Το απεύχονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι περισσότεροι καθημερινοί άνθρωποι φτύνουν τον κόρφο τους στην σκέψη και μόνο. Κοιτάζουν ικετευτικά ψηλά στο άπειρο, κάθε που η σκέψη αυτή περνάει σαν αστραπή από το «θολωμένο» μυαλό τους.
Κανείς δεν θέλει την βία, κανείς δεν παρακαλάει να έρθει μια ώρα αρχύτερα, κάτι σαν λύτρωση ας πούμε, κανείς δεν την επιθυμεί . Και όλοι μα όλοι, ανατριχιάζουν στην ιδέα της έκρηξης και εξάπλωσης της με καταιγιστικό ρυθμό.
Όμως, όσο και αν απομακρύνουμε από το μυαλό μας τις κακές σκέψεις, κάποτε γυρίζουν πίσω σαν ερινύες. Καταδικαστικές, άγριες και απειλητικές. Δυνατότερες σε κάθε επιστροφή τους.
Η βία αυτή την στιγμή, επωάζεται σαν το αυγό του φιδιού σε κάθε ελληνικό σπίτι. Εκκολάπτεται αργά αλλά σταθερά κάθε ώρα που περνάει.Υπάρχει, ζει και αναπτύσσεται μέσα σε κάθε εστία.
Ας μην βιαστούν τα «τετράγωνα» μυαλά να συμπεράνουν πως, κάθε πατέρας βάζει στην άκρη το μπουκάλι από την μπύρα που πίνει, πως η κάθε μάνα μαζεύει κουρέλια και ο κάθε έφηβος ξεσκονίζει το διαδίκτυο ψάχνοντας συνταγές για βόμβες μολότοφ. Ούτε πως ο καθένας παραχώνει όπλα και όλα τα χρειαζούμενα στο πατάρι σαν άλλη «Μπουμπουλίνα».
Ήσυχοι είναι όλοι τους. Φοβισμένοι, κατατρομοκρατημένοι, έκπληκτοι ψάχνονται τι θα κάνουν αύριο και μεθαύριο. Πως θα καλύψουν τα στυγερά οικονομικά βίτσια του εκάστοτε ΥΠΟΙΚ και των αφεντικών του. Ακούνε και βλέπουν τα λαμόγια και τους παπαγάλους τους να ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αντιλαμβάνονται, ζυγίζουν και κινούνται με ζογκλερικές κινήσεις αποφεύγοντας την «φάβα» και τον «λάκκο» της. Παρατηρούν, αγοράζουν και ετοιμάζονται να δώσουν την μία και μοναδική απάντηση στα ατελείωτα ερωτηματικά που τους τίθενται καθημερινά από τους επαΐοντες.
Η διαδικασία όμως αυτή, περιέχει βία. Πολύ βία, που προς το παρόν δέχονται «στωικά» και περίπου αδιαμαρτύρητα. Βία σε κάθε συναλλαγή τους με το κράτος που αδηφάγα ζητάει, βία σε κάθε στιγμή ενημέρωσης περιτυλιγμένης με «φαρμάκι», βία από στέρηση, από ανέχεια, από ανασφάλεια, από απώλεια αξιοπρέπειας, θάνατο ελπίδας και ονείρων, βία από απώλεια του λεγόμενου Ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Μα και αυτό το κεκτημένο με βία δεν καταχτήθηκε;
Ότι καταχτήθηκε με βία, προστατεύεται με βία, χάνεται με βία και επανακτάται με βία. Δυστυχώς σε κάθε στάδιο με περισσότερη σκληρότερη και αγριότερη βία. Ακόμη δυστυχέστερα βρισκόμαστε στο τέλος του προτελευταίου σταδίου, εκείνου δηλαδή της βίαιης απώλειας των κεκτημένων και το ξεκίνημα της βίαιης διεκδίκησης της επανάκτησης τους.
Ο κύκλος της «νομοτέλειας», είναι παρόντας. Όσοι αλληθωρίζουν και σφυρίζουν αδιάφορα κάνουν κακώς. Όσοι πάλι περιμένουν σαν τα κοράκια να αρπάξουν τα νεκροζώντανα θύματα της επικείμενης βίας πάλι κακώς κάνουν.
Πολύ απλά γιατί οι «διεκδικητές» έχουν ως τώρα δείξει απίστευτη «σύνεση» η οποία όμως έχει παρεξηγηθεί ως παθητικότητα, αδιαφορία ή ανοχή.
Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Ας ανησυχούν λίγο παραπάνω οι έως τώρα εκφραστές της βίας ή ας επιδείξουν την αντίστοιχη «σύνεση» ,γιατί η βία που ασκούν δυστυχώς μόνο βία και μάλιστα σκληρότερη, παράγει .
Ας σκεφτούν κάποια στιγμή ότι η βία δεν θα προέλθει από την άνεργη μάνα που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της, αλλά από την «μάνα», την σκέτη «μάνα» που δεν έχει άλλο προορισμό παρά να προστατέψει τα παιδιά της. Δεν θα έρθει από τον επαγγελματία πατέρα που χάνει το μαγαζί του, αλλά από τον «πατέρα», τον σκέτο «πατέρα», που δεν έχει άλλη επιλογή από το να απλώσει τις φτερούγες του να σκεπάσει την φωλιά προστατεύοντας όλη την οικογένεια. Δεν θα έρθει από τον «επαναστάτη χωρίς αιτία» έφηβο, αλλά από τον «επαναστάτη» με πολλά «αίτια» έφηβο, χωρίς οίκτο και φόβο.
Ας το σκεφτούν καλά γιατί η βία είναι προ των πυλών !!!!
Κανείς δεν θέλει την βία, κανείς δεν παρακαλάει να έρθει μια ώρα αρχύτερα, κάτι σαν λύτρωση ας πούμε, κανείς δεν την επιθυμεί . Και όλοι μα όλοι, ανατριχιάζουν στην ιδέα της έκρηξης και εξάπλωσης της με καταιγιστικό ρυθμό.
Όμως, όσο και αν απομακρύνουμε από το μυαλό μας τις κακές σκέψεις, κάποτε γυρίζουν πίσω σαν ερινύες. Καταδικαστικές, άγριες και απειλητικές. Δυνατότερες σε κάθε επιστροφή τους.
Η βία αυτή την στιγμή, επωάζεται σαν το αυγό του φιδιού σε κάθε ελληνικό σπίτι. Εκκολάπτεται αργά αλλά σταθερά κάθε ώρα που περνάει.Υπάρχει, ζει και αναπτύσσεται μέσα σε κάθε εστία.
Ας μην βιαστούν τα «τετράγωνα» μυαλά να συμπεράνουν πως, κάθε πατέρας βάζει στην άκρη το μπουκάλι από την μπύρα που πίνει, πως η κάθε μάνα μαζεύει κουρέλια και ο κάθε έφηβος ξεσκονίζει το διαδίκτυο ψάχνοντας συνταγές για βόμβες μολότοφ. Ούτε πως ο καθένας παραχώνει όπλα και όλα τα χρειαζούμενα στο πατάρι σαν άλλη «Μπουμπουλίνα».
Ήσυχοι είναι όλοι τους. Φοβισμένοι, κατατρομοκρατημένοι, έκπληκτοι ψάχνονται τι θα κάνουν αύριο και μεθαύριο. Πως θα καλύψουν τα στυγερά οικονομικά βίτσια του εκάστοτε ΥΠΟΙΚ και των αφεντικών του. Ακούνε και βλέπουν τα λαμόγια και τους παπαγάλους τους να ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αντιλαμβάνονται, ζυγίζουν και κινούνται με ζογκλερικές κινήσεις αποφεύγοντας την «φάβα» και τον «λάκκο» της. Παρατηρούν, αγοράζουν και ετοιμάζονται να δώσουν την μία και μοναδική απάντηση στα ατελείωτα ερωτηματικά που τους τίθενται καθημερινά από τους επαΐοντες.
Η διαδικασία όμως αυτή, περιέχει βία. Πολύ βία, που προς το παρόν δέχονται «στωικά» και περίπου αδιαμαρτύρητα. Βία σε κάθε συναλλαγή τους με το κράτος που αδηφάγα ζητάει, βία σε κάθε στιγμή ενημέρωσης περιτυλιγμένης με «φαρμάκι», βία από στέρηση, από ανέχεια, από ανασφάλεια, από απώλεια αξιοπρέπειας, θάνατο ελπίδας και ονείρων, βία από απώλεια του λεγόμενου Ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Μα και αυτό το κεκτημένο με βία δεν καταχτήθηκε;
Ότι καταχτήθηκε με βία, προστατεύεται με βία, χάνεται με βία και επανακτάται με βία. Δυστυχώς σε κάθε στάδιο με περισσότερη σκληρότερη και αγριότερη βία. Ακόμη δυστυχέστερα βρισκόμαστε στο τέλος του προτελευταίου σταδίου, εκείνου δηλαδή της βίαιης απώλειας των κεκτημένων και το ξεκίνημα της βίαιης διεκδίκησης της επανάκτησης τους.
Ο κύκλος της «νομοτέλειας», είναι παρόντας. Όσοι αλληθωρίζουν και σφυρίζουν αδιάφορα κάνουν κακώς. Όσοι πάλι περιμένουν σαν τα κοράκια να αρπάξουν τα νεκροζώντανα θύματα της επικείμενης βίας πάλι κακώς κάνουν.
Πολύ απλά γιατί οι «διεκδικητές» έχουν ως τώρα δείξει απίστευτη «σύνεση» η οποία όμως έχει παρεξηγηθεί ως παθητικότητα, αδιαφορία ή ανοχή.
Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Ας ανησυχούν λίγο παραπάνω οι έως τώρα εκφραστές της βίας ή ας επιδείξουν την αντίστοιχη «σύνεση» ,γιατί η βία που ασκούν δυστυχώς μόνο βία και μάλιστα σκληρότερη, παράγει .
Ας σκεφτούν κάποια στιγμή ότι η βία δεν θα προέλθει από την άνεργη μάνα που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της, αλλά από την «μάνα», την σκέτη «μάνα» που δεν έχει άλλο προορισμό παρά να προστατέψει τα παιδιά της. Δεν θα έρθει από τον επαγγελματία πατέρα που χάνει το μαγαζί του, αλλά από τον «πατέρα», τον σκέτο «πατέρα», που δεν έχει άλλη επιλογή από το να απλώσει τις φτερούγες του να σκεπάσει την φωλιά προστατεύοντας όλη την οικογένεια. Δεν θα έρθει από τον «επαναστάτη χωρίς αιτία» έφηβο, αλλά από τον «επαναστάτη» με πολλά «αίτια» έφηβο, χωρίς οίκτο και φόβο.
Ας το σκεφτούν καλά γιατί η βία είναι προ των πυλών !!!!
