Τούτες οι μέρες ήταν αλλιώτικες εκείνα τα χρόνια. Μύριζαν χαλβά, λαγάνα και αλευρόκολλα. Ήταν φανταχτερές και πολύχρωμες δεμένες με σπάγκο κέρινο,ανέμελα και αισιόδοξα.
Μοναδική μας έννοια, τα ζύγια, οι ουρές, οι μάνες, τα σκουλαρίκια και να σηκωθεί ο χειροποίητος θεός μας, όσο πιο ψηλά γινόταν !!
Με τους φίλους στην αλάνα, στις εξοχές, παρακαλούσαμε να φυσήξει, να φυσήξει λίγο περισσότερο. Κι όταν μας άγγιζε το λυτρωτικό αεράκι ήταν σαν να μας έπαιρνε μαζί του μακριά!! Είχαν προηγηθεί απίστευτες σκηνές πριν φτάσουμε στην αλάνα, καμαρωτοί με το περίτεχνο καλλιτέχνημα μας, έτοιμοι για ότι επρόκειτο να συμβεί εκεί.
Ώρες μυστικών διαβουλεύσεων για τον τύπο (ρολόι ή αστέρι ), για τα χρώματα και τον συνδυασμό τους, για τα επιστρατευμένα διαθέσιμα χαρτζιλίκια που θα βοηθούσαν στην ολοκλήρωση της κατασκευής. Να βάλουμε μπλε - κόκκινο – κίτρινο, όχι άστο καλύτερα όλοι τέτοιο φτιάχνουν. Καλύτερα πράσινο – κίτρινο – καφέ, δεν είδες τα χρώματα του κουτιού από τον βραζιλιάνικο καφέ που έφερε ο θείος; Άσε που δεν έχει και κανένας αυτή την ιδέα.
Σειρά είχε ο μαραγκός (ποιος θυμάται τον μαραγκό;)για τις μάνες. Μας είχε μάθει κιόλας. Ήξερε τις ηλικίες της πιτσιρικαρίας όλης της γειτονιάς και για τον καθένα είχε έτοιμο ένα σετ μάνες, ανάλογα με την ηλικία του. Δεν μας έπαιρνε χρήματα, έτσι κι αλλιώς όλο και κάποιο μερεμέτι θα έκανε στο σπίτι. Ύστερα, από τα ρετάλια μας έδινε, αυτά που θα τα πέταγε. Μόνο που έμπαινε στον κόπο να τα περάσει από την κορδέλα για να τα κόψει.
Στο σχόλασμα, η επίσκεψη στην ψιλικατζού ήταν επιβεβλημένη. Οι κόλλες, τα ψιλά νήματα για την κατασκευή και όλα τα υλικά βρίσκονταν εκεί. Προσεκτικά όμως μην μας καταλάβουν και οι άλλοι. Ήταν εχέμυθη η ψιλικατζού, δεν μας μαρτύραγε, ούτε στα δικά της παιδιά.
Φορτωμένοι με την σάκα, και τις κόλλες στα χέρια, τις κρατούσαμε απαλά να μην κάνουν τσακίσματα, τρυπώναμε σαν τις γάτες στο σπίτι, μην μας πάρει χαμπάρι η μάνα μας. Καταλάβαινε εκείνη την εποχή ότι, είχαμε εξορίσει από το μυαλό μας οριστικά την Άλγεβρα και τα μόνα μαθήματα που σκεφτόμασταν, ήταν η χειροτεχνία και η γεωμετρία !! Το κορόιδο έκανε, δήθεν δεν μας άκουσε, δήθεν δεν μας είδε.
Με την μπουκιά στο στόμα, άρχιζε η μεγάλη περιπέτεια της κρυφής κατασκευής (είπαμε το κορόιδο η μάνα ). Καθόμασταν να διαβάσουμε, αλλά που μυαλό για τέτοια. Ο ένας έκρυβε το ψαλίδι κάτω από το τραπέζι, ο άλλος τις κόλλες. (έπρεπε να κοπούν στα μέτρα τους σωστά ). Το μαρτύριο και η λύτρωση ερχόταν με την ανακοίνωση της μάνας πως πάει για ψώνια με τη θεία. Σε δυο ώρες θα είμαι πίσω ,μας έλεγε, σαν να μας έδινε την διορία μας.
Η πόρτα έκλεινε και πριν γυρίσει το κλειδί, είχαν φύγει βιβλία και τετράδια από την μέση, είχαν απλωθεί κόλλες ,χάρακες, ψαλίδια. Ο ένας έτρεχε στην κουζίνα να φτιάξει την αλευρόκολλα και ο άλλος είχε αρχίσει το δέσιμο του σκελετού. Υπήρχε και καταμερισμός εργασίας για να είμαστε αποδοτικοί.
Κατασκευαστικός πυρετός, κοψίματα, κολλήματα, δεσίματα και πάλι κοψίματα. Και μια κλεφτή ματιά στο ρολόι, μη μας πιάσουν και στα πράσα!!
Είχαμε όμως γίνει μαστόρια από τα λίγα. Με κινήσεις ακριβείας το σύμβολο της περηφάνιας μας στις επόμενες μέρες χτιζόταν γρήγορα και σωστά.
Προτελευταία πράξη, ζύγια, ουρά, σκουλαρίκια, φουρούσια και τρύπωμα στην ντουλάπα για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι γονείς μας Τελευταία, μάζεμα και καθάρισμα. Και ξανά άνοιγμα των βιβλίων στην προηγούμενη σελίδα.
Η επιστροφή δεν αργούσε, αλλά και το δικό μας μυαλό δεν μαζευόταν από την ντουλάπα. Να έχεις φτιάξει τέτοιον χαρταετό και να μην καμαρώσεις για τα έργα σου, τουλάχιστον στους γονείς σου;
Αθώοι, τον βγάζαμε από την κρυψώνα του και τον στήναμε σε περίοπτη θέση μέσα στο δωμάτιο. Και όταν ερχόταν η μάνα, μας έλεγε πάντα, χαμογελώντας, βρε γαϊδούρια εγώ σας άφησα να διαβάζετε!! Αλλά και του πατέρα μας το γέλιο ίδιο ήταν, καμάρωνε κι ας μην ενέκρινε που σπαταλήσαμε το διάβασμα ασχολούμενοι με χαρταετούς .
Η επόμενη μέρα, αχ ή επόμενη μέρα!!
Τα ψώνια της μάνας χθες ήταν χαλβάς και ταραμάς με λίγο τουρσί. Σήμερα, η μυρωδιά της βραστής πατάτας ανακατευόταν με την φρεσκοψημένη λαγάνα, ταραμοσαλάτα, χαλβάς και ελιές.
Αλλά ποιος νοιαζόταν για αυτά, χαλβά χωμένο στην γωνιά της λαγάνας, το καμάρι στο χέρι, την χοντρή καλούμπα και δρόμο για την αλάνα.
Ήταν κοντά και φτάναμε από τους πρώτους. Ήταν και στοίχημα με το χρόνο και τη θέση που θα έχεις στο πέταγμα. Αλλιώς φυσάει στην μια γωνιά, αλλιώς στο λοφάκι, αλλιώς στο δρόμο.
Κινήσεις γρήγορες, ανίχνευση από πού φυσάει, ο ένας κεφάλι και ο άλλος κινήσεις μαέστρου για να σηκωθεί το καλλιτέχνημα στον αέρα. Οδηγίες, τράβα τώρα γερά, άφησε λίγο, αμόλα καλούμπα και όλα τα σχετικά.
Τέλεια, την ώρα που έφταναν οι άλλοι, είχαμε αμολήσει σχεδόν όλη την καλούμπα και καμαρώναμε. Άρχιζαν και τα πειράγματα, σας πλάκωσε το πάπλωμα, σας έπεσε βαριά η λαγάνα, ήταν αλμυρή η ταραμοσαλάτα ή μετράγατε τα κουκούτσια από τις ελιές. Γέλια, πολλά γέλια και χαρά. Ανέμελη χαρά, όμορφη αληθινή, αυθόρμητη χαρά.
