Της Ελένης Ζάχαρη
Από το Λόγων Παίγνια
Καλή εβδομάδα αγαπημένοι μας φίλοι! Η πρώτη εβδομάδα των Πανελλαδικών
πέρασε χωρίς απεργία αλλά με άλλου είδους ζητήματα – γνωστά και
συνηθισμένα – μια και πάντα κάποιο από τα θέματα βρίσκεται σε ιστοσελίδα
που επισκέπτονται μόνο παιδιά ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων ενώ τα άλλα, τα
παιδιά ενός «Κατώτερου Θεού», παλεύουν με εκείνα που μαθαίνουν σε
σχολεία και φροντιστήρια να τα βγάλουν
πέρα. Η αλήθεια είναι πως επάξια τα καταφέρνουν και μια χαρά βαθμούς
γράφουν τα παιδιά μας με όσα αντέχει η τσέπη του γονιού, που αγωνίζεται
με δυσκολία να τα φέρει βόλτα για να τους προσφέρει…
Το σημαντικότερο, πιστεύω, σ’ όλη αυτή την τρέλα και την συστηματική αποδιοργάνωση όλης της κοινωνίας, που βάλλεται συθέμελα, είναι να αντέξουμε και για να γίνει αυτό πρέπει να ξαναθυμηθούμε όσα μας ενώνουν και μας φέρνουν κοντά, όσα μας κράτησαν ενωμένους κάποτε, όσα δοκιμασμένα μπορούν και σήμερα να τα καταφέρουν.. Κάποτε είχα διαβάσει ένα μικρό βιβλίο με ποιήματα… ο τίτλος του: «Στους καιρούς της απόκλισης με φυλάς μ’ αναμνήσεις»…. Μυστικό λοιπόν για το μέλλον οι μνήμες και η συνέχεια των δεσμών… Σκέφτηκα κι εγώ να προσκαλέσω έναν αγαπημένο φίλο και συμπατριώτη, ειδικό επί των συγγενικών δεσμών, και να μιλήσουμε για όσα μας ενώνουν και γι’ αυτά που μας χωρίζουν…
Έρχεται κάποια μέρα που ανακαλύπτουμε πως όλοι είμαστε μεταξύ μας σχεδόν συγγενείς.. ή κάπως έτσι βρε αδερφέ.. Να εδώ ολόκληρο συγκρότημα και είναι.. «Μακρινά Ξαδέρφια» .. ή δεν είναι; Είπα λοιπόν να ρωτήσω τον Θοδωρή Κοτονιά να μου πει αν είναι ή δεν είναι έτσι τα πράγματα!
-Καλώς ήρθες Θοδωρή στο «Από Καρδιάς» και στο «Λόγων Παίγνια»! Είναι χαρά μου να τα πούμε εδώ, συζητώντας κι ανοίγοντας τις καρδιές μας ως ... «Μακρινά Ξαδέρφια»!
-Μακρινή ξαδέρφη Ελένη σε ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων για την συζήτηση αυτή. Είμαστε και κοντοχωριανοί και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό! (γέλια) Κατά βάθος είμαστε όλοι συγγενείς αλλά, πια, το έχουμε απαρνηθεί αυτό λόγω της εποχής του Εγώ.
-Αυτό είναι μια πραγματικότητα που άλλοι αναφέρουν απλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά και άλλοι μιλάνε γι' αυτή με πόνο. Εσύ πού βρίσκεσαι; Τι σε πονάει;
-Η συνήθεια της σκέψης.. όλα πια καθοδηγούνται.. κατασκευάζονται. Ο αυθορμητισμός υπνωτίστηκε βαθιά ...κολυμπάμε ολοένα και περισσότερο ανάμεσα σε σκέψεις και επιφανειακά συναισθήματα, τα αισθήματά μας αρκούνται λίγο πολύ σε απλές απολαύσεις από τις αισθήσεις μας, όσο περνά ο καιρός όλο και λιγότερο κοιταζόμαστε στα μάτια, και η μαγεία χάνεται. Είμαι όμως αισιόδοξος (γέλια).
