Του Αντώνη Φουντουλη
Βασικός σκοπός του μαρξισμού ως ρεύμα του σοσιαλισμού δεν είναι η απελευθέρωση του ατόμου, αλλά οι υποθέσεις της μάζας, ισοπεδώνοντας το άτομο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η μαζικότητα στον τρόπο έκφρασης και σκέψης επέφερε την απογύμνωσή του από κάθε προσωπικότητα, επί μέρους προσωπικότητα, επί μέρους αξίας προσωπικής αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού μέσα στους κόλπους μιας απόλυτα οικονομικοποιημένης μάζας.
Τα λεγόμενα του μαρξισμού για το πώς θέλει το άτομο και πως αυτό το άτομο τελικά αναπτύχθηκε και κατάντησε στις χώρες του σοβιετικού μπλοκ, φανερώνεται μέσα από την ηθική και πνευματική ισοπέδωση, ώστε να καταστεί αδύναμο, δίχως ελεύθερη δημιουργική βούληση και μαζικοποιημένο.
Ενώ το άτομο τείνει ως προς τον εσωτερικό του χαρακτήρα να ανορθωθεί, να αναστηθεί εσωτερικά, να αποκτήσει μορφή, να δημιουργήσει ολοκληρωμένη προσωπικότητα, κατευθύνοντας την θέληση του εποικοδομητικά, ο μαρξισμός με την πνευματική ισοπέδωση επιφέρει την κατάπτωση και καταστροφή της κοινωνίας και του κρατικού οικοδομήματος. Εάν ένα κράτος διέθετε ένα πολιτικό κοινωνικό σύστημα, που θεωρητικά, άξιζε σαν το πιο τέλειο του είδους, αλλά η ανθρώπινη ουσία δεν ήταν υγιής, λοιπόν, εκείνο το κράτος θα κατέπεφτε αργά ή γρήγορα στο επίπεδο του πιο εκφυλισμένου. Ενώ, ένας λαός, που είναι ικανός να παράγει ελεύθερους ανθρώπους, με βούληση και προσωπικότητα, με σωστή αίσθηση και βέβαιο ένστικτο, θα έφτανε σε ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού και θα στεκόταν όρθιος εμπρός στις πιο καταστροφικές δοκιμασίες, ακόμα και αν το πολιτικό του σύστημα ήταν ατελές και ελλιπές.
Στο μαρξισμό όμως, το άτομο θα συναντήσει στο τέλος εναντίον του την μάζα των άλλων ατόμων και θα συμπαρασυρθεί στην ανάγκη του βασιλείου της ποσότητας του καθαρού αριθμού, των υλοποιημένων μαζών που δεν έχουν άλλο θεό εκτός από τις ανάγκες επιβίωσης και το κρατικό δόγμα του κομμουνιστικού κόμματος, που είναι η θρησκεία, η νέα θρησκεία που θα ενστερνιστούν.
Η νεολαία μας παρασυρμένη στη πίστη για το «νέο», γίνεται βορά του ξεπερασμένου μαρξισμού, που τοποθετεί σαν θρησκευτικό κείμενο την τελική του επικράτηση, ως αναπόφευκτη και πέρα από κάθε θέληση στο μέλλον, μην αφήνοντας την νεολαία να παλέψει για τις αλήθειες που κατέχει και να τις αναπτύξει στο παρόν για την δημιουργία και όχι για την καταστροφή που ευαγγελίζεται ο μαρξισμός…
Ο πραγματικός ελεύθερος σοσιαλισμός ξεκινά από το θετικό, αντιπροσωπεύοντας την προοδευτική υλοποίηση των αρχών της ελευθερίας και της δικαιοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν έχει ανάγκη από «ήλιους» που του δίνουν την απόλυτη αλήθεια και του χαράζουν δρόμους και σκοπούς.
Ο μαρξισμός και αυτό το είδαμε στα σοβιετικά κράτη δια μέσου του βίαιου εξαναγκασμού μιας μειοψηφικής γραφειοκρατικής τάξης κομματικών αριστοκρατών, επιβάλει την κρατική σκέψη, μη γνωρίζοντας ιδανικά πέρα του υλισμού και της μαζικής κατώτερης σε ποιότητα και τεχνοτροπία παραγωγής.
Ο δικός μας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ δεν γνωρίζει προλετάριους και καπιταλιστές, δεν έχει ως σκοπό την αποδόμηση και την καταστροφή, την επικυριαρχία τάξεων πάνω σε άλλες τάξεις, τον διαχωρισμό σε τάξεις και το μίσος ανάμεσα σε ανθρώπους. Με τον φιλελευθερισμό τα άτομα είναι ελεύθερα και με τον σοσιαλισμό μαθαίνουν να συνεργάζονται…
Θέτουμε τέλος στην πάλη των τάξεων.!
Θέτουμε τέλος στην κρατολατρική σκλήρυνση και την ισοπεδωτική κεντρικοποίηση.
Θέτουμε τέλος στον κόσμο των υπηρετών, που θέλει να κυβερνάται από ένα ψευδό κόμμα, καθοδηγούμενο από έναν δικτάτορα. Από τον μαρξισμό έχει παρουσιαστεί το σύνθημα της πάλης ανάμεσα στους ανθρώπους, που βρήκε αποδοχή επίσης και στο χώρο της «κουλτούρας», σε ορισμένα διανοουμενίστικα «προχωρημένα» περιβάλλοντα.
Ας δούμε πως ο μεγάλος αγωνιστής της ελευθερίας Κάρλο Ροσέλι, μέσα από το έργο του ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, βλέπει το ζήτημα του πολιτισμού και της κουλτούρας.
«Οι σοσιαλιστές με μεγάλη απερισκεψία μεταφέρουν στο πεδίο της κουλτούρας και του πνεύματος την πολιτική ορολογία και τους ταξικούς διαχωρισμούς. Ακόμα ένα προϊόν του μαρξιστικού ντετερμινισμού, ακόμα ένα χονδροειδέστατο λάθος. Η κουλτούρα δεν είναι ούτε αστική, ούτε προλεταριακή, μόνον η μη κουλτούρα είναι τέτοια, ή ορισμένες δευτερεύουσες και εξωτερικές όψεις της πολιτιστικής ζωής. Μπορεί να υπάρχουν ταξικές αντανακλάσεις στην τέχνη, αλλά δεν υπάρχει ταξική τέχνη. Η κουλτούρα μιας εποχής, ενός έθνους, είναι ο πλούτος αξιών που υπερβαίνει το ταξικό φαινόμενο της οικονομίας, για να παγιωθεί ως οικουμενική, το σοσιαλιστικό πολιτικό κίνημα πρέπει να υιοθετήσει, όσον αφορά τους τομείς της φιλοσοφίας και του πολιτισμού, μια αρχή πλατιάς και ανοιχτόμυαλης ανοχής, εάν για το μεμονωμένο άτομο είναι κατανοητή, ή μάλλον δέουσα, οποιαδήποτε προσπάθεια να συνδέσει την πρακτική και τη θεωρία, τη σκέψη και τη δράση, η ίδια η πρόθεση, εάν μεταφερθεί στο σύνολο του κινήματος, είναι ένα μοιραίο λάθος.
Αλίμονο εάν ένα κίνημα, με μια τέτοια πολύχρονη εξέλιξη και μια πολλαπλότητα κινήτρων που είναι αδύνατο να καταπνιγεί, συνδεθεί με ένα δεδομένο φιλοσοφικό πιστεύω. ! Αλίμονο σε όποιον θέλει να παγιώσει «επίσημη» φιλοσοφία του σοσιαλισμού όπως έγιναν στο παρελθόν.
Η αδυναμία, πέρα από το λάθος, να συνδεθεί το μεγάλο σοσιαλιστικό κίνημα με μια συγκεκριμένη θεωρητική κατεύθυνση και ιδιαίτερα με τη μαρξιστική κατεύθυνση, φανερώνεται καθαρά μέσα από την ανάλυση του σύγχρονου σοσιαλισμού. Αυτός όχι μόνο χειραφετείται σταδιακά από την υποδούλωση στο μαρξισμό αλλά, με την επέκταση και την εμβάθυνση του, αποκτά διαφορετικά χαρακτηριστικά στα αντίστοιχα εθνικά πλαίσια. Ακόμα και αυτοί που πιστεύουν τελείως τυφλά στον απόλυτο διεθνισμό του προλεταριάτου – τυπικό γνώρισμα των μποέμ και των διωκόμενων, στοιχείο μιας αρχικής ρομαντικής φάσης – είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν τις ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στα κυριότερα σοσιαλιστικά κινήματα του κόσμου. Διαφορές που δεν εξηγούνται πραγματικά με τον διαφορετικό βαθμό οικονομικής ανάπτυξης των χωρών – σύμφωνα με ότι θα ήθελε ο μαρξισμός, αλλά ανατρέχοντας σε πολύπλοκες αιτιώδεις ακολουθίες, η σύνθεση των οποίων βρίσκεται στη φυσιογνωμία των ξεχωριστών εθνικών κοινωνιών.»
Δημοσιεύτηκε στην Αλλαγή
Τα λεγόμενα του μαρξισμού για το πώς θέλει το άτομο και πως αυτό το άτομο τελικά αναπτύχθηκε και κατάντησε στις χώρες του σοβιετικού μπλοκ, φανερώνεται μέσα από την ηθική και πνευματική ισοπέδωση, ώστε να καταστεί αδύναμο, δίχως ελεύθερη δημιουργική βούληση και μαζικοποιημένο.
Ενώ το άτομο τείνει ως προς τον εσωτερικό του χαρακτήρα να ανορθωθεί, να αναστηθεί εσωτερικά, να αποκτήσει μορφή, να δημιουργήσει ολοκληρωμένη προσωπικότητα, κατευθύνοντας την θέληση του εποικοδομητικά, ο μαρξισμός με την πνευματική ισοπέδωση επιφέρει την κατάπτωση και καταστροφή της κοινωνίας και του κρατικού οικοδομήματος. Εάν ένα κράτος διέθετε ένα πολιτικό κοινωνικό σύστημα, που θεωρητικά, άξιζε σαν το πιο τέλειο του είδους, αλλά η ανθρώπινη ουσία δεν ήταν υγιής, λοιπόν, εκείνο το κράτος θα κατέπεφτε αργά ή γρήγορα στο επίπεδο του πιο εκφυλισμένου. Ενώ, ένας λαός, που είναι ικανός να παράγει ελεύθερους ανθρώπους, με βούληση και προσωπικότητα, με σωστή αίσθηση και βέβαιο ένστικτο, θα έφτανε σε ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού και θα στεκόταν όρθιος εμπρός στις πιο καταστροφικές δοκιμασίες, ακόμα και αν το πολιτικό του σύστημα ήταν ατελές και ελλιπές.
Στο μαρξισμό όμως, το άτομο θα συναντήσει στο τέλος εναντίον του την μάζα των άλλων ατόμων και θα συμπαρασυρθεί στην ανάγκη του βασιλείου της ποσότητας του καθαρού αριθμού, των υλοποιημένων μαζών που δεν έχουν άλλο θεό εκτός από τις ανάγκες επιβίωσης και το κρατικό δόγμα του κομμουνιστικού κόμματος, που είναι η θρησκεία, η νέα θρησκεία που θα ενστερνιστούν.
Η νεολαία μας παρασυρμένη στη πίστη για το «νέο», γίνεται βορά του ξεπερασμένου μαρξισμού, που τοποθετεί σαν θρησκευτικό κείμενο την τελική του επικράτηση, ως αναπόφευκτη και πέρα από κάθε θέληση στο μέλλον, μην αφήνοντας την νεολαία να παλέψει για τις αλήθειες που κατέχει και να τις αναπτύξει στο παρόν για την δημιουργία και όχι για την καταστροφή που ευαγγελίζεται ο μαρξισμός…
Ο πραγματικός ελεύθερος σοσιαλισμός ξεκινά από το θετικό, αντιπροσωπεύοντας την προοδευτική υλοποίηση των αρχών της ελευθερίας και της δικαιοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν έχει ανάγκη από «ήλιους» που του δίνουν την απόλυτη αλήθεια και του χαράζουν δρόμους και σκοπούς.
Ο μαρξισμός και αυτό το είδαμε στα σοβιετικά κράτη δια μέσου του βίαιου εξαναγκασμού μιας μειοψηφικής γραφειοκρατικής τάξης κομματικών αριστοκρατών, επιβάλει την κρατική σκέψη, μη γνωρίζοντας ιδανικά πέρα του υλισμού και της μαζικής κατώτερης σε ποιότητα και τεχνοτροπία παραγωγής.
Ο δικός μας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ δεν γνωρίζει προλετάριους και καπιταλιστές, δεν έχει ως σκοπό την αποδόμηση και την καταστροφή, την επικυριαρχία τάξεων πάνω σε άλλες τάξεις, τον διαχωρισμό σε τάξεις και το μίσος ανάμεσα σε ανθρώπους. Με τον φιλελευθερισμό τα άτομα είναι ελεύθερα και με τον σοσιαλισμό μαθαίνουν να συνεργάζονται…
Θέτουμε τέλος στην πάλη των τάξεων.!
Θέτουμε τέλος στην κρατολατρική σκλήρυνση και την ισοπεδωτική κεντρικοποίηση.
Θέτουμε τέλος στον κόσμο των υπηρετών, που θέλει να κυβερνάται από ένα ψευδό κόμμα, καθοδηγούμενο από έναν δικτάτορα. Από τον μαρξισμό έχει παρουσιαστεί το σύνθημα της πάλης ανάμεσα στους ανθρώπους, που βρήκε αποδοχή επίσης και στο χώρο της «κουλτούρας», σε ορισμένα διανοουμενίστικα «προχωρημένα» περιβάλλοντα.
Ας δούμε πως ο μεγάλος αγωνιστής της ελευθερίας Κάρλο Ροσέλι, μέσα από το έργο του ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, βλέπει το ζήτημα του πολιτισμού και της κουλτούρας.
«Οι σοσιαλιστές με μεγάλη απερισκεψία μεταφέρουν στο πεδίο της κουλτούρας και του πνεύματος την πολιτική ορολογία και τους ταξικούς διαχωρισμούς. Ακόμα ένα προϊόν του μαρξιστικού ντετερμινισμού, ακόμα ένα χονδροειδέστατο λάθος. Η κουλτούρα δεν είναι ούτε αστική, ούτε προλεταριακή, μόνον η μη κουλτούρα είναι τέτοια, ή ορισμένες δευτερεύουσες και εξωτερικές όψεις της πολιτιστικής ζωής. Μπορεί να υπάρχουν ταξικές αντανακλάσεις στην τέχνη, αλλά δεν υπάρχει ταξική τέχνη. Η κουλτούρα μιας εποχής, ενός έθνους, είναι ο πλούτος αξιών που υπερβαίνει το ταξικό φαινόμενο της οικονομίας, για να παγιωθεί ως οικουμενική, το σοσιαλιστικό πολιτικό κίνημα πρέπει να υιοθετήσει, όσον αφορά τους τομείς της φιλοσοφίας και του πολιτισμού, μια αρχή πλατιάς και ανοιχτόμυαλης ανοχής, εάν για το μεμονωμένο άτομο είναι κατανοητή, ή μάλλον δέουσα, οποιαδήποτε προσπάθεια να συνδέσει την πρακτική και τη θεωρία, τη σκέψη και τη δράση, η ίδια η πρόθεση, εάν μεταφερθεί στο σύνολο του κινήματος, είναι ένα μοιραίο λάθος.
Αλίμονο εάν ένα κίνημα, με μια τέτοια πολύχρονη εξέλιξη και μια πολλαπλότητα κινήτρων που είναι αδύνατο να καταπνιγεί, συνδεθεί με ένα δεδομένο φιλοσοφικό πιστεύω. ! Αλίμονο σε όποιον θέλει να παγιώσει «επίσημη» φιλοσοφία του σοσιαλισμού όπως έγιναν στο παρελθόν.
Η αδυναμία, πέρα από το λάθος, να συνδεθεί το μεγάλο σοσιαλιστικό κίνημα με μια συγκεκριμένη θεωρητική κατεύθυνση και ιδιαίτερα με τη μαρξιστική κατεύθυνση, φανερώνεται καθαρά μέσα από την ανάλυση του σύγχρονου σοσιαλισμού. Αυτός όχι μόνο χειραφετείται σταδιακά από την υποδούλωση στο μαρξισμό αλλά, με την επέκταση και την εμβάθυνση του, αποκτά διαφορετικά χαρακτηριστικά στα αντίστοιχα εθνικά πλαίσια. Ακόμα και αυτοί που πιστεύουν τελείως τυφλά στον απόλυτο διεθνισμό του προλεταριάτου – τυπικό γνώρισμα των μποέμ και των διωκόμενων, στοιχείο μιας αρχικής ρομαντικής φάσης – είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν τις ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στα κυριότερα σοσιαλιστικά κινήματα του κόσμου. Διαφορές που δεν εξηγούνται πραγματικά με τον διαφορετικό βαθμό οικονομικής ανάπτυξης των χωρών – σύμφωνα με ότι θα ήθελε ο μαρξισμός, αλλά ανατρέχοντας σε πολύπλοκες αιτιώδεις ακολουθίες, η σύνθεση των οποίων βρίσκεται στη φυσιογνωμία των ξεχωριστών εθνικών κοινωνιών.»
Δημοσιεύτηκε στην Αλλαγή
