Πραγματικά μου προξενεί κατάπληξη η όλη συζήτηση περί ΑΚΕΛ και τα τοιαύτα.
Το ΑΚΕΛ επί 5 χρόνια ήταν κυβέρνηση. Δεν διαπίστωσα διαφοροποιήσεις τινάς, προς αριστερή κατεύθυνση, σε σχέση με τις προγενέστερες κυβερνήσεις.
Τώρα κάνει την γνωστή και παγιωμένη αστική πολιτική, της δήθεν αντιπαράθεσης, ενώ μέρος μεγάλο της ευθύνης για την σημερινή κατάσταση έχει και το ίδιο.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ επί των διαφόρων θεμάτων είναι γνωστή ή θα έπρεπε να είναι γνωστή στα μέλη και ιδιαίτερα στα λεγόμενα στελέχη. Αν διαφωνείς με την γνώμη της πλειοψηφίας των μελών και των φίλων, αντί για μπλα μπλά, ποιο τίμιο είναι να φτιάξεις το δικό σου κόμμα ή να προσχωρήσεις σε κόμμα που συμπίπτουν οι απόψεις σου και όχι να ενεργείς σαν πέμπτη φάλαγγα, μέσα σε ένα ενιαίο κόμμα με το γνωστό του πρόγραμμα, που αποδέχτηκε ένα 27% των πολιτών και που σήμερα αποδέχονται, έστω και με δικαιολογημένες επιφυλάξεις, πολύ περισσότεροι πολίτες.
Το αποκαλώ έτσι, όχι γιατί επιθυμώ να καταργήσω την ελεύθερη διακίνηση της έκφρασης και των ιδεών. Αλλά γιατί η διακίνηση των αντικομματικών ιδεών σωστών ή λαθεμένων, γίνεται με τρόπο, που να δημιουργεί σύγχυση και αμφιβολίες στους πολίτες, για το ποια είναι η αυθεντική και εγκεκριμένη από την πλειοψηφία των μελών και φίλων του, πολιτική του ενιαίου κόμματος.
Η ζωή έχει δείξει ότι η πλεονεξία σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας προσλαμβάνει χαρακτήρα αιμοβόρων αρπακτικών, που δεν σταματούν σε κανένα εμπόδιο. Αυτό μπορεί να σοκάρει είναι όμως αληθινό.
Το κόμμα το δικό μας, που έλκει την καταγωγή του από το ΚΚΕ, στην μεγάλη πλειοψηφία των μελών του και που η ιστορία του συμπίπτει, μέχρι την δημιουργία του Συνασπισμού με την ιστορία του ΚΚΕ, διατηρεί πολλές και ισχυρές αρχές, με πίστη στην δημοκρατία και στην εξέλιξη, που πρέπει να διαφυλαχτούν και να μπούν και ασφαλιστικές δικλείδες. Η έλλειψη των ασφαλιστικών δικλείδων, έδωσε σε πολλά στελέχη του πάλαι κραταιού ΚΚΣΕ, την άνοδο και επικράτηση των λεγόμενων οπορτουνιστικών αντιδημοκρατικών και αντικομουνιστικών στοιχείων, με αποτέλεσμα την εκ των έσω αστική άλωση του άπειρου και «ανυποψίαστου» σοσιαλιστικού κράτους.
Οι αναφορές στον Λένιν και στους κλασικούς του Μαρξισμού δεν ωφελούν, όχι ότι δεν είναι χρήσιμη η γνώση τους, αλλά γνώμη μου είναι ότι ο Λένιν υπήρξε μέγας επαναστάτης. Οι καιροί όμως άλλαξαν και οι συνθήκες καθώς.
Οι κλασικοί του Μαρξισμού, επιλεγμένοι από το αυστηρά ελεγχόμενο Σοβιετικό καθεστώς, υπήρξαν αυστηρά προσηλωμένοι στο γράμμα του Μαρξ και δεν κατανόησαν, όπως θα έπρεπε, την διαλεκτική λογική, που ήθελε και έτσι είναι τα πάντα να κινούνται και να αλλάζουν. Τα θέματα έμειναν «σταθερά» και «ακίνητα» για δεκάδες χρόνια και όποιος τολμούσε να προχωρήσει ποιο πέρα τις ιδέες του Μαρξ, τον χαρακτήριζαν ρεβιζιονιστή και τον πέταγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έμενε σταθερό. Η κίνηση γίνονταν με την όπισθεν.
Αυτή και σήμερα είναι η βασική θεωρητική στήριξη του ΚΚΕ. Η ακινησία και η προσήλωση σε ιδέες και αρχές του παρελθόντος. Αυτή είναι και σήμερα η θεωρητική τακτική πολλών αριστερών και μέσα στο κόμμα μας, που ανεξάρτητα από τις αγνές προθέσεις τους, έχουν μια στασιμότητα πολλών δεκαετιών.
Όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μέγα και πολύ σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης, για εκατομμύρια συμπολιτών μας, Ευρωπαίων εργαζομένων και γενικά των εργαζομένων όλου του κόσμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε, αγωνίζεται μαζί με τον λαό και σε συνεργασία με άλλους λαούς του κόσμου, για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, που μαθηματικά οδηγεί στον θάνατο και τον αφανισμό. Εργαλείο μας η λογική της διαλεκτικής, η ιστορική μνήμη, η πίστη στον αγώνα και την ανατροπή. Εμπόδια άφθονα και ισχυρά. Το πρόγραμμα υπάρχει. Υπάρχει και ο τοίχος των συμφερόντων, της αδιαλλαξίας, της προπαγάντας των ΜΜΕ και της αρπαγής. Με όλα αυτά τα θηρία έχουμε να παλέψουμε. Σύμμαχος ο λαός, οι λαοί.
Δεν είναι επιλογή μας να φύγουμε από το Ευρώ.
Στο Δίλημμα Ευρώ ή ζωή του λαού μας, επιλέγουμε αναμφισβήτητα την ζωή.
Αν πέσουμε στον αμετακίνητο τοίχο της αδιαλλαξίας και των συμφερόντων, όπως αρέσκονται να επαναλαμβάνουν οι κήρυκες της υποτέλειας, η απάντηση είναι ότι την οριστική λύση την δίνει ο ίδιος ο λαός, που πρέπει να κληθεί να αποφασίσει.
Η ζωή ρέει και αλλάζει με αλλαγές και ρίξεις. Πραγματική επανάσταση.
Τα πάντα ρεί. Το κενό. Πόλεμος πατήρ πάντων, η εφαρμογή των βάσεων της διαλεκτικής λογικής, καθορίζουν τις εξελίξεις. Εχθρός η στασιμότητα και οι τακτικισμοί, που οδηγούν στον Οπορτουνισμό και τον Νεποτισμό, άξιους υπηρέτες της αστικής λογικής του κέρδους και της λαμπρής καριέρας, έστω κι’αν πρέπει, για τον σκοπό αυτό, να θαφτούν βαθιά στη μητέρα γη, χιλιάδες και γιατί όχι εκατομμύρια ανθρώπων.
Εμείς η πλειοψηφία της ριζοσπαστικής αριστεράς επιμένουμε, δεσμευόμαστε, διεκδικούμε, την προσπάθεια και αγώνα για πλήρη εφαρμογή του προγράμματος, που εγκρίναμε και που συνεχώς προσαρμόζεται στις νέες ανάγκες του λαού.
Στις αρνήσεις, στις προσπάθειες επιβολών αλλοτρίων αποφάσεων, στους τοίχους, απαντάμε ότι την τελική απόφαση την παίρνει μόνο ο λεγόμενος από τους κρατούντες, κυρίαρχος λαός.
Αυτό και μόνο αυτό μπορεί είναι και το δεύτερο σχέδιο.
Το ΑΚΕΛ επί 5 χρόνια ήταν κυβέρνηση. Δεν διαπίστωσα διαφοροποιήσεις τινάς, προς αριστερή κατεύθυνση, σε σχέση με τις προγενέστερες κυβερνήσεις.
Τώρα κάνει την γνωστή και παγιωμένη αστική πολιτική, της δήθεν αντιπαράθεσης, ενώ μέρος μεγάλο της ευθύνης για την σημερινή κατάσταση έχει και το ίδιο.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ επί των διαφόρων θεμάτων είναι γνωστή ή θα έπρεπε να είναι γνωστή στα μέλη και ιδιαίτερα στα λεγόμενα στελέχη. Αν διαφωνείς με την γνώμη της πλειοψηφίας των μελών και των φίλων, αντί για μπλα μπλά, ποιο τίμιο είναι να φτιάξεις το δικό σου κόμμα ή να προσχωρήσεις σε κόμμα που συμπίπτουν οι απόψεις σου και όχι να ενεργείς σαν πέμπτη φάλαγγα, μέσα σε ένα ενιαίο κόμμα με το γνωστό του πρόγραμμα, που αποδέχτηκε ένα 27% των πολιτών και που σήμερα αποδέχονται, έστω και με δικαιολογημένες επιφυλάξεις, πολύ περισσότεροι πολίτες.
Το αποκαλώ έτσι, όχι γιατί επιθυμώ να καταργήσω την ελεύθερη διακίνηση της έκφρασης και των ιδεών. Αλλά γιατί η διακίνηση των αντικομματικών ιδεών σωστών ή λαθεμένων, γίνεται με τρόπο, που να δημιουργεί σύγχυση και αμφιβολίες στους πολίτες, για το ποια είναι η αυθεντική και εγκεκριμένη από την πλειοψηφία των μελών και φίλων του, πολιτική του ενιαίου κόμματος.
Η ζωή έχει δείξει ότι η πλεονεξία σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας προσλαμβάνει χαρακτήρα αιμοβόρων αρπακτικών, που δεν σταματούν σε κανένα εμπόδιο. Αυτό μπορεί να σοκάρει είναι όμως αληθινό.
Το κόμμα το δικό μας, που έλκει την καταγωγή του από το ΚΚΕ, στην μεγάλη πλειοψηφία των μελών του και που η ιστορία του συμπίπτει, μέχρι την δημιουργία του Συνασπισμού με την ιστορία του ΚΚΕ, διατηρεί πολλές και ισχυρές αρχές, με πίστη στην δημοκρατία και στην εξέλιξη, που πρέπει να διαφυλαχτούν και να μπούν και ασφαλιστικές δικλείδες. Η έλλειψη των ασφαλιστικών δικλείδων, έδωσε σε πολλά στελέχη του πάλαι κραταιού ΚΚΣΕ, την άνοδο και επικράτηση των λεγόμενων οπορτουνιστικών αντιδημοκρατικών και αντικομουνιστικών στοιχείων, με αποτέλεσμα την εκ των έσω αστική άλωση του άπειρου και «ανυποψίαστου» σοσιαλιστικού κράτους.
Οι αναφορές στον Λένιν και στους κλασικούς του Μαρξισμού δεν ωφελούν, όχι ότι δεν είναι χρήσιμη η γνώση τους, αλλά γνώμη μου είναι ότι ο Λένιν υπήρξε μέγας επαναστάτης. Οι καιροί όμως άλλαξαν και οι συνθήκες καθώς.
Οι κλασικοί του Μαρξισμού, επιλεγμένοι από το αυστηρά ελεγχόμενο Σοβιετικό καθεστώς, υπήρξαν αυστηρά προσηλωμένοι στο γράμμα του Μαρξ και δεν κατανόησαν, όπως θα έπρεπε, την διαλεκτική λογική, που ήθελε και έτσι είναι τα πάντα να κινούνται και να αλλάζουν. Τα θέματα έμειναν «σταθερά» και «ακίνητα» για δεκάδες χρόνια και όποιος τολμούσε να προχωρήσει ποιο πέρα τις ιδέες του Μαρξ, τον χαρακτήριζαν ρεβιζιονιστή και τον πέταγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έμενε σταθερό. Η κίνηση γίνονταν με την όπισθεν.
Αυτή και σήμερα είναι η βασική θεωρητική στήριξη του ΚΚΕ. Η ακινησία και η προσήλωση σε ιδέες και αρχές του παρελθόντος. Αυτή είναι και σήμερα η θεωρητική τακτική πολλών αριστερών και μέσα στο κόμμα μας, που ανεξάρτητα από τις αγνές προθέσεις τους, έχουν μια στασιμότητα πολλών δεκαετιών.
Όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μέγα και πολύ σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης, για εκατομμύρια συμπολιτών μας, Ευρωπαίων εργαζομένων και γενικά των εργαζομένων όλου του κόσμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε, αγωνίζεται μαζί με τον λαό και σε συνεργασία με άλλους λαούς του κόσμου, για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, που μαθηματικά οδηγεί στον θάνατο και τον αφανισμό. Εργαλείο μας η λογική της διαλεκτικής, η ιστορική μνήμη, η πίστη στον αγώνα και την ανατροπή. Εμπόδια άφθονα και ισχυρά. Το πρόγραμμα υπάρχει. Υπάρχει και ο τοίχος των συμφερόντων, της αδιαλλαξίας, της προπαγάντας των ΜΜΕ και της αρπαγής. Με όλα αυτά τα θηρία έχουμε να παλέψουμε. Σύμμαχος ο λαός, οι λαοί.
Δεν είναι επιλογή μας να φύγουμε από το Ευρώ.
Στο Δίλημμα Ευρώ ή ζωή του λαού μας, επιλέγουμε αναμφισβήτητα την ζωή.
Αν πέσουμε στον αμετακίνητο τοίχο της αδιαλλαξίας και των συμφερόντων, όπως αρέσκονται να επαναλαμβάνουν οι κήρυκες της υποτέλειας, η απάντηση είναι ότι την οριστική λύση την δίνει ο ίδιος ο λαός, που πρέπει να κληθεί να αποφασίσει.
Η ζωή ρέει και αλλάζει με αλλαγές και ρίξεις. Πραγματική επανάσταση.
Τα πάντα ρεί. Το κενό. Πόλεμος πατήρ πάντων, η εφαρμογή των βάσεων της διαλεκτικής λογικής, καθορίζουν τις εξελίξεις. Εχθρός η στασιμότητα και οι τακτικισμοί, που οδηγούν στον Οπορτουνισμό και τον Νεποτισμό, άξιους υπηρέτες της αστικής λογικής του κέρδους και της λαμπρής καριέρας, έστω κι’αν πρέπει, για τον σκοπό αυτό, να θαφτούν βαθιά στη μητέρα γη, χιλιάδες και γιατί όχι εκατομμύρια ανθρώπων.
Εμείς η πλειοψηφία της ριζοσπαστικής αριστεράς επιμένουμε, δεσμευόμαστε, διεκδικούμε, την προσπάθεια και αγώνα για πλήρη εφαρμογή του προγράμματος, που εγκρίναμε και που συνεχώς προσαρμόζεται στις νέες ανάγκες του λαού.
Στις αρνήσεις, στις προσπάθειες επιβολών αλλοτρίων αποφάσεων, στους τοίχους, απαντάμε ότι την τελική απόφαση την παίρνει μόνο ο λεγόμενος από τους κρατούντες, κυρίαρχος λαός.
Αυτό και μόνο αυτό μπορεί είναι και το δεύτερο σχέδιο.