-Τι είναι αυτό που σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα αισιόδοξα; Έχει σχέση με τη μουσική;
-Το αντίθετο από όλα αυτά... όταν ξεγλιστρώ από τη σκέψη και ζω ελεύθερα μέσα μου χωρίς όρια ή μοιράζομαι με ανθρώπους γύρω μου αυτό που έχουμε κοινό, αυθόρμητα, είτε συζητώντας είτε παίζοντας μουσική.
-«Μακρινά Ξαδέρφια», το όνομα φανερώνει τη σύνδεση διαφορετικών ανθρώπων με διαφορετικές μουσικές προελεύσεις ή είναι τυχαίο;
-Το όνομα, όταν ψάχναμε πώς να μας φωνάζουν, το πρότεινε κάποιος όχι από το σχήμα για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ότι δεν είχαμε καμία σχέση μεταξύ μας. Από τότε η σύνθεση αλλάζει συνέχεια αλλά, με κριτήριο την ανθρώπινη σχέση και όχι τόσο τη μουσική συγγένεια.
-Πιστεύεις ότι σήμερα οι άνθρωποι σταμάτησαν να μοιράζονται πράγματα γι’ αυτό έχασαν και τη «συγγένεια» μεταξύ τους;
-Γεμίσαμε με χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες τον εγκέφαλο που καμιά από αυτές δεν μας χρησιμεύει στην καρδιά, πείσαμε τον εαυτό μας ότι έχουμε ανάγκη όλα αυτά που φορτώσαμε ως απαραίτητα για τη ζωή μας, ικανοποιήσαμε τόσες επιθυμίες... Και όλα αυτά έχουν το αντίτιμο, αποξενωθήκαμε, με την καρδιά μας και τις καρδιές των άλλων… χάσαμε την ευφυΐα και την αθωότητα του απλού τσοπάνη. Η κρίση που περνάμε είναι εσωτερική, πτωχέψαμε πρώτα μέσα μας, σίγουρα κάποιοι άλλοι από επάνω μας το σχεδίαζαν καιρό αλλά, εμείς τσιμπήσαμε.
-Στον τόπο μας φτάσαμε στο σημείο να μην αντέχουμε και τη διαφορετικότητα. Ποιοι νομίζεις ότι είναι οι λόγοι;
-Όταν φοβόμαστε να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα μέσα μας και απορρίπτουμε τον ''κακό'' μας εαυτό χωρίς να πούμε μια κουβέντα μαζί του, να τον ρωτήσουμε με ενδιαφέρον ''τι είναι αυτό που φοβάσαι τι ακριβώς θέλεις'', και όταν δεν κατανοούμε τα πολλαπλά μας πρόσωπα, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις μας. Όταν δεν βλέπουμε όλο αυτό σε εμάς να το αποδεχτούμε και να του χαμογελάσουμε είναι φυσικό να μην το βλέπουμε και στον άλλον... αλλά είμαι αισιόδοξος! (γέλια)
-Μετά από την πορεία τόσων χρόνων πιστεύεις πως οι διαφορετικές μουσικές καταβολές ενώνουν τους ανθρώπους;
-Σίγουρα σε κάθε σημείο του πλανήτη πια, οι μουσικοί ενώνουν τα ακούσματά τους, την κουλτούρα τους και βγαίνουν όμορφα πράγματα. Και εδώ, στην Ελλάδα, έχουμε πολύχρωμα ακούσματα, Μακεδονία, Θράκη, Κρήτη, Νησιά, Στερεά Ελλάδα, όλα αυτά τα μοιραστήκαμε, στη μουσική αυτό μπορεί να γίνει εύκολα. Είναι ευτυχία να χάνεις τον τόπο και τον χρόνο.
-Η μουσική εξημερώνει τα ήθη; Τι λες; Μπορεί σήμερα, και με τον κίνδυνο της παγκοσμιοποίησης, να εξημερώσει και να ενώσει χωρίς να κινδυνεύσουν οι διαφορετικότητες;
-Όταν ο μουσικός πατάει γερά στον τόπο του και σ’ αυτό που δονεί το «dna» του, μπορεί να πάει παραπέρα τη μουσική χωρίς να χάνεται η ιδιαιτερότητά της και οι ιαματικές της ιδιότητες. Η μουσική και τα τραγούδια του κάθε λαού είχαν πάντα ένα επίπεδο ποιητικής σοφίας που επιδρούσε και επιδρά ψυχοθεραπευτικά ακόμα μέσα μας όταν τα ακούμε. Είχε τοπικό μεράκι, νταλκά και ένωνε τους ανθρώπους σε ένα μεγάλο χορό και τους εξισορροπούσε αρμονικά. Το πρόβλημα είναι ο μιμητισμός, χαλάει την διαφορετικότητά μας και μας φοβίζει. Κάνει άλλους να αναπαράγουμε στείρα την παράδοση και άλλους να ξεχνάμε να εμβαθύνουμε στην ουσία της και να ριχνόμαστε επιδερμικά στην αντιγραφή εξωτικών ακουσμάτων. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η μουσική στο 80% των τραγουδιών που ακούει ο κόσμος στην Ελλάδα, δεν ανθίζει πια από τις παρέες και τις γειτονιές αλλά από τα ριάλιτι και τις εταιρίες που το μόνο που δεν τους ενδιαφέρει είναι όλο αυτό που συζητάμε… και δεν σου κάνω τον Άγιο...
-Τα τραγούδια που γράφεις όλα αυτά τα χρόνια ακουμπάνε σ' αυτό που ονομάζουμε Παράδοση; Και βέβαια δεν το εννοώ με τη στενή έννοια του δημοτικού τραγουδιού...
-Έχω την τύχη να κατάγομαι από χωριό, εικόνες στα πανηγύρια... ο πατέρας μου με τους μπαρμπάδες μερακλώνανε και χορεύανε αργά το τσάμικο, ρίχνανε και ένα κλάμα στο τραγούδι που θύμιζε τον παππού που είχε φύγει, και όλο αυτό άφησε έναν αντίλαλο μέσα μου... με λίγο echo παραπάνω!
-Αυτή την αίσθηση της μουσικής την έχω κι εγώ και πραγματικά είναι μοναδικό το συναίσθημα...
Αλήθεια, ως συγκρότημα αλλά κι εσύ ως στιχουργός και συνθέτης, έχετε συνεργαστεί και συνεργάζεστε με μεγάλα ονόματα του χώρου. Επιλέγετε, όμως, μια πιο διακριτική παρουσία. Ποιος ο λόγος;
-Δεν είναι εύκολο να επιλέξεις την παρουσία που θα θες να έχεις σε ένα χώρο που, πιο πολύ, επιλέγουν άλλοι για σένα. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι ότι δεν αγχωθήκαμε ποτέ πολύ για την προβολή.
-Τι εννοείς όταν λες "επιλέγουν οι άλλοι για σένα"; Το κοινό, οι παραγωγοί ή το λεγόμενο 'σύστημα' γενικότερα;
-Οι ''ενδιάμεσοι'' καθορίζουν περισσότερο τα πράγματα, πρέπει να είναι στημένες οι δουλειές... είναι η εποχή των μανατζαρέων...
-Αυτός ο χώρος σε "πετάει" έξω εύκολα ή σε αποδέχεται και με ποια κριτήρια; Γιατί η αγάπη του κόσμου πολλές φορές είναι κατευθυνόμενη και δεν ξέρω αν επαρκεί...
-Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει πολύ περιθώριο να ψάξει μουσικές. Το κριτήριο και η αισθητική του εδώ και πολλά χρόνια, εκπαιδεύεται από εμποροπαραγωγούς που ποντάρουν στα σεξουαλικά του ένστικτα, τον Εγωισμό και την επιφανειακή καψούρα. Παρόλα αυτά, όποιος δουλεύει και το αξίζει ανταμείβεται αργά ή γρήγορα. Τα τραγούδια που γράφτηκαν από μια πραγματική ανάγκη, θα μείνουν έτσι κι αλλιώς. Ευτυχώς που υπάρχει ο πλούτος της παράδοσης και του λαϊκού τραγουδιού και πέρασε και ένας μεγάλος Νικόλας Παπάζογλου και άνοιξε το δρόμο για πολλούς λ.χ Περίδη, Μάλαμα, Θ. Παπακωσταντίνου και άλλους. Και κάποιος που θα ακούει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τον ''Αύγουστο'', θα έχει ένα σημείο αναφοράς για το πώς είναι ο Έρωτας και πώς τραγουδιέται.
-Το συγκρότημα έχει αλλάξει αρκετές φορές σχήμα. Αυτό σημαίνει πως κύκλοι κλείνουν, κύκλοι ανοίγουν. Σ' αυτή τη φάση πού βρίσκονται τα "Μακρινά Ξαδέρφια";
-Όλα τα ξαδέρφια που πέρασαν από κοντά είναι ακόμα εδώ γύρω. Και οι παλιοί και οι καινούριοι. Πέρασαν πολλοί από αυτή τη ''συγγένεια'', άλλοι πήραν ''μεταγραφές'', άλλοι άλλαξαν επάγγελμα. Τα ''ξαδέρφια'' είναι η ανάγκη μου να μοιράζομαι δημιουργικά τη χαρά των τραγουδιών που φτιάχνω με ''συγγενείς''... τώρα βρισκόμαστε στην εγγραφή του τέταρτου άλμπουμ με τίτλο ''Ποταμός''.
-Κάνετε σχέδια για το μέλλον; Σας απασχολεί το επόμενο βήμα;
-Προσπαθούμε να μας απασχολήσει το μέλλον αλλά δε τα καταφέρνουμε τόσο καλά... ελπίζω να ενδιαφερθεί κάποιος μάνατζερ επιτέλους! (γέλια)
-Αν σε ρωτήσω: Θεωρείς τον εαυτό σου επαγγελματία μουσικό ή ερασιτέχνη; Τι θα μου απαντούσες και για ποιο λόγο;
-Ερασιτέχνης, έτσι κι αλλιώς. Γιατί δεν γνωρίζω θεωρία της μουσικής, είμαι εμπειρικός και χρωστώ πολλά σε όσα Ξαδέρφια κατά καιρούς με βοήθησαν να καταγράφω τις «εμμονές» μου.
-Μίλησες προηγουμένως για την Κρίση και είπες πως είναι εσωτερική και μάλιστα "φτιαχτή". Με αυτά τα δεδομένα υπάρχει τρόπος ή τρόποι να αντιμετωπιστεί;
-Να αγαπήσουμε την πραγματική ζωή που παραμελήσαμε, τις απλές χαρές που ξεχάσαμε, να ξαναεμπιστευτούμε τον διπλανό μας, και να δώσουμε αυτό που περιμένουμε από τους άλλους. Και να ρωτήσουμε κανένα παππού πώς βάζουνε καμιά ντομάτα, δε ξέρεις ποτέ!
-Μπορούμε να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα; Η ερώτηση δεν είναι απ' αυτές που κάνουν στην τηλεόραση, το λέω για όσους μας διαβάζουν, αλλά προκύπτει από τις δικές μας συζητήσεις...
-Θα απαντήσω όπως πραγματικά νιώθω... δεν έχουμε χάσει καμία ταυτότητα ούτε και είχαμε ποτέ… Υπήρξαμε παιδιά ... από όλο αυτό που περάσαμε τα χρόνια της αθωότητας, αν το θυμόμαστε, θα μεγαλώνει η ανάγκη για να ζούμε δημιουργικά την κάθε χαρά και δυσκολία της ζωής κάθε στιγμή. Ως που να ξαναερωτευτούμε το Τώρα χωρίς καμία νοσταλγία για το πριν και δίχως φόβο για το Αύριο...
-Θοδωρή, θέλω να σε ευχαριστήσω πραγματικά "Από Καρδιάς" που ήσουν εδώ, μαζί μας... κάτω από, ελαφρώς, αντίξοες συνθήκες κι αυτό είναι πολύ σημαντικό! Να είσαι καλά, να είστε καλά τα «Μακρινά Ξαδέρφια», να μας θυμίζετε, σ' αυτούς τους καιρούς της απόκλισης, τις μυστικές και βαθιές μας συγγένειες και τους ανθρώπινους δεσμούς μας! Μέσα από την καρδιά μου να ευχηθώ καλή πορεία, καλή συνέχεια, καλές και πολλές επιτυχίες!
-Εγώ, ευχαριστώ Ελένη από καρδιάς για την επικοινωνία αυτή και την συζήτηση και να ευχηθώ με τη σειρά μου καλή συνέχεια στην παρέα σας, με όμορφες συζητήσεις και πολλή ποίηση που λείπει πια από τις μέρες μας... Και σε εσένα, ιδιαίτερα, θα ευχηθώ να συνεχίζεις να πετάς στα σύννεφά σου γυρνώντας πάντα πίσω με όμορφα ποιήματα.
Καλή δύναμη σε όλους και σε όλα!
Προσωπικά, θα αφιερώσω σε όλους σας ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια με τη φωνή του Θοδωρή !
Το σημαντικότερο, πιστεύω, σ’ όλη αυτή την τρέλα και την συστηματική αποδιοργάνωση όλης της κοινωνίας, που βάλλεται συθέμελα, είναι να αντέξουμε και για να γίνει αυτό πρέπει να ξαναθυμηθούμε όσα μας ενώνουν και μας φέρνουν κοντά, όσα μας κράτησαν ενωμένους κάποτε, όσα δοκιμασμένα μπορούν και σήμερα να τα καταφέρουν.. Κάποτε είχα διαβάσει ένα μικρό βιβλίο με ποιήματα… ο τίτλος του: «Στους καιρούς της απόκλισης με φυλάς μ’ αναμνήσεις»…. Μυστικό λοιπόν για το μέλλον οι μνήμες και η συνέχεια των δεσμών… Σκέφτηκα κι εγώ να προσκαλέσω έναν αγαπημένο φίλο και συμπατριώτη, ειδικό επί των συγγενικών δεσμών, και να μιλήσουμε για όσα μας ενώνουν και γι’ αυτά που μας χωρίζουν…
Έρχεται κάποια μέρα που ανακαλύπτουμε πως όλοι είμαστε μεταξύ μας σχεδόν συγγενείς.. ή κάπως έτσι βρε αδερφέ.. Να εδώ ολόκληρο συγκρότημα και είναι.. «Μακρινά Ξαδέρφια» .. ή δεν είναι; Είπα λοιπόν να ρωτήσω τον Θοδωρή Κοτονιά να μου πει αν είναι ή δεν είναι έτσι τα πράγματα!
-Καλώς ήρθες Θοδωρή στο «Από Καρδιάς» και στο «Λόγων Παίγνια»! Είναι χαρά μου να τα πούμε εδώ, συζητώντας κι ανοίγοντας τις καρδιές μας ως ... «Μακρινά Ξαδέρφια»!
-Μακρινή ξαδέρφη Ελένη σε ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων για την συζήτηση αυτή. Είμαστε και κοντοχωριανοί και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό! (γέλια) Κατά βάθος είμαστε όλοι συγγενείς αλλά, πια, το έχουμε απαρνηθεί αυτό λόγω της εποχής του Εγώ.
-Αυτό είναι μια πραγματικότητα που άλλοι αναφέρουν απλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά και άλλοι μιλάνε γι' αυτή με πόνο. Εσύ πού βρίσκεσαι; Τι σε πονάει;
-Η συνήθεια της σκέψης.. όλα πια καθοδηγούνται.. κατασκευάζονται. Ο αυθορμητισμός υπνωτίστηκε βαθιά ...κολυμπάμε ολοένα και περισσότερο ανάμεσα σε σκέψεις και επιφανειακά συναισθήματα, τα αισθήματά μας αρκούνται λίγο πολύ σε απλές απολαύσεις από τις αισθήσεις μας, όσο περνά ο καιρός όλο και λιγότερο κοιταζόμαστε στα μάτια, και η μαγεία χάνεται. Είμαι όμως αισιόδοξος (γέλια).
-Τι είναι αυτό που σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα αισιόδοξα; Έχει σχέση με τη μουσική;
-Το αντίθετο από όλα αυτά... όταν ξεγλιστρώ από τη σκέψη και ζω ελεύθερα μέσα μου χωρίς όρια ή μοιράζομαι με ανθρώπους γύρω μου αυτό που έχουμε κοινό, αυθόρμητα, είτε συζητώντας είτε παίζοντας μουσική.
-«Μακρινά Ξαδέρφια», το όνομα φανερώνει τη σύνδεση διαφορετικών ανθρώπων με διαφορετικές μουσικές προελεύσεις ή είναι τυχαίο;
-Το όνομα, όταν ψάχναμε πώς να μας φωνάζουν, το πρότεινε κάποιος όχι από το σχήμα για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ότι δεν είχαμε καμία σχέση μεταξύ μας. Από τότε η σύνθεση αλλάζει συνέχεια αλλά, με κριτήριο την ανθρώπινη σχέση και όχι τόσο τη μουσική συγγένεια.
-Πιστεύεις ότι σήμερα οι άνθρωποι σταμάτησαν να μοιράζονται πράγματα γι’ αυτό έχασαν και τη «συγγένεια» μεταξύ τους;
-Γεμίσαμε με χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες τον εγκέφαλο που καμιά από αυτές δεν μας χρησιμεύει στην καρδιά, πείσαμε τον εαυτό μας ότι έχουμε ανάγκη όλα αυτά που φορτώσαμε ως απαραίτητα για τη ζωή μας, ικανοποιήσαμε τόσες επιθυμίες... Και όλα αυτά έχουν το αντίτιμο, αποξενωθήκαμε, με την καρδιά μας και τις καρδιές των άλλων… χάσαμε την ευφυΐα και την αθωότητα του απλού τσοπάνη. Η κρίση που περνάμε είναι εσωτερική, πτωχέψαμε πρώτα μέσα μας, σίγουρα κάποιοι άλλοι από επάνω μας το σχεδίαζαν καιρό αλλά, εμείς τσιμπήσαμε.
-Στον τόπο μας φτάσαμε στο σημείο να μην αντέχουμε και τη διαφορετικότητα. Ποιοι νομίζεις ότι είναι οι λόγοι;
-Όταν φοβόμαστε να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα μέσα μας και απορρίπτουμε τον ''κακό'' μας εαυτό χωρίς να πούμε μια κουβέντα μαζί του, να τον ρωτήσουμε με ενδιαφέρον ''τι είναι αυτό που φοβάσαι τι ακριβώς θέλεις'', και όταν δεν κατανοούμε τα πολλαπλά μας πρόσωπα, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις μας. Όταν δεν βλέπουμε όλο αυτό σε εμάς να το αποδεχτούμε και να του χαμογελάσουμε είναι φυσικό να μην το βλέπουμε και στον άλλον... αλλά είμαι αισιόδοξος! (γέλια)
-Μετά από την πορεία τόσων χρόνων πιστεύεις πως οι διαφορετικές μουσικές καταβολές ενώνουν τους ανθρώπους;
-Σίγουρα σε κάθε σημείο του πλανήτη πια, οι μουσικοί ενώνουν τα ακούσματά τους, την κουλτούρα τους και βγαίνουν όμορφα πράγματα. Και εδώ, στην Ελλάδα, έχουμε πολύχρωμα ακούσματα, Μακεδονία, Θράκη, Κρήτη, Νησιά, Στερεά Ελλάδα, όλα αυτά τα μοιραστήκαμε, στη μουσική αυτό μπορεί να γίνει εύκολα. Είναι ευτυχία να χάνεις τον τόπο και τον χρόνο.
-Η μουσική εξημερώνει τα ήθη; Τι λες; Μπορεί σήμερα, και με τον κίνδυνο της παγκοσμιοποίησης, να εξημερώσει και να ενώσει χωρίς να κινδυνεύσουν οι διαφορετικότητες;
-Όταν ο μουσικός πατάει γερά στον τόπο του και σ’ αυτό που δονεί το «dna» του, μπορεί να πάει παραπέρα τη μουσική χωρίς να χάνεται η ιδιαιτερότητά της και οι ιαματικές της ιδιότητες. Η μουσική και τα τραγούδια του κάθε λαού είχαν πάντα ένα επίπεδο ποιητικής σοφίας που επιδρούσε και επιδρά ψυχοθεραπευτικά ακόμα μέσα μας όταν τα ακούμε. Είχε τοπικό μεράκι, νταλκά και ένωνε τους ανθρώπους σε ένα μεγάλο χορό και τους εξισορροπούσε αρμονικά. Το πρόβλημα είναι ο μιμητισμός, χαλάει την διαφορετικότητά μας και μας φοβίζει. Κάνει άλλους να αναπαράγουμε στείρα την παράδοση και άλλους να ξεχνάμε να εμβαθύνουμε στην ουσία της και να ριχνόμαστε επιδερμικά στην αντιγραφή εξωτικών ακουσμάτων. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η μουσική στο 80% των τραγουδιών που ακούει ο κόσμος στην Ελλάδα, δεν ανθίζει πια από τις παρέες και τις γειτονιές αλλά από τα ριάλιτι και τις εταιρίες που το μόνο που δεν τους ενδιαφέρει είναι όλο αυτό που συζητάμε… και δεν σου κάνω τον Άγιο...
-Τα τραγούδια που γράφεις όλα αυτά τα χρόνια ακουμπάνε σ' αυτό που ονομάζουμε Παράδοση; Και βέβαια δεν το εννοώ με τη στενή έννοια του δημοτικού τραγουδιού...
-Έχω την τύχη να κατάγομαι από χωριό, εικόνες στα πανηγύρια... ο πατέρας μου με τους μπαρμπάδες μερακλώνανε και χορεύανε αργά το τσάμικο, ρίχνανε και ένα κλάμα στο τραγούδι που θύμιζε τον παππού που είχε φύγει, και όλο αυτό άφησε έναν αντίλαλο μέσα μου... με λίγο echo παραπάνω!
-Αυτή την αίσθηση της μουσικής την έχω κι εγώ και πραγματικά είναι μοναδικό το συναίσθημα...
Αλήθεια, ως συγκρότημα αλλά κι εσύ ως στιχουργός και συνθέτης, έχετε συνεργαστεί και συνεργάζεστε με μεγάλα ονόματα του χώρου. Επιλέγετε, όμως, μια πιο διακριτική παρουσία. Ποιος ο λόγος;
-Δεν είναι εύκολο να επιλέξεις την παρουσία που θα θες να έχεις σε ένα χώρο που, πιο πολύ, επιλέγουν άλλοι για σένα. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι ότι δεν αγχωθήκαμε ποτέ πολύ για την προβολή.
-Τι εννοείς όταν λες "επιλέγουν οι άλλοι για σένα"; Το κοινό, οι παραγωγοί ή το λεγόμενο 'σύστημα' γενικότερα;
-Οι ''ενδιάμεσοι'' καθορίζουν περισσότερο τα πράγματα, πρέπει να είναι στημένες οι δουλειές... είναι η εποχή των μανατζαρέων...
-Αυτός ο χώρος σε "πετάει" έξω εύκολα ή σε αποδέχεται και με ποια κριτήρια; Γιατί η αγάπη του κόσμου πολλές φορές είναι κατευθυνόμενη και δεν ξέρω αν επαρκεί...
-Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει πολύ περιθώριο να ψάξει μουσικές. Το κριτήριο και η αισθητική του εδώ και πολλά χρόνια, εκπαιδεύεται από εμποροπαραγωγούς που ποντάρουν στα σεξουαλικά του ένστικτα, τον Εγωισμό και την επιφανειακή καψούρα. Παρόλα αυτά, όποιος δουλεύει και το αξίζει ανταμείβεται αργά ή γρήγορα. Τα τραγούδια που γράφτηκαν από μια πραγματική ανάγκη, θα μείνουν έτσι κι αλλιώς. Ευτυχώς που υπάρχει ο πλούτος της παράδοσης και του λαϊκού τραγουδιού και πέρασε και ένας μεγάλος Νικόλας Παπάζογλου και άνοιξε το δρόμο για πολλούς λ.χ Περίδη, Μάλαμα, Θ. Παπακωσταντίνου και άλλους. Και κάποιος που θα ακούει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τον ''Αύγουστο'', θα έχει ένα σημείο αναφοράς για το πώς είναι ο Έρωτας και πώς τραγουδιέται.
-Το συγκρότημα έχει αλλάξει αρκετές φορές σχήμα. Αυτό σημαίνει πως κύκλοι κλείνουν, κύκλοι ανοίγουν. Σ' αυτή τη φάση πού βρίσκονται τα "Μακρινά Ξαδέρφια";
-Όλα τα ξαδέρφια που πέρασαν από κοντά είναι ακόμα εδώ γύρω. Και οι παλιοί και οι καινούριοι. Πέρασαν πολλοί από αυτή τη ''συγγένεια'', άλλοι πήραν ''μεταγραφές'', άλλοι άλλαξαν επάγγελμα. Τα ''ξαδέρφια'' είναι η ανάγκη μου να μοιράζομαι δημιουργικά τη χαρά των τραγουδιών που φτιάχνω με ''συγγενείς''... τώρα βρισκόμαστε στην εγγραφή του τέταρτου άλμπουμ με τίτλο ''Ποταμός''.
-Κάνετε σχέδια για το μέλλον; Σας απασχολεί το επόμενο βήμα;
-Προσπαθούμε να μας απασχολήσει το μέλλον αλλά δε τα καταφέρνουμε τόσο καλά... ελπίζω να ενδιαφερθεί κάποιος μάνατζερ επιτέλους! (γέλια)
-Αν σε ρωτήσω: Θεωρείς τον εαυτό σου επαγγελματία μουσικό ή ερασιτέχνη; Τι θα μου απαντούσες και για ποιο λόγο;
-Ερασιτέχνης, έτσι κι αλλιώς. Γιατί δεν γνωρίζω θεωρία της μουσικής, είμαι εμπειρικός και χρωστώ πολλά σε όσα Ξαδέρφια κατά καιρούς με βοήθησαν να καταγράφω τις «εμμονές» μου.
-Μίλησες προηγουμένως για την Κρίση και είπες πως είναι εσωτερική και μάλιστα "φτιαχτή". Με αυτά τα δεδομένα υπάρχει τρόπος ή τρόποι να αντιμετωπιστεί;
-Να αγαπήσουμε την πραγματική ζωή που παραμελήσαμε, τις απλές χαρές που ξεχάσαμε, να ξαναεμπιστευτούμε τον διπλανό μας, και να δώσουμε αυτό που περιμένουμε από τους άλλους. Και να ρωτήσουμε κανένα παππού πώς βάζουνε καμιά ντομάτα, δε ξέρεις ποτέ!
-Μπορούμε να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα; Η ερώτηση δεν είναι απ' αυτές που κάνουν στην τηλεόραση, το λέω για όσους μας διαβάζουν, αλλά προκύπτει από τις δικές μας συζητήσεις...
-Θα απαντήσω όπως πραγματικά νιώθω... δεν έχουμε χάσει καμία ταυτότητα ούτε και είχαμε ποτέ… Υπήρξαμε παιδιά ... από όλο αυτό που περάσαμε τα χρόνια της αθωότητας, αν το θυμόμαστε, θα μεγαλώνει η ανάγκη για να ζούμε δημιουργικά την κάθε χαρά και δυσκολία της ζωής κάθε στιγμή. Ως που να ξαναερωτευτούμε το Τώρα χωρίς καμία νοσταλγία για το πριν και δίχως φόβο για το Αύριο...
-Θοδωρή, θέλω να σε ευχαριστήσω πραγματικά "Από Καρδιάς" που ήσουν εδώ, μαζί μας... κάτω από, ελαφρώς, αντίξοες συνθήκες κι αυτό είναι πολύ σημαντικό! Να είσαι καλά, να είστε καλά τα «Μακρινά Ξαδέρφια», να μας θυμίζετε, σ' αυτούς τους καιρούς της απόκλισης, τις μυστικές και βαθιές μας συγγένειες και τους ανθρώπινους δεσμούς μας! Μέσα από την καρδιά μου να ευχηθώ καλή πορεία, καλή συνέχεια, καλές και πολλές επιτυχίες!
-Εγώ, ευχαριστώ Ελένη από καρδιάς για την επικοινωνία αυτή και την συζήτηση και να ευχηθώ με τη σειρά μου καλή συνέχεια στην παρέα σας, με όμορφες συζητήσεις και πολλή ποίηση που λείπει πια από τις μέρες μας... Και σε εσένα, ιδιαίτερα, θα ευχηθώ να συνεχίζεις να πετάς στα σύννεφά σου γυρνώντας πάντα πίσω με όμορφα ποιήματα.
Καλή δύναμη σε όλους και σε όλα!
Προσωπικά, θα αφιερώσω σε όλους σας ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια με τη φωνή του Θοδωρή !
Για καλύτερη ανάγνωση επιλέξτε την λειτουργία "πλήρης οθόνη",κάτω αριστερά
Από το Λόγων Παίγνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου