Στάθης
Αγία Σοφία, η παρακμή δύο πολιτισμών, εμείς θέλουμε να την κάνουμε... γήπεδο, οι Τούρκοι τζαμί. Εμείς μεταφορικώς, εκείνοι κυριολεκτικώς. Εις ό,τι αφορά εμάς, είναι πολλά τα χρόνια πια που τη συμπεριφορά μας δεν καθορίζουν το γούστο, τα γράμματα και το στυλ, αλλά ο νεοπλουτισμός, η αποκολοκύνθωση και η γλιτσογκλαμουριά. Εις ό,τι αφορά τους γείτονες, πάντα μέσα στην ψυχή τους καραδοκεί κι ενίοτε κυριαρχεί ο φόβος. Η Τουρκία είναι μια μεγάλη δύναμη με όλα τα χαρακτηριστικά του καιρού μας (οικονομική δικτατορία και πολιτικός εκφυλισμός), όμως επιπροσθέτως μπλεγμένη σε μακραίωνες έχθρες με τους γύρω της και εν μέρει με τους μέσα της. Αυτό δεν την αφήνει να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση και τη νηφαλιότητα που θα της άνοιγε για το μέλλον άλλους δρόμους, πιο ασφαλείς.
Αν, λόγου χάριν, η Αγκυρα απέδιδε στην Αγιά Σοφιά την ιστορική της ταυτότητα, η Κωνσταντινούπολη θα μπορούσε να περιέχει (κατά το ανάλογο της Ρώμης) ένα «Βατικανό» της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Θα αποκτούσε έτσι η Τουρκία το κύρος μιας χώρας που στο έδαφός της λάμπει το Οικουμενικό Πατριαρχείο των Ορθοδόξων κι όχι μιας χώρας που στη σκιά της φυτοζωεί αιχμάλωτη η μητέρα εκκλησία πολλών εκκλησιών. Ετσι, θα έκλεινε μια αρχαία πληγή που αφορά τους πιστούς πολλών λαών και στη θέση της θα ανθούσε ένας χώρος συνάντησης (και συνεπώς παραγωγής) των πολιτισμών. Ομως τέτοια έργα που αδελφώνουν τους λαούς τα απεχθάνονται οι τάξεις εκείνες που θέλουν να τους οδηγούν στα σφαγεία των πολέμων (πάντα κερδοφόρων για τους πολεμοκάπηλους) και να τους καθηλώνουν σε συνθήκες ταξικής υποταγής - πράγμα για το οποίο ο φανατισμός, ο εθνικισμός και ο φόβος είναι απαραίτητα εργαλεία.
Απ’ την άλλη εμείς, με μια εκφυλισμένη νοσταλγία για «δόξες» (που οι περισσότεροι δεν ξέρουμε ούτε καν τι δόξες ήταν) θέλουμε να ονομάσουμε το αναμενόμενο γήπεδο της ΑΕΚάρας (μας)... Αγία Σοφία! Το εγχείρημα δεν έχει τη γλυκύτητα και την αφέλεια του πρόσφυγα, που θα ονόμαζε «Αγιά Σοφιά» το ουζερί που έστησε με τα χεράκια του, φθάνοντας ξεριζωμένος απ’ τις χαμένες πατρίδες στη νέα (παλιά) μάνα πατρίδα μητριά. Αυτό το εγχείρημα (να ονομασθεί Αγιά Σοφιά το γήπεδο της αγαπημένης μας ΑΕΚ) φανερώνει όλη την πομπώδη μεγαληγορία της αμάθειας και της ξετσιπωσιάς που μας δέρνει μέσα στην παρακμή μας. Καμμία αίσθηση μέτρου. Η Αγια-Σοφιά γήπεδο στην Αθήνα!
Αν στο Σικάγο μια ομάδα ονόμαζε το γήπεδό της «Παρθενώνα», το πράγμα θα είχε (ευγενική) πλάκα. Με ευγενικά κίνητρα (ίσως για να αποδώσουν έναν φόρο τιμής) οι Αμερικανοί, αλλά κυρίως επειδή τυγχάνουν και «αεί παίδες», ως ένα νέο έθνος που είναι, ούτε τους άλλους με μια τέτοια ονοματοδοσία θα είχαν προσβάλει, ούτε τον εαυτόν τους. (Αν και εξ όσων γνωρίζω, γήπεδο με το όνομα «Παρθενώνας» δεν υπάρχει, ούτε στην Αθήνα Τέξας ούτε στη Σπάρτα Ιλινόις, ούτε πουθενά αλλού.) Το να υπάρξει στην Αθήνα γήπεδο με το όνομα Αγια-Σοφιά δεν είναι με τη σειρά του ούτε βεβήλωση ούτε ύβρις (και τα δύο προϋποθέτουν σοβαρότητα), είναι όμως πτωχοπροδρομισμός και ρεζίλικος μικρομεγαλισμός. Είναι σαν η Λίβερπουλ να ονόμαζε το γήπεδό της Καντέρμπουρυ και η Ρόμα το δικό της Αγιο Πέτρο. Θα γέλαγε ο κόσμος - αλλά περιέργως εμείς με τα δικά μας χάλια δεν γελάμε καθόλου - κι αυτό είναι για κλάματα.
Το «γ@μώ την Αγια-Σοφιά σου» θα είναι το ευπρεπέστερο (και πάντα με τον τρόπο του ποιητικό) που θα ακούγεται μέσα σ’ αυτό το γήπεδο (ενώ το «έτσι γ@μ@ει η Αγια-Σοφιά» θα είναι μάλλον κάπως πιο μπρουτάλ) - αλλά όχι το χειρότερο. Βεβαίως, υπάρχει και η άλλη εκδοχή: να ψέλνει η Ορίτζιναλ την «Υπερμάχω» πριν να αρχίσει ο αγώνας, τους «Χαιρετισμούς» κατά τη διάρκειά του, το «είμαι της γερακίνας γιος» όταν νικάμε και το «μακαρία η οδός» όταν χάνουμε. Για τις ισοπαλίες θα ψέλνουμε το «ήσουνα τι ήσουνα, μια παξιμαδοκλέφτρα».
Καλό λοιπόν θα ήταν οι ιθύνοντες της ΑΕΚ (τι λέω τώρα!) να κάνουν κάποιες δεύτερες σκέψεις. Κι αν τέλος πάντων επιμένουν να ονομάσουν το γήπεδο της ΑΕΚ Αγιά Σοφιά, ας πάνε και μια βόλτα στην Πόλη να της το πούνε της ίδιας. Αν δεν τους πετάξει κανέναν τρούλο στο κεφάλι το Μνημείο, θα είναι ένας καλός οιωνός.
Οπότε άνετα στο νέο γήπεδο της ΑΕΚάρας μας θα μπορούσε το μπαρ να ονομασθεί «Μιχαήλ ο Μέθυσος», οι σουίτες «χρυσοτρίκλινα», οι τουαλέτες «κιστέρνες» και το πάρκινγκ «λιμάνι του Βουκολέοντος» (για να την μπούμε και στους γαύρους που διαθέτουν λιμάνι και λιοντάρι, αλλά όχι βόιδι).
Με άλλα λόγια, η ΑΕΚ έχει μια πολύ μεγάλη ιστορία για να ευτελίζεται από εκείνους που δεν έχουν καμμιά αίσθηση της Ιστορίας. Εχει μεγάλο φορτίο η Αγιά Σοφιά, παγκόσμιο, για να ταπεινώνεται το όνομά της με τέτοια ελαφρότητα. Αντιθέτως, καλό ήταν η ΑΕΚ να κάνει εκδόσεις για την Αγια-Σοφιά, την Πόλη, τον Πόντο, τη βυζαντινή τέχνη και τη βυζαντινή ιστορία. Αλλωστε, η ΑΕΚ είναι απ’ τις λίγες ομάδες που έχουν προηγούμενο με τα γράμματα και τις τέχνες.
Ας δημιουργήσει λοιπόν η ομαδάρα μας ένα Μορφωτικό Ιδρυμα, ώστε να γίνει πολλαπλώς χρήσιμη, όχι μόνον στους σημερινούς και τους μελλοντικούς ΑΕΚτζήδες, αλλά και σε όλους τους φιλάθλους που θα ήθελαν το ποδόσφαιρο να είναι συνδεδεμένο και με άλλα από τα ανθρώπινα...
Αγία Σοφία, η παρακμή δύο πολιτισμών, εμείς θέλουμε να την κάνουμε... γήπεδο, οι Τούρκοι τζαμί. Εμείς μεταφορικώς, εκείνοι κυριολεκτικώς. Εις ό,τι αφορά εμάς, είναι πολλά τα χρόνια πια που τη συμπεριφορά μας δεν καθορίζουν το γούστο, τα γράμματα και το στυλ, αλλά ο νεοπλουτισμός, η αποκολοκύνθωση και η γλιτσογκλαμουριά. Εις ό,τι αφορά τους γείτονες, πάντα μέσα στην ψυχή τους καραδοκεί κι ενίοτε κυριαρχεί ο φόβος. Η Τουρκία είναι μια μεγάλη δύναμη με όλα τα χαρακτηριστικά του καιρού μας (οικονομική δικτατορία και πολιτικός εκφυλισμός), όμως επιπροσθέτως μπλεγμένη σε μακραίωνες έχθρες με τους γύρω της και εν μέρει με τους μέσα της. Αυτό δεν την αφήνει να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση και τη νηφαλιότητα που θα της άνοιγε για το μέλλον άλλους δρόμους, πιο ασφαλείς.
Αν, λόγου χάριν, η Αγκυρα απέδιδε στην Αγιά Σοφιά την ιστορική της ταυτότητα, η Κωνσταντινούπολη θα μπορούσε να περιέχει (κατά το ανάλογο της Ρώμης) ένα «Βατικανό» της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Θα αποκτούσε έτσι η Τουρκία το κύρος μιας χώρας που στο έδαφός της λάμπει το Οικουμενικό Πατριαρχείο των Ορθοδόξων κι όχι μιας χώρας που στη σκιά της φυτοζωεί αιχμάλωτη η μητέρα εκκλησία πολλών εκκλησιών. Ετσι, θα έκλεινε μια αρχαία πληγή που αφορά τους πιστούς πολλών λαών και στη θέση της θα ανθούσε ένας χώρος συνάντησης (και συνεπώς παραγωγής) των πολιτισμών. Ομως τέτοια έργα που αδελφώνουν τους λαούς τα απεχθάνονται οι τάξεις εκείνες που θέλουν να τους οδηγούν στα σφαγεία των πολέμων (πάντα κερδοφόρων για τους πολεμοκάπηλους) και να τους καθηλώνουν σε συνθήκες ταξικής υποταγής - πράγμα για το οποίο ο φανατισμός, ο εθνικισμός και ο φόβος είναι απαραίτητα εργαλεία.
Απ’ την άλλη εμείς, με μια εκφυλισμένη νοσταλγία για «δόξες» (που οι περισσότεροι δεν ξέρουμε ούτε καν τι δόξες ήταν) θέλουμε να ονομάσουμε το αναμενόμενο γήπεδο της ΑΕΚάρας (μας)... Αγία Σοφία! Το εγχείρημα δεν έχει τη γλυκύτητα και την αφέλεια του πρόσφυγα, που θα ονόμαζε «Αγιά Σοφιά» το ουζερί που έστησε με τα χεράκια του, φθάνοντας ξεριζωμένος απ’ τις χαμένες πατρίδες στη νέα (παλιά) μάνα πατρίδα μητριά. Αυτό το εγχείρημα (να ονομασθεί Αγιά Σοφιά το γήπεδο της αγαπημένης μας ΑΕΚ) φανερώνει όλη την πομπώδη μεγαληγορία της αμάθειας και της ξετσιπωσιάς που μας δέρνει μέσα στην παρακμή μας. Καμμία αίσθηση μέτρου. Η Αγια-Σοφιά γήπεδο στην Αθήνα!
Αν στο Σικάγο μια ομάδα ονόμαζε το γήπεδό της «Παρθενώνα», το πράγμα θα είχε (ευγενική) πλάκα. Με ευγενικά κίνητρα (ίσως για να αποδώσουν έναν φόρο τιμής) οι Αμερικανοί, αλλά κυρίως επειδή τυγχάνουν και «αεί παίδες», ως ένα νέο έθνος που είναι, ούτε τους άλλους με μια τέτοια ονοματοδοσία θα είχαν προσβάλει, ούτε τον εαυτόν τους. (Αν και εξ όσων γνωρίζω, γήπεδο με το όνομα «Παρθενώνας» δεν υπάρχει, ούτε στην Αθήνα Τέξας ούτε στη Σπάρτα Ιλινόις, ούτε πουθενά αλλού.) Το να υπάρξει στην Αθήνα γήπεδο με το όνομα Αγια-Σοφιά δεν είναι με τη σειρά του ούτε βεβήλωση ούτε ύβρις (και τα δύο προϋποθέτουν σοβαρότητα), είναι όμως πτωχοπροδρομισμός και ρεζίλικος μικρομεγαλισμός. Είναι σαν η Λίβερπουλ να ονόμαζε το γήπεδό της Καντέρμπουρυ και η Ρόμα το δικό της Αγιο Πέτρο. Θα γέλαγε ο κόσμος - αλλά περιέργως εμείς με τα δικά μας χάλια δεν γελάμε καθόλου - κι αυτό είναι για κλάματα.
Το «γ@μώ την Αγια-Σοφιά σου» θα είναι το ευπρεπέστερο (και πάντα με τον τρόπο του ποιητικό) που θα ακούγεται μέσα σ’ αυτό το γήπεδο (ενώ το «έτσι γ@μ@ει η Αγια-Σοφιά» θα είναι μάλλον κάπως πιο μπρουτάλ) - αλλά όχι το χειρότερο. Βεβαίως, υπάρχει και η άλλη εκδοχή: να ψέλνει η Ορίτζιναλ την «Υπερμάχω» πριν να αρχίσει ο αγώνας, τους «Χαιρετισμούς» κατά τη διάρκειά του, το «είμαι της γερακίνας γιος» όταν νικάμε και το «μακαρία η οδός» όταν χάνουμε. Για τις ισοπαλίες θα ψέλνουμε το «ήσουνα τι ήσουνα, μια παξιμαδοκλέφτρα».
Καλό λοιπόν θα ήταν οι ιθύνοντες της ΑΕΚ (τι λέω τώρα!) να κάνουν κάποιες δεύτερες σκέψεις. Κι αν τέλος πάντων επιμένουν να ονομάσουν το γήπεδο της ΑΕΚ Αγιά Σοφιά, ας πάνε και μια βόλτα στην Πόλη να της το πούνε της ίδιας. Αν δεν τους πετάξει κανέναν τρούλο στο κεφάλι το Μνημείο, θα είναι ένας καλός οιωνός.
Οπότε άνετα στο νέο γήπεδο της ΑΕΚάρας μας θα μπορούσε το μπαρ να ονομασθεί «Μιχαήλ ο Μέθυσος», οι σουίτες «χρυσοτρίκλινα», οι τουαλέτες «κιστέρνες» και το πάρκινγκ «λιμάνι του Βουκολέοντος» (για να την μπούμε και στους γαύρους που διαθέτουν λιμάνι και λιοντάρι, αλλά όχι βόιδι).
Με άλλα λόγια, η ΑΕΚ έχει μια πολύ μεγάλη ιστορία για να ευτελίζεται από εκείνους που δεν έχουν καμμιά αίσθηση της Ιστορίας. Εχει μεγάλο φορτίο η Αγιά Σοφιά, παγκόσμιο, για να ταπεινώνεται το όνομά της με τέτοια ελαφρότητα. Αντιθέτως, καλό ήταν η ΑΕΚ να κάνει εκδόσεις για την Αγια-Σοφιά, την Πόλη, τον Πόντο, τη βυζαντινή τέχνη και τη βυζαντινή ιστορία. Αλλωστε, η ΑΕΚ είναι απ’ τις λίγες ομάδες που έχουν προηγούμενο με τα γράμματα και τις τέχνες.
Ας δημιουργήσει λοιπόν η ομαδάρα μας ένα Μορφωτικό Ιδρυμα, ώστε να γίνει πολλαπλώς χρήσιμη, όχι μόνον στους σημερινούς και τους μελλοντικούς ΑΕΚτζήδες, αλλά και σε όλους τους φιλάθλους που θα ήθελαν το ποδόσφαιρο να είναι συνδεδεμένο και με άλλα από τα ανθρώπινα...
e-nikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου