Του Νίκου Καραβέλου
Το να πείθεσαι στον Λόγο και στον Θεό είναι ακριβώς το ίδιο, έλεγε ο Πλάτων («το πείθεσθαι τω Λόγω και τω Θεώ ταυτόν εστίν» – Πλάτωνος Κρίτων, 40).
Λόγος είναι η σκέψη που εκφράζεται σε γλώσσα. Η ανάπτυξη της σκέψης συνεπάγεται την ανάπτυξη του λόγου και το αντίστροφο. Θεμέλιο της παιδείας και της πνευματικής καλλιέργειας είναι η σκέψη, ο στοχασμός, η νόηση, η κρίση, η λογική που στηρίζεται στα υλικά που συλλέγει για μας η φύση και επεξεργάζεται η παιδεία. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως για την παιδεία απαιτούνται τρία πράγματα : η φύση, η μάθηση και η άσκηση. Αποτέλεσμα της παιδείας είναι η διαμόρφωση ήθους.
Πάντα υπήρχε, όμως και η αντίθετη άποψη και τελευταία, μάλιστα, φαίνεται να επικρατεί. Ότι, δηλαδή, παιδεία είναι η κατάσταση κατά την οποία μπορεί κάποιος, με μόνο εφόδιο την οικογενειακή και οικονομική του κατάσταση και τις διασυνδέσεις του, να φτάσει στο σημείο να μεταμφιεστεί ακόμα και σε Υπουργό Οικονομικών της Ελλάδος ή και πρωθυπουργό. Ότι για την παιδεία απαιτούνται τέσσερα πράγματα : ο πλούτος, οι οικογενειακές γνωριμίες, τα «καλά» σχολεία και τα αλλοδαπά πανεπιστήμια και οι πολιτικές διασυνδέσεις. Ότι, τέλος, απαραίτητη είναι η άριστη γνώση της αγγλικής κι ενδεχομένως μίας εκ των σπανίων ανατολικών γλωσσών και η ικανότητα διατύπωσης προκατασκευασμένων προτάσεων στις γλώσσες αυτές. Δε συνιστά αναγκαίο προσόν η ικανότητα διατύπωσης στη μητρική γλώσσα.
Κατά τους θεωρητικούς ανατροπείς του Αριστοτέλη και της κλασσικής παιδείας, μπορεί να θεωρείται κανείς μορφωμένος με βάση την αγγλική γλώσσα, ανεξαρτήτως της αγραμματοσύνης του στην ελληνική. Η άγνοια διατύπωσης νοημάτων στη γλώσσα των γονέων του σε συνδυασμό με τα πιστοποιητικά σπουδών αλλοδαπών πανεπιστημίων, είναι ικανή συνθήκη για την αναγόρευσή του σε πολιτικό αστέρα.
Μία ακόμα διαφορά των δύο αυτών θεωριών είναι και τούτη : κατά την πρώτη ο άνθρωπος αντλεί τη σκέψη του κυρίως από τον εγκέφαλό του, στηριζόμενος στην παιδεία του. Τι υπάρχει, άλλωστε, στον άνθρωπο πιο σπάνιο και πιο σημαντικό από μια σκέψη ολότελα δική του, έγραφε ο Ιάσων Ευαγγέλου. Κατά τη δεύτερη, δε χρειάζεται να καταφεύγει κανείς στο κεφάλι του, αφού υπάρχουν τόσες πηγές, από τις οποίες μπορεί να αντλήσει τις ιδέες του, όπως είναι ο κατευθυνόμενος και συκοφαντικός Τύπος, η εσκεμμένη και η αποβλακωτική λογοτεχνία και η συνεχής προπαγάνδα.
Είναι γεγονός ότι τα άτομα που αφιερώνονται στη δεύτερη θεωρία αρέσκονται όχι στον λόγο, αλλά στα αποφθέγματα. Κι είναι γνωστό ότι στη χώρα μας φύονται και θάλλουν, εκτός από τις πορτοκαλιές, τις ελιές, τις βρισιές και τις μούντζες, και τα αποφθέγματα. Περισσότερο ειδικευμένοι σε αυτά είναι οι Έλληνες πολιτικοί. Μέγας αποφθεγματάρχης υπήρξε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο θείος), τα αποφθέγματα του οποίου αποτελούν επιτομές ρηχότητας, κοινοτοπίας και επαρχιακής φιλοσοφίας της αμπέλου.
Ο μόνος ηγέτης που δεν προτιμούσε τα αποφθέγματα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτός αρεσκόταν στις συνθηματικές φράσεις. Ήταν ο μόνος τρόπος να συνεννοείται και να χορταίνει ένα στράτευμα, αποτελούμενο από κληρωτούς, επίστρατους, νεοσύλλεκτους και βετεράνους. Μετά τον Κώστα Καραμανλή, ήρθαν οι Παπανδρέου, Σαμαράς και Παπαδήμος, οι οποίοι απέφευγαν τον αποφθεγματικό λόγο, καθώς στην εξ εσπερίας παιδεία τους δεν προβλέφθηκε η αγγλική μετάφραση συμπυκνωμένου λόγου.
Τέλος, στην Ελλάδα έγινε πρωθυπουργός και ο Αλέξιος Τσίπρας, πνευματικό τέκνο των κ.κ. Δραγασάκη και Φλαμπουράρη. «Δεν είμαστε οι άνθρωποι των λόγων, είμαστε οι άνθρωποι των έργων», διακήρυξε. Και πράγματι, έφερε το χειρότερο μνημόνιο που τόλμησε ποτέ πολιτικός να φέρει στη χώρα μας, ενώ συμφώνησε και στη μεταφορά του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της χώρας σε μια εταιρεία απατεώνων με πραγματική έδρα το Λουξεμβούργο.
Όπως αποδεικνύεται, το πολιτικό προσωπικό της χώρας αντλείται αποκλειστικά και μόνο από τη δεξαμενή των οπαδών της δεύτερης θεωρίας, της φυλής των «εγγραμμάτων». Το ότι αποτελούν φυλή αποδεικνύεται πάραυτα από το γεγονός ότι ορισμένοι, κυρίως δημοσιογράφοι, διαμαρτύρονται θεωρώντας εκδήλωση ρατσισμού την επισήμανση της αγραμματοσύνης των περισσοτέρων πολιτικών.
Πόσο θα χρειαζόταν ένα λεξικό ! Όχι όπως τα άλλα. Ένα λεξικό της κατάντιας των νοημάτων. Ας δούμε κάποιες λέξεις :
1) Πατριωτισμός, το κερδοσκοπικό εκείνο σύστημα εντός του οποίου πλανάται η απάτη ότι οι ισχυροί και οι αδύνατοι ανήκουν στην ίδια πατρίδα. Σύστημα, που λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος των πρώτων. Κάθε «ισμός» έχει τους «ιστές» του. Ο κομμουνισμός τους κομμουνιστές, ο σοσιαλισμός τους σοσιαλιστές, ο φασισμός του φασιστές (κι όχι τους φασίστες). Έτσι κι ο πατριωτισμός έχει τους πατριωτιστές του.
2) Πατριωτιστής. Το άτομο, το οποίο ως οπαδός της «θεωρίας του πατριωτισμού», συμπράττει στην αποκολοκύνθωση του λαού, με σκοπό η άρχουσα τάξη να διατηρεί και να επαυξάνει τα προνόμιά της. Αντίθετο: ο πατριώτης.
3) Πρωθυπουργός. Το ανυπόληπτο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, πολιτικό πρόσωπο, το οποίο τυπικώς μεν ψηφίζεται «ελεύθερα και αβίαστα» από τον συνεχώς εξαπατούμενο λαό, στην ουσία, όμως, διορίζεται από τους ξένους και ντόπιους ισχυρούς, ώστε (με κάθε μέσο ακόμα και με το πρόδηλο ψεύδος) να αγωνίζεται κυρίως υπέρ των συμφερόντων των εργοδοτών του, καθώς και υπέρ της κομματικής του αγέλης, η οποία ταυτίζεται με την πατρίδα.
Επίμετρο.
Τα γραφόμενα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με πολιτικούς, όπως οι κ.κ. Τσίπρας, Τσακαλώτος, Σταθάκης, Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπανδρέου κλπ. Για την οποιαδήποτε ταύτιση θα ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο οι αναγνώστες !
PressPublica
Το να πείθεσαι στον Λόγο και στον Θεό είναι ακριβώς το ίδιο, έλεγε ο Πλάτων («το πείθεσθαι τω Λόγω και τω Θεώ ταυτόν εστίν» – Πλάτωνος Κρίτων, 40).
Λόγος είναι η σκέψη που εκφράζεται σε γλώσσα. Η ανάπτυξη της σκέψης συνεπάγεται την ανάπτυξη του λόγου και το αντίστροφο. Θεμέλιο της παιδείας και της πνευματικής καλλιέργειας είναι η σκέψη, ο στοχασμός, η νόηση, η κρίση, η λογική που στηρίζεται στα υλικά που συλλέγει για μας η φύση και επεξεργάζεται η παιδεία. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως για την παιδεία απαιτούνται τρία πράγματα : η φύση, η μάθηση και η άσκηση. Αποτέλεσμα της παιδείας είναι η διαμόρφωση ήθους.
Πάντα υπήρχε, όμως και η αντίθετη άποψη και τελευταία, μάλιστα, φαίνεται να επικρατεί. Ότι, δηλαδή, παιδεία είναι η κατάσταση κατά την οποία μπορεί κάποιος, με μόνο εφόδιο την οικογενειακή και οικονομική του κατάσταση και τις διασυνδέσεις του, να φτάσει στο σημείο να μεταμφιεστεί ακόμα και σε Υπουργό Οικονομικών της Ελλάδος ή και πρωθυπουργό. Ότι για την παιδεία απαιτούνται τέσσερα πράγματα : ο πλούτος, οι οικογενειακές γνωριμίες, τα «καλά» σχολεία και τα αλλοδαπά πανεπιστήμια και οι πολιτικές διασυνδέσεις. Ότι, τέλος, απαραίτητη είναι η άριστη γνώση της αγγλικής κι ενδεχομένως μίας εκ των σπανίων ανατολικών γλωσσών και η ικανότητα διατύπωσης προκατασκευασμένων προτάσεων στις γλώσσες αυτές. Δε συνιστά αναγκαίο προσόν η ικανότητα διατύπωσης στη μητρική γλώσσα.
Κατά τους θεωρητικούς ανατροπείς του Αριστοτέλη και της κλασσικής παιδείας, μπορεί να θεωρείται κανείς μορφωμένος με βάση την αγγλική γλώσσα, ανεξαρτήτως της αγραμματοσύνης του στην ελληνική. Η άγνοια διατύπωσης νοημάτων στη γλώσσα των γονέων του σε συνδυασμό με τα πιστοποιητικά σπουδών αλλοδαπών πανεπιστημίων, είναι ικανή συνθήκη για την αναγόρευσή του σε πολιτικό αστέρα.
Μία ακόμα διαφορά των δύο αυτών θεωριών είναι και τούτη : κατά την πρώτη ο άνθρωπος αντλεί τη σκέψη του κυρίως από τον εγκέφαλό του, στηριζόμενος στην παιδεία του. Τι υπάρχει, άλλωστε, στον άνθρωπο πιο σπάνιο και πιο σημαντικό από μια σκέψη ολότελα δική του, έγραφε ο Ιάσων Ευαγγέλου. Κατά τη δεύτερη, δε χρειάζεται να καταφεύγει κανείς στο κεφάλι του, αφού υπάρχουν τόσες πηγές, από τις οποίες μπορεί να αντλήσει τις ιδέες του, όπως είναι ο κατευθυνόμενος και συκοφαντικός Τύπος, η εσκεμμένη και η αποβλακωτική λογοτεχνία και η συνεχής προπαγάνδα.
Είναι γεγονός ότι τα άτομα που αφιερώνονται στη δεύτερη θεωρία αρέσκονται όχι στον λόγο, αλλά στα αποφθέγματα. Κι είναι γνωστό ότι στη χώρα μας φύονται και θάλλουν, εκτός από τις πορτοκαλιές, τις ελιές, τις βρισιές και τις μούντζες, και τα αποφθέγματα. Περισσότερο ειδικευμένοι σε αυτά είναι οι Έλληνες πολιτικοί. Μέγας αποφθεγματάρχης υπήρξε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο θείος), τα αποφθέγματα του οποίου αποτελούν επιτομές ρηχότητας, κοινοτοπίας και επαρχιακής φιλοσοφίας της αμπέλου.
Ο μόνος ηγέτης που δεν προτιμούσε τα αποφθέγματα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτός αρεσκόταν στις συνθηματικές φράσεις. Ήταν ο μόνος τρόπος να συνεννοείται και να χορταίνει ένα στράτευμα, αποτελούμενο από κληρωτούς, επίστρατους, νεοσύλλεκτους και βετεράνους. Μετά τον Κώστα Καραμανλή, ήρθαν οι Παπανδρέου, Σαμαράς και Παπαδήμος, οι οποίοι απέφευγαν τον αποφθεγματικό λόγο, καθώς στην εξ εσπερίας παιδεία τους δεν προβλέφθηκε η αγγλική μετάφραση συμπυκνωμένου λόγου.
Τέλος, στην Ελλάδα έγινε πρωθυπουργός και ο Αλέξιος Τσίπρας, πνευματικό τέκνο των κ.κ. Δραγασάκη και Φλαμπουράρη. «Δεν είμαστε οι άνθρωποι των λόγων, είμαστε οι άνθρωποι των έργων», διακήρυξε. Και πράγματι, έφερε το χειρότερο μνημόνιο που τόλμησε ποτέ πολιτικός να φέρει στη χώρα μας, ενώ συμφώνησε και στη μεταφορά του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της χώρας σε μια εταιρεία απατεώνων με πραγματική έδρα το Λουξεμβούργο.
Όπως αποδεικνύεται, το πολιτικό προσωπικό της χώρας αντλείται αποκλειστικά και μόνο από τη δεξαμενή των οπαδών της δεύτερης θεωρίας, της φυλής των «εγγραμμάτων». Το ότι αποτελούν φυλή αποδεικνύεται πάραυτα από το γεγονός ότι ορισμένοι, κυρίως δημοσιογράφοι, διαμαρτύρονται θεωρώντας εκδήλωση ρατσισμού την επισήμανση της αγραμματοσύνης των περισσοτέρων πολιτικών.
Πόσο θα χρειαζόταν ένα λεξικό ! Όχι όπως τα άλλα. Ένα λεξικό της κατάντιας των νοημάτων. Ας δούμε κάποιες λέξεις :
1) Πατριωτισμός, το κερδοσκοπικό εκείνο σύστημα εντός του οποίου πλανάται η απάτη ότι οι ισχυροί και οι αδύνατοι ανήκουν στην ίδια πατρίδα. Σύστημα, που λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος των πρώτων. Κάθε «ισμός» έχει τους «ιστές» του. Ο κομμουνισμός τους κομμουνιστές, ο σοσιαλισμός τους σοσιαλιστές, ο φασισμός του φασιστές (κι όχι τους φασίστες). Έτσι κι ο πατριωτισμός έχει τους πατριωτιστές του.
2) Πατριωτιστής. Το άτομο, το οποίο ως οπαδός της «θεωρίας του πατριωτισμού», συμπράττει στην αποκολοκύνθωση του λαού, με σκοπό η άρχουσα τάξη να διατηρεί και να επαυξάνει τα προνόμιά της. Αντίθετο: ο πατριώτης.
3) Πρωθυπουργός. Το ανυπόληπτο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, πολιτικό πρόσωπο, το οποίο τυπικώς μεν ψηφίζεται «ελεύθερα και αβίαστα» από τον συνεχώς εξαπατούμενο λαό, στην ουσία, όμως, διορίζεται από τους ξένους και ντόπιους ισχυρούς, ώστε (με κάθε μέσο ακόμα και με το πρόδηλο ψεύδος) να αγωνίζεται κυρίως υπέρ των συμφερόντων των εργοδοτών του, καθώς και υπέρ της κομματικής του αγέλης, η οποία ταυτίζεται με την πατρίδα.
Επίμετρο.
Τα γραφόμενα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με πολιτικούς, όπως οι κ.κ. Τσίπρας, Τσακαλώτος, Σταθάκης, Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπανδρέου κλπ. Για την οποιαδήποτε ταύτιση θα ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο οι αναγνώστες !
PressPublica
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου