Της Δανάης Καρυδάκη
Σε αυτό το τοπίο, υπό το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό δόγμα της ‘μη εναλλακτικής’, μας έμεινε κάτι να διεκδικήσουμε, κάτι για το οποίο να αγωνιστούμε, κάτι το οποίο μπορούμε να απαιτήσουμε από τους φερέλπιδες κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μας;
Να ‘μαστε πάλι εδώ. Με έναν πρωθυπουργό που εκλέχτηκε μιμούμενος τη φωνή του Αντρέα (‘Εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,’ έλεγε, ‘Εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον ήλιο της δημοκρατίας, τον ήλιο της αξιοπρέπειας,’ έλεγε, και το πλήθος αλάλαζε από κάτω) και παραιτείται με ύφος/επιτονισμό/ρητορικό σχήμα Κωστάκη Καραμανλή (φέρτε παρακαλώ τον image maker να του βγάλουμε το καπέλο).
Με ένα μνημόνιο, να με το συμπάθιο, πολλά υποσχόμενης λιτότητας, οικονομικού στραγγαλισμού της εργατικής και μεσαίας τάξης, και ολοένα αυξανόμενης παρακμής του κοινωνικού κράτους.
Με τα συστημικά ΜΜΕ στιγμιαία αποδυναμωμένα μετά το δημοψήφισμα, και τώρα ξανά προς τη δόξα να τραβούν (και η λυπητερή για την αδειοδότησή τους καταχωνιασμένη στο προσφιλές στον Τσίπρα χρονοντούλαπο της ιστορίας).
Με την ανεργία σε ύψη δυσθεώρητα και τους απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα να βαράνε απάνθρωπες απλήρωτες υπερωρίες για να καλύψουν τα κενά της υποστελέχωσης. Με τους νέους να μεταναστεύουν κατά χιλιάδες, να αυτοεξορίζονται όπως λέγαμε σε άλλες ‘επαναστατικές’ εποχές, γυρεύοντας μιαν άλλη χώρα που δεν καταπίνει τα παιδιά της.
Να ‘μαστε πάλι εδώ, με μια δαιμονοποίηση του νομίσματος εκατέρωθεν: οι μεν διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν μπιτ παρά και το νεφρό τους για το ευρώ, οι δε να ονειρεύονται την δραχμή σαν την καλή νεράιδα του παραμυθιού που με ένα άγγιγμα του μαγικού ραβδιού της θα μας σώσει από όλα τα δεινά μας και θα γυρίσουμε αποχαυνωμένοι και ευτυχείς στις παχιές (καπιταλιστικές) αγελάδες του ’99 (προ χρηματιστηριακής φούσκας).
Οι επιλογές μας;
Ο ΣΥΡΙΖΑ της Παραπλάνησης, του Εξεφτελισμού και της Προόδου; Η νεοσυσταθείσα Λαϊκή Ενότητα που είναι, πάρα ταύτα, συνυπεύθυνη για τους 6 μήνες διακυβέρνησης, την καλλιέργεια αυταπατών αφ’ έδρας χωρίς αντίκρισμα, και τη μη ουσιαστική προετοιμασία των λαϊκών στρωμάτων για την εναλλακτική που υποτίθεται ότι πρεσβεύει; (αφήστε που, με μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εξαιρέσεις, συνεχίζει να μη μας λέει πώς θα εφαρμόσει το –σοσιαλδημοκρατικό- πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, οι προβλεπόμενες πηγές χρηματοδότησής του οποίου ήταν ‘κοινοτικοί’ –γιοκ- και ‘άλλοι πόροι’, όπου οι τεμενάδες του Λαφαζάνη στον διόλου κομμουνιστή ή έστω δημοκράτη Βλαντιμίρ Πούτιν δεν απέδωσαν καρπούς). Το συνεπές και με βάση μεν αλλά απαρχαιωμένο στα αιτήματά του ΚΚΕ; Το νέο-δεξιό Ποτάμι της αντι-ιδεολογικής ιδεολογίας; Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που εκτός από τις άρρηκτες σχέσεις τους με την οικονομική ελίτ, τη διαπλεκόμενη διαφθορά, την οικογενειοκρατία, και το πελατειακό κράτος, είναι τα κόμματα τα οποία μας έφεραν εδώ που μας έφεραν; Ο Βασίλης Λεβέντης, που μια και δεν έπιασαν τόπο οι κατάρες του στο Μητσοτακέικο, του χρωστά χάρη η ιστορία σαν επίλογο στο γέλιο που απλόχερα μάς χάρισε; Η Χρυσή Αυγή της όπως πάντα εύπεπτης φασιστικής ρητορικής φυλετικού και έμφυλου μίσους;
Η απάντηση, κύριοι, δεν κρύβεται πλέον στα κόμματα, τουλάχιστον όχι υπό την παρούσα μορφή τους εντός συνόρων. Ίσως ούτε και εκτός. Σε μια ηπειρωτική Ευρώπη που γέρνει ολοταχώς προς τα (άκρο)δεξιά (με μοναδική ίσως εξαίρεση τον απρόσμενα δημοφιλή αριστερό υποψήφιο αρχηγό των Βρετανών Εργατικών Jeremy Corbyn), περικυκλωμένη από δύο απολυταρχικά καθεστώτα μεταμφιεσμένα σαν δημοκρατίες (βλ. Ρωσία, Τουρκία), μια άλλη όχθη του Ατλαντικού που φλερτάρει να εκχωρήσει την εξουσία στον ρατσιστή, σεξιστή, πολεμοχαρή μεγιστάνα υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων Donald Trump, μια ολόκληρη Αφρικανική ήπειρο να λυμαίνεται από το κινέζικο κεφάλαιο, και τη Μέση Ανατολή να ζει τον δικό της παγκόσμιο πόλεμο, η ισορροπία μεταξύ πόλωσης και απαξίωσης των κομμάτων είναι πολύ λεπτή. Τα πολιτικά όντα, όμως, δεν ταυτίζονται με τους εκπροσώπους ή τους υποστηρικτές των πολιτικών κομμάτων.
Πολιτικά όντα είναι εκείνοι που έδειξαν αλληλεγγύη από το υλικό και ψυχικό τους υστέρημα στους πρόσφυγες και μετανάστες στην Κω, στη Μυτιλήνη, στη Χίο, στη Λέρο, στο Πεδίον του Άρεως. Είναι οι Έλληνες υπήκοοι που αγωνίζονται για να αποκτήσουν υπηκοότητα οι ’αόρατοι’ για το κράτος μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς. Εκείνοι που μπούχτισαν με την τηλεόραση, αναζήτησαν εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης, και πήραν τη δημοκρατία στα χέρια τους κάνοντας κριτική από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι θρησκευόμενοι που θέλουν χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους και φορολόγηση κλήρου και εκκλησιαστικής περιουσίας προς όφελος όλων —χριστιανών, μουσουλμάνων, Χάρε Κρίσνα ή δωδεκαθεϊστών.
Πολιτικά όντα είναι αυτοί που πιστεύουν στη δύναμη της αυτό-οργάνωσης και αυτό-διαχείρισης, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο σύλλογο, στη δουλειά. Είναι οι εργαζόμενοι που μάχονται για τα εργατικά (και όχι ελίτ-συνδικαλιστικά) δικαιώματα στους χώρους εργασίας.
Είναι οι straight που πολεμούν την ομοφοβία και υποστηρίζουν την ισότητα και, κυρίως, την ισονομία ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Οι άντρες που είναι φεμινιστές στην πράξη επειδή φέρονται στις γυναίκες όπως θα ‘θελαν να φέρονται οι άντρες στις κόρες τους (κι αν κι αυτό ακούγεται άσχετο από τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, ενδεικτικά αναφέρω ότι τα δεδομένα του Α’ τριμήνου του 2015, όπως τα παρουσιάζει η Ελληνική Στατιστική Αρχή, δείχνουν ότι η ανεργία στις γυναίκες ανέρχεται σε 30,6% έναντι 23,5% των αντρών, ενώ ιδιαίτερα στους νέους τα ποσοστά ανεργίας σε βάρος των γυναικών είναι 57% έναντι 47,5% σε ηλικίες 15-24, 43% έναντι 36,7% στους νέους 25-29 ετών, και 30,1% έναντι 21,9% στις ηλικίες 30-44, ενώ όσο ανεβαίνει το επίπεδο μόρφωσης είναι σχεδόν διπλάσια πιθανό για έναν άντρα να βρει δουλειά σε σχέση με μία γυναίκα).
Πολιτικά όντα είναι επίσης όσοι προσπαθούν να προστατέψουν το περιβάλλον, όχι σαν ξέπλυμα συνενοχής ‘μαζί τα κάναμε, εγώ που δεν ανακύκλωσα προχτές ένα καπάκι, κι εσύ Shell που προκάλεσες θαλάσσια πετρελαιοκηλίδα ίσαμε το λεκανοπέδιο Αττικής’, αλλά ως το μεγάλο πολιτικό διακύβευμα που αποτελεί. Κι αν σας ρωτήσει κανείς γιατί στην ηλιόλουστη και ανεμοδαρμένη Ελλαδίτσα μας εξακολουθούμε να εξαρτόμαστε από το πετρέλαιο ως βασική πηγή ενέργειας, απαντήστε του ‘Γιατί έτσι. Γουστάρουμε να ενισχύουμε τα καπιταλιστικά μονοπώλια και σ’ όποιον αρέσει.’ (Υποσημείωση, η παύση εργασιών στις Σκουριές παραμονή των εκλογών θα αξιολογηθεί μόνο κατόπιν εορτής).
Ό,τι κι αν μας ξημερώσει λοιπόν η επόμενη μέρα, ευρώ ή δραχμή, εντός ή εκτός ΕΕ, δεξιά ή αριστερά ή ‘αριστερά’, ο δρόμος για το λαό χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη προβλέπεται δύσβατος, γκρίζος και οδυνηρός. Αν όμως θέλετε να ρίξετε τον οβολό σας πίσω από το παραβάν και σε αυτές τις εκλογές, ιδού μια ερώτηση κρίσεως να θέσετε στους υποψηφίους κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου: ‘Τι είναι το μουνόπανο;’ Αν σας απαντήσει ‘Μουνόπανο είναι ο δειλός, ο άτολμος, ο χέστης ρε παιδί μου, αυτός που φοβάται σαν γκόμενα, ο κλαψομούνης, ο μαλάκας πώς να το πω;’ πάτε παρακάτω. Αν σας απαντήσει ‘Μουνόπανο είναι η σερβιέτα, μια τεχνολογική επανάσταση που διευκολύνει καθημερινά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων,’ τότε ρίξτε του και μια δεύτερη ματιά.
The Press Project
Σε αυτό το τοπίο, υπό το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό δόγμα της ‘μη εναλλακτικής’, μας έμεινε κάτι να διεκδικήσουμε, κάτι για το οποίο να αγωνιστούμε, κάτι το οποίο μπορούμε να απαιτήσουμε από τους φερέλπιδες κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μας;
Να ‘μαστε πάλι εδώ. Με έναν πρωθυπουργό που εκλέχτηκε μιμούμενος τη φωνή του Αντρέα (‘Εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,’ έλεγε, ‘Εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον ήλιο της δημοκρατίας, τον ήλιο της αξιοπρέπειας,’ έλεγε, και το πλήθος αλάλαζε από κάτω) και παραιτείται με ύφος/επιτονισμό/ρητορικό σχήμα Κωστάκη Καραμανλή (φέρτε παρακαλώ τον image maker να του βγάλουμε το καπέλο).
Με ένα μνημόνιο, να με το συμπάθιο, πολλά υποσχόμενης λιτότητας, οικονομικού στραγγαλισμού της εργατικής και μεσαίας τάξης, και ολοένα αυξανόμενης παρακμής του κοινωνικού κράτους.
Με τα συστημικά ΜΜΕ στιγμιαία αποδυναμωμένα μετά το δημοψήφισμα, και τώρα ξανά προς τη δόξα να τραβούν (και η λυπητερή για την αδειοδότησή τους καταχωνιασμένη στο προσφιλές στον Τσίπρα χρονοντούλαπο της ιστορίας).
Με την ανεργία σε ύψη δυσθεώρητα και τους απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα να βαράνε απάνθρωπες απλήρωτες υπερωρίες για να καλύψουν τα κενά της υποστελέχωσης. Με τους νέους να μεταναστεύουν κατά χιλιάδες, να αυτοεξορίζονται όπως λέγαμε σε άλλες ‘επαναστατικές’ εποχές, γυρεύοντας μιαν άλλη χώρα που δεν καταπίνει τα παιδιά της.
Να ‘μαστε πάλι εδώ, με μια δαιμονοποίηση του νομίσματος εκατέρωθεν: οι μεν διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν μπιτ παρά και το νεφρό τους για το ευρώ, οι δε να ονειρεύονται την δραχμή σαν την καλή νεράιδα του παραμυθιού που με ένα άγγιγμα του μαγικού ραβδιού της θα μας σώσει από όλα τα δεινά μας και θα γυρίσουμε αποχαυνωμένοι και ευτυχείς στις παχιές (καπιταλιστικές) αγελάδες του ’99 (προ χρηματιστηριακής φούσκας).
Οι επιλογές μας;
Ο ΣΥΡΙΖΑ της Παραπλάνησης, του Εξεφτελισμού και της Προόδου; Η νεοσυσταθείσα Λαϊκή Ενότητα που είναι, πάρα ταύτα, συνυπεύθυνη για τους 6 μήνες διακυβέρνησης, την καλλιέργεια αυταπατών αφ’ έδρας χωρίς αντίκρισμα, και τη μη ουσιαστική προετοιμασία των λαϊκών στρωμάτων για την εναλλακτική που υποτίθεται ότι πρεσβεύει; (αφήστε που, με μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εξαιρέσεις, συνεχίζει να μη μας λέει πώς θα εφαρμόσει το –σοσιαλδημοκρατικό- πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, οι προβλεπόμενες πηγές χρηματοδότησής του οποίου ήταν ‘κοινοτικοί’ –γιοκ- και ‘άλλοι πόροι’, όπου οι τεμενάδες του Λαφαζάνη στον διόλου κομμουνιστή ή έστω δημοκράτη Βλαντιμίρ Πούτιν δεν απέδωσαν καρπούς). Το συνεπές και με βάση μεν αλλά απαρχαιωμένο στα αιτήματά του ΚΚΕ; Το νέο-δεξιό Ποτάμι της αντι-ιδεολογικής ιδεολογίας; Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που εκτός από τις άρρηκτες σχέσεις τους με την οικονομική ελίτ, τη διαπλεκόμενη διαφθορά, την οικογενειοκρατία, και το πελατειακό κράτος, είναι τα κόμματα τα οποία μας έφεραν εδώ που μας έφεραν; Ο Βασίλης Λεβέντης, που μια και δεν έπιασαν τόπο οι κατάρες του στο Μητσοτακέικο, του χρωστά χάρη η ιστορία σαν επίλογο στο γέλιο που απλόχερα μάς χάρισε; Η Χρυσή Αυγή της όπως πάντα εύπεπτης φασιστικής ρητορικής φυλετικού και έμφυλου μίσους;
Η απάντηση, κύριοι, δεν κρύβεται πλέον στα κόμματα, τουλάχιστον όχι υπό την παρούσα μορφή τους εντός συνόρων. Ίσως ούτε και εκτός. Σε μια ηπειρωτική Ευρώπη που γέρνει ολοταχώς προς τα (άκρο)δεξιά (με μοναδική ίσως εξαίρεση τον απρόσμενα δημοφιλή αριστερό υποψήφιο αρχηγό των Βρετανών Εργατικών Jeremy Corbyn), περικυκλωμένη από δύο απολυταρχικά καθεστώτα μεταμφιεσμένα σαν δημοκρατίες (βλ. Ρωσία, Τουρκία), μια άλλη όχθη του Ατλαντικού που φλερτάρει να εκχωρήσει την εξουσία στον ρατσιστή, σεξιστή, πολεμοχαρή μεγιστάνα υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων Donald Trump, μια ολόκληρη Αφρικανική ήπειρο να λυμαίνεται από το κινέζικο κεφάλαιο, και τη Μέση Ανατολή να ζει τον δικό της παγκόσμιο πόλεμο, η ισορροπία μεταξύ πόλωσης και απαξίωσης των κομμάτων είναι πολύ λεπτή. Τα πολιτικά όντα, όμως, δεν ταυτίζονται με τους εκπροσώπους ή τους υποστηρικτές των πολιτικών κομμάτων.
Πολιτικά όντα είναι εκείνοι που έδειξαν αλληλεγγύη από το υλικό και ψυχικό τους υστέρημα στους πρόσφυγες και μετανάστες στην Κω, στη Μυτιλήνη, στη Χίο, στη Λέρο, στο Πεδίον του Άρεως. Είναι οι Έλληνες υπήκοοι που αγωνίζονται για να αποκτήσουν υπηκοότητα οι ’αόρατοι’ για το κράτος μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς. Εκείνοι που μπούχτισαν με την τηλεόραση, αναζήτησαν εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης, και πήραν τη δημοκρατία στα χέρια τους κάνοντας κριτική από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι θρησκευόμενοι που θέλουν χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους και φορολόγηση κλήρου και εκκλησιαστικής περιουσίας