Της Μαρίας Στρίγκου
Ωραίε μου λαέ ψυχοπονιάρη και δίκαιε. Ωραίε μου λαέ με τις πνευματικές σου ανησυχίες και την συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα. Όχι, δεν μιλούνε για σένα οι φυλλάδες όταν γράφουν πως κάποιος αυτοκτονεί από απελπισία και οικονομικά αδιέξοδα. Πού ποιες φυλλάδες λες; Ότι μάθεις, αν το μάθεις, από το διαδίκτυο το μαθαίνεις κι αμέσως μετά φροντίζεις να το ξεχνάς. Άλλος ήταν κι όχι εσύ. Ευτυχώς!
Και παλεύεις να προσπεράσεις την κρίση τους με «στάσεις» ανάπαυλας και ψυχαγωγίας. Να, ήρθαν τα Χριστούγεννα, χρονιάρες μέρες, τώρα θα ξεσηκωθώ; Να, τώρα είναι Καθαρά Δευτέρα, πάμε να πετάξουμε αετό να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ. Σώπα ρε, μη μιλάς, Πάσχα Μαγιάτικο, θα πάμε στο χωριό, θα πάρουμε και κανένα τρόφιμο καβάτζα. Σε λίγο φτάνει καλοκαίρι. Για ποια επανάσταση μιλάς; Ωχ μωρέ και τι θα αλλάξει; Θα μπει κανένας καλύτερος; Θα μου δώσουν πίσω το χαμένο μου μισθό; Θα μου βρούνε δουλειά αυτοί οι ψεύτες; Άραζε, Λούφαζε. Μη μιλάς. Ξέχνα!
Βέβαια τα παίρνεις στο κεφάλι όταν πας στο Super Market και νιώθεις στο πετσί σου την ακρίβεια, όταν έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ, όταν σου λένε πλήρωνε κορόιδο, πλήρωνε!
Αλλά είναι στιγμιαίο το λάθος σου. Ξεχνάς μετά και πάλι απ’ την αρχή. Καλοκαιράκι έρχεται. Να κάνουμε και κανένα μπάνιο στη θάλασσα.
Η επαρχία ειδικά κοιμάται έναν ωραίο ύπνο. Του δικαίου θαρρεί. Η κρίση ξεμυτάει εκεί δειλά, σεβαστικά. Έχουν ακόμα τα οπωρικά τους, τα ψάρια τους, τις διεξόδους τους. Εσείς οι Αθηναίοι όμως θα ταλαιπωρηθείτε, λένε. Εσείς κι εμείς. Λες και δεν ζούμε στην ίδια χώρα. Λες και το μέλλον μας δεν είναι κοινό. Εσείς κι εμείς.
Πόσο πολύ πρωτύτερα ξεκινήσανε οι διαχωρισμοί του πληθυσμού; Οι καπνιστές και οι μη καπνιστές. Οι φιλόζωοι και οι μη φιλόζωοι. Οι Gay και εμείς, οι straight. Κι έβλεπες μέτρα που μυρίζανε φα(ρι)σαϊσμό! Το γιώτα με τα διαλυτικά ήταν απλά για να σπάει η μπογιά της μαυρίλας.
Και συνεχίστηκε στα χρόνια που περάσαν. Απαλά έμπαινε στο πετσί μας η αντίδραση στη διαφορετικότητα. Κι ο ρατσισμός. Οι κλαδικές κι εμείς. Τα κομματόσκυλα κι εμείς. Οι οργανωμένοι κι εμείς. Οι Αλβανοί κι εμείς. Οι μαύροι κι εμείς. Οι αναρχικοί κι εμείς. Οι κουκουλοφόροι κι εμείς. Οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί. Οι ταξιτζήδες κι εμείς. Οι αγρότες κι εμείς. Οι υπάλληλοι των ΜΜΜ κι εμείς. Το ΠΑΜΕ, η Ανταρσύα, οι Αγανακτισμένοι κι εμείς.
Τώρα πολύ απλά είναι οι καθηγητές κι εμείς. Περίοδος εξετάσεων. Και κόβονται όλοι για το μέλλον των παιδιών τους. Ουαί κι αν χάσουν τις πανελλήνιες. Αν ταλαιπωρηθούν τα βλασταρόφυτα, αν πάθουν ψυχολογικά προβλήματα με την αγωνία της αναμονής. Και ουδείς δεν αναρωτιέται τι μαθαίνουν τα παιδιά του στο σχολειό, πώς το μαθαίνουν, αν οι αίθουσες των μαθημάτων είναι ασφαλείς, αν η Παιδεία μας έχει τα κότσια – τα ‘χει αλλά αν την αφήνουν στην τελική - να φτιάξει ανθρώπους. Και άντε και καλά, ξεσκίζουμε τους καθηγητές, παρουσιαζόμαστε εθελοντές και μισθοφόροι ώστε να γίνουν οι εξετάσεις, τους επιτάσσουμε αδερφέ, σιγά τα ωά και τι τρέχει;
Τα βλασταρόφυτα δίνουν εξετάσεις, αναγορεύονται σε φοιτητές κι ύστερα; Σε ποια χώρα θα βρούνε δουλειά και θα αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους; Στην Ελλάδα των γραμματιζούμενων που βουβαίνονται, προστατεύοντας πλαστά ινδάλματα με άλλοθι περασμένες ηλικίες και κακή γλωσσική χρήση; Σε μια Ελλάδα, που οι πνευματικοί της άνθρωποι, είναι αυτοί που λένε ότι κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι, είναι πολλοί οι ξένοι, τους αγαπούμε βέβαια αλλά είναι πολλοί και ενοχλούν; Σε μια Ελλάδα που κανένας δεν διαβάζει ένα βιβλίο γιατί πολύ απλά ποιος χέστηκε; Έτσι κι αλλιώς μετά το ’81 επικράτησε να είναι κριτήριο μόρφωσης και μαγκιάς το καλό ζεϊμπέκικο. Και πετυχημένος να είναι το λαμόγιο της περιοχής. Το πτυχίο κανένα ρόλο δεν έπαιζε. Ούτε παίζει. Μέχρι και σήμερα. Καμαρώστε πολιτισμένοι Έλληνες!
Σ’ αυτή την Ελλάδα, που η δημοκρατία έχει από καιρό εκτελεστεί εν ψυχρώ αλλά οι πολίτες της, αντί να βγούνε στους δρόμους, πάνε για καφέ στην πλατεία και για ούζο στις πορείες; Κι όποιος μιλάει για επανάσταση είναι ο γραφικός της γειτονιάς και ο ονειροπόλος; Σ’ αυτή την Ελλάδα της αμορφωσιάς, της τυχαιότητας, του πλαστικού, του αυθαίρετου, του τζαμπατζή, του απατεωνίσκου, του ρατσιστή ολκής και του νόμιμου χρυσαυγίτη ανησυχούν οι γονείς και το σύστημα για τις εξετάσεις των παιδιών τους; Γελάσαμε και σήμερα!
Να ανησυχείτε για τα ίδια τα παιδιά που μεγαλώνετε κύριοι! Στην τελική είτε θα σας φτύσουν κατάμουτρα σε μια στροφή της ιστορίας είτε θα γίνουν σαν και τα μούτρα σας. Και στις δύο περιπτώσεις οι οποιεσδήποτε εξετάσεις δεν παίζουν κανένα ρόλο. Αντιθέτως. Τα γονίδια και το μέσον είναι αυτά που κυριαρχούν! Ακόμα!
Και παλεύεις να προσπεράσεις την κρίση τους με «στάσεις» ανάπαυλας και ψυχαγωγίας. Να, ήρθαν τα Χριστούγεννα, χρονιάρες μέρες, τώρα θα ξεσηκωθώ; Να, τώρα είναι Καθαρά Δευτέρα, πάμε να πετάξουμε αετό να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ. Σώπα ρε, μη μιλάς, Πάσχα Μαγιάτικο, θα πάμε στο χωριό, θα πάρουμε και κανένα τρόφιμο καβάτζα. Σε λίγο φτάνει καλοκαίρι. Για ποια επανάσταση μιλάς; Ωχ μωρέ και τι θα αλλάξει; Θα μπει κανένας καλύτερος; Θα μου δώσουν πίσω το χαμένο μου μισθό; Θα μου βρούνε δουλειά αυτοί οι ψεύτες; Άραζε, Λούφαζε. Μη μιλάς. Ξέχνα!
Βέβαια τα παίρνεις στο κεφάλι όταν πας στο Super Market και νιώθεις στο πετσί σου την ακρίβεια, όταν έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ, όταν σου λένε πλήρωνε κορόιδο, πλήρωνε!
Αλλά είναι στιγμιαίο το λάθος σου. Ξεχνάς μετά και πάλι απ’ την αρχή. Καλοκαιράκι έρχεται. Να κάνουμε και κανένα μπάνιο στη θάλασσα.
Η επαρχία ειδικά κοιμάται έναν ωραίο ύπνο. Του δικαίου θαρρεί. Η κρίση ξεμυτάει εκεί δειλά, σεβαστικά. Έχουν ακόμα τα οπωρικά τους, τα ψάρια τους, τις διεξόδους τους. Εσείς οι Αθηναίοι όμως θα ταλαιπωρηθείτε, λένε. Εσείς κι εμείς. Λες και δεν ζούμε στην ίδια χώρα. Λες και το μέλλον μας δεν είναι κοινό. Εσείς κι εμείς.
Πόσο πολύ πρωτύτερα ξεκινήσανε οι διαχωρισμοί του πληθυσμού; Οι καπνιστές και οι μη καπνιστές. Οι φιλόζωοι και οι μη φιλόζωοι. Οι Gay και εμείς, οι straight. Κι έβλεπες μέτρα που μυρίζανε φα(ρι)σαϊσμό! Το γιώτα με τα διαλυτικά ήταν απλά για να σπάει η μπογιά της μαυρίλας.
Και συνεχίστηκε στα χρόνια που περάσαν. Απαλά έμπαινε στο πετσί μας η αντίδραση στη διαφορετικότητα. Κι ο ρατσισμός. Οι κλαδικές κι εμείς. Τα κομματόσκυλα κι εμείς. Οι οργανωμένοι κι εμείς. Οι Αλβανοί κι εμείς. Οι μαύροι κι εμείς. Οι αναρχικοί κι εμείς. Οι κουκουλοφόροι κι εμείς. Οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί. Οι ταξιτζήδες κι εμείς. Οι αγρότες κι εμείς. Οι υπάλληλοι των ΜΜΜ κι εμείς. Το ΠΑΜΕ, η Ανταρσύα, οι Αγανακτισμένοι κι εμείς.
Τώρα πολύ απλά είναι οι καθηγητές κι εμείς. Περίοδος εξετάσεων. Και κόβονται όλοι για το μέλλον των παιδιών τους. Ουαί κι αν χάσουν τις πανελλήνιες. Αν ταλαιπωρηθούν τα βλασταρόφυτα, αν πάθουν ψυχολογικά προβλήματα με την αγωνία της αναμονής. Και ουδείς δεν αναρωτιέται τι μαθαίνουν τα παιδιά του στο σχολειό, πώς το μαθαίνουν, αν οι αίθουσες των μαθημάτων είναι ασφαλείς, αν η Παιδεία μας έχει τα κότσια – τα ‘χει αλλά αν την αφήνουν στην τελική - να φτιάξει ανθρώπους. Και άντε και καλά, ξεσκίζουμε τους καθηγητές, παρουσιαζόμαστε εθελοντές και μισθοφόροι ώστε να γίνουν οι εξετάσεις, τους επιτάσσουμε αδερφέ, σιγά τα ωά και τι τρέχει;
Τα βλασταρόφυτα δίνουν εξετάσεις, αναγορεύονται σε φοιτητές κι ύστερα; Σε ποια χώρα θα βρούνε δουλειά και θα αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους; Στην Ελλάδα των γραμματιζούμενων που βουβαίνονται, προστατεύοντας πλαστά ινδάλματα με άλλοθι περασμένες ηλικίες και κακή γλωσσική χρήση; Σε μια Ελλάδα, που οι πνευματικοί της άνθρωποι, είναι αυτοί που λένε ότι κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι, είναι πολλοί οι ξένοι, τους αγαπούμε βέβαια αλλά είναι πολλοί και ενοχλούν; Σε μια Ελλάδα που κανένας δεν διαβάζει ένα βιβλίο γιατί πολύ απλά ποιος χέστηκε; Έτσι κι αλλιώς μετά το ’81 επικράτησε να είναι κριτήριο μόρφωσης και μαγκιάς το καλό ζεϊμπέκικο. Και πετυχημένος να είναι το λαμόγιο της περιοχής. Το πτυχίο κανένα ρόλο δεν έπαιζε. Ούτε παίζει. Μέχρι και σήμερα. Καμαρώστε πολιτισμένοι Έλληνες!
Σ’ αυτή την Ελλάδα, που η δημοκρατία έχει από καιρό εκτελεστεί εν ψυχρώ αλλά οι πολίτες της, αντί να βγούνε στους δρόμους, πάνε για καφέ στην πλατεία και για ούζο στις πορείες; Κι όποιος μιλάει για επανάσταση είναι ο γραφικός της γειτονιάς και ο ονειροπόλος; Σ’ αυτή την Ελλάδα της αμορφωσιάς, της τυχαιότητας, του πλαστικού, του αυθαίρετου, του τζαμπατζή, του απατεωνίσκου, του ρατσιστή ολκής και του νόμιμου χρυσαυγίτη ανησυχούν οι γονείς και το σύστημα για τις εξετάσεις των παιδιών τους; Γελάσαμε και σήμερα!
Να ανησυχείτε για τα ίδια τα παιδιά που μεγαλώνετε κύριοι! Στην τελική είτε θα σας φτύσουν κατάμουτρα σε μια στροφή της ιστορίας είτε θα γίνουν σαν και τα μούτρα σας. Και στις δύο περιπτώσεις οι οποιεσδήποτε εξετάσεις δεν παίζουν κανένα ρόλο. Αντιθέτως. Τα γονίδια και το μέσον είναι αυτά που κυριαρχούν! Ακόμα!
