Της Ελένης Ζάχαρη
Από το Λόγων Παίγνια
Αγαπημένοι φίλοι του «Από Καρδιάς» και κυρίως του «Λόγων Παίγνια», καλή
εβδομάδα! Δεν ξέρω τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ποιες είναι οι
εξελίξεις στον Ευρωπαϊκό χώρο και ειδικά στην περιοχή μας και στην
Κύπρο… Σκοτεινά γύρω μας τα πράγματα.. Όπως τα λέει κι ο Σολωμός στον
Ύμνο εις την Ελευθερίαν «..κι ήσαν όλα σκοτεινά γιατί τα έσκιαζε η φοβέρα…»
Άλλες εποχές, θα μου πείτε.. Είναι και οι μέρες, βλέπετε, που γραφόταν η συνέντευξη αυτή. Παραμονές 25ης Μαρτίου και με τόσα πράγματα να θυμίζουν, ημερολογιακά τουλάχιστον, παρελθούσες εποχές. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις να αγωνιούν και να εκβιάζουν για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους σε χώρους που ποτέ δεν τους ανήκαν, οι Έλληνες να ζουν και να κοιμούνται με προφητείες που διαψεύδονται από χρόνους πολλούς…. Μα κανείς δε βλέπει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τρόπο θρασύ και πως με λίγη γνώση και θάρρος θα αλλάζαμε τον ρουν και τις εξελίξεις; Όχι… γιατί απλά κάποιοι δεν απέβαλαν ποτέ την εθελοδουλεία και κάποιοι άλλοι τη νοοτροπία του Κοτζαμπασισμού.. Ελπίζουμε στη συλλογικότητα, στο «Μαζί», στη συμπόρευση, κι ίσως κάτι αλλάξει…
Στα δικά μας τώρα, τα εσωτερικά… έκπληξη!!! Συνέντευξη μ’ έναν συγγραφέα που κυνηγάει τα άτακτα αεροπλάνα (αυτή είναι δική μου ερμηνεία..) ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας είναι… που γράφει βιβλία σχεδόν αυτοβιογραφικά ή τέλος πάντων βάζει ως πρώτη ύλη του κάθε φορά ήρωά του, τον εαυτό του… Επιτυχημένος αναμφίβολα και πολύ ενδιαφέρων. Μαζί μας, ο Άρης Σφακιανάκης…..
-Καλωσορίζω τον Άρη Σφακιανάκη στο "Από Καρδιάς" και στο "Λόγων Παίγνια" με την πεποίθηση πως η συζήτηση μαζί του θα είναι πραγματικά καρδιακή και φιλική.
Καλησπέρα Άρη! Καλώς ήρθες κοντά μας!
-Ωραία υποδοχή κι ωραία ώρα. Σουρουπώνει πάνω από το όρος Αιγάλεω...
-Χμμμ.. εδώ στον Πειραιά είναι πανέμορφος ο ήλιος που δύει και πάνω από τη θάλασσα ζωγραφίζει με πορτοκαλιά και κόκκινα μέχρι και σταξιές από μωβ χρώματα....
-Όπου η ποίηση συναντά την πεζογραφία...
-Κάπως έτσι μάλλον... Αλήθεια, τα ηλιοβασιλέματα σού φέρνουν αναμνήσεις παιδικών και εφηβικών χρόνων από την ιδιαίτερη πατρίδα σου;
-Η ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Ηράκλειο, είναι πάντα ανθισμένο μέσα μου. Εξάλλου έζησα εκεί ώσπου πέρασα στη Νομική της Αθήνας, οπότε ουσιαστικά όλα τα χρυσά μου χρόνια τα βίωσα εκεί - από τους πρώτους έρωτες έως τα αρχικά αναγνώσματα.
-Σου λείπει το Ηράκλειο μέσα στην απεραντοσύνη της Αθήνας ή πλέον η ζωή σου είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τους ρυθμούς αυτής της πόλης;
-Η Αθήνα είναι πια η άλλη μου πατρίδα, εδώ έγραψα τα βιβλία μου, εδώ γνώρισα τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, από εδώ ξεκίνησα τα πιο ωραία ταξίδια. Το Ηράκλειο, όποτε το επισκέπτομαι, ξυπνά μέσα μου τις αναμνήσεις μιας αθώας (λέμε τώρα) εποχής.
-Μ' αρέσει αυτό το (λέμε τώρα...) είναι η κατάρριψη των μύθων περί αθωότητος κάποιων εποχών. Αθήνα λοιπόν και Νομική... Πολιτικοποιείσαι; Η Νομική έχει τη σχετική παράδοση σ' αυτό....
-Υπήρξα πάντα κατά του συναγελασμού μετά του πλήθους, φοιτητής πέρασα τις περισσότερες ώρες μου στο βιβλιοπωλείο του Κέδρου παρά στα αμφιθέατρα. Βρέθηκα βέβαια στις αλυσίδες περιφρούρησης κάποτε με τα παιδιά της ΚΝΕ, αλλά μόνο και μόνο επειδή απασχολιόμουν ιδιαίτερα με μια κοπέλα της συγκεκριμένης Νεολαίας. Προτιμούσα πάντα τον Ντοστογιέφσκι από τον Μαρξ.
-Νομίζω πως προσεγγίζει περισσότερο την ανθρώπινη ψυχή ο Ντοστογιέφσκι... Το "μικρόβιο" της συγγραφής πότε κολλάει; Ή προϋπήρχε;
-Είναι αδύνατον για κάποιον που διαβάζει πολύ να μην δοκιμάσει κάποτε να γράψει κι ο ίδιος. Το θέμα είναι αν εξακολουθήσει να μουντζουρώνει τα χαρτιά του έως τελικής πτώσεως (του εαυτού του και όχι του αναγνώστη, εννοείται). Όταν διάβασα το Αμόκ του Στέφαν Τσβάιχ, στα δεκαπέντε μου, θεώρησα ότι αφ' ενός θα έπρεπε κάποτε να επισκεφτώ τη Μαλαισία -όπου ξετυλίγεται η ιστορία- κι αφετέρου να δοκιμάσω κι εγώ να ασχοληθώ με το γράψιμο. Οπότε, άρχισα να γράφω ραβασάκια ποιητικής πνοής στην αγαπημένη μου της εποχής, αγαπημένη που με προέτρεψε -μες στην μεγαθυμία του χαρακτήρα της- να συνεχίσω...
-Μια γυναίκα πίσω από το γράψιμο... μια γυναίκα στις αλυσίδες περιφρούρησης... Θα μιλήσουμε βέβαια για το θέμα μετά! Πότε αποφασίζεις ότι μπορείς να απευθυνθείς και σε άλλους πέρα από την αγαπημένη;
-Γύρω στα δεκάξι μου αρχίζω να κατακλύζω τα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής με διηγήματά μου. Και λίγο πριν μπω στο Πανεπιστήμιο, κερδίζω ένα βραβείο σε διαγωνισμό συγγραφής που έκανε τότε το περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ. Εντελώς συμπτωματικά, στον ίδιο διαγωνισμό αναδεικνύονται ο Πέτρος Τατσόπουλος και ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, με τους οποίους θα χαρακτηριζόμασταν αργότερα ως η γενιά του '80.
-Το "Όταν βρέχει και φοράς παπούτσια κόλετζ", πότε εκδίδεται; Μετά τη Νομική; Όσο για τη γενιά του '80 .....τα έλεγα και στον Ραπτόπουλο, εγώ γενιά του '90 και θυμωμένη με τους προηγούμενους...
-Το πρώτο μου βιβλίο -μια συλλογή διηγημάτων- εκδίδεται καθώς δίνω για το πτυχίο της Νομικής, το 1981. Είμαι ήδη ετών εικοσιτριών και διατηρώ πλούσια κόμη και κρητικό μύστακα.
Εγώ πάλι δεν ήμουν ποτέ θυμωμένος με καμιά γενιά. Αν δεν υπήρχε η προηγούμενη γενιά δεν θα υπήρχε κανενός είδους συνέχεια. Βαθιά θρησκευόμενος ο ίδιος, δεν πιστεύω στην παρθενογένεση.
-Δεν μιλώ για παρθενογενέσεις.... αλλά για προσπάθειες αλλαγών.. Εν πάση περιπτώσει, είναι θέματα οπτικής κάθε φορά. Η πλούσια κόμη είναι ένα θέμα που απασχολεί τον ήρωα και του "Ου μπλέξεις"...
Αλήθεια, πώς και δεν έγινες ένας καλός δικηγόρος;
-Ε, χμ, δεν έγινα ένας καλός δικηγόρος γιατί δεν ήθελα να γίνω ούτε κακός δικηγόρος. Πέρασα στη Νομική μόνο και μόνο γιατί εκεί θα περνούσε -και πέρασε- και ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Εγώ για ιατρική προετοιμαζόμουν -βέβαια, δεν θα έμπαινα ποτέ...
-Ε, δε φταίω εγώ τώρα!!! Θα σε ρωτήσω! Πόσο σημαντικές είναι οι γυναίκες στη ζωή σου;
-Μα, τι πιο σημαντικό μπορεί να υπάρχει; Μιλάμε ουσιαστικά για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι η μεγάλη συγκίνηση. Ξεπερνάει σε τηλεθέαση ακόμη κι ένα ντέρμπι.
Αν βρισκόμουν αποκλεισμένος σε ερημονήσι και είχα να διαλέξω ανάμεσα στον Πύργο του Κάφκα και σε μια γυναίκα, θα διάλεγα τη γυναίκα. Η γυναίκα είναι το διαρκώς ανανεούμενο ανάγνωσμα στα μεγάλα μοναστήρια του κόσμου.
-Από ποια άποψη "ανανεούμενο ανάγνωσμα"; Κι όταν λες "μεγάλα μοναστήρια του κόσμου"; Ωραία έκφραση αλλά με πολλές ερμηνείες!
-Οι πολλαπλές αναγνώσεις κάνουν συναρπαστικό ένα κείμενο (βλέπε Οδυσσέας του Τζόις).
Άφησε τους αναγνώστες σου να ταξιδέψουν, εμείς παρέχουμε το σκαρί, εκείνοι τη φαντασία. Η Άννα Καρένινα αποκρίνεται στην ψυχή του κάθε αναγνώστη διαφορετικά.
-Μάλιστα... Άρη, θεωρείς πως τα βιβλία σου απευθύνονται περισσότερο σε γυναίκες παρά σε άντρες; Κι αν ναι, γιατί;
-Α, όχι, παρελθέτω απ' εμού ο διαχωρισμός ετούτος. Αν με διαβάζουν περισσότερο οι γυναίκες, είναι επειδή θεωρούν πως έτσι μπορεί να αντιληφθούν καλύτερα τον ανδρικό ψυχισμό. Κι αυτό επειδή στα βιβλία μου έχω αποφασίσει να λέω εκείνες τις αλήθειες που δεν μπορώ να εκφέρω στην καθημερινή μου ζωή.
{«Και τώρα σε εγκαταλείπω γιατί θα αρχίσεις να ρωτάς για τις αλήθειες. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πρέπει να πάω ν' αγοράσω μερικά υλικά για μια μακαρονάδα κι ύστερα να κάνω τη γυμναστική μου κι ύστερα να παίξω λίγο πιάνο κι ύστερα να χαθώ μες στη νύχτα...»
Σε μια ζωντανή συζήτηση μπορούν να συμβούν τα πάντα.. έτσι ο αγαπητός φίλος και συγγραφέας μ’ έναν σχεδόν θεατρικό τρόπο μ’ εγκατέλειψε για μια…. Μακαρονάδα! (μου θύμισε λίγο τον τρόπο που ο Κίρκεγκαρτ άφησε τη Ρεγγίνα… αστειεύομαι οκ!) για να επανέλθει στη συνέχεια! «Από Καρδιάς» είναι αυτό κι όλα είναι εφικτά!}
*Συνεχίζοντας λοιπόν από τις αλήθειες…..
-Αυτό το διάβασα σε κάποια συνέντευξή σου, πως "οι γυναίκες θέλουν να τους λες την αλήθεια"... Στην προσωπική ζωή είναι δύσκολο αυτό όμως και νομίζω πως κάπου εκεί βρίσκεται κι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής μας.. Στην ειλικρίνεια.. Τι λες;
-Η αλήθεια του άλλου συνήθως δεν είναι και η δική σου αλήθεια. Βλέπε και πόσο ωραία το θέτει ο συγγραφέας του Ρασομόν, όπου 7 άνθρωποι, αναμεμιγμένοι όλοι στο ίδιο έγκλημα, το βλέπουν ο καθένας τελείως διαφορετικά.
Αν όλοι ξαφνικά στον κόσμο αποφάσιζαν να πουν την αλήθεια μεταξύ τους για μια ολόκληρη μέρα, ο κόσμος ξαφνικά θα γινόταν ένα ανυπόφορο μέρος για να ζήσει κανείς. Η αλήθεια είναι μια διαβολική επινόηση.
-Μιλάμε σήμερα για Έρωτα με μια ευκολία, αγγίζει και τα όρια της φτήνιας, όταν για τους προγόνους μας... ξέρεις, εκείνους που θαυμάζουμε και δεν τους γνωρίζουμε καν, ο Έρωτας μαζί με το Θάνατο αποτελούσαν αρχέγονες Συμπαντικές Δυνάμεις. Κάπου μιλάς για "πυλώνες"! Τι φταίει και χάσαμε τη μπάλα τελικά οι νεοέλληνες; Γιατί τα μυστικά τα είχαμε όπως φαίνεται...
-Τα μυστικά κρύβονται στη μυθολογία και κανείς νεοέλληνας δεν έχει διαβάσει Ησίοδο. Οι θεοί των συμπατριωτών μας άκουγαν μέχρι πριν λίγο στα ονόματα Καγιέν και Μύκονος. Δυστυχώς, αποδείχθηκαν θεοί με πήλινα πόδια (τουλάχιστον για τους κοινούς θνητούς).
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν κοιτά όπως την εποχή του Δημόκριτου, ψηλά στο Σύμπαν, δεν κοιτάζει καν μέσα του, όπως την εποχή του Βυζαντίου. Κοιτάει τις βιτρίνες του Αttica. Όμως οι βιτρίνες του Attica δεν κρύβουν κανένα μυστικό και καμιά αλήθεια.
-Μιλάς πολύ συχνά για την επαφή με τους αρχαίους Έλληνες, για τη χαμένη ιστορική μνήμη και ταυτότητα, "Μακρυγιάννης δια ροπάλου", με εντυπωσίασες με τη μελέτη του Φίνλεϋ καθώς λίγοι τον γνωρίζουν, αν και η σκοπιά του μόνο φιλελληνική δεν είναι, και βέβαια με την πρόταση για απαγορεύσεις σ' αυτή τη χιλιοβασανισμένη παιδεία.
Η ερώτηση είναι ίσως και "γραφική", για κάποιους, ευθύνεται αυτή η αδιαφορία των Νεοελλήνων για τη σημερινή κατάσταση της χώρας; Η απαιδευσία; Η έλλειψη ιστορικής γνώσης;
-Το μόνο που αξίζει να κρατήσει κανείς από τη σημερινή εκπαιδευτική κοινότητα στην Ελλάδα είναι το δημοτικό σχολείο.
Η παιδεία που παρέχεται σε γυμνάσιο και λύκειο, καθώς βασίζεται αποκλειστικά στον ψιττακισμό, δεν παράγει παρά παπαγάλους. Αυτό δεν είναι έθνος, αλλά πανίδα του Αμαζονίου.
Όσο για την ανώτατη εκπαίδευση, όλοι όσοι έχουν περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, γνωρίζουν ευφρόσυνα ότι δεν πρόκειται παρά για έναν κήπο της Εδέμ, όπου οι γονείς πληρώνουν έτσι ώστε τα φυντάνια τους να ζήσουν πέντε (τουλάχιστον) ξέγνοιαστα χρόνια υποδυόμενοι τους Ακαδημαϊκούς πολίτες.
Μετά βέβαια θα συνεχίζουν να πληρώνουν γιατί τα παιδιά δεν θα βρίσκουν δουλειά -κι αυτό ακριβώς χαλάει την μέχρι τότε ξεγνοιασιά των νεολαίων (αν υποτεθεί βέβαια ότι έχουν ελάχιστη τσίπα μέσα τους).
Οι Έλληνες αδιαφορούν γιατί έχουν υποστεί βαθιά πλύση εγκεφάλου από την τηλεόραση -που είναι το απόλυτο ναρκωτικό- και γιατί έχουν επηρεαστεί βάναυσα από την τούρκικη νοοτροπία του καφέ (δεν είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη πατέντα της φυλής τις τελευταίες δεκαετίες είναι η επινόηση του φραπέ). Όταν οι Αγανακτισμένοι μαζεύονταν στο Σύνταγμα για να υποστούν τα λουτρά των χημικών, οι παρακείμενες καφετέριες βούλιαζαν από αργόσχολους πολίτες -(και) για την ανεργία των οποίων οι Αγανακτισμένοι μούντζωναν τη Βουλή.
-Έχουμε περιθώρια ακόμα εξόδου από την "Κρίση" την οικονομική, την κρίση ταυτότητας, αλλά και ύπαρξης ως λαός; Και με ποιους τρόπους; Ο ρόλος των ανθρώπων της Τέχνης ποιος μπορεί να είναι;
-Οι άνθρωποι της Τέχνης και οι διανοούμενοι δεν μπορούν να παίξουν κανένα ρόλο στα γεγονότα αφού είναι αποκλεισμένοι από το μόνο μέσο που διαμορφώνει σήμερα συνειδήσεις: την τηλεόραση. Γιατί, τι νόημα έχει να γράψω εγώ τις απόψεις μου στο Βήμα, όταν αυτοί που θα με διαβάσουν είναι ήδη συνειδητοποιημένοι; Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Πουθενά στον πλανήτη δεν δίνεται βήμα τηλεοπτικό στον διανοούμενο για τον απλούστατο λόγο ότι ο διανοούμενος θεωρείται παιδί και δεν δίνεις στα παιδιά να παίζουν με εκρηκτικά, όπως είναι η τηλεόραση.
Αν θα υπάρξει έξοδος από την κρίση; Ασφαλώς, το θέμα είναι πότε. Γιατί η ιστορία κινείται σε κύκλους αλλά κανείς δεν ξέρει τι διάμετρο θα έχει ο κύκλος κάθε φορά.
Πώς θα βγούμε από την κρίση; Με την μαζική μετανάστευση στην αλλοδαπή. Ο τόπος πρέπει να αδειάσει εντελώς, μήπως και μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τον παράδεισο στον οποίο έτυχε να ζούμε μέχρι σήμερα. Θα μου πεις, ο άνθρωπος έχει φύγει από τον παράδεισο εδώ και τόσα χρόνια και δεν φαίνεται άμεση επιστροφή του. Ε, αυτός ο κύκλος έχει πολύ μεγάλη διάμετρο.
-Αναφορικά με τις εξελίξεις στον Ευρωπαϊκό χώρο, που άμεσα αφορούν την Ελλάδα και την Κύπρο, ποια είναι η δική σου γνώμη; Πόσο επικίνδυνα κρίνονται όλα αυτά για το μέλλον των δυο χωρών του Ελληνισμού;
-Η Κύπρος είναι το εναργέστερο παράδειγμα τζάμπα μάγκα που είδαμε πρόσφατα. Γιατί αν είσαι πραγματικός μάγκας, παραδέχεσαι ότι έχεις χρεοκοπήσει και πας παρακάτω. Όλα τα άλλα είναι πομφόλυγες θερινής νυκτός -και μάλιστα χωρίς να έχει έρθει ακόμα το καλοκαίρι.
-Έχεις μια κόρη στην εφηβεία, ηλικία που ανησυχεί τους γονείς για τις σχέσεις, για το μέλλον, για τις συγκρούσεις ανάμεσα σε ενήλικες και ανηλίκους. Εσένα τι σε τρομάζει πιο πολύ; Το ότι είναι γυναίκα ή το ότι μεγαλώνει σ' αυτή την εποχή, χωρίς σταθερές και με όλα αυτά τα παράδοξα;
-Όταν μεγάλωνα εγώ, ο πατέρας μου έψηνε ρέγγες στην αυλή για το μεσημεριανό γεύμα. Το κολατσιό στο σχολείο ήταν μετά βίας ένα κουλούρι κι αναγκαζόμουν να κλέβω τα Κλασικά Εικονογραφημένα γιατί βέβαια δεν είχα χαρτζιλίκι για να τα αγοράζω. Η μόνη περίπτωση να αποκτήσουμε χρήματα ήταν τα κάλαντα των Χριστουγέννων.
Η κόρη μου ζει σε μια σαφώς ευδαιμονέστερη, υλικά, εποχή. Οι περικοπές θα την μάθουν να εκτιμάει καλύτερα το χρήμα (το κάνει έτσι κι αλλιώς γιατί είναι Αιγόκερως).
Οι σχέσεις της με τα άλλο φύλο θα είναι αυτό που ήταν πάντα στην εφηβεία: σεξ και μόνο σεξ. Φυσικά, δεν θέλω να μάθω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα ανδραγαθήματά της με τα αγόρια.
Κατά τα άλλα, δεν έχω καμιά ανησυχία. Η κόρη μου -όπως και οι λοιπές κόρες της δυτικής κοινωνίας- έχουν κάτι που τις κάνει ακαταμάχητες: αυτό που σέρνει καράβια. Κι εγώ πάντα ήθελα να γίνω πλοιοκτήτης.
-Επιστρέφοντας και πάλι στα συγγραφικά, να σε ρωτήσω Άρη, γιατί "το συγγραφιλίκι είναι ναρκωτικό"; Στην ουσία δεν θα έπρεπε να σε ρωτάω αλλά οι φίλοι που σε διαβάζουν και θα διαβάζουν τη συζήτησή μας θα ήθελαν να μάθουν...
-Το συγγραφιλίκι έπρεπε να ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Προτιμάω να σιδερώνω (και μισώ το σιδέρωμα) από το να γράφω. Τυχαίνει απλώς να έχω μέσα μου αυτό το παράσιτο -γονίδιο το λένε κάποιοι- που σε ωθεί κάποια στιγμή να αφήσεις τις άλλες ασχολίες σου και να καθίσεις μπροστά σε μια λευκή σελίδα χαρτιού.
Για μένα η μεγάλη απόλαυση είναι η ανάγνωση.
Είναι σαν το μασάζ, τρόπον τινά. Προτιμώ να μου κάνουν μασάζ παρά να κάνω.
-Το τελευταίο βιβλίο σου αφορά και πάλι στις σχέσεις των δύο φύλων, με έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία και με το φαινόμενο των καιρών μας, τουλάχιστον στην επικοινωνία, το facebook, να κυριαρχεί, αφού γίνεται το μέσο γνωριμίας των δυο εραστών. Η σχέση αποτυγχάνει κατά τη συγκατοίκηση. Πού αναζητάμε τις αιτίες; Στη διαφορά ηλικίας; Στο εφήμερο του Φατσοβιβλίου; Στις σχέσεις σήμερα ή στο ότι πρόκειται για δυο Υδροχόους; (Το τελευταίο είναι το αστείο της υπόθεσης!!!)
-Στο «ΟΥ ΜΠΛΕΞΕΙΣ» αποφάσισα να καταπιαστώ με κάτι που δεν μου είχε τύχει μέχρι τότε στη ζωή μου: τη συγκατοίκηση. Ακόμη και όταν υπήρξα παντρεμένος -για πολύ λίγο, είναι η αλήθεια- δεν έμεινα ποτέ σχεδόν με τη γυναίκα μου. Τα βράδια κοιμόμουν συνήθως στο σπίτι μου, με το εξαιρετικό πρόσχημα ότι έγραφα ένα βιβλίο.
Θέλησα λοιπόν με την τελευταία μου αγαπημένη να δοκιμάσω αυτό το άγνωστο για μένα σχήμα της συγκατοίκησης.
Δεν λειτούργησε παρά στην αρχή.
Αυτό που αφανίστηκε πολύ γρήγορα ήταν η σεξουαλική έλξη. Αλλά όταν χάνεται ο ίμερος και η κλινοπάλη -που λέει κι ο Παπαγιώργης- τι απομένει τάχα; Η τρυφερότητα κι ο σεβασμός για τον άλλον; Μπορεί, αλλά δεν θα μείνει ο άλλος.
-Έχω μια κάπως προσωπική ερώτηση με αφορμή το "ου μπλέξεις". Σ' έχουν φλερτάρει ποτέ εδώ στο Φατσοβιβλίο, κι αν ναι, ποια ήταν η αίσθηση που σου άφησε;
-Το επόμενο βιβλίο μου που θα βγει σε λίγο καιρό έχει τίτλο «ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕΣ». Πρόκειται για γνωριμίες στη μεγάλη πλειοψηφία τους μέσω του Facebook. Κάποτε συχνάζαμε σε μπαρ για να αλιεύσουμε ψυχές, τώρα διατρίβουμε στο διαδίκτυο. Η ζωή είναι ωραία -και προχωράει.
-Αναφορικά με τους ήρωες των βιβλίων σου, τα πρότυπά σου είναι άνθρωποι καθημερινοί ή εντελώς "άπιαστα" πρόσωπα;
-Τα πρόσωπα στα βιβλία μου είναι πάντα καθημερινά -εξάλλου αυτά είναι και τα πλέον άπιαστα.
-Δεν σε φοβίζει η χρήση αυτοβιογραφικών στοιχείων στη γραφή σου; Από την άποψη της προσωπικής έκθεσης εννοώ, καθώς κινδυνεύεις να ταυτιστείς απόλυτα με τον εκάστοτε ήρωα.
-Όχι, γιατί να με φοβίσει; Εξάλλου δεν κάνω κάτι άλλο παρά να ακολουθώ το παράδειγμα του Montaigne που λέει ότι για το μόνο πράγμα που μπορεί να γράψει με απόλυτη σιγουριά είναι η ζωή του. Βέβαια, όταν θα κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο μου με ηρωίδες παντρεμένες γυναίκες, εγώ θα πρέπει να εξαφανιστώ για λίγο από την πιάτσα….
…Κι εδώ , ομολογουμένως, κάπως απότομα διακόπηκε η συζήτησή μας με τον Άρη.. Ως ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας θα έπρεπε να φύγει για να προλάβει την κίνηση στους δρόμους του… Ουρανού… Το μυστικό βέβαια είναι πως δύσκολα εγκλωβίζεις μπροστά σε μια οθόνη κάποιον που ακόμα αγαπά να γράφει με το χέρι και σίγουρα βαριέται αφόρητα το γράψιμο στο in box ενώ είναι πρόθυμος να σου αφηγηθεί απ’ το τηλέφωνο τα παιδικά του χρόνια με κάθε λεπτομέρεια….
Ωστόσο μεταξύ αστείου και σοβαρού, εγώ, κι αφού είχα διαβάσει πλήθος συνεντεύξεών του, τού λέω: «Δεν πιστεύω να μου έχεις πει ό,τι και στις άλλες συνεντεύξεις; Τις κοπιάρεις;» Και παίρνω την εξής πολύ σοβαρή απάντηση – μάλλον ξύπνησε ο Κρητικός μέσα του – «Ελένη, εγώ ήμουν αληθινός σε ό,τι σου είπα. Άλλωστε δεν θυμάμαι ποτέ τι λέω σε καμία συνέντευξη. Έπειτα, όταν ένας άνθρωπος πιστεύει κάτι, δεν μπορεί να δίνει άλλες απαντήσεις τη μια φορά κι άλλες την άλλη.» (Μετά συνεχίσαμε να μιλάμε με το απίστευτο χιούμορ που διαθέτει..)
Αυτό ως ευχαριστία για την αλήθεια των απαντήσεων που έδωσε σ’ εμένα και στην πραγματικότητα στους αναγνώστες του «Από Καρδιάς» και του «Λόγων Παίγνια».
Άρη Σφακιανάκη, σ’ ευχαριστώ! Σ’ ευχαριστούμε ως «Λόγων Παίγνια» και σου ευχόμαστε καλά ταξίδια στα εναέρια δρομολόγια και πάντα επιτυχίες σ’ ό,τι κάνεις!
Άλλες εποχές, θα μου πείτε.. Είναι και οι μέρες, βλέπετε, που γραφόταν η συνέντευξη αυτή. Παραμονές 25ης Μαρτίου και με τόσα πράγματα να θυμίζουν, ημερολογιακά τουλάχιστον, παρελθούσες εποχές. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις να αγωνιούν και να εκβιάζουν για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους σε χώρους που ποτέ δεν τους ανήκαν, οι Έλληνες να ζουν και να κοιμούνται με προφητείες που διαψεύδονται από χρόνους πολλούς…. Μα κανείς δε βλέπει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τρόπο θρασύ και πως με λίγη γνώση και θάρρος θα αλλάζαμε τον ρουν και τις εξελίξεις; Όχι… γιατί απλά κάποιοι δεν απέβαλαν ποτέ την εθελοδουλεία και κάποιοι άλλοι τη νοοτροπία του Κοτζαμπασισμού.. Ελπίζουμε στη συλλογικότητα, στο «Μαζί», στη συμπόρευση, κι ίσως κάτι αλλάξει…
Στα δικά μας τώρα, τα εσωτερικά… έκπληξη!!! Συνέντευξη μ’ έναν συγγραφέα που κυνηγάει τα άτακτα αεροπλάνα (αυτή είναι δική μου ερμηνεία..) ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας είναι… που γράφει βιβλία σχεδόν αυτοβιογραφικά ή τέλος πάντων βάζει ως πρώτη ύλη του κάθε φορά ήρωά του, τον εαυτό του… Επιτυχημένος αναμφίβολα και πολύ ενδιαφέρων. Μαζί μας, ο Άρης Σφακιανάκης…..
-Καλωσορίζω τον Άρη Σφακιανάκη στο "Από Καρδιάς" και στο "Λόγων Παίγνια" με την πεποίθηση πως η συζήτηση μαζί του θα είναι πραγματικά καρδιακή και φιλική.
Καλησπέρα Άρη! Καλώς ήρθες κοντά μας!
-Ωραία υποδοχή κι ωραία ώρα. Σουρουπώνει πάνω από το όρος Αιγάλεω...
-Χμμμ.. εδώ στον Πειραιά είναι πανέμορφος ο ήλιος που δύει και πάνω από τη θάλασσα ζωγραφίζει με πορτοκαλιά και κόκκινα μέχρι και σταξιές από μωβ χρώματα....
-Όπου η ποίηση συναντά την πεζογραφία...
-Κάπως έτσι μάλλον... Αλήθεια, τα ηλιοβασιλέματα σού φέρνουν αναμνήσεις παιδικών και εφηβικών χρόνων από την ιδιαίτερη πατρίδα σου;
-Η ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Ηράκλειο, είναι πάντα ανθισμένο μέσα μου. Εξάλλου έζησα εκεί ώσπου πέρασα στη Νομική της Αθήνας, οπότε ουσιαστικά όλα τα χρυσά μου χρόνια τα βίωσα εκεί - από τους πρώτους έρωτες έως τα αρχικά αναγνώσματα.
-Σου λείπει το Ηράκλειο μέσα στην απεραντοσύνη της Αθήνας ή πλέον η ζωή σου είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τους ρυθμούς αυτής της πόλης;
-Η Αθήνα είναι πια η άλλη μου πατρίδα, εδώ έγραψα τα βιβλία μου, εδώ γνώρισα τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, από εδώ ξεκίνησα τα πιο ωραία ταξίδια. Το Ηράκλειο, όποτε το επισκέπτομαι, ξυπνά μέσα μου τις αναμνήσεις μιας αθώας (λέμε τώρα) εποχής.
-Μ' αρέσει αυτό το (λέμε τώρα...) είναι η κατάρριψη των μύθων περί αθωότητος κάποιων εποχών. Αθήνα λοιπόν και Νομική... Πολιτικοποιείσαι; Η Νομική έχει τη σχετική παράδοση σ' αυτό....
-Υπήρξα πάντα κατά του συναγελασμού μετά του πλήθους, φοιτητής πέρασα τις περισσότερες ώρες μου στο βιβλιοπωλείο του Κέδρου παρά στα αμφιθέατρα. Βρέθηκα βέβαια στις αλυσίδες περιφρούρησης κάποτε με τα παιδιά της ΚΝΕ, αλλά μόνο και μόνο επειδή απασχολιόμουν ιδιαίτερα με μια κοπέλα της συγκεκριμένης Νεολαίας. Προτιμούσα πάντα τον Ντοστογιέφσκι από τον Μαρξ.
-Νομίζω πως προσεγγίζει περισσότερο την ανθρώπινη ψυχή ο Ντοστογιέφσκι... Το "μικρόβιο" της συγγραφής πότε κολλάει; Ή προϋπήρχε;
-Είναι αδύνατον για κάποιον που διαβάζει πολύ να μην δοκιμάσει κάποτε να γράψει κι ο ίδιος. Το θέμα είναι αν εξακολουθήσει να μουντζουρώνει τα χαρτιά του έως τελικής πτώσεως (του εαυτού του και όχι του αναγνώστη, εννοείται). Όταν διάβασα το Αμόκ του Στέφαν Τσβάιχ, στα δεκαπέντε μου, θεώρησα ότι αφ' ενός θα έπρεπε κάποτε να επισκεφτώ τη Μαλαισία -όπου ξετυλίγεται η ιστορία- κι αφετέρου να δοκιμάσω κι εγώ να ασχοληθώ με το γράψιμο. Οπότε, άρχισα να γράφω ραβασάκια ποιητικής πνοής στην αγαπημένη μου της εποχής, αγαπημένη που με προέτρεψε -μες στην μεγαθυμία του χαρακτήρα της- να συνεχίσω...
-Μια γυναίκα πίσω από το γράψιμο... μια γυναίκα στις αλυσίδες περιφρούρησης... Θα μιλήσουμε βέβαια για το θέμα μετά! Πότε αποφασίζεις ότι μπορείς να απευθυνθείς και σε άλλους πέρα από την αγαπημένη;
-Γύρω στα δεκάξι μου αρχίζω να κατακλύζω τα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής με διηγήματά μου. Και λίγο πριν μπω στο Πανεπιστήμιο, κερδίζω ένα βραβείο σε διαγωνισμό συγγραφής που έκανε τότε το περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ. Εντελώς συμπτωματικά, στον ίδιο διαγωνισμό αναδεικνύονται ο Πέτρος Τατσόπουλος και ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, με τους οποίους θα χαρακτηριζόμασταν αργότερα ως η γενιά του '80.
-Το "Όταν βρέχει και φοράς παπούτσια κόλετζ", πότε εκδίδεται; Μετά τη Νομική; Όσο για τη γενιά του '80 .....τα έλεγα και στον Ραπτόπουλο, εγώ γενιά του '90 και θυμωμένη με τους προηγούμενους...
-Το πρώτο μου βιβλίο -μια συλλογή διηγημάτων- εκδίδεται καθώς δίνω για το πτυχίο της Νομικής, το 1981. Είμαι ήδη ετών εικοσιτριών και διατηρώ πλούσια κόμη και κρητικό μύστακα.
Εγώ πάλι δεν ήμουν ποτέ θυμωμένος με καμιά γενιά. Αν δεν υπήρχε η προηγούμενη γενιά δεν θα υπήρχε κανενός είδους συνέχεια. Βαθιά θρησκευόμενος ο ίδιος, δεν πιστεύω στην παρθενογένεση.
-Δεν μιλώ για παρθενογενέσεις.... αλλά για προσπάθειες αλλαγών.. Εν πάση περιπτώσει, είναι θέματα οπτικής κάθε φορά. Η πλούσια κόμη είναι ένα θέμα που απασχολεί τον ήρωα και του "Ου μπλέξεις"...
Αλήθεια, πώς και δεν έγινες ένας καλός δικηγόρος;
-Ε, χμ, δεν έγινα ένας καλός δικηγόρος γιατί δεν ήθελα να γίνω ούτε κακός δικηγόρος. Πέρασα στη Νομική μόνο και μόνο γιατί εκεί θα περνούσε -και πέρασε- και ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Εγώ για ιατρική προετοιμαζόμουν -βέβαια, δεν θα έμπαινα ποτέ...
-Ε, δε φταίω εγώ τώρα!!! Θα σε ρωτήσω! Πόσο σημαντικές είναι οι γυναίκες στη ζωή σου;
-Μα, τι πιο σημαντικό μπορεί να υπάρχει; Μιλάμε ουσιαστικά για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι η μεγάλη συγκίνηση. Ξεπερνάει σε τηλεθέαση ακόμη κι ένα ντέρμπι.
Αν βρισκόμουν αποκλεισμένος σε ερημονήσι και είχα να διαλέξω ανάμεσα στον Πύργο του Κάφκα και σε μια γυναίκα, θα διάλεγα τη γυναίκα. Η γυναίκα είναι το διαρκώς ανανεούμενο ανάγνωσμα στα μεγάλα μοναστήρια του κόσμου.
-Από ποια άποψη "ανανεούμενο ανάγνωσμα"; Κι όταν λες "μεγάλα μοναστήρια του κόσμου"; Ωραία έκφραση αλλά με πολλές ερμηνείες!
-Οι πολλαπλές αναγνώσεις κάνουν συναρπαστικό ένα κείμενο (βλέπε Οδυσσέας του Τζόις).
Άφησε τους αναγνώστες σου να ταξιδέψουν, εμείς παρέχουμε το σκαρί, εκείνοι τη φαντασία. Η Άννα Καρένινα αποκρίνεται στην ψυχή του κάθε αναγνώστη διαφορετικά.
-Μάλιστα... Άρη, θεωρείς πως τα βιβλία σου απευθύνονται περισσότερο σε γυναίκες παρά σε άντρες; Κι αν ναι, γιατί;
-Α, όχι, παρελθέτω απ' εμού ο διαχωρισμός ετούτος. Αν με διαβάζουν περισσότερο οι γυναίκες, είναι επειδή θεωρούν πως έτσι μπορεί να αντιληφθούν καλύτερα τον ανδρικό ψυχισμό. Κι αυτό επειδή στα βιβλία μου έχω αποφασίσει να λέω εκείνες τις αλήθειες που δεν μπορώ να εκφέρω στην καθημερινή μου ζωή.
{«Και τώρα σε εγκαταλείπω γιατί θα αρχίσεις να ρωτάς για τις αλήθειες. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πρέπει να πάω ν' αγοράσω μερικά υλικά για μια μακαρονάδα κι ύστερα να κάνω τη γυμναστική μου κι ύστερα να παίξω λίγο πιάνο κι ύστερα να χαθώ μες στη νύχτα...»
Σε μια ζωντανή συζήτηση μπορούν να συμβούν τα πάντα.. έτσι ο αγαπητός φίλος και συγγραφέας μ’ έναν σχεδόν θεατρικό τρόπο μ’ εγκατέλειψε για μια…. Μακαρονάδα! (μου θύμισε λίγο τον τρόπο που ο Κίρκεγκαρτ άφησε τη Ρεγγίνα… αστειεύομαι οκ!) για να επανέλθει στη συνέχεια! «Από Καρδιάς» είναι αυτό κι όλα είναι εφικτά!}
*Συνεχίζοντας λοιπόν από τις αλήθειες…..
-Αυτό το διάβασα σε κάποια συνέντευξή σου, πως "οι γυναίκες θέλουν να τους λες την αλήθεια"... Στην προσωπική ζωή είναι δύσκολο αυτό όμως και νομίζω πως κάπου εκεί βρίσκεται κι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής μας.. Στην ειλικρίνεια.. Τι λες;
-Η αλήθεια του άλλου συνήθως δεν είναι και η δική σου αλήθεια. Βλέπε και πόσο ωραία το θέτει ο συγγραφέας του Ρασομόν, όπου 7 άνθρωποι, αναμεμιγμένοι όλοι στο ίδιο έγκλημα, το βλέπουν ο καθένας τελείως διαφορετικά.
Αν όλοι ξαφνικά στον κόσμο αποφάσιζαν να πουν την αλήθεια μεταξύ τους για μια ολόκληρη μέρα, ο κόσμος ξαφνικά θα γινόταν ένα ανυπόφορο μέρος για να ζήσει κανείς. Η αλήθεια είναι μια διαβολική επινόηση.
-Μιλάμε σήμερα για Έρωτα με μια ευκολία, αγγίζει και τα όρια της φτήνιας, όταν για τους προγόνους μας... ξέρεις, εκείνους που θαυμάζουμε και δεν τους γνωρίζουμε καν, ο Έρωτας μαζί με το Θάνατο αποτελούσαν αρχέγονες Συμπαντικές Δυνάμεις. Κάπου μιλάς για "πυλώνες"! Τι φταίει και χάσαμε τη μπάλα τελικά οι νεοέλληνες; Γιατί τα μυστικά τα είχαμε όπως φαίνεται...
-Τα μυστικά κρύβονται στη μυθολογία και κανείς νεοέλληνας δεν έχει διαβάσει Ησίοδο. Οι θεοί των συμπατριωτών μας άκουγαν μέχρι πριν λίγο στα ονόματα Καγιέν και Μύκονος. Δυστυχώς, αποδείχθηκαν θεοί με πήλινα πόδια (τουλάχιστον για τους κοινούς θνητούς).
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν κοιτά όπως την εποχή του Δημόκριτου, ψηλά στο Σύμπαν, δεν κοιτάζει καν μέσα του, όπως την εποχή του Βυζαντίου. Κοιτάει τις βιτρίνες του Αttica. Όμως οι βιτρίνες του Attica δεν κρύβουν κανένα μυστικό και καμιά αλήθεια.
-Μιλάς πολύ συχνά για την επαφή με τους αρχαίους Έλληνες, για τη χαμένη ιστορική μνήμη και ταυτότητα, "Μακρυγιάννης δια ροπάλου", με εντυπωσίασες με τη μελέτη του Φίνλεϋ καθώς λίγοι τον γνωρίζουν, αν και η σκοπιά του μόνο φιλελληνική δεν είναι, και βέβαια με την πρόταση για απαγορεύσεις σ' αυτή τη χιλιοβασανισμένη παιδεία.
Η ερώτηση είναι ίσως και "γραφική", για κάποιους, ευθύνεται αυτή η αδιαφορία των Νεοελλήνων για τη σημερινή κατάσταση της χώρας; Η απαιδευσία; Η έλλειψη ιστορικής γνώσης;
-Το μόνο που αξίζει να κρατήσει κανείς από τη σημερινή εκπαιδευτική κοινότητα στην Ελλάδα είναι το δημοτικό σχολείο.
Η παιδεία που παρέχεται σε γυμνάσιο και λύκειο, καθώς βασίζεται αποκλειστικά στον ψιττακισμό, δεν παράγει παρά παπαγάλους. Αυτό δεν είναι έθνος, αλλά πανίδα του Αμαζονίου.
Όσο για την ανώτατη εκπαίδευση, όλοι όσοι έχουν περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, γνωρίζουν ευφρόσυνα ότι δεν πρόκειται παρά για έναν κήπο της Εδέμ, όπου οι γονείς πληρώνουν έτσι ώστε τα φυντάνια τους να ζήσουν πέντε (τουλάχιστον) ξέγνοιαστα χρόνια υποδυόμενοι τους Ακαδημαϊκούς πολίτες.
Μετά βέβαια θα συνεχίζουν να πληρώνουν γιατί τα παιδιά δεν θα βρίσκουν δουλειά -κι αυτό ακριβώς χαλάει την μέχρι τότε ξεγνοιασιά των νεολαίων (αν υποτεθεί βέβαια ότι έχουν ελάχιστη τσίπα μέσα τους).
Οι Έλληνες αδιαφορούν γιατί έχουν υποστεί βαθιά πλύση εγκεφάλου από την τηλεόραση -που είναι το απόλυτο ναρκωτικό- και γιατί έχουν επηρεαστεί βάναυσα από την τούρκικη νοοτροπία του καφέ (δεν είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη πατέντα της φυλής τις τελευταίες δεκαετίες είναι η επινόηση του φραπέ). Όταν οι Αγανακτισμένοι μαζεύονταν στο Σύνταγμα για να υποστούν τα λουτρά των χημικών, οι παρακείμενες καφετέριες βούλιαζαν από αργόσχολους πολίτες -(και) για την ανεργία των οποίων οι Αγανακτισμένοι μούντζωναν τη Βουλή.
-Έχουμε περιθώρια ακόμα εξόδου από την "Κρίση" την οικονομική, την κρίση ταυτότητας, αλλά και ύπαρξης ως λαός; Και με ποιους τρόπους; Ο ρόλος των ανθρώπων της Τέχνης ποιος μπορεί να είναι;
-Οι άνθρωποι της Τέχνης και οι διανοούμενοι δεν μπορούν να παίξουν κανένα ρόλο στα γεγονότα αφού είναι αποκλεισμένοι από το μόνο μέσο που διαμορφώνει σήμερα συνειδήσεις: την τηλεόραση. Γιατί, τι νόημα έχει να γράψω εγώ τις απόψεις μου στο Βήμα, όταν αυτοί που θα με διαβάσουν είναι ήδη συνειδητοποιημένοι; Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Πουθενά στον πλανήτη δεν δίνεται βήμα τηλεοπτικό στον διανοούμενο για τον απλούστατο λόγο ότι ο διανοούμενος θεωρείται παιδί και δεν δίνεις στα παιδιά να παίζουν με εκρηκτικά, όπως είναι η τηλεόραση.
Αν θα υπάρξει έξοδος από την κρίση; Ασφαλώς, το θέμα είναι πότε. Γιατί η ιστορία κινείται σε κύκλους αλλά κανείς δεν ξέρει τι διάμετρο θα έχει ο κύκλος κάθε φορά.
Πώς θα βγούμε από την κρίση; Με την μαζική μετανάστευση στην αλλοδαπή. Ο τόπος πρέπει να αδειάσει εντελώς, μήπως και μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τον παράδεισο στον οποίο έτυχε να ζούμε μέχρι σήμερα. Θα μου πεις, ο άνθρωπος έχει φύγει από τον παράδεισο εδώ και τόσα χρόνια και δεν φαίνεται άμεση επιστροφή του. Ε, αυτός ο κύκλος έχει πολύ μεγάλη διάμετρο.
-Αναφορικά με τις εξελίξεις στον Ευρωπαϊκό χώρο, που άμεσα αφορούν την Ελλάδα και την Κύπρο, ποια είναι η δική σου γνώμη; Πόσο επικίνδυνα κρίνονται όλα αυτά για το μέλλον των δυο χωρών του Ελληνισμού;
-Η Κύπρος είναι το εναργέστερο παράδειγμα τζάμπα μάγκα που είδαμε πρόσφατα. Γιατί αν είσαι πραγματικός μάγκας, παραδέχεσαι ότι έχεις χρεοκοπήσει και πας παρακάτω. Όλα τα άλλα είναι πομφόλυγες θερινής νυκτός -και μάλιστα χωρίς να έχει έρθει ακόμα το καλοκαίρι.
-Έχεις μια κόρη στην εφηβεία, ηλικία που ανησυχεί τους γονείς για τις σχέσεις, για το μέλλον, για τις συγκρούσεις ανάμεσα σε ενήλικες και ανηλίκους. Εσένα τι σε τρομάζει πιο πολύ; Το ότι είναι γυναίκα ή το ότι μεγαλώνει σ' αυτή την εποχή, χωρίς σταθερές και με όλα αυτά τα παράδοξα;
-Όταν μεγάλωνα εγώ, ο πατέρας μου έψηνε ρέγγες στην αυλή για το μεσημεριανό γεύμα. Το κολατσιό στο σχολείο ήταν μετά βίας ένα κουλούρι κι αναγκαζόμουν να κλέβω τα Κλασικά Εικονογραφημένα γιατί βέβαια δεν είχα χαρτζιλίκι για να τα αγοράζω. Η μόνη περίπτωση να αποκτήσουμε χρήματα ήταν τα κάλαντα των Χριστουγέννων.
Η κόρη μου ζει σε μια σαφώς ευδαιμονέστερη, υλικά, εποχή. Οι περικοπές θα την μάθουν να εκτιμάει καλύτερα το χρήμα (το κάνει έτσι κι αλλιώς γιατί είναι Αιγόκερως).
Οι σχέσεις της με τα άλλο φύλο θα είναι αυτό που ήταν πάντα στην εφηβεία: σεξ και μόνο σεξ. Φυσικά, δεν θέλω να μάθω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα ανδραγαθήματά της με τα αγόρια.
Κατά τα άλλα, δεν έχω καμιά ανησυχία. Η κόρη μου -όπως και οι λοιπές κόρες της δυτικής κοινωνίας- έχουν κάτι που τις κάνει ακαταμάχητες: αυτό που σέρνει καράβια. Κι εγώ πάντα ήθελα να γίνω πλοιοκτήτης.
-Επιστρέφοντας και πάλι στα συγγραφικά, να σε ρωτήσω Άρη, γιατί "το συγγραφιλίκι είναι ναρκωτικό"; Στην ουσία δεν θα έπρεπε να σε ρωτάω αλλά οι φίλοι που σε διαβάζουν και θα διαβάζουν τη συζήτησή μας θα ήθελαν να μάθουν...
-Το συγγραφιλίκι έπρεπε να ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Προτιμάω να σιδερώνω (και μισώ το σιδέρωμα) από το να γράφω. Τυχαίνει απλώς να έχω μέσα μου αυτό το παράσιτο -γονίδιο το λένε κάποιοι- που σε ωθεί κάποια στιγμή να αφήσεις τις άλλες ασχολίες σου και να καθίσεις μπροστά σε μια λευκή σελίδα χαρτιού.
Για μένα η μεγάλη απόλαυση είναι η ανάγνωση.
Είναι σαν το μασάζ, τρόπον τινά. Προτιμώ να μου κάνουν μασάζ παρά να κάνω.
-Το τελευταίο βιβλίο σου αφορά και πάλι στις σχέσεις των δύο φύλων, με έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία και με το φαινόμενο των καιρών μας, τουλάχιστον στην επικοινωνία, το facebook, να κυριαρχεί, αφού γίνεται το μέσο γνωριμίας των δυο εραστών. Η σχέση αποτυγχάνει κατά τη συγκατοίκηση. Πού αναζητάμε τις αιτίες; Στη διαφορά ηλικίας; Στο εφήμερο του Φατσοβιβλίου; Στις σχέσεις σήμερα ή στο ότι πρόκειται για δυο Υδροχόους; (Το τελευταίο είναι το αστείο της υπόθεσης!!!)
-Στο «ΟΥ ΜΠΛΕΞΕΙΣ» αποφάσισα να καταπιαστώ με κάτι που δεν μου είχε τύχει μέχρι τότε στη ζωή μου: τη συγκατοίκηση. Ακόμη και όταν υπήρξα παντρεμένος -για πολύ λίγο, είναι η αλήθεια- δεν έμεινα ποτέ σχεδόν με τη γυναίκα μου. Τα βράδια κοιμόμουν συνήθως στο σπίτι μου, με το εξαιρετικό πρόσχημα ότι έγραφα ένα βιβλίο.
Θέλησα λοιπόν με την τελευταία μου αγαπημένη να δοκιμάσω αυτό το άγνωστο για μένα σχήμα της συγκατοίκησης.
Δεν λειτούργησε παρά στην αρχή.
Αυτό που αφανίστηκε πολύ γρήγορα ήταν η σεξουαλική έλξη. Αλλά όταν χάνεται ο ίμερος και η κλινοπάλη -που λέει κι ο Παπαγιώργης- τι απομένει τάχα; Η τρυφερότητα κι ο σεβασμός για τον άλλον; Μπορεί, αλλά δεν θα μείνει ο άλλος.
-Έχω μια κάπως προσωπική ερώτηση με αφορμή το "ου μπλέξεις". Σ' έχουν φλερτάρει ποτέ εδώ στο Φατσοβιβλίο, κι αν ναι, ποια ήταν η αίσθηση που σου άφησε;
-Το επόμενο βιβλίο μου που θα βγει σε λίγο καιρό έχει τίτλο «ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕΣ». Πρόκειται για γνωριμίες στη μεγάλη πλειοψηφία τους μέσω του Facebook. Κάποτε συχνάζαμε σε μπαρ για να αλιεύσουμε ψυχές, τώρα διατρίβουμε στο διαδίκτυο. Η ζωή είναι ωραία -και προχωράει.
-Αναφορικά με τους ήρωες των βιβλίων σου, τα πρότυπά σου είναι άνθρωποι καθημερινοί ή εντελώς "άπιαστα" πρόσωπα;
-Τα πρόσωπα στα βιβλία μου είναι πάντα καθημερινά -εξάλλου αυτά είναι και τα πλέον άπιαστα.
-Δεν σε φοβίζει η χρήση αυτοβιογραφικών στοιχείων στη γραφή σου; Από την άποψη της προσωπικής έκθεσης εννοώ, καθώς κινδυνεύεις να ταυτιστείς απόλυτα με τον εκάστοτε ήρωα.
-Όχι, γιατί να με φοβίσει; Εξάλλου δεν κάνω κάτι άλλο παρά να ακολουθώ το παράδειγμα του Montaigne που λέει ότι για το μόνο πράγμα που μπορεί να γράψει με απόλυτη σιγουριά είναι η ζωή του. Βέβαια, όταν θα κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο μου με ηρωίδες παντρεμένες γυναίκες, εγώ θα πρέπει να εξαφανιστώ για λίγο από την πιάτσα….
…Κι εδώ , ομολογουμένως, κάπως απότομα διακόπηκε η συζήτησή μας με τον Άρη.. Ως ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας θα έπρεπε να φύγει για να προλάβει την κίνηση στους δρόμους του… Ουρανού… Το μυστικό βέβαια είναι πως δύσκολα εγκλωβίζεις μπροστά σε μια οθόνη κάποιον που ακόμα αγαπά να γράφει με το χέρι και σίγουρα βαριέται αφόρητα το γράψιμο στο in box ενώ είναι πρόθυμος να σου αφηγηθεί απ’ το τηλέφωνο τα παιδικά του χρόνια με κάθε λεπτομέρεια….
Ωστόσο μεταξύ αστείου και σοβαρού, εγώ, κι αφού είχα διαβάσει πλήθος συνεντεύξεών του, τού λέω: «Δεν πιστεύω να μου έχεις πει ό,τι και στις άλλες συνεντεύξεις; Τις κοπιάρεις;» Και παίρνω την εξής πολύ σοβαρή απάντηση – μάλλον ξύπνησε ο Κρητικός μέσα του – «Ελένη, εγώ ήμουν αληθινός σε ό,τι σου είπα. Άλλωστε δεν θυμάμαι ποτέ τι λέω σε καμία συνέντευξη. Έπειτα, όταν ένας άνθρωπος πιστεύει κάτι, δεν μπορεί να δίνει άλλες απαντήσεις τη μια φορά κι άλλες την άλλη.» (Μετά συνεχίσαμε να μιλάμε με το απίστευτο χιούμορ που διαθέτει..)
Αυτό ως ευχαριστία για την αλήθεια των απαντήσεων που έδωσε σ’ εμένα και στην πραγματικότητα στους αναγνώστες του «Από Καρδιάς» και του «Λόγων Παίγνια».
Άρη Σφακιανάκη, σ’ ευχαριστώ! Σ’ ευχαριστούμε ως «Λόγων Παίγνια» και σου ευχόμαστε καλά ταξίδια στα εναέρια δρομολόγια και πάντα επιτυχίες σ’ ό,τι κάνεις!
Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά
Από το Λόγων Παίγνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου