Του Γιάννη Καραβίδα
Δεν χρειάζεται τούτος ο λαός να τον χρεώνουν οι πουλημένες κυβερνήσεις του στους ξένους για την αγορά όπλων.
Εμείς σαν λαός έχουμε από γεννησιμιού μας ένα υπέρ-όπλο που λέγεται ελληνική ψυχή.
Όταν υπάρξει ανάγκη να κάνουμε χρήση αυτού του όπλου αποκτάμε και όπλα από ατσάλι.
Τα παίρνουμε από τους ίδιους τους εχθρούς μας, αφού πρώτα, όσο να τα πάρουμε, τους πολεμήσουμε με τσεκούρια, με δρεπάνια, με τσάπες, ακόμα και με το ρόπαλο του Ηρακλή.
Έτσι δεν έγινε στη μάχη της Κρήτης όταν οι ναζί έπεφταν απ' τον ουρανό σαν όρνια; Τότε που αιχμαλωτίζαμε απ' τον ατσαλόφραχτο εχθρό μας ακόμα και τους στρατηγούς του;
Σήμερα με τούτη την απρόσωπη Κατοχή από τους ίδιους εχθρούς, τι περιμένουμε αυτοκτονώντας;
Πότε επιτέλους θ' ανάψουμε το φιτίλι της σιωπής μας να γίνει η μεγάλη έκρηξη; Ποιοί νεκροί θα σημάνουν τις καμπάνες της επανάστασης που θα μας φέρει την Ανάσταση;
Αν περιμένουμε κάποιους τάχα ζωντανούς απατεώνες να μας οδηγήσουν σε μια σωτήρια αλλαγή μια για πάντα, διαπράττουμε μέγα σφάλμα.
Έτσι θα εξακολουθήσουμε να ξεχνάμε την ίδια τη συλλογική μας ψυχή, αυτό το πανάρχαιο υπέρ-όπλο μας, που μας κληροδότησαν οι θεοί.
Εμείς σαν λαός έχουμε από γεννησιμιού μας ένα υπέρ-όπλο που λέγεται ελληνική ψυχή.
Όταν υπάρξει ανάγκη να κάνουμε χρήση αυτού του όπλου αποκτάμε και όπλα από ατσάλι.
Τα παίρνουμε από τους ίδιους τους εχθρούς μας, αφού πρώτα, όσο να τα πάρουμε, τους πολεμήσουμε με τσεκούρια, με δρεπάνια, με τσάπες, ακόμα και με το ρόπαλο του Ηρακλή.
Έτσι δεν έγινε στη μάχη της Κρήτης όταν οι ναζί έπεφταν απ' τον ουρανό σαν όρνια; Τότε που αιχμαλωτίζαμε απ' τον ατσαλόφραχτο εχθρό μας ακόμα και τους στρατηγούς του;
Σήμερα με τούτη την απρόσωπη Κατοχή από τους ίδιους εχθρούς, τι περιμένουμε αυτοκτονώντας;
Πότε επιτέλους θ' ανάψουμε το φιτίλι της σιωπής μας να γίνει η μεγάλη έκρηξη; Ποιοί νεκροί θα σημάνουν τις καμπάνες της επανάστασης που θα μας φέρει την Ανάσταση;
Αν περιμένουμε κάποιους τάχα ζωντανούς απατεώνες να μας οδηγήσουν σε μια σωτήρια αλλαγή μια για πάντα, διαπράττουμε μέγα σφάλμα.
Έτσι θα εξακολουθήσουμε να ξεχνάμε την ίδια τη συλλογική μας ψυχή, αυτό το πανάρχαιο υπέρ-όπλο μας, που μας κληροδότησαν οι θεοί.