Όταν πια ο ουρανός γέμιζε "καλλιτεχνήματα" καταλαβαίναμε πως ήρθε η ώρα να απολαύσουμε για λίγο ακόμη την θερμή μας σχέση με τον χειροποίητο θεό. Ένα σχοινάκι μας ένωνε, ένα μόνο σχοινάκι και πολλή - πολλή αγάπη, αφού είχε αναστηθεί στα χέρια μας. Γνωρίζαμε από την αρχή τον προορισμό του. Δεν είχαμε μαζί του σχέση κτήσης και εξάρτησης. Άλλωστε εκείνος που μας έμαθε να τον φτιάχνουμε (ο θείος με το κουτί βραζιλιάνικου καφέ) μας είχε εξηγήσει και το νόημα.
Οι χαρταετοί είναι φορείς μηνυμάτων, σε όλους εκείνους που δεν είναι μαζί μας. Γι αυτό πρέπει να πετάνε ψηλά και να είναι όμορφοι. Για να είναι όμορφα και τα μηνύματα που στέλνουμε. Και αφού τους φτιάχνουμε, είναι ένα κομμάτι από τους εαυτούς μας, το πιο όμορφο κομμάτι από τον εαυτό μας. Αυτό στέλνουμε.
Για να πάει δε γρήγορα, πρέπει να ανέβει ψηλά, όσο πιο ψηλά τόσο πιο γρήγορα.
Η ώρα του αποχωρισμού έφτανε όταν σχεδόν σουρούπωνε. Μια απλή κίνηση, ένα άφημα του σπάγκου, από εκείνον που έκανε κεφάλι στην αρχή και …..
Καλό ταξίδι …
Με αίσθημα ολοκλήρωσης, κατάκοποι και κατασκονισμένοι από την αλάνα, επιστρέφαμε στο σπίτι. Σταγόνα λύπης, σταγόνα στεναχώριας δεν είχε η ψυχή μας.
Ίσα – ίσα, μια αίσθηση εκπλήρωσης ενός ακόμη καθήκοντος και μιας ακόμη νίκης, βασίλευε μέχρι να σφαλίσουν τα βλέφαρά μας από την κούραση μιας Καθαρής Αλλιώτικης Δευτέρας.
Καλές απόκριες και καλά πετάγματα .!!!!
Μοναδική μας έννοια, τα ζύγια, οι ουρές, οι μάνες, τα σκουλαρίκια και να σηκωθεί ο χειροποίητος θεός μας, όσο πιο ψηλά γινόταν !!
Με τους φίλους στην αλάνα, στις εξοχές, παρακαλούσαμε να φυσήξει, να φυσήξει λίγο περισσότερο. Κι όταν μας άγγιζε το λυτρωτικό αεράκι ήταν σαν να μας έπαιρνε μαζί του μακριά!! Είχαν προηγηθεί απίστευτες σκηνές πριν φτάσουμε στην αλάνα, καμαρωτοί με το περίτεχνο καλλιτέχνημα μας, έτοιμοι για ότι επρόκειτο να συμβεί εκεί.
Ώρες μυστικών διαβουλεύσεων για τον τύπο (ρολόι ή αστέρι ), για τα χρώματα και τον συνδυασμό τους, για τα επιστρατευμένα διαθέσιμα χαρτζιλίκια που θα βοηθούσαν στην ολοκλήρωση της κατασκευής. Να βάλουμε μπλε - κόκκινο – κίτρινο, όχι άστο καλύτερα όλοι τέτοιο φτιάχνουν. Καλύτερα πράσινο – κίτρινο – καφέ, δεν είδες τα χρώματα του κουτιού από τον βραζιλιάνικο καφέ που έφερε ο θείος; Άσε που δεν έχει και κανένας αυτή την ιδέα.
Σειρά είχε ο μαραγκός (ποιος θυμάται τον μαραγκό;)για τις μάνες. Μας είχε μάθει κιόλας. Ήξερε τις ηλικίες της πιτσιρικαρίας όλης της γειτονιάς και για τον καθένα είχε έτοιμο ένα σετ μάνες, ανάλογα με την ηλικία του. Δεν μας έπαιρνε χρήματα, έτσι κι αλλιώς όλο και κάποιο μερεμέτι θα έκανε στο σπίτι. Ύστερα, από τα ρετάλια μας έδινε, αυτά που θα τα πέταγε. Μόνο που έμπαινε στον κόπο να τα περάσει από την κορδέλα για να τα κόψει.
Στο σχόλασμα, η επίσκεψη στην ψιλικατζού ήταν επιβεβλημένη. Οι κόλλες, τα ψιλά νήματα για την κατασκευή και όλα τα υλικά βρίσκονταν εκεί. Προσεκτικά όμως μην μας καταλάβουν και οι άλλοι. Ήταν εχέμυθη η ψιλικατζού, δεν μας μαρτύραγε, ούτε στα δικά της παιδιά.
Φορτωμένοι με την σάκα, και τις κόλλες στα χέρια, τις κρατούσαμε απαλά να μην κάνουν τσακίσματα, τρυπώναμε σαν τις γάτες στο σπίτι, μην μας πάρει χαμπάρι η μάνα μας. Καταλάβαινε εκείνη την εποχή ότι, είχαμε εξορίσει από το μυαλό μας οριστικά την Άλγεβρα και τα μόνα μαθήματα που σκεφτόμασταν, ήταν η χειροτεχνία και η γεωμετρία !! Το κορόιδο έκανε, δήθεν δεν μας άκουσε, δήθεν δεν μας είδε.
Με την μπουκιά στο στόμα, άρχιζε η μεγάλη περιπέτεια της κρυφής κατασκευής (είπαμε το κορόιδο η μάνα ). Καθόμασταν να διαβάσουμε, αλλά που μυαλό για τέτοια. Ο ένας έκρυβε το ψαλίδι κάτω από το τραπέζι, ο άλλος τις κόλλες. (έπρεπε να κοπούν στα μέτρα τους σωστά ). Το μαρτύριο και η λύτρωση ερχόταν με την ανακοίνωση της μάνας πως πάει για ψώνια με τη θεία. Σε δυο ώρες θα είμαι πίσω ,μας έλεγε, σαν να μας έδινε την διορία μας.
Η πόρτα έκλεινε και πριν γυρίσει το κλειδί, είχαν φύγει βιβλία και τετράδια από την μέση, είχαν απλωθεί κόλλες ,χάρακες, ψαλίδια. Ο ένας έτρεχε στην κουζίνα να φτιάξει την αλευρόκολλα και ο άλλος είχε αρχίσει το δέσιμο του σκελετού. Υπήρχε και καταμερισμός εργασίας για να είμαστε αποδοτικοί.
Κατασκευαστικός πυρετός, κοψίματα, κολλήματα, δεσίματα και πάλι κοψίματα. Και μια κλεφτή ματιά στο ρολόι, μη μας πιάσουν και στα πράσα!!
Είχαμε όμως γίνει μαστόρια από τα λίγα. Με κινήσεις ακριβείας το σύμβολο της περηφάνιας μας στις επόμενες μέρες χτιζόταν γρήγορα και σωστά.
Προτελευταία πράξη, ζύγια, ουρά, σκουλαρίκια, φουρούσια και τρύπωμα στην ντουλάπα για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι γονείς μας Τελευταία, μάζεμα και καθάρισμα. Και ξανά άνοιγμα των βιβλίων στην προηγούμενη σελίδα.
Η επιστροφή δεν αργούσε, αλλά και το δικό μας μυαλό δεν μαζευόταν από την ντουλάπα. Να έχεις φτιάξει τέτοιον χαρταετό και να μην καμαρώσεις για τα έργα σου, τουλάχιστον στους γονείς σου;
Αθώοι, τον βγάζαμε από την κρυψώνα του και τον στήναμε σε περίοπτη θέση μέσα στο δωμάτιο. Και όταν ερχόταν η μάνα, μας έλεγε πάντα, χαμογελώντας, βρε γαϊδούρια εγώ σας άφησα να διαβάζετε!! Αλλά και του πατέρα μας το γέλιο ίδιο ήταν, καμάρωνε κι ας μην ενέκρινε που σπαταλήσαμε το διάβασμα ασχολούμενοι με χαρταετούς .
Η επόμενη μέρα, αχ ή επόμενη μέρα!!
Τα ψώνια της μάνας χθες ήταν χαλβάς και ταραμάς με λίγο τουρσί. Σήμερα, η μυρωδιά της βραστής πατάτας ανακατευόταν με την φρεσκοψημένη λαγάνα, ταραμοσαλάτα, χαλβάς και ελιές.
Αλλά ποιος νοιαζόταν για αυτά, χαλβά χωμένο στην γωνιά της λαγάνας, το καμάρι στο χέρι, την χοντρή καλούμπα και δρόμο για την αλάνα.
Ήταν κοντά και φτάναμε από τους πρώτους. Ήταν και στοίχημα με το χρόνο και τη θέση που θα έχεις στο πέταγμα. Αλλιώς φυσάει στην μια γωνιά, αλλιώς στο λοφάκι, αλλιώς στο δρόμο.
Κινήσεις γρήγορες, ανίχνευση από πού φυσάει, ο ένας κεφάλι και ο άλλος κινήσεις μαέστρου για να σηκωθεί το καλλιτέχνημα στον αέρα. Οδηγίες, τράβα τώρα γερά, άφησε λίγο, αμόλα καλούμπα και όλα τα σχετικά.
Τέλεια, την ώρα που έφταναν οι άλλοι, είχαμε αμολήσει σχεδόν όλη την καλούμπα και καμαρώναμε. Άρχιζαν και τα πειράγματα, σας πλάκωσε το πάπλωμα, σας έπεσε βαριά η λαγάνα, ήταν αλμυρή η ταραμοσαλάτα ή μετράγατε τα κουκούτσια από τις ελιές. Γέλια, πολλά γέλια και χαρά. Ανέμελη χαρά, όμορφη αληθινή, αυθόρμητη χαρά.
Όταν πια ο ουρανός γέμιζε "καλλιτεχνήματα" καταλαβαίναμε πως ήρθε η ώρα να απολαύσουμε για λίγο ακόμη την θερμή μας σχέση με τον χειροποίητο θεό. Ένα σχοινάκι μας ένωνε, ένα μόνο σχοινάκι και πολλή - πολλή αγάπη, αφού είχε αναστηθεί στα χέρια μας. Γνωρίζαμε από την αρχή τον προορισμό του. Δεν είχαμε μαζί του σχέση κτήσης και εξάρτησης. Άλλωστε εκείνος που μας έμαθε να τον φτιάχνουμε (ο θείος με το κουτί βραζιλιάνικου καφέ) μας είχε εξηγήσει και το νόημα.
Οι χαρταετοί είναι φορείς μηνυμάτων, σε όλους εκείνους που δεν είναι μαζί μας. Γι αυτό πρέπει να πετάνε ψηλά και να είναι όμορφοι. Για να είναι όμορφα και τα μηνύματα που στέλνουμε. Και αφού τους φτιάχνουμε, είναι ένα κομμάτι από τους εαυτούς μας, το πιο όμορφο κομμάτι από τον εαυτό μας. Αυτό στέλνουμε.
Για να πάει δε γρήγορα, πρέπει να ανέβει ψηλά, όσο πιο ψηλά τόσο πιο γρήγορα.
Η ώρα του αποχωρισμού έφτανε όταν σχεδόν σουρούπωνε. Μια απλή κίνηση, ένα άφημα του σπάγκου, από εκείνον που έκανε κεφάλι στην αρχή και …..
Καλό ταξίδι …
Με αίσθημα ολοκλήρωσης, κατάκοποι και κατασκονισμένοι από την αλάνα, επιστρέφαμε στο σπίτι. Σταγόνα λύπης, σταγόνα στεναχώριας δεν είχε η ψυχή μας.
Ίσα – ίσα, μια αίσθηση εκπλήρωσης ενός ακόμη καθήκοντος και μιας ακόμη νίκης, βασίλευε μέχρι να σφαλίσουν τα βλέφαρά μας από την κούραση μιας Καθαρής Αλλιώτικης Δευτέρας.
Καλές απόκριες και καλά πετάγματα .!!!!
