Θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία

Του Θανάση Καρτερού

Δεν είναι κι άσχημη ιδέα, εδώ που τα λέμε, η κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Στην οποία θα συμμετέχουν τόσο η σημερινή συμπολίτευση, όσο και η σημερινή αντιπολίτευση. Με κύριες δυνάμεις τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ειδικό σκοπό να διαπραγματευτεί το χρέος, να αλλάξει το Σύνταγμα, να αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Να προχωρήσει και τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις τις οποίες δεν μπορεί να προχωρήσει η σημερινή κυβέρνηση γενικού σκοπού. Να επιβάλει για παράδειγμα το λοκ άουτ, να επιτρέψει τις απεριόριστες απολύσεις, να απαγορεύσει τις απεριόριστες απεργίες και λοιπά.

Παράπλευρη ωφέλεια θα είναι ένα έξοχο θέαμα και μάθημα ταυτοχρόνως πολιτικής εντιμότητας και συνέπειας. Σκεφτείτε το υπουργικό συμβούλιο ειδικού σκοπού: Ο Λαφαζάνης πλάι στον Βορίδη, ο Βούτσης πλάι στον Βρούτση, ο Δραγασάκης πλάι στον Σταμάτη. Και ο Διαμαντόπουλος υφυπουργός του Άδωνι. Η εικόνα είναι φυσικά εντελώς φανταστική, αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, αν βρει ευήκοα ώτα η σχετική πρόταση. Αφήστε που θα δούμε στην ίδια φωτογραφία τον Τσίπρα αγκαλιά με τον Βενιζέλο. Δυστυχώς ο Σαμαράς θα έχει συνταξιοδοτηθεί, ως εξαντλήσας ευδοκίμως τη θητεία του.

Εντάξει, εντάξει, από φωτογραφία σκίζουμε. Ας αναρωτηθεί τώρα ο καθένας πώς, με ποιο σκεπτικό, μπορεί να κατεβάζει μια πολιτική κούτρα τέτοιες πολιτικές ιδέες. Και πώς είναι δυνατόν βουλευτές, πολιτευτές, πολιτικοί, αναλυτές να δηλώνουν τη συμφωνία τους, να προσθέτουν όρους, να αφαιρούν προϋποθέσεις. Και να γίνεται εν γένει σοβαρή κουβέντα όχι σε οποιοδήποτε καφενείο, αλλά στο καφενείο της Βουλής. Να βρίσκονται σε δουλειά οι διαδρομιστές της πλειοψηφίας και οι πελταστές της εξουσίας, τριχοτομώντας την τρίχα που έγινε τριχιά.

Χαμένα τα έχουν, φαίνεται, ορισμένοι μπροστά στη διαφαινόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς δεν εξηγείται. Να φαντάζονται ότι μπορούν να βάλουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοιο αλισβερίσι; Ότι το όχι του ΣΥΡΙΖΑ θα του κοστίσει δεν ξέρω κι εγώ ποια κακή γνώμη των εθνικών νοικοκυραίων; Ότι έτσι ανοίγει ο δρόμος για κωλοτούμπες άλλων, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συναινέσει στη συναίνεση που συναινεί για να συναινέσει; Άγνωσται αι βουλαί των κυρίων. Και των κυριών επίσης.

Με κάτι τέτοια πάντως ξαναγαπάς τον Καρυωτάκη: Αν τουλάχιστον μέσα στους ανθρώπους, ένας πέθαινε από αηδία, σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία...

Από την ΑΥΓΗ