*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
Και είπεν ο «who knows»∙ γενηθήτω Λαϊκή Ενότητα∙ και εγένετο Αποστασία (Γένεσις 1,3)
Εν τέλει, μετά από χρόνια αντιπολίτευσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέβηκε στον θρόνο που ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του και εξ αυτού του λόγου δικαιωματικά του ανήκει. Στο όνομα της σωτηρίας της Χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (άκουσον άκουσον), που όπως διατείνεται πρόδοσε την αριστερά και δικαίωσε τη δεξιά, ίδρυσε εν μια νυκτί νέο κόμμα, δίνοντας νομική υπόσταση σε αυτό που τόσα χρόνια λειτουργούσε μέσα στο κόμμα του Συνασπισμού, του μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ.
Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε όταν, ερχόμενος αντιμέτωπος με την αριστερή του συνείδηση, κλήθηκε να υποστηρίξει μια νέα δανειακή σύμβαση (με διαφορετικούς συμβαλλόμενους και όρους από τις προηγούμενες) συνοδευόμενη από ένα νέο μνημόνιο κατανόησης; Έπραξε αυτό που θα έπραττε κάθε γνήσιος και όχι γιαλατζι αριστερός, ακολούθησε τη συνείδησή του πρωτάσσοντας πάνω από όλους και όλα το συμφέρον τού Ελληνικού Λαού και όχι την ιδεολογία των βιβλίων τού παρελθόντος και τις όποιες αρχηγικές του φιλοδοξίες (άλλωστε και μέχρι τότε αρχηγός ήταν του κόμματός του εντός του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ). Διαφοροποιήθηκε ανοιχτά με την στρατηγική του πρωθυπουργού, παραιτήθηκε από την υπουργική του θέση, υπέβαλε σε δημοσία κρίση την πολιτική του παρουσιάζοντας στο Ζάππειο τις άμεσες ενέργειες υλοποίησής της, παραιτήθηκε αυτός και οι συν αυτώ σύντροφοί του από την βουλευτική τους έδρα σεβόμενοι το καταστατικό δεοντολογίας που προεκλογικά είχαν όλοι υπογράψει και ίδρυσαν έναν νέο πολιτικό φορέα ζητώντας την στήριξη της κοινωνίας ώστε δια της εκλογής τους στην Βουλή να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης την «καθαρή» πολιτική τους.
Τι άλλο θα μπορούσε, δηλαδή, να κάνει ένας έντιμος πολιτικός της αρστεράς με μακρά πορεία στα αριστερά κόμματα, στην πολιτική και στους κοινωνικούς αγώνες;
Πώς; Τι είπατε; Δεν λειτούργησε έτσι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης; Αυτός έριξε τον Τσίπρα; Δεν είχε έτοιμη άμεσα υλοποιήσιμη πρόταση πέρα από το βιβλίο του Λαπαβίτσα; Δεν παραιτήθηκε από την έδρα του όπως είχε κάνει ο Σαμαράς όταν «έριξε» τον Μητσοτάκη;
«Ουάου!!!!», όπως θα έλεγε και ο Γιάνης με το ένα «ν» και το τεράστιο εγώ που θα το ζήλευε ακόμη και ο Μπένι.
Δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν παραιτήθηκε από την έδρα του. Ακόμη και ο τεράστιος Αντώνης Σαμαράς είχε το πολιτικό ήθος (για το 1993 μιλάμε) να παραιτηθεί από βουλευτής πρiν «ρίξει» την Κυβέρνηση Μητσοτάκη δια του αντ’ αυτού Συμπιλίδη. Μου προκαλεί έκπληξη πώς αυτός ο πολιτικός άνδρας, ο Λαφαζάνης, παράδειγμα ιδεολογικής, πολιτικής και ηθικής συνέπειας έκανε κάτι τέτοιο. Θα είχε μάλλον τον λόγο του…
Και αυτός δεν είναι άλλος από το να «ρίξει» εκ των έσω την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, στην οποία ο ίδιος και κορυφαία [sic] στελέχη του κομμάτος του μετείχαν, τοποθετούμενοι σε κορυφαίες θέσεις ευθύνης από τον άνθρωπο που σήμερα αποκαλούν προδότη.
Ήταν η ίδρυση του κόμματος της Λαϊκής Ενότητας από τον Λαφαζάνη μια κίνηση που υπογαρεύτηκε από τις ανάγκες των καιρών ή μια κίνηση σχεδιασμένη από καιρό;
Η απάντηση σήμερα φαντάζει εύκολη, αρκεί να εξετάσουμε τη στάση που κράτησαν τα μέλη της Πλατφόρμας στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να μην καταργηθούν οι συνιστώσες ώστε να μετατραπεί το κόμμα σε ένα σύγχρονο ενιαίο ευρωπαϊκό κόμμα (για να μην χάσουν τις θέσεις τους λένε οι κακοπροαίρετοι, για να μην αφομοιωθούν ως ίσοι μεταξύ ίσων λένε κάποιοι άλλοι) αλλά δεν αποχώρησαν από τον πολιτικό φορέα που δεν τους εξέφραζε.
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το καταψήφισαν ως «λίγο» αλλά δεν αποχώρησαν από το κόμμα το οποίο το υιοθέτησε.
Τη συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την επέκριναν σφόδρα κατηγορόντας τον Πάνο Καμμένο ως ακροδεξιό αλλά και πάλι ούτε από την Κυβέρνηση, ούτε από το κόμμα αποχώρησαν.
Στην Κυβέρνηση που δημιουργήθηκε συμμετείχαν από θέσεις Υπουργών και Υφυπουργών, παρά τις αντιρρήσεις τους για την στρατηγική της διαπραγμάτευσης που ακολουθήθηκε, χωρίς και πάλι να παραιτηθούν από τις υπουργικές τους θέσεις.
Από τις υπουργικές τους θέσεις εργάστηκαν, όπως υποστηρίζουν, υπέρ των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και στη βάση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο διαφωνούσαν (ψήφιζαν παρών στις κομματικές επιτροπές) αλλά δεν έχουν να επιδείξουν συγκεκριμένο έργο, θετικές για το δημόσιο συμφέρον αποφάσεις, συμφωνίες με διεθνείς «παίχτες» που θα αποτελούσαν τον «άλλο δρόμο» που επαγγέλλονται για την έξοδο από την κρίση.
Τελικά τι ήταν αυτό που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ Κυβέρνηση;
Κέρδιζαν χρόνο, εκμεταλευόμενοι την όλο και αυξανόμενη εμπιστοσύνη του ελληνικού Λαού στον Τσίπρα, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει Κυβέρνηση και να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης τις πολιτικές τους και τους στόχους τους.
Τι ήταν αυτό που έκαναν, ειδικά το εξάμηνο της διακυβέρνησης της Χώρας από την πρώτη αριστερή Κυβέρνηση;
Κέρδιζαν χρόνο μέσα από την απραξία τους –ούτε αποφάσεις λάμβαναν, ούτε σχέδιο άμεσα υλοποιήσιμο είχαν συντάξει– για να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να υλοποιήσουν το σχέδιο τους για πλήρη πολιτική αυτονόμηση. Με την τακτική τους αυτή σαμπόταραν εν τοις πράγμασι κάθε προσπάθεια του Τσίπρα να κυβερνήσει, να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία και να οργανώσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας.
Εκμεταλεύτηκαν τις δημοκρατικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και το ενωτικό πνεύμα του Πρόεδρου για να διατηρηθούν «μέσα στα πράγματα» ώστε να «χτυπήσουν» εκ των έσω την κατάλληλη στιγμή.
Η ευκαιρία τους δόθηκε. Και για να είμαστε ακριβείς, την ευκαρία την δημιούργησαν. Προέταξαν το ιδιωτελές τους συμφέρον για επιβίωση στη πολιτκή σκηνή ένατι του εθνικού συμφέροντος της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από την άμεση και άτακτη χρεοκοπία. Δεν εντιμετώπισαν την συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση ως αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού από τους δανειστές και απαρραίτητη προϋπόθεση για την σταθεροποίηση της οικονομίας και την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας αλλά ως απειλή για την πολιτκή τους επιβίωση καθώς η υλοποίηση της συμφωνίας με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας θα τους εξαφάνιζε από τον πολιτικό χάρτη. Επέλεξαν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στον Τσίπρα, γράφοντας στα παλιότερα των υποδυμάτων τους τα ποσοστά των εκλογών του Γενάρη και του δημοψηφίσματος του Ιουνίου, αντί να τον στηρίξουν στην πιο δύσκολη περίοδο για την ελληνική κοινωνία. Και αυτό γιατί; Διότι ο Τσίπρας, σε μια πραγματικότητα που είχε διαμορφωθεί επί 5 χρόνια από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και υπό κατάσταση εκτάκτου ανάγκης λόγω capital controls, δεν έθεσε τη δεδομένη χρονική στιγμή το θεωρητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ άνω της επιβίωσης του Ελληνικού Λαού.
Να με συγχωρείτε κύριοι και κυρίες της Λαϊκής Ενότητας αλλά η στάση σας ούτε αριστερή είναι, ούτε ιδεολογικές αφετηρίες έχει, ούτε από πατριωτισμό διέπεται.
Την κομματική σας, και όχι την πολιτική (πολιτικό λόγο πάντα είχατε), επιβίωση επιδιώκετε εκμεταλευόμμενοι την αγωνία του Ελληνικού Λαού για ένα καλύτερο Αύριο χωρίς να λαμβάνετε καθόλου υπόψη σας την δύναμη της πραγματικότητας που έχουν δημιουργήσει στη Χώρα μας οι προηγούμενες δανειακές συμβάσεις.
Ακούω μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ηγετικά του στελέχη, να μιλάνε για εμφύλιο στην αριστερά, για ανύποτη στεναχωρία για τις εσωκομματικές εξελίξεις, λες και αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα που αποσχολεί τον ελληνικό λαό, λες και ενδιαφέρει τους συμπολίτες μας, που περιμένουν από εμάς αποφασιστικότητα, ελπίδα και όραμα για το Αύριο που έρχεται αγριεμένο κατά πάνω μας, ο συναισθηματικός μας κόσμος.
«Σιγά μην κάτσω να σκάσω, σιγά μην κάτσω να κλάψω» έχω να πω επειδή το κόμμα μας καθάρισε από αυτούς που τόσα χρόνια το υπονόμευαν. Αλήθεια, ποιος πραγματικά πιστεύει ότι όλοι αυτοί είχαν θέση στον ΣΥΡΙΖΑ του 36% του Ελληνικού Λαού;
Το ότι, βέβαια, ένα μικρό ποσοστό του 3% (και όχι του 36%) του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποφάσισε να «ρίξει» την Κυβέρνηση είναι θέμα που απασχολεί τον Ελληνικό Λαό αλλά όχι χάριν της ενότητας της Αριστεράς αλλά λόγω της αναβολής της προσπάθειας που η Κυβέρνηση έχει ξεκινήσει για την ανάκτηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας
«Μα η ρητορική που αναπτύσσει ο νέος πολιτικός φορέας έχει στοιχεία από την επιχειρηματολογία που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναπτύξει από το 2010» θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να υποστηρίζουν τον σωστό Στόχο λάθος άνθρωποι υιοθετώντας τα λάθος μέσα. Η επίκληση στον σωστό Στόχο δεν προσδίδει αξιοπιστία στα άτομα που τον επικαλούνται και πολύ περισσότερο δεν εξασφαλίζουν την καταλληλότητα και πολύ περισσότερο την αποτελεσματικότητα των μέσων που προτείνουν για την επίτευξή του.
Δεν θα πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμη του «πραγματικού», όπως αυτό το «πραγματικό» έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.
Η νέα πραγματικότητα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ με Πρόεδρο τον Τσίπρα καλείται να μετασχηματίσει, απαιτεί ρεαλιστικά μέσα για να αντιμετωπιστεί και ανθρώπους αποδεδειγμένα ικανούς (όχι απλά γνωστούς) και πρόθυμους να σηκώσουν το βάρος των αλλαγών που απαιτούνται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ανθρώπους που δεν φυγομαχούν υπό το βάρος της ευθύνης, ανθρώπους που αντιλαμβάνονται και αποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ότι πάνω από το όποιο πρόσκαιρο κομματικό και ιδεολογικό συμφέρον υπάρχει το Εθνικό Συμφέρον και ο Ελληνικός Λαός.
Αντί επιλόγου
«Λαϊκή Ενότητα» το όνομα το νέου κόμματας. Προκλητικό.
«Ενότητα» ως συνθετικό ονόματος κόμματος που δημιουργήθηκε προκειμένου να διασπάσει ένα άλλο κόμμα, το οποίο είχε κάνει πράξη την ενότητα με τον μετασχηματισμό του από άθροισμα συνιστωσών σε ολότητα, στερώντας του την διακυβέρνηση της Χώρας παρά την υποστήριξη που έλαβε στις εκλογές του Γενάρη και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.
«Λαϊκή» μάλιστα «Ενότητα». Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από την ηγεσία του ώστε να αυτοστεγαστούν εκ του ασφαλούς τα προϋπάρχοντα μέλη του χωρίς καμία σύνδεση με την κοινωνία, εκτός φυσικά από τα παλαιοκομματικά της στελέχη στις κατά τόπους οργανώσεις μελών ανά την επικράτεια που δεν απηχούν στο ελάχιστο τις τοπικές κοινωνίες ούτε απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη τους.
Και αυτό το λογότυπο με το αστεράκι και την ουρά του… Τα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου λείπουν μόνο για ολοκληρωθεί η εικόνα που σηματοδοτεί το χρονικό όριο επιβίωσης του νέου πολιτικού εγχειρήματος.
- «Ήταν η ίδρυση του κόμματος της Λαϊκής Ενότητας από τον Λαφαζάνη μια κίνηση που υπογαρεύτηκε από τις ανάγκες των καιρών ή μια κίνηση σχεδιασμένη από καιρό;»
- «Τελικά, τι ήταν αυτό που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ Κυβέρνηση;»
- «Να με συγχωρείτε κύριοι και κυρίες της Λαϊκής Ενότητας αλλά η στάση σας ούτε αριστερή είναι, ούτε ιδεολογικές αφετηρίες έχει, ούτε από πατριωτισμό διέπεται.»
- «Δεν θα πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμη του «πραγματικού», όπως αυτό το «πραγματικό» έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.»
- «Η νέα πραγματικότητα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ με Πρόεδρο τον Τσίπρα καλείται να μετασχηματίσει, απαιτεί ρεαλιστικά μέσα για να αντιμετωπιστεί και ανθρώπους αποδεδειγμένα ικανούς (όχι απλά γνωστούς) και πρόθυμους να σηκώσουν το βάρος των αλλαγών που απαιτούνται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ανθρώπους που δεν φυγομαχούν υπό το βάρος της ευθύνης, ανθρώπους που αντιλαμβάνονται και αποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ότι πάνω από το όποιο πρόσκαιρο κομματικό και ιδεολογικό συμφέρον υπάρχει το Εθνικό Συμφέρον και ο Ελληνικός Λαός.»
Και είπεν ο «who knows»∙ γενηθήτω Λαϊκή Ενότητα∙ και εγένετο Αποστασία (Γένεσις 1,3)
Εν τέλει, μετά από χρόνια αντιπολίτευσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέβηκε στον θρόνο που ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του και εξ αυτού του λόγου δικαιωματικά του ανήκει. Στο όνομα της σωτηρίας της Χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (άκουσον άκουσον), που όπως διατείνεται πρόδοσε την αριστερά και δικαίωσε τη δεξιά, ίδρυσε εν μια νυκτί νέο κόμμα, δίνοντας νομική υπόσταση σε αυτό που τόσα χρόνια λειτουργούσε μέσα στο κόμμα του Συνασπισμού, του μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ.
Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε όταν, ερχόμενος αντιμέτωπος με την αριστερή του συνείδηση, κλήθηκε να υποστηρίξει μια νέα δανειακή σύμβαση (με διαφορετικούς συμβαλλόμενους και όρους από τις προηγούμενες) συνοδευόμενη από ένα νέο μνημόνιο κατανόησης; Έπραξε αυτό που θα έπραττε κάθε γνήσιος και όχι γιαλατζι αριστερός, ακολούθησε τη συνείδησή του πρωτάσσοντας πάνω από όλους και όλα το συμφέρον τού Ελληνικού Λαού και όχι την ιδεολογία των βιβλίων τού παρελθόντος και τις όποιες αρχηγικές του φιλοδοξίες (άλλωστε και μέχρι τότε αρχηγός ήταν του κόμματός του εντός του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ). Διαφοροποιήθηκε ανοιχτά με την στρατηγική του πρωθυπουργού, παραιτήθηκε από την υπουργική του θέση, υπέβαλε σε δημοσία κρίση την πολιτική του παρουσιάζοντας στο Ζάππειο τις άμεσες ενέργειες υλοποίησής της, παραιτήθηκε αυτός και οι συν αυτώ σύντροφοί του από την βουλευτική τους έδρα σεβόμενοι το καταστατικό δεοντολογίας που προεκλογικά είχαν όλοι υπογράψει και ίδρυσαν έναν νέο πολιτικό φορέα ζητώντας την στήριξη της κοινωνίας ώστε δια της εκλογής τους στην Βουλή να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης την «καθαρή» πολιτική τους.
Τι άλλο θα μπορούσε, δηλαδή, να κάνει ένας έντιμος πολιτικός της αρστεράς με μακρά πορεία στα αριστερά κόμματα, στην πολιτική και στους κοινωνικούς αγώνες;
Πώς; Τι είπατε; Δεν λειτούργησε έτσι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης; Αυτός έριξε τον Τσίπρα; Δεν είχε έτοιμη άμεσα υλοποιήσιμη πρόταση πέρα από το βιβλίο του Λαπαβίτσα; Δεν παραιτήθηκε από την έδρα του όπως είχε κάνει ο Σαμαράς όταν «έριξε» τον Μητσοτάκη;
«Ουάου!!!!», όπως θα έλεγε και ο Γιάνης με το ένα «ν» και το τεράστιο εγώ που θα το ζήλευε ακόμη και ο Μπένι.
Δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν παραιτήθηκε από την έδρα του. Ακόμη και ο τεράστιος Αντώνης Σαμαράς είχε το πολιτικό ήθος (για το 1993 μιλάμε) να παραιτηθεί από βουλευτής πρiν «ρίξει» την Κυβέρνηση Μητσοτάκη δια του αντ’ αυτού Συμπιλίδη. Μου προκαλεί έκπληξη πώς αυτός ο πολιτικός άνδρας, ο Λαφαζάνης, παράδειγμα ιδεολογικής, πολιτικής και ηθικής συνέπειας έκανε κάτι τέτοιο. Θα είχε μάλλον τον λόγο του…
Και αυτός δεν είναι άλλος από το να «ρίξει» εκ των έσω την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, στην οποία ο ίδιος και κορυφαία [sic] στελέχη του κομμάτος του μετείχαν, τοποθετούμενοι σε κορυφαίες θέσεις ευθύνης από τον άνθρωπο που σήμερα αποκαλούν προδότη.
Ήταν η ίδρυση του κόμματος της Λαϊκής Ενότητας από τον Λαφαζάνη μια κίνηση που υπογαρεύτηκε από τις ανάγκες των καιρών ή μια κίνηση σχεδιασμένη από καιρό;
Η απάντηση σήμερα φαντάζει εύκολη, αρκεί να εξετάσουμε τη στάση που κράτησαν τα μέλη της Πλατφόρμας στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να μην καταργηθούν οι συνιστώσες ώστε να μετατραπεί το κόμμα σε ένα σύγχρονο ενιαίο ευρωπαϊκό κόμμα (για να μην χάσουν τις θέσεις τους λένε οι κακοπροαίρετοι, για να μην αφομοιωθούν ως ίσοι μεταξύ ίσων λένε κάποιοι άλλοι) αλλά δεν αποχώρησαν από τον πολιτικό φορέα που δεν τους εξέφραζε.
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το καταψήφισαν ως «λίγο» αλλά δεν αποχώρησαν από το κόμμα το οποίο το υιοθέτησε.
Τη συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την επέκριναν σφόδρα κατηγορόντας τον Πάνο Καμμένο ως ακροδεξιό αλλά και πάλι ούτε από την Κυβέρνηση, ούτε από το κόμμα αποχώρησαν.
Στην Κυβέρνηση που δημιουργήθηκε συμμετείχαν από θέσεις Υπουργών και Υφυπουργών, παρά τις αντιρρήσεις τους για την στρατηγική της διαπραγμάτευσης που ακολουθήθηκε, χωρίς και πάλι να παραιτηθούν από τις υπουργικές τους θέσεις.
Από τις υπουργικές τους θέσεις εργάστηκαν, όπως υποστηρίζουν, υπέρ των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και στη βάση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο διαφωνούσαν (ψήφιζαν παρών στις κομματικές επιτροπές) αλλά δεν έχουν να επιδείξουν συγκεκριμένο έργο, θετικές για το δημόσιο συμφέρον αποφάσεις, συμφωνίες με διεθνείς «παίχτες» που θα αποτελούσαν τον «άλλο δρόμο» που επαγγέλλονται για την έξοδο από την κρίση.
Τελικά τι ήταν αυτό που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ Κυβέρνηση;
Κέρδιζαν χρόνο, εκμεταλευόμενοι την όλο και αυξανόμενη εμπιστοσύνη του ελληνικού Λαού στον Τσίπρα, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει Κυβέρνηση και να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης τις πολιτικές τους και τους στόχους τους.
Τι ήταν αυτό που έκαναν, ειδικά το εξάμηνο της διακυβέρνησης της Χώρας από την πρώτη αριστερή Κυβέρνηση;
Κέρδιζαν χρόνο μέσα από την απραξία τους –ούτε αποφάσεις λάμβαναν, ούτε σχέδιο άμεσα υλοποιήσιμο είχαν συντάξει– για να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να υλοποιήσουν το σχέδιο τους για πλήρη πολιτική αυτονόμηση. Με την τακτική τους αυτή σαμπόταραν εν τοις πράγμασι κάθε προσπάθεια του Τσίπρα να κυβερνήσει, να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία και να οργανώσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας.
Εκμεταλεύτηκαν τις δημοκρατικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και το ενωτικό πνεύμα του Πρόεδρου για να διατηρηθούν «μέσα στα πράγματα» ώστε να «χτυπήσουν» εκ των έσω την κατάλληλη στιγμή.
Η ευκαιρία τους δόθηκε. Και για να είμαστε ακριβείς, την ευκαρία την δημιούργησαν. Προέταξαν το ιδιωτελές τους συμφέρον για επιβίωση στη πολιτκή σκηνή ένατι του εθνικού συμφέροντος της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από την άμεση και άτακτη χρεοκοπία. Δεν εντιμετώπισαν την συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση ως αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού από τους δανειστές και απαρραίτητη προϋπόθεση για την σταθεροποίηση της οικονομίας και την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας αλλά ως απειλή για την πολιτκή τους επιβίωση καθώς η υλοποίηση της συμφωνίας με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας θα τους εξαφάνιζε από τον πολιτικό χάρτη. Επέλεξαν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στον Τσίπρα, γράφοντας στα παλιότερα των υποδυμάτων τους τα ποσοστά των εκλογών του Γενάρη και του δημοψηφίσματος του Ιουνίου, αντί να τον στηρίξουν στην πιο δύσκολη περίοδο για την ελληνική κοινωνία. Και αυτό γιατί; Διότι ο Τσίπρας, σε μια πραγματικότητα που είχε διαμορφωθεί επί 5 χρόνια από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και υπό κατάσταση εκτάκτου ανάγκης λόγω capital controls, δεν έθεσε τη δεδομένη χρονική στιγμή το θεωρητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ άνω της επιβίωσης του Ελληνικού Λαού.
Να με συγχωρείτε κύριοι και κυρίες της Λαϊκής Ενότητας αλλά η στάση σας ούτε αριστερή είναι, ούτε ιδεολογικές αφετηρίες έχει, ούτε από πατριωτισμό διέπεται.
Την κομματική σας, και όχι την πολιτική (πολιτικό λόγο πάντα είχατε), επιβίωση επιδιώκετε εκμεταλευόμμενοι την αγωνία του Ελληνικού Λαού για ένα καλύτερο Αύριο χωρίς να λαμβάνετε καθόλου υπόψη σας την δύναμη της πραγματικότητας που έχουν δημιουργήσει στη Χώρα μας οι προηγούμενες δανειακές συμβάσεις.
Ακούω μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ηγετικά του στελέχη, να μιλάνε για εμφύλιο στην αριστερά, για ανύποτη στεναχωρία για τις εσωκομματικές εξελίξεις, λες και αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα που αποσχολεί τον ελληνικό λαό, λες και ενδιαφέρει τους συμπολίτες μας, που περιμένουν από εμάς αποφασιστικότητα, ελπίδα και όραμα για το Αύριο που έρχεται αγριεμένο κατά πάνω μας, ο συναισθηματικός μας κόσμος.
«Σιγά μην κάτσω να σκάσω, σιγά μην κάτσω να κλάψω» έχω να πω επειδή το κόμμα μας καθάρισε από αυτούς που τόσα χρόνια το υπονόμευαν. Αλήθεια, ποιος πραγματικά πιστεύει ότι όλοι αυτοί είχαν θέση στον ΣΥΡΙΖΑ του 36% του Ελληνικού Λαού;
Το ότι, βέβαια, ένα μικρό ποσοστό του 3% (και όχι του 36%) του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποφάσισε να «ρίξει» την Κυβέρνηση είναι θέμα που απασχολεί τον Ελληνικό Λαό αλλά όχι χάριν της ενότητας της Αριστεράς αλλά λόγω της αναβολής της προσπάθειας που η Κυβέρνηση έχει ξεκινήσει για την ανάκτηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας
«Μα η ρητορική που αναπτύσσει ο νέος πολιτικός φορέας έχει στοιχεία από την επιχειρηματολογία που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναπτύξει από το 2010» θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να υποστηρίζουν τον σωστό Στόχο λάθος άνθρωποι υιοθετώντας τα λάθος μέσα. Η επίκληση στον σωστό Στόχο δεν προσδίδει αξιοπιστία στα άτομα που τον επικαλούνται και πολύ περισσότερο δεν εξασφαλίζουν την καταλληλότητα και πολύ περισσότερο την αποτελεσματικότητα των μέσων που προτείνουν για την επίτευξή του.
Δεν θα πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμη του «πραγματικού», όπως αυτό το «πραγματικό» έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.
Η νέα πραγματικότητα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ με Πρόεδρο τον Τσίπρα καλείται να μετασχηματίσει, απαιτεί ρεαλιστικά μέσα για να αντιμετωπιστεί και ανθρώπους αποδεδειγμένα ικανούς (όχι απλά γνωστούς) και πρόθυμους να σηκώσουν το βάρος των αλλαγών που απαιτούνται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ανθρώπους που δεν φυγομαχούν υπό το βάρος της ευθύνης, ανθρώπους που αντιλαμβάνονται και αποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ότι πάνω από το όποιο πρόσκαιρο κομματικό και ιδεολογικό συμφέρον υπάρχει το Εθνικό Συμφέρον και ο Ελληνικός Λαός.
Αντί επιλόγου
«Λαϊκή Ενότητα» το όνομα το νέου κόμματας. Προκλητικό.
«Ενότητα» ως συνθετικό ονόματος κόμματος που δημιουργήθηκε προκειμένου να διασπάσει ένα άλλο κόμμα, το οποίο είχε κάνει πράξη την ενότητα με τον μετασχηματισμό του από άθροισμα συνιστωσών σε ολότητα, στερώντας του την διακυβέρνηση της Χώρας παρά την υποστήριξη που έλαβε στις εκλογές του Γενάρη και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.
«Λαϊκή» μάλιστα «Ενότητα». Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από την ηγεσία του ώστε να αυτοστεγαστούν εκ του ασφαλούς τα προϋπάρχοντα μέλη του χωρίς καμία σύνδεση με την κοινωνία, εκτός φυσικά από τα παλαιοκομματικά της στελέχη στις κατά τόπους οργανώσεις μελών ανά την επικράτεια που δεν απηχούν στο ελάχιστο τις τοπικές κοινωνίες ούτε απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη τους.
Και αυτό το λογότυπο με το αστεράκι και την ουρά του… Τα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου λείπουν μόνο για ολοκληρωθεί η εικόνα που σηματοδοτεί το χρονικό όριο επιβίωσης του νέου πολιτικού εγχειρήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου