο Cabaret Voltaire, μαζί με την Αγγελίνα μας και την Πόλυ Χατζημανωλάκη. Ένιωσα, όταν απήγγειλες, δέος.... Η παρουσία σου όλη «γέμιζε» τον χώρο. Φαντάζομαι ότι αυτή η μαγεία θα σε κατέλαβε κι εσένα από πολύ μικρή ώστε να ασχοληθείς με το θέατρο...
- Ναι, Ελένη. Το θέατρο με συντρόφευε απ’ τα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη, ο πατέρας μου είχε Δραματική Σχολή και τα βράδια, σαν ήμουνα πολύ μικρή, αντί για παραμύθια μου έπαιζε Σαίξπηρ, η Σοφοκλή.
- Ζωή παραμυθένια!!! Αλεξάνδρεια και Ελληνική παροικία... Θυμάσαι χρώματα και μυρωδιές Αλεξανδρινές; Πριν σε ρωτήσω βέβαια για τα πρώτα βήματα στο θέατρο, που φαντάζομαι ότι θα έγιναν υπό την πατρική επίβλεψη!
- Και βέβαια θυμάμαι και χρώματα και μυρωδιές. Έφυγα αφού τελείωσα το Γυμνάσιο κι ήρθα στην Ελλάδα να σπουδάσω θέατρο. Πρέπει να σου πω, πως ο πατέρας μου στα πολύ νεανικά του χρόνια έζησε μέσα στον κύκλο των φίλων του Καβάφη κι έτσι εκτός όλων των άλλων μου διάβαζε καθημερινά Καβάφη.
- Η Αλεξάνδρεια πόσο έντονα κρατούσε στη μνήμη της την παρουσία του Ποιητή της; - Πρέπει να σου ομολογήσω ότι σε ζηλεύω και φαντάζομαι πως πολλοί αναγνώστες θα κλείσουν τα μάτια να ονειρευτούν....
- Στο σπίτι μας τα καλοκαίρια, μαζεύονταν διάφοροι ποιητές και λογοτέχνες που τους θυμάμαι να χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα. Τους Καβαφικούς και τους αντί-Καβαφικούς. Οι αντί-Καβαφικοί ειρωνεύονταν τον ποιητή, απαγγέλλοντας με τον τρόπο που εκείνος απάγγελε, δηλαδή με στόμφο κι όχι όσο απλά τον απαγγέλλουμε σήμερα. Ανοίγονταν ομηρικοί καβγάδες τη συνοδεία οίνου και μεζέδων που ετοίμαζαν ασταμάτητα η μητέρα μου και η θεία μου.
- Μνήμες για μυθιστόρημα!!! Πότε ξεκινούν τα πρώτα θεατρικά σκιρτήματα; Με τόσα ερεθίσματα γύρω σου υποθέτω πως δεν θα περίμεναν οι γονείς σου να κάνεις κάτι διαφορετικό!
- Άρχισα να παίζω απ’ το Γυμνάσιο. Στην Πέμπτη Γυμνασίου (μιλάμε για το εξατάξιο) ο διευθυντής με απέβαλε γιατί έπαιζα σ’ έναν θίασο Αλεξανδρινό που περιόδευε τις Κυριακές και έξω απ’ την Αλεξάνδρεια σε διάφορα μικρά χωριά που τα κατοικούσαν Έλληνες βαμβακέμποροι. Ο πατέρας μου θύμωσε πολύ. Πήγε στο γραφείο του διευθυντή (τον θυμάμαι σαν τώρα) και του είπε: «Χατζηανέστη, η κόρη μου θα παίζει θέατρο όσο θέλει και μην τολμήσεις να την αποβάλλεις άλλη φορά, γιατί θα σε πάω δικαστικά!»
- Εκπληκτικός πατέρας! Πολλές κόρες θα τον ήθελαν για μπαμπά προκειμένου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα! Εκείνος σου έδινε συμβουλές, σε δίδαξε ηθοποιία;
- Εδώ θα πω κάτι που δυστυχώς δεν θα συμφωνήσουν πολλοί μαζί μου. Το θέατρο δ ε ν δ ι δ ά σ κ ε τ α ι! Ηθοποιός γεννιέσαι. Τώρα γιατί γεννιέσαι είναι πολύ μεγάλο θέμα. Κι αφού γεννηθείς ηθοποιός, μπορείς να βελτιώσεις τα τεχνικά σου μέσα και να τα πλουτίσεις. Καμιά Σχολή δεν σε διδάσκει την αμεσότητα, την απλότητα, το σφρίγος που πρέπει να διαπερνά το σώμα σου όταν ανέβεις στη σκηνή κι αρχίζεις να προφέρεις το κείμενο του συγγραφέα.
- Νομίζω πως το έμφυτο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς Μαίη. Άλλωστε ποιος θα μπορούσε να σου κληροδοτήσει τα γονίδια; Καμία Σχολή δεν έχει εκείνο το μυστικό για να κάνεις τον θεατή ν’ ανατριχιάσει ολόκληρος. Έρχεσαι για σπουδές στην Ελλάδα φαντάζομαι μετά από παρότρυνση και των δικών σου. Πώς είναι τα πράγματα για σένα εδώ;
- Δύσκολα. Είμαι 17,5 χρονών, έρχομαι μόνη μου κατ’ αρχήν, με την συμφωνία αν τα βρω μπαστούνια να γυρίσω πίσω, είμαι εξοπλισμένη με δύο γλώσσες (Αγγλικά - Γαλλικά) έχω πάρει πτυχίο στην στενογραφία και πιάνω αμέσως δουλειά, ψάχνοντας στην εφημερίδα «Τα Νέα», σ’ ένα δικηγορικό γραφείο που το πρωί είχε έδρα τον Πειραιά και το απόγευμα την πλατεία Κλαυθμώνος. 8.30 - 1.30 Πειραιάς, 5.30 - 8.30 πλατεία Κλαυθμώνος και ενδιάμεσα παρέδιδα μαθήματα Γαλλικών για να μπορώ να αντεπεξέλθω. Μετά από μερικούς μήνες, έρχονται κι οι δικοί μου και τότε συνεχίζοντας πάντα τη δουλειά, μπαίνω στο θίασο του Λίνου Καρζή (Θυμελικός Θίασος) που επειδή έκανα και μπαλέτο κι είχα ωραία κίνηση, με βάζει κορυφαία στις Βάκχες και τις Φοίνισσες που ανέβασε στο Ηρώδειο, πριν μπω στη Δραματική Σχολή.
- Εκπληκτικό και το γεγονός ότι κατορθώνεις να ανταπεξέλθεις σε τόσο σκληρές συνθήκες μόνη και η θεατρική επιτυχία αυτή! Σε ποια Δραματική Σχολή δίνεις εξετάσεις και ποια η πορεία σου αυτή την περίοδο; Να ρωτήσω για ποια εποχή μιλάμε και ποιοι ηθοποιοί κυριαρχούν;
- Βρισκόμαστε στο 1965 και μπαίνω στη Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, συζύγου τότε της Μαίρης Αρώνη και σκηνοθέτη του Εθνικού Θεάτρου. Έχω εξαιρετικούς δασκάλους, την ίδια την Αρώνη, τον Κωστή, τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, τον Λεωνίδα Τριβιζά, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, την Πίτσα Καπιτσινέα κι άλλους πολλούς. Στα τέλη του πρώτου έτους φεύγω με τον θίασο του Κωστή Μιχαηλίδη για τουρνέ στην Αυστραλία με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», την «Λυσιστράτη» και δύο χοροδράματα τα οποία είχε χορογραφήσει η Ρένα Καμπαλάδου. Εκεί απογοητεύομαι οικτρά, κι ας μην επεκταθούμε για να μην σε κουράσω. Παρατάω το θέατρο, αποφασισμένη να μην ξανά ασχοληθώ ποτέ μ’ αυτό. Όμως, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων... Το θέατρο έρχεται και με βρίσκει πάλι το 1972 όπου με καλούν στην Σχολή του Δημήτρη Κωνσταντινίδη να διδάξω χορό και κει την πατάω πάλι και τελειώνω τη Σχολή του Κωνσταντινίδη δια της ανταλλαγής. Δίδασκα χορό και δεν πλήρωνα δίδακτρα. Βιοποριζόμουνα διδάσκοντας χορό και στο μεταξύ έχω παντρευτεί έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ζωγράφο και συντηρητή εικόνων. Από κει και πέρα ασχολούμαι με το θέατρο αλλά με τους δικούς μου όρους. Παίζω ό,τι μ’ αρέσει, όταν μ’ αρέσει μιας και παράλληλα με το χορό κάνω μεταφράσεις απ’ τα Γαλλικά κι έτσι δεν έχω ανάγκη να κυνηγάω το μεροκάματο του ηθοποιού. Χωρίζω στο μεταξύ και το 1978 συναντιέμαι με τον τωρινό μου σύντροφο το Γιώργο το Χατζηδάκη που με παροτρύνει ν’ αρχίσω να γράφω και δω οφείλω να τον ευχαριστήσω γιατί χωρίς την επιμονή του δεν θα είχα κάνει τόσα πράγματα. Το 1991 ιδρύουμε μαζί την Καλλιτεχνική Εταιρεία «Θεώρηση» κι από τότε έχουμε ανεβάσει 54 έργα, δικά μας και άλλων συγγραφέων. Το 1991 τολμώ την πρώτη μου σκηνοθεσία, γράφονται πολύ καλές κριτικές κι έτσι πήρα θάρρος και συνέχισα. Φλυάρησα πολύ;
- ΚΑΘΟΛΟΥ!! ΕΙΣΑΙ ΘΗΣΑΥΡΟΣ!!
- Να προσθέσω πως απ’ το 1998 διδάσκω στην Δραματική Σχολή «Θεμέλιο» και προσπαθώ να μεταδώσω στα νέα παιδιά την αγάπη για το θέατρο που είναι πράγματι μια μορφή ψυχοθεραπείας.
- Πριν έρθουμε στα νέα παιδιά, στο ρόλο του θεάτρου κλπ. να σε ρωτήσω, έχει πίκρες η ζωή του ηθοποιού; Το κυνήγι του μεροκάματου είπες πριν και οι απογοητεύσεις από την τουρνέ...
- Και βέβαια έχει πίκρες. Οι ηθοποιοί είναι όντα ανώριμα, τραυματικά - άλλωστε αυτό τους ώθησε στο θέατρο - και κυριαρχούνται από ποικίλα και αντιφατικά συναισθήματα. Ζήλιες, μικροπρέπειες, κακίες, συγκρούσεις. Παρ’ όλα αυτά η ενασχόληση μ’ ένα θεατρικό κείμενο, η εμβάθυνση στους διαφορετικούς ψυχισμούς των ηρώων, σε πλουτίζει σαν άνθρωπο και σε ταξιδεύει σε κόσμους περίεργους κι ενδιαφέροντες. Αναφέρομαι φυσικά στους αξιόλογους συγγραφείς και στους πραγματικούς ηθοποιούς κι όχι σ’ αυτούς που ενδιαφέρονται να γίνουν εξώφυλλο ή θέμα στα κουτσομπολίστικα μεσημεριανά της τηλεόρασης.
- Είναι καταφυγή δηλαδή το θέατρο; Οι εναλλαγές των ρόλων πιστεύεις ότι καλύπτουν προσωπικά κενά; Γίνεται κάποιος ένας Κρέοντας ή ένας Άμλετ; Μια Αντιγόνη ή μια Ηλέκτρα ή μια Μαργαρίτα Γκωτιέ; Πήγα στους κλασικούς ρόλους...
- Θα σου πω κάτι που είπε ο Νόρμαν Μαίηλερ γράφοντας την βιογραφία της Μαίρυλιν Μονρόε: «Ηθοποιός είναι άνθρωπος χωρίς ταυτότητα που η ανασφάλειά του τον σπρώχνει να βρει ταυτότητα μέσα από έναν ήρωα και να βολευτεί εκεί».
- Δεν ξέρω κατά πόσο επεκτείνεται αυτό και σε άλλους τομείς της Τέχνης... Υπάρχει κάποιος ρόλος που η Μαίη Σεβαστοπούλου θέλησε να παίξει πολύ και δεν έγινε ή θα ήθελε να ξαναπαίξει;
- Έχω παίξει πολλούς ρόλους κι είμαι χορτάτη. Τελευταία μου κάθισε όμως ένα έργο που πέρα απ’ τον ρόλο που θέλω να παίξω εγώ, έχει και δύο άλλους πολύ ενδιαφέροντες ρόλους για νεαρά κορίτσια. Το έργο αυτό έχει τίτλο «Η επίδραση των ακτίνων Γ στα διαστημικά χρυσάνθεμα» και φτάνει να σου πω πως το έχει κάνει ταινία ο Πώλ Νιούμαν με την γυναίκα του την Τζόαν Γούντουαρντ. Έχει όμως πολλά συγγραφικά δικαιώματα κι εγώ δεν έχω πολλά λεφτά. Έτσι φοβάμαι πως θα μείνω με το όνειρο.
- Είναι αλήθεια πως αυτού του είδους τα εμπόδια προκαλούν απογοήτευση. Μαίη, διδάσκεις θέατρο πολλά χρόνια. Ποια η εμπειρία σου από τη διδασκαλία; Υπάρχουν παιδιά με μεράκι ή ξεσηκώνονται από την τηλεόραση και τα εξώφυλλα;
- Ναι, κυρίως ξεσηκώνονται από την τηλεόραση. Αλλά ξαφνικά πετυχαίνεις ένα παιδί που νοιάζεται στ’ αλήθεια για την ίδια την τέχνη του θεάτρου, διαβάζει, ζητάει να προχωρήσει βαθύτερα, βλέπει συνεχώς καλές παραστάσεις, περιγράφει τι είδε και παραθέτει τις απόψεις του κι αυτό είναι ζωογόνο κι ενθαρρυντικό. Συνήθως - κι αυτό είναι το παράδοξο - αυτά τα παιδιά εγκαταλείπουν το θέατρο γιατί τα απογοητεύει η επιπολαιότητα και η αμάθεια.
- Νομίζω πως αυτό συμβαίνει παντού! Αυτοί που πληγώνονται είναι όσοι αγαπούν αυτό που κάνουν, όσοι ονειρεύονται , όσοι επιθυμούν να δημιουργήσουν. Απογοητεύονται και ή εγκαταλείπουν ή συνεχίζουν αλλά με χαμηλούς τόνους... Ως σκηνοθέτης πως τοποθετείσαι απέναντι στα πράγματα; Με αυστηρή ματιά; Εννοώ, στην ζωή έξω από το θέατρο βλέπεις σκηνοθετικά τα πράγματα ή στο θέατρο τα βλέπεις με μια οπτική ρεαλιστική, πραγματιστική;
- Στη ζωή η μεγαλύτερη χαρά μου είναι να γνωρίζω τους ανθρώπους σε βάθος (παλιά κυκλοφορούσε για μένα το «τι έγινε Μαιάκι, τον εξομολόγησες πάλι;») και στο θέατρο επίσης κάνω το ίδιο. Προσπαθώ να γνωρίσω όσο βαθύτερα μπορώ τον συγγραφέα και μέσω των ηθοποιών να τον συστήσω στους θεατές. Δεν παριστάνω την ευφυέστερη του συγγραφέα ακόμα κι αν το έργο το έχω γράψει εγώ. Πώς σου φαίνεται αυτό το τελευταίο;
- Μ’ αρέσει.... είναι υπέροχο να κατορθώνεις να διαχωρίζεις τον εαυτό σου απ’ το άλλο κομμάτι του..!
• Ε, είναι λίγο σχιζοφρενικό αυτό.
• Κοίτα, η προσωπική μου εμπειρία της γραφής εκεί οδηγεί… στην έξοδο από τον εαυτό…
- Ας πούμε κλείνω τα μάτια λίγο πριν κοιμηθώ και μου έρχεται μια φράση μου στο έργο που ετοιμάζω τώρα. Και λέω: «Κοίτα να δεις τι έχει γράψει εδώ η Μαίη. Πώς δεν το είχα προσέξει; Ασφαλώς εννοεί πως... και τα λοιπά». Αυτό συμβαίνει γιατί γράφω εντελώς ενστικτωδώς κι όπως άπειρα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια έχουν κατακαθίσει μέσα μου πέφτουν στο ηλεκτρονικό χαρτί, χωρίς να το καταλάβω. Κάθε έργο μου δεν αργεί περισσότερο από δεκαπέντε μέρες να τελειώσει, γράφοντας περίπου μιάμιση ώρα την ημέρα.
- Θα πρέπει να νιώθεις σαν να σε κατακλύζει χείμαρρος σκέψεων και συναισθημάτων! Νομίζω...
- Είναι πολύ διασκεδαστικό γιατί την ώρα που γράφω φαντάζομαι συγκεκριμένους συνεργάτες μου να λένε αυτά που γράφω, σκέφτομαι και τις αντιδράσεις τους και γελάω πολύ!
- Μαίη, είναι αλήθεια πως οι ηθοποιοί στην αληθινή ζωή δεν μπορούν να είναι «καλοί ηθοποιοί» ;
- Τι λες καλέ! Οι καλοί ηθοποιοί, παίζουν και στη ζωή. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουν πάντα αλλά σε βεβαιώνω πως παίζουν. Και δω θα σου φέρω ένα αληθινό και συγκλονιστικό παράδειγμα. Η Μαρίκα Κοτοπούλη ήταν πολύ ερωτευμένη με τον Ίωνα Δραγούμη. Είχαν μια βαθιά σχέση. Φεύγοντας ένα απογευματάκι απ’ το σπίτι της στην Κηφισιά ο Δραγούμης συνελήφθη έξω απ’ το Ζάππειο απ’ τους Βενιζελικούς (Βασιλόφρων αυτός) οδηγήθηκε μέσα στον Βασιλικό κήπο όπου και τον τουφέκισαν. Πέθανε. Πάνε λοιπόν οι φίλοι με φοβερό δισταγμό να το ανακοινώσουν στην Μαρίκα. Εκείνη ακούει έντρομη τι της λένε, πέφτει κάτω ουρλιάζοντας, ξύνει με τα νύχια της τις σανίδες του πατώματος (δεν υπήρχαν διαρκείας παρκέ τότε) και συγχρόνως σκέφτεται: «Έτσι πρέπει να παίξω την Ηλέκτρα». Δεν είναι παραμύθι είναι μαρτυρία του Δημήτρη Μυράτ του οποίου ήταν θεία.
- Απίστευτο! Οι Μύθοι ανατρέπουν τους μύθους τελικά! Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα , κατά τη γνώμη σου;
- Εξαιρετικό! Έλεγα χθες βράδυ που πήγαμε να δούμε μια παράσταση στο θέατρο της οδού Παραμυθίας και είδαμε απέναντι να έχει ξεφυτρώσει ένας άλλος θεατρικός χώρος, πώς κατά το παλαιό «Κάθε πόλη και γήπεδο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», τώρα λέμε κάθε «σπίτι και θέατρο κάθε μαγαζί και σεμινάριο». Απ’ όλα αυτά σίγουρα κάτι αξιόλογο ή και πολλά αξιόλογα θεατρικά πράγματα θα μείνουν. Οι νέοι τολμούν και είναι προς τιμήν τους.
- Οι νέοι τολμούν και είναι προς τιμήν τους! Έπαινος για τη νέα γενιά! Μαίη μου, πραγματικά σκέφτομαι πόσες ερωτήσεις να σου κάνω για να μη σε αποδεσμεύσω! Το «Λόγων Παίγνια» βασικό στόχο του έχει τον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο και τη θεραπεία μέσα από τη δημιουργικότητα. Μίλησες προηγουμένως για τη θεραπευτική σημασία του θεάτρου. Θα ήθελες να το αναλύσεις λίγο παραπάνω;
- Είναι απλό: Όταν κλαίει μια ηρωίδα ας πούμε η Μπλάνς Ντυπουά στο «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσσύ Ούίλλιαμς σου δίνει εσένα, του ηθοποιού, μια πρόφαση να κλάψεις για τα δικά σου, που ίσως να ντρέπεσαι να το κάνεις ή να μην μπορείς. Όταν ερμηνεύεις έναν φονιά κι έχεις κι εσύ αισθανθεί την ανάγκη να σκοτώσεις κάποιον, βρίσκεις έναν συνένοχο που σε απενοχοποιεί. Και πάει λέγοντας. Εν ολίγοις βρίσκεις «αδελφές ψυχές» όπως στα group therapy.
- Είναι σημαντικό να κατορθώνει κάποιος σε τέτοιους καιρούς να εκφράζεται ελεύθερα. Στην Αρχαία Ελλάδα, το θέατρο είχε σαφείς πολιτικές διαστάσεις. Κατά καιρούς έχουμε δει έργα με πολιτικό περιεχόμενο. Σήμερα, που ο άνθρωπος βρίσκεται σε σημείο καμπής, το θέατρο είναι πολιτικό ή πρέπει να είναι;
- Το θέατρο δεν πρέπει να είναι πολιτική μπροσούρα. Δεν πρέπει να κάνει μάθημα ούτε να δίνει λύσεις. Με τρόπο απλό, κατανοητό (όλοι οι μεγάλοι είναι κατανοητοί, πάρε τον Καβάφη ή τον Σοφοκλή) ανοίγει παράθυρα σκέψης. Μ’ αυτή την έννοια, ναι το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Αλλά κι ο Μπρεχτ, ας πούμε, στις μέρες μας απομυθοποιήθηκε. Ενώ, για παράδειγμα, δεν είναι πολιτικό θέατρο και μάλιστα βαρβάτο το «Σπίτι της κούκλας» του Ίψεν; Σε μια εποχή που ο φεμινισμός δεν είχε κάνει την εμφάνισή του; Αν δεν το έχεις διαβάσει, διάβασε το σε παρακαλώ και πες μου..
- Συμφωνώ μαζί σου και μάλιστα στο θέατρο θα έλεγα ότι εντοπίζεται μια διαχρονικότητα αξιών ακριβώς γιατί στόχος είναι η σκέψη. Εάν δεν σε ρωτήσω τίποτα τελικά και σου ζητήσω να κάνεις έναν απολογισμό θεατρικής πορείας, τι θα μας πεις;
- Θα στο πω μέσα απ’ την καρδιά μου. Φοβάμαι να πεθάνω γιατί τότε θα σταματήσω να κάνω θέατρο. Γι’ αυτό ανεβάζω τη μια παράσταση μετά την άλλη. Ο Γιώργος ο Σαρηγιάννης μου λέει: «Ώσπου να αποφασίσω να ’ρθω να δω την παράστασή σου, έχεις ανεβάσει άλλη». Σωστά! Κι έτσι θα συνεχίσω να κάνω όσο αντέχω. Τώρα ετοιμάζουμε με τους συνεργάτες μου μια παράσταση για το Cabaret Voltaire με τίτλο «Το καλό το παλικάρι, κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και συγχρόνως παίζουμε κάθε Πέμπτη στο «Αγγέλων Βήμα» την Εύα Περόν του Copi.
Προσφέρουμε δε στους αναγνώστες του «Λόγων Παίγνια» δύο διπλές προσκλήσεις για την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου και την Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου, ώρα 5.30 στο «Αγγέλων Βήμα» όπου μετά την παράσταση ακολουθεί συζήτηση με τους θεατές που έχει πολύ ενδιαφέρον.
Ελένη μου θέλω να σ’ ευχαριστήσω γι’ αυτή την ωραία κουβεντούλα που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ ανοίξω την ψυχούλα μου και να σου ευχηθώ ένα καλό κι ευχάριστο βράδυ!
- Σ’ ευχαριστώ πολύ «Από Καρδιάς» για την υπέροχη παρουσία σου εδώ, στην παρέα μας, για τη ζεστή κουβέντα μας και για την προσφορά σου στους αναγνώστες μας! Εύχομαι χρόνια πολλά θεατρικά , γεμάτα όνειρα και ταξίδια!!! Σ’ ευχαριστώ!
Για ’μένα, άλλο ένα υπέροχο ταξίδι. Εύχομαι ολόψυχα και για εσάς !
- Μαίη, σε καλωσορίζω στο «Από Καρδιάς»! Η στήλη αυτή έχει από την αρχή την φιλοδοξία να κάνει τους προσκεκλημένους της να περάσουν όμορφα, να νιώσουν ζεστά και να συζητήσουν για όσα προκύψουν «από καρδιάς»....
- Πολύ ωραία! Χαίρομαι!
- Σε άκουσα - είχα την μεγάλη χαρά - την Τετάρτη, στο Cabaret Voltaire, μαζί με την Αγγελίνα μας και την Πόλυ Χατζημανωλάκη. Ένιωσα, όταν απήγγειλες, δέος.... Η παρουσία σου όλη «γέμιζε» τον χώρο. Φαντάζομαι ότι αυτή η μαγεία θα σε κατέλαβε κι εσένα από πολύ μικρή ώστε να ασχοληθείς με το θέατρο...
- Ναι, Ελένη. Το θέατρο με συντρόφευε απ’ τα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη, ο πατέρας μου είχε Δραματική Σχολή και τα βράδια, σαν ήμουνα πολύ μικρή, αντί για παραμύθια μου έπαιζε Σαίξπηρ, η Σοφοκλή.
- Ζωή παραμυθένια!!! Αλεξάνδρεια και Ελληνική παροικία... Θυμάσαι χρώματα και μυρωδιές Αλεξανδρινές; Πριν σε ρωτήσω βέβαια για τα πρώτα βήματα στο θέατρο, που φαντάζομαι ότι θα έγιναν υπό την πατρική επίβλεψη!
- Και βέβαια θυμάμαι και χρώματα και μυρωδιές. Έφυγα αφού τελείωσα το Γυμνάσιο κι ήρθα στην Ελλάδα να σπουδάσω θέατρο. Πρέπει να σου πω, πως ο πατέρας μου στα πολύ νεανικά του χρόνια έζησε μέσα στον κύκλο των φίλων του Καβάφη κι έτσι εκτός όλων των άλλων μου διάβαζε καθημερινά Καβάφη.
- Η Αλεξάνδρεια πόσο έντονα κρατούσε στη μνήμη της την παρουσία του Ποιητή της; - Πρέπει να σου ομολογήσω ότι σε ζηλεύω και φαντάζομαι πως πολλοί αναγνώστες θα κλείσουν τα μάτια να ονειρευτούν....
- Στο σπίτι μας τα καλοκαίρια, μαζεύονταν διάφοροι ποιητές και λογοτέχνες που τους θυμάμαι να χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα. Τους Καβαφικούς και τους αντί-Καβαφικούς. Οι αντί-Καβαφικοί ειρωνεύονταν τον ποιητή, απαγγέλλοντας με τον τρόπο που εκείνος απάγγελε, δηλαδή με στόμφο κι όχι όσο απλά τον απαγγέλλουμε σήμερα. Ανοίγονταν ομηρικοί καβγάδες τη συνοδεία οίνου και μεζέδων που ετοίμαζαν ασταμάτητα η μητέρα μου και η θεία μου.
- Μνήμες για μυθιστόρημα!!! Πότε ξεκινούν τα πρώτα θεατρικά σκιρτήματα; Με τόσα ερεθίσματα γύρω σου υποθέτω πως δεν θα περίμεναν οι γονείς σου να κάνεις κάτι διαφορετικό!
- Άρχισα να παίζω απ’ το Γυμνάσιο. Στην Πέμπτη Γυμνασίου (μιλάμε για το εξατάξιο) ο διευθυντής με απέβαλε γιατί έπαιζα σ’ έναν θίασο Αλεξανδρινό που περιόδευε τις Κυριακές και έξω απ’ την Αλεξάνδρεια σε διάφορα μικρά χωριά που τα κατοικούσαν Έλληνες βαμβακέμποροι. Ο πατέρας μου θύμωσε πολύ. Πήγε στο γραφείο του διευθυντή (τον θυμάμαι σαν τώρα) και του είπε: «Χατζηανέστη, η κόρη μου θα παίζει θέατρο όσο θέλει και μην τολμήσεις να την αποβάλλεις άλλη φορά, γιατί θα σε πάω δικαστικά!»
- Εκπληκτικός πατέρας! Πολλές κόρες θα τον ήθελαν για μπαμπά προκειμένου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα! Εκείνος σου έδινε συμβουλές, σε δίδαξε ηθοποιία;
- Εδώ θα πω κάτι που δυστυχώς δεν θα συμφωνήσουν πολλοί μαζί μου. Το θέατρο δ ε ν δ ι δ ά σ κ ε τ α ι! Ηθοποιός γεννιέσαι. Τώρα γιατί γεννιέσαι είναι πολύ μεγάλο θέμα. Κι αφού γεννηθείς ηθοποιός, μπορείς να βελτιώσεις τα τεχνικά σου μέσα και να τα πλουτίσεις. Καμιά Σχολή δεν σε διδάσκει την αμεσότητα, την απλότητα, το σφρίγος που πρέπει να διαπερνά το σώμα σου όταν ανέβεις στη σκηνή κι αρχίζεις να προφέρεις το κείμενο του συγγραφέα.
- Νομίζω πως το έμφυτο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς Μαίη. Άλλωστε ποιος θα μπορούσε να σου κληροδοτήσει τα γονίδια; Καμία Σχολή δεν έχει εκείνο το μυστικό για να κάνεις τον θεατή ν’ ανατριχιάσει ολόκληρος. Έρχεσαι για σπουδές στην Ελλάδα φαντάζομαι μετά από παρότρυνση και των δικών σου. Πώς είναι τα πράγματα για σένα εδώ;
- Δύσκολα. Είμαι 17,5 χρονών, έρχομαι μόνη μου κατ’ αρχήν, με την συμφωνία αν τα βρω μπαστούνια να γυρίσω πίσω, είμαι εξοπλισμένη με δύο γλώσσες (Αγγλικά - Γαλλικά) έχω πάρει πτυχίο στην στενογραφία και πιάνω αμέσως δουλειά, ψάχνοντας στην εφημερίδα «Τα Νέα», σ’ ένα δικηγορικό γραφείο που το πρωί είχε έδρα τον Πειραιά και το απόγευμα την πλατεία Κλαυθμώνος. 8.30 - 1.30 Πειραιάς, 5.30 - 8.30 πλατεία Κλαυθμώνος και ενδιάμεσα παρέδιδα μαθήματα Γαλλικών για να μπορώ να αντεπεξέλθω. Μετά από μερικούς μήνες, έρχονται κι οι δικοί μου και τότε συνεχίζοντας πάντα τη δουλειά, μπαίνω στο θίασο του Λίνου Καρζή (Θυμελικός Θίασος) που επειδή έκανα και μπαλέτο κι είχα ωραία κίνηση, με βάζει κορυφαία στις Βάκχες και τις Φοίνισσες που ανέβασε στο Ηρώδειο, πριν μπω στη Δραματική Σχολή.
- Εκπληκτικό και το γεγονός ότι κατορθώνεις να ανταπεξέλθεις σε τόσο σκληρές συνθήκες μόνη και η θεατρική επιτυχία αυτή! Σε ποια Δραματική Σχολή δίνεις εξετάσεις και ποια η πορεία σου αυτή την περίοδο; Να ρωτήσω για ποια εποχή μιλάμε και ποιοι ηθοποιοί κυριαρχούν;
- Βρισκόμαστε στο 1965 και μπαίνω στη Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, συζύγου τότε της Μαίρης Αρώνη και σκηνοθέτη του Εθνικού Θεάτρου. Έχω εξαιρετικούς δασκάλους, την ίδια την Αρώνη, τον Κωστή, τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, τον Λεωνίδα Τριβιζά, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, την Πίτσα Καπιτσινέα κι άλλους πολλούς. Στα τέλη του πρώτου έτους φεύγω με τον θίασο του Κωστή Μιχαηλίδη για τουρνέ στην Αυστραλία με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», την «Λυσιστράτη» και δύο χοροδράματα τα οποία είχε χορογραφήσει η Ρένα Καμπαλάδου. Εκεί απογοητεύομαι οικτρά, κι ας μην επεκταθούμε για να μην σε κουράσω. Παρατάω το θέατρο, αποφασισμένη να μην ξανά ασχοληθώ ποτέ μ’ αυτό. Όμως, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων... Το θέατρο έρχεται και με βρίσκει πάλι το 1972 όπου με καλούν στην Σχολή του Δημήτρη Κωνσταντινίδη να διδάξω χορό και κει την πατάω πάλι και τελειώνω τη Σχολή του Κωνσταντινίδη δια της ανταλλαγής. Δίδασκα χορό και δεν πλήρωνα δίδακτρα. Βιοποριζόμουνα διδάσκοντας χορό και στο μεταξύ έχω παντρευτεί έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ζωγράφο και συντηρητή εικόνων. Από κει και πέρα ασχολούμαι με το θέατρο αλλά με τους δικούς μου όρους. Παίζω ό,τι μ’ αρέσει, όταν μ’ αρέσει μιας και παράλληλα με το χορό κάνω μεταφράσεις απ’ τα Γαλλικά κι έτσι δεν έχω ανάγκη να κυνηγάω το μεροκάματο του ηθοποιού. Χωρίζω στο μεταξύ και το 1978 συναντιέμαι με τον τωρινό μου σύντροφο το Γιώργο το Χατζηδάκη που με παροτρύνει ν’ αρχίσω να γράφω και δω οφείλω να τον ευχαριστήσω γιατί χωρίς την επιμονή του δεν θα είχα κάνει τόσα πράγματα. Το 1991 ιδρύουμε μαζί την Καλλιτεχνική Εταιρεία «Θεώρηση» κι από τότε έχουμε ανεβάσει 54 έργα, δικά μας και άλλων συγγραφέων. Το 1991 τολμώ την πρώτη μου σκηνοθεσία, γράφονται πολύ καλές κριτικές κι έτσι πήρα θάρρος και συνέχισα. Φλυάρησα πολύ;
- ΚΑΘΟΛΟΥ!! ΕΙΣΑΙ ΘΗΣΑΥΡΟΣ!!
- Να προσθέσω πως απ’ το 1998 διδάσκω στην Δραματική Σχολή «Θεμέλιο» και προσπαθώ να μεταδώσω στα νέα παιδιά την αγάπη για το θέατρο που είναι πράγματι μια μορφή ψυχοθεραπείας.
- Πριν έρθουμε στα νέα παιδιά, στο ρόλο του θεάτρου κλπ. να σε ρωτήσω, έχει πίκρες η ζωή του ηθοποιού; Το κυνήγι του μεροκάματου είπες πριν και οι απογοητεύσεις από την τουρνέ...
- Και βέβαια έχει πίκρες. Οι ηθοποιοί είναι όντα ανώριμα, τραυματικά - άλλωστε αυτό τους ώθησε στο θέατρο - και κυριαρχούνται από ποικίλα και αντιφατικά συναισθήματα. Ζήλιες, μικροπρέπειες, κακίες, συγκρούσεις. Παρ’ όλα αυτά η ενασχόληση μ’ ένα θεατρικό κείμενο, η εμβάθυνση στους διαφορετικούς ψυχισμούς των ηρώων, σε πλουτίζει σαν άνθρωπο και σε ταξιδεύει σε κόσμους περίεργους κι ενδιαφέροντες. Αναφέρομαι φυσικά στους αξιόλογους συγγραφείς και στους πραγματικούς ηθοποιούς κι όχι σ’ αυτούς που ενδιαφέρονται να γίνουν εξώφυλλο ή θέμα στα κουτσομπολίστικα μεσημεριανά της τηλεόρασης.
- Είναι καταφυγή δηλαδή το θέατρο; Οι εναλλαγές των ρόλων πιστεύεις ότι καλύπτουν προσωπικά κενά; Γίνεται κάποιος ένας Κρέοντας ή ένας Άμλετ; Μια Αντιγόνη ή μια Ηλέκτρα ή μια Μαργαρίτα Γκωτιέ; Πήγα στους κλασικούς ρόλους...
- Θα σου πω κάτι που είπε ο Νόρμαν Μαίηλερ γράφοντας την βιογραφία της Μαίρυλιν Μονρόε: «Ηθοποιός είναι άνθρωπος χωρίς ταυτότητα που η ανασφάλειά του τον σπρώχνει να βρει ταυτότητα μέσα από έναν ήρωα και να βολευτεί εκεί».
- Δεν ξέρω κατά πόσο επεκτείνεται αυτό και σε άλλους τομείς της Τέχνης... Υπάρχει κάποιος ρόλος που η Μαίη Σεβαστοπούλου θέλησε να παίξει πολύ και δεν έγινε ή θα ήθελε να ξαναπαίξει;
- Έχω παίξει πολλούς ρόλους κι είμαι χορτάτη. Τελευταία μου κάθισε όμως ένα έργο που πέρα απ’ τον ρόλο που θέλω να παίξω εγώ, έχει και δύο άλλους πολύ ενδιαφέροντες ρόλους για νεαρά κορίτσια. Το έργο αυτό έχει τίτλο «Η επίδραση των ακτίνων Γ στα διαστημικά χρυσάνθεμα» και φτάνει να σου πω πως το έχει κάνει ταινία ο Πώλ Νιούμαν με την γυναίκα του την Τζόαν Γούντουαρντ. Έχει όμως πολλά συγγραφικά δικαιώματα κι εγώ δεν έχω πολλά λεφτά. Έτσι φοβάμαι πως θα μείνω με το όνειρο.
- Είναι αλήθεια πως αυτού του είδους τα εμπόδια προκαλούν απογοήτευση. Μαίη, διδάσκεις θέατρο πολλά χρόνια. Ποια η εμπειρία σου από τη διδασκαλία; Υπάρχουν παιδιά με μεράκι ή ξεσηκώνονται από την τηλεόραση και τα εξώφυλλα;
- Ναι, κυρίως ξεσηκώνονται από την τηλεόραση. Αλλά ξαφνικά πετυχαίνεις ένα παιδί που νοιάζεται στ’ αλήθεια για την ίδια την τέχνη του θεάτρου, διαβάζει, ζητάει να προχωρήσει βαθύτερα, βλέπει συνεχώς καλές παραστάσεις, περιγράφει τι είδε και παραθέτει τις απόψεις του κι αυτό είναι ζωογόνο κι ενθαρρυντικό. Συνήθως - κι αυτό είναι το παράδοξο - αυτά τα παιδιά εγκαταλείπουν το θέατρο γιατί τα απογοητεύει η επιπολαιότητα και η αμάθεια.
- Νομίζω πως αυτό συμβαίνει παντού! Αυτοί που πληγώνονται είναι όσοι αγαπούν αυτό που κάνουν, όσοι ονειρεύονται , όσοι επιθυμούν να δημιουργήσουν. Απογοητεύονται και ή εγκαταλείπουν ή συνεχίζουν αλλά με χαμηλούς τόνους... Ως σκηνοθέτης πως τοποθετείσαι απέναντι στα πράγματα; Με αυστηρή ματιά; Εννοώ, στην ζωή έξω από το θέατρο βλέπεις σκηνοθετικά τα πράγματα ή στο θέατρο τα βλέπεις με μια οπτική ρεαλιστική, πραγματιστική;
- Στη ζωή η μεγαλύτερη χαρά μου είναι να γνωρίζω τους ανθρώπους σε βάθος (παλιά κυκλοφορούσε για μένα το «τι έγινε Μαιάκι, τον εξομολόγησες πάλι;») και στο θέατρο επίσης κάνω το ίδιο. Προσπαθώ να γνωρίσω όσο βαθύτερα μπορώ τον συγγραφέα και μέσω των ηθοποιών να τον συστήσω στους θεατές. Δεν παριστάνω την ευφυέστερη του συγγραφέα ακόμα κι αν το έργο το έχω γράψει εγώ. Πώς σου φαίνεται αυτό το τελευταίο;
- Μ’ αρέσει.... είναι υπέροχο να κατορθώνεις να διαχωρίζεις τον εαυτό σου απ’ το άλλο κομμάτι του..!
• Ε, είναι λίγο σχιζοφρενικό αυτό.
• Κοίτα, η προσωπική μου εμπειρία της γραφής εκεί οδηγεί… στην έξοδο από τον εαυτό…
- Ας πούμε κλείνω τα μάτια λίγο πριν κοιμηθώ και μου έρχεται μια φράση μου στο έργο που ετοιμάζω τώρα. Και λέω: «Κοίτα να δεις τι έχει γράψει εδώ η Μαίη. Πώς δεν το είχα προσέξει; Ασφαλώς εννοεί πως... και τα λοιπά». Αυτό συμβαίνει γιατί γράφω εντελώς ενστικτωδώς κι όπως άπειρα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια έχουν κατακαθίσει μέσα μου πέφτουν στο ηλεκτρονικό χαρτί, χωρίς να το καταλάβω. Κάθε έργο μου δεν αργεί περισσότερο από δεκαπέντε μέρες να τελειώσει, γράφοντας περίπου μιάμιση ώρα την ημέρα.
- Θα πρέπει να νιώθεις σαν να σε κατακλύζει χείμαρρος σκέψεων και συναισθημάτων! Νομίζω...
- Είναι πολύ διασκεδαστικό γιατί την ώρα που γράφω φαντάζομαι συγκεκριμένους συνεργάτες μου να λένε αυτά που γράφω, σκέφτομαι και τις αντιδράσεις τους και γελάω πολύ!
- Μαίη, είναι αλήθεια πως οι ηθοποιοί στην αληθινή ζωή δεν μπορούν να είναι «καλοί ηθοποιοί» ;
- Τι λες καλέ! Οι καλοί ηθοποιοί, παίζουν και στη ζωή. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουν πάντα αλλά σε βεβαιώνω πως παίζουν. Και δω θα σου φέρω ένα αληθινό και συγκλονιστικό παράδειγμα. Η Μαρίκα Κοτοπούλη ήταν πολύ ερωτευμένη με τον Ίωνα Δραγούμη. Είχαν μια βαθιά σχέση. Φεύγοντας ένα απογευματάκι απ’ το σπίτι της στην Κηφισιά ο Δραγούμης συνελήφθη έξω απ’ το Ζάππειο απ’ τους Βενιζελικούς (Βασιλόφρων αυτός) οδηγήθηκε μέσα στον Βασιλικό κήπο όπου και τον τουφέκισαν. Πέθανε. Πάνε λοιπόν οι φίλοι με φοβερό δισταγμό να το ανακοινώσουν στην Μαρίκα. Εκείνη ακούει έντρομη τι της λένε, πέφτει κάτω ουρλιάζοντας, ξύνει με τα νύχια της τις σανίδες του πατώματος (δεν υπήρχαν διαρκείας παρκέ τότε) και συγχρόνως σκέφτεται: «Έτσι πρέπει να παίξω την Ηλέκτρα». Δεν είναι παραμύθι είναι μαρτυρία του Δημήτρη Μυράτ του οποίου ήταν θεία.
- Απίστευτο! Οι Μύθοι ανατρέπουν τους μύθους τελικά! Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα , κατά τη γνώμη σου;
- Εξαιρετικό! Έλεγα χθες βράδυ που πήγαμε να δούμε μια παράσταση στο θέατρο της οδού Παραμυθίας και είδαμε απέναντι να έχει ξεφυτρώσει ένας άλλος θεατρικός χώρος, πώς κατά το παλαιό «Κάθε πόλη και γήπεδο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», τώρα λέμε κάθε «σπίτι και θέατρο κάθε μαγαζί και σεμινάριο». Απ’ όλα αυτά σίγουρα κάτι αξιόλογο ή και πολλά αξιόλογα θεατρικά πράγματα θα μείνουν. Οι νέοι τολμούν και είναι προς τιμήν τους.
- Οι νέοι τολμούν και είναι προς τιμήν τους! Έπαινος για τη νέα γενιά! Μαίη μου, πραγματικά σκέφτομαι πόσες ερωτήσεις να σου κάνω για να μη σε αποδεσμεύσω! Το «Λόγων Παίγνια» βασικό στόχο του έχει τον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο και τη θεραπεία μέσα από τη δημιουργικότητα. Μίλησες προηγουμένως για τη θεραπευτική σημασία του θεάτρου. Θα ήθελες να το αναλύσεις λίγο παραπάνω;
- Είναι απλό: Όταν κλαίει μια ηρωίδα ας πούμε η Μπλάνς Ντυπουά στο «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσσύ Ούίλλιαμς σου δίνει εσένα, του ηθοποιού, μια πρόφαση να κλάψεις για τα δικά σου, που ίσως να ντρέπεσαι να το κάνεις ή να μην μπορείς. Όταν ερμηνεύεις έναν φονιά κι έχεις κι εσύ αισθανθεί την ανάγκη να σκοτώσεις κάποιον, βρίσκεις έναν συνένοχο που σε απενοχοποιεί. Και πάει λέγοντας. Εν ολίγοις βρίσκεις «αδελφές ψυχές» όπως στα group therapy.
- Είναι σημαντικό να κατορθώνει κάποιος σε τέτοιους καιρούς να εκφράζεται ελεύθερα. Στην Αρχαία Ελλάδα, το θέατρο είχε σαφείς πολιτικές διαστάσεις. Κατά καιρούς έχουμε δει έργα με πολιτικό περιεχόμενο. Σήμερα, που ο άνθρωπος βρίσκεται σε σημείο καμπής, το θέατρο είναι πολιτικό ή πρέπει να είναι;
- Το θέατρο δεν πρέπει να είναι πολιτική μπροσούρα. Δεν πρέπει να κάνει μάθημα ούτε να δίνει λύσεις. Με τρόπο απλό, κατανοητό (όλοι οι μεγάλοι είναι κατανοητοί, πάρε τον Καβάφη ή τον Σοφοκλή) ανοίγει παράθυρα σκέψης. Μ’ αυτή την έννοια, ναι το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Αλλά κι ο Μπρεχτ, ας πούμε, στις μέρες μας απομυθοποιήθηκε. Ενώ, για παράδειγμα, δεν είναι πολιτικό θέατρο και μάλιστα βαρβάτο το «Σπίτι της κούκλας» του Ίψεν; Σε μια εποχή που ο φεμινισμός δεν είχε κάνει την εμφάνισή του; Αν δεν το έχεις διαβάσει, διάβασε το σε παρακαλώ και πες μου..
- Συμφωνώ μαζί σου και μάλιστα στο θέατρο θα έλεγα ότι εντοπίζεται μια διαχρονικότητα αξιών ακριβώς γιατί στόχος είναι η σκέψη. Εάν δεν σε ρωτήσω τίποτα τελικά και σου ζητήσω να κάνεις έναν απολογισμό θεατρικής πορείας, τι θα μας πεις;
- Θα στο πω μέσα απ’ την καρδιά μου. Φοβάμαι να πεθάνω γιατί τότε θα σταματήσω να κάνω θέατρο. Γι’ αυτό ανεβάζω τη μια παράσταση μετά την άλλη. Ο Γιώργος ο Σαρηγιάννης μου λέει: «Ώσπου να αποφασίσω να ’ρθω να δω την παράστασή σου, έχεις ανεβάσει άλλη». Σωστά! Κι έτσι θα συνεχίσω να κάνω όσο αντέχω. Τώρα ετοιμάζουμε με τους συνεργάτες μου μια παράσταση για το Cabaret Voltaire με τίτλο «Το καλό το παλικάρι, κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και συγχρόνως παίζουμε κάθε Πέμπτη στο «Αγγέλων Βήμα» την Εύα Περόν του Copi.
Προσφέρουμε δε στους αναγνώστες του «Λόγων Παίγνια» δύο διπλές προσκλήσεις για την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου και την Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου, ώρα 5.30 στο «Αγγέλων Βήμα» όπου μετά την παράσταση ακολουθεί συζήτηση με τους θεατές που έχει πολύ ενδιαφέρον.
Ελένη μου θέλω να σ’ ευχαριστήσω γι’ αυτή την ωραία κουβεντούλα που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ ανοίξω την ψυχούλα μου και να σου ευχηθώ ένα καλό κι ευχάριστο βράδυ!
- Σ’ ευχαριστώ πολύ «Από Καρδιάς» για την υπέροχη παρουσία σου εδώ, στην παρέα μας, για τη ζεστή κουβέντα μας και για την προσφορά σου στους αναγνώστες μας! Εύχομαι χρόνια πολλά θεατρικά , γεμάτα όνειρα και ταξίδια!!! Σ’ ευχαριστώ!
Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά
Από το Λόγων Παίγνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου