Είναι περίπου δικαιολογημένες και απολύτως κατανοητές οι φωνές όλων εκείνων, που με αφορμή τις παράλογες μισθολογικές απαιτήσεις των ένδεκα αδελφών, καλούν τους πάντες σε μποϋκοτάζ αγορών των προϊόντων τους.
Είναι επίσης γελοιότητα η ανοχή του υπουργείου να δεχθεί το περίσσευμα θράσους από μεριάς τους ως βάση συζήτησης, μιας αόριστης μελλοντικής ανάπτυξης στην περίπτωση που καθιερωθούν οι εξευτελιστικοί μισθοί των 250-300 € που αυτές οι ένδεκα επιχειρήσεις ζήτησαν φανερά και απροκάλυπτα. (πόσες αλήθεια κρύβονται πίσω από αυτές;).
Για να κατανοήσει κάποιος το πόσο αποτελεσματικό θα ήταν ένα μποϋκοτάζ αγοράς των προϊόντων των πολυεθνικών, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας και στρατηγικού σχεδιασμού τους. (εδώ οι φίλοι οικονομολόγοι, στων οποίων τα χωράφια θα μπω απρόσκλητος, ας με διορθώσουν όπου κάνω λάθος, ακόμη και με σκληρές παρατηρήσεις ).
Για όλες τις πολυεθνικές επιχειρήσεις του πλανήτη, η γη ,είναι οριοθετημένη με βάση τα στάδια ανάπτυξης προϊόντων στην πρωτογενή τους φάση.
Μοιάζουν δε, στην λογική τους οι περιοχές, με το "μποστάνι" που φυτεύει ο χωρικός στην προσπάθειά του να ενισχύσει την οικιακή του οικονομία, συμπληρώνοντας το εισόδημά του με κηπευτικά δικής του παραγωγής.
Πίσω από το ταπεινό αγγουράκι μέχρι τους πολύτιμους λίθους και τους ενεργειακούς πόρους, ότι θα συναντήσει κανείς σε παγκόσμια κλίμακα είναι, κάποια πολυεθνική εταιρία. Σπόρους, φάρμακα, βιοτεχνολογία, καύσιμα, δίκτυα ελέγχου της διανομής, συσκευασία, εμπορία μέσω μεσαζόντων, τελική διάθεση στην κατανάλωση, μηχανοργάνωση, έλεγχοι ποιότητας κλπ, αφορούν μόνο το ταπεινό και δροσιστικό αγγουράκι. Μπορεί να φανταστεί κάποιος τι κρύβεται πίσω από κάτι πιο σύνθετο και πολύτιμο ως προς την οικονομική του αξία. πχ έναν αξονικό τομογράφο;
Ο πόλεμος της επικυριαρχίας μεταξύ των πολυεθνικών βρίσκεται ακριβώς στο σημείο αυτό. Ποιος θα αποκτήσει τον έλεγχο του πρωτογενούς τομέα παραγωγής. Ο στρατηγικός τους σχεδιασμός περιλαμβάνει μια σειρά κινήσεων στις ήδη χαρτογραφημένες περιοχές (με βάση την δυνατότητα παραγωγής της καθεμιάς). Κλασσικό παράδειγμα η παγκόσμια παραγωγή καπνού. Μέσω της προωθούμενης αστικοποίησης μεγάλων περιοχών του πλανήτη (Κίνα), δημιουργήθηκε απότομη αύξηση της ζήτησης σε προϊόντα καπνού αλλά και μεγάλη έλλειψη στην παραγωγή. Θα πίστευε λοιπόν κάποιος ότι όλη η προσπάθεια των κυβερνήσεων σε Ευρώπη και Αμερική για διακοπή του καπνίσματος από μεγάλη μερίδα των πληθυσμών, αφορούσε την υγεία τους. Φευ, την υγεία πολυεθνικών επιχειρήσεων αφορά.
Η μείωση της κατανάλωσης σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, οδηγεί αυτόματα σε αύξηση των διαθέσιμων προϊόντων για κάποιο άλλο όπου η ζήτηση ρυθμίστηκε να είναι αυξημένη . Και η εξάρτηση βεβαίως, γιατί η ασκούμενη εμπορική πολιτική από πλευράς πολυεθνικών χρειάζεται την νομική κάλυψη από τις κατά τόπους κυβερνήσεις. Πως θα μπορούσε να μειωθεί η κατανάλωση στην Ευρώπη για παράδειγμα αν ο καπνιστής δεν βρισκόταν σε δίωξη μέσω νομικών εφευρημάτων; Οι αντικαπνιστικές καμπάνιες από μόνες τους βοηθούν, αλλά λίγο, σε σχέση με την ταχύτητα με την οποία πρέπει να εξασφαλιστούν διαθέσιμα προϊόντα για χώρες με πολύ μεγάλη ζήτηση.(άλλα παραδείγματα είναι η αύξηση φορολόγησης των προϊόντων καπνού ώστε να γίνονται πιο δυσπρόσιτα από όλο πιο μεγάλες ομάδες των πληθυσμών, η μείωση των εισοδημάτων ώστε αυτά να φαντάζουν "πολυτέλεια", η δημιουργία περιοχών καπνιστών και μη καπνιστών).
Αν κάποιος αναρωτηθεί, μα γιατί δεν αυξάνουν τις παραγωγές ώστε να καλύπτουν την ζήτηση; Η απάντηση που θα έπαιρνε είναι απλή. Για να αυξηθούν οι παραγωγές, θα πρέπει να εξασφαλιστεί το χαμηλό κόστος τους. Αυτό πάλι σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις και τις οικονομικές ενώσεις ανά τον κόσμο επιτυγχάνεται. Είναι αυτό για το οποίο οι σύντροφοι από ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πολύ σωστά τονίζουν εδώ και χρόνια, αλλά με λάθος τρόπο (πείτε το λίγο πιο λαϊκά να το καταλαβαίνει και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας ). Κοινή Αγροτική Πολιτική. Αυτό δηλαδή που εθελόδουλες κυβερνήσεις υπέγραψαν στο παρελθόν, χωρίς απολύτως καμία διαπραγμάτευση ή ένσταση.
Κάπως έτσι εξαρθρώθηκαν, παραδοσιακές καλλιέργειες στην χώρα μας (καπνός, σταφίδα, ζάχαρη και άλλα ) που και τεράστια γνώση διαθέταμε και εμπειρία και προοπτικές περαιτέρω ανάπτυξης τους θα μπορούσαμε να επιτύχουμε. Ήταν σαν να υπέγραφε η Γερμανία, ας πούμε, την μείωση παραγωγής και εξαγωγών αυτοκινήτων.
Το χειρότερο φυσικά είναι ότι, το ξήλωμα παραδοσιακών καλλιεργειών επετεύχθη έναντι επιδοτήσεων, που μπορεί να φαντάζουν μεγάλες ως αριθμοί, αλλά ως αποτέλεσμα το αρνητικό τους πρόσημο (και οικονομικοκοινωνικό ) ήταν πολλαπλάσιο.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στα δικά μας, η πρόταση – πρόκληση των ένδεκα αδελφών, δεν είναι τίποτα άλλο από την παραδοχή ότι βρισκόμαστε στην φάση εκείνη όπου σταδιακά, πρέπει να αυξήσουμε τις παραγωγές μας, αλλά με χαμηλό κόστος και σε διαφορετικά προϊόντα. Δεν είναι τυχαίο που όλο και πιο συχνά ακούγονται ως πλεονεκτικές οι κινήσεις ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα αστικά κέντρα και επέστρεψαν στα χωριά τους. Ούτε ότι ακούμε κάτι περίεργες καλλιέργειες, τύπου Στέβιας, Αλόη Βέρα, Αγκινάρας και κάτι τέτοια προωθημένα και περίεργα. Ακόμη και μέσα από εκπομπές μαγειρικής προωθούν τις αλλαγές αυτές, που θα ήταν ευπρόσδεκτες αν γίνονταν προς όφελος του λαού. Αν δεν πέρναγαν μέσα από την εξαθλίωση και την δυστυχία του.
Μαζεύοντας όλες αυτές τις παρατηρήσεις, ένα ερώτημα εξάγεται αβίαστα. Θα πόναγε τις ένδεκα αδελφές ένα μποϋκοτάζ στα προϊόντα τους;
Περισσότερο θα τις πόναγε, αν έβρισκαν απέναντι στις απαιτήσεις και τα σχέδια τους, μια κυβέρνηση που θα είχε σαν προτεραιότητα της το συμφέρον του λαού και όχι το δικό τους. Αν δηλαδή κάποιος τους δήλωνε απερίφραστα ότι, καλά όλα αυτά που λέτε αλλά κοντράρονται στα συμφέροντα του λαού. Αν τίθεται θέμα επενδύσεων αυτές θα γίνουν με τους όρους που έχει θέσει ό ίδιος ο λαός. Τα παραδείγματα των πολυκατηγορημένων κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής είναι απτά, και επιβεβαιώνουν πως αν κάποιος θέλει και βλέπει ως πρωταγωνιστή το λαό του, ανατρέπει υπέρ του τις ισορροπίες και επιβάλλει τους όρους του. Δεν υποβάλλεται στους όρους που του θέτουν.
Αυτήν ακριβώς την αναγκαιότητα γεννάει η σημερινή πραγματικότητα. Κάποιος να ορθώσει το ανάστημά του έναντι των ένδεκα αδελφών (και όλων όσων κρύβονται πίσω τους ), όχι μποϋκοτάροντας τα προϊόντα τους, αλλά μποϋκοτάροντας τους ίδιους που υποκύπτουν σε αυτές.
Για αυτό το μόνο μποϊκοτάρισμα που θα είχε αποτέλεσμα είναι ή στάση πληρωμών των πολιτών προς το κράτος, που θα το οδηγούσε άμεσα στην προσφυγή σε κάλπες, λόγω αρνητικού οικονομικού αποτελέσματος. Έτσι και μόνον έτσι, θα επιβαλλόταν η πραγματική επικράτηση εκείνων των δυνάμεων που νοιάζονται περισσότερο για τα συμφέροντα των πολιτών και λιγότερο των πολυεθνικών !!!!!
Είναι επίσης γελοιότητα η ανοχή του υπουργείου να δεχθεί το περίσσευμα θράσους από μεριάς τους ως βάση συζήτησης, μιας αόριστης μελλοντικής ανάπτυξης στην περίπτωση που καθιερωθούν οι εξευτελιστικοί μισθοί των 250-300 € που αυτές οι ένδεκα επιχειρήσεις ζήτησαν φανερά και απροκάλυπτα. (πόσες αλήθεια κρύβονται πίσω από αυτές;).
Για να κατανοήσει κάποιος το πόσο αποτελεσματικό θα ήταν ένα μποϋκοτάζ αγοράς των προϊόντων των πολυεθνικών, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας και στρατηγικού σχεδιασμού τους. (εδώ οι φίλοι οικονομολόγοι, στων οποίων τα χωράφια θα μπω απρόσκλητος, ας με διορθώσουν όπου κάνω λάθος, ακόμη και με σκληρές παρατηρήσεις ).
Για όλες τις πολυεθνικές επιχειρήσεις του πλανήτη, η γη ,είναι οριοθετημένη με βάση τα στάδια ανάπτυξης προϊόντων στην πρωτογενή τους φάση.
Μοιάζουν δε, στην λογική τους οι περιοχές, με το "μποστάνι" που φυτεύει ο χωρικός στην προσπάθειά του να ενισχύσει την οικιακή του οικονομία, συμπληρώνοντας το εισόδημά του με κηπευτικά δικής του παραγωγής.
Πίσω από το ταπεινό αγγουράκι μέχρι τους πολύτιμους λίθους και τους ενεργειακούς πόρους, ότι θα συναντήσει κανείς σε παγκόσμια κλίμακα είναι, κάποια πολυεθνική εταιρία. Σπόρους, φάρμακα, βιοτεχνολογία, καύσιμα, δίκτυα ελέγχου της διανομής, συσκευασία, εμπορία μέσω μεσαζόντων, τελική διάθεση στην κατανάλωση, μηχανοργάνωση, έλεγχοι ποιότητας κλπ, αφορούν μόνο το ταπεινό και δροσιστικό αγγουράκι. Μπορεί να φανταστεί κάποιος τι κρύβεται πίσω από κάτι πιο σύνθετο και πολύτιμο ως προς την οικονομική του αξία. πχ έναν αξονικό τομογράφο;
Ο πόλεμος της επικυριαρχίας μεταξύ των πολυεθνικών βρίσκεται ακριβώς στο σημείο αυτό. Ποιος θα αποκτήσει τον έλεγχο του πρωτογενούς τομέα παραγωγής. Ο στρατηγικός τους σχεδιασμός περιλαμβάνει μια σειρά κινήσεων στις ήδη χαρτογραφημένες περιοχές (με βάση την δυνατότητα παραγωγής της καθεμιάς). Κλασσικό παράδειγμα η παγκόσμια παραγωγή καπνού. Μέσω της προωθούμενης αστικοποίησης μεγάλων περιοχών του πλανήτη (Κίνα), δημιουργήθηκε απότομη αύξηση της ζήτησης σε προϊόντα καπνού αλλά και μεγάλη έλλειψη στην παραγωγή. Θα πίστευε λοιπόν κάποιος ότι όλη η προσπάθεια των κυβερνήσεων σε Ευρώπη και Αμερική για διακοπή του καπνίσματος από μεγάλη μερίδα των πληθυσμών, αφορούσε την υγεία τους. Φευ, την υγεία πολυεθνικών επιχειρήσεων αφορά.
Η μείωση της κατανάλωσης σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, οδηγεί αυτόματα σε αύξηση των διαθέσιμων προϊόντων για κάποιο άλλο όπου η ζήτηση ρυθμίστηκε να είναι αυξημένη . Και η εξάρτηση βεβαίως, γιατί η ασκούμενη εμπορική πολιτική από πλευράς πολυεθνικών χρειάζεται την νομική κάλυψη από τις κατά τόπους κυβερνήσεις. Πως θα μπορούσε να μειωθεί η κατανάλωση στην Ευρώπη για παράδειγμα αν ο καπνιστής δεν βρισκόταν σε δίωξη μέσω νομικών εφευρημάτων; Οι αντικαπνιστικές καμπάνιες από μόνες τους βοηθούν, αλλά λίγο, σε σχέση με την ταχύτητα με την οποία πρέπει να εξασφαλιστούν διαθέσιμα προϊόντα για χώρες με πολύ μεγάλη ζήτηση.(άλλα παραδείγματα είναι η αύξηση φορολόγησης των προϊόντων καπνού ώστε να γίνονται πιο δυσπρόσιτα από όλο πιο μεγάλες ομάδες των πληθυσμών, η μείωση των εισοδημάτων ώστε αυτά να φαντάζουν "πολυτέλεια", η δημιουργία περιοχών καπνιστών και μη καπνιστών).
Αν κάποιος αναρωτηθεί, μα γιατί δεν αυξάνουν τις παραγωγές ώστε να καλύπτουν την ζήτηση; Η απάντηση που θα έπαιρνε είναι απλή. Για να αυξηθούν οι παραγωγές, θα πρέπει να εξασφαλιστεί το χαμηλό κόστος τους. Αυτό πάλι σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις και τις οικονομικές ενώσεις ανά τον κόσμο επιτυγχάνεται. Είναι αυτό για το οποίο οι σύντροφοι από ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πολύ σωστά τονίζουν εδώ και χρόνια, αλλά με λάθος τρόπο (πείτε το λίγο πιο λαϊκά να το καταλαβαίνει και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας ). Κοινή Αγροτική Πολιτική. Αυτό δηλαδή που εθελόδουλες κυβερνήσεις υπέγραψαν στο παρελθόν, χωρίς απολύτως καμία διαπραγμάτευση ή ένσταση.
Κάπως έτσι εξαρθρώθηκαν, παραδοσιακές καλλιέργειες στην χώρα μας (καπνός, σταφίδα, ζάχαρη και άλλα ) που και τεράστια γνώση διαθέταμε και εμπειρία και προοπτικές περαιτέρω ανάπτυξης τους θα μπορούσαμε να επιτύχουμε. Ήταν σαν να υπέγραφε η Γερμανία, ας πούμε, την μείωση παραγωγής και εξαγωγών αυτοκινήτων.
Το χειρότερο φυσικά είναι ότι, το ξήλωμα παραδοσιακών καλλιεργειών επετεύχθη έναντι επιδοτήσεων, που μπορεί να φαντάζουν μεγάλες ως αριθμοί, αλλά ως αποτέλεσμα το αρνητικό τους πρόσημο (και οικονομικοκοινωνικό ) ήταν πολλαπλάσιο.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στα δικά μας, η πρόταση – πρόκληση των ένδεκα αδελφών, δεν είναι τίποτα άλλο από την παραδοχή ότι βρισκόμαστε στην φάση εκείνη όπου σταδιακά, πρέπει να αυξήσουμε τις παραγωγές μας, αλλά με χαμηλό κόστος και σε διαφορετικά προϊόντα. Δεν είναι τυχαίο που όλο και πιο συχνά ακούγονται ως πλεονεκτικές οι κινήσεις ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα αστικά κέντρα και επέστρεψαν στα χωριά τους. Ούτε ότι ακούμε κάτι περίεργες καλλιέργειες, τύπου Στέβιας, Αλόη Βέρα, Αγκινάρας και κάτι τέτοια προωθημένα και περίεργα. Ακόμη και μέσα από εκπομπές μαγειρικής προωθούν τις αλλαγές αυτές, που θα ήταν ευπρόσδεκτες αν γίνονταν προς όφελος του λαού. Αν δεν πέρναγαν μέσα από την εξαθλίωση και την δυστυχία του.
Μαζεύοντας όλες αυτές τις παρατηρήσεις, ένα ερώτημα εξάγεται αβίαστα. Θα πόναγε τις ένδεκα αδελφές ένα μποϋκοτάζ στα προϊόντα τους;
Περισσότερο θα τις πόναγε, αν έβρισκαν απέναντι στις απαιτήσεις και τα σχέδια τους, μια κυβέρνηση που θα είχε σαν προτεραιότητα της το συμφέρον του λαού και όχι το δικό τους. Αν δηλαδή κάποιος τους δήλωνε απερίφραστα ότι, καλά όλα αυτά που λέτε αλλά κοντράρονται στα συμφέροντα του λαού. Αν τίθεται θέμα επενδύσεων αυτές θα γίνουν με τους όρους που έχει θέσει ό ίδιος ο λαός. Τα παραδείγματα των πολυκατηγορημένων κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής είναι απτά, και επιβεβαιώνουν πως αν κάποιος θέλει και βλέπει ως πρωταγωνιστή το λαό του, ανατρέπει υπέρ του τις ισορροπίες και επιβάλλει τους όρους του. Δεν υποβάλλεται στους όρους που του θέτουν.
Αυτήν ακριβώς την αναγκαιότητα γεννάει η σημερινή πραγματικότητα. Κάποιος να ορθώσει το ανάστημά του έναντι των ένδεκα αδελφών (και όλων όσων κρύβονται πίσω τους ), όχι μποϋκοτάροντας τα προϊόντα τους, αλλά μποϋκοτάροντας τους ίδιους που υποκύπτουν σε αυτές.
Για αυτό το μόνο μποϊκοτάρισμα που θα είχε αποτέλεσμα είναι ή στάση πληρωμών των πολιτών προς το κράτος, που θα το οδηγούσε άμεσα στην προσφυγή σε κάλπες, λόγω αρνητικού οικονομικού αποτελέσματος. Έτσι και μόνον έτσι, θα επιβαλλόταν η πραγματική επικράτηση εκείνων των δυνάμεων που νοιάζονται περισσότερο για τα συμφέροντα των πολιτών και λιγότερο των πολυεθνικών !!!!!
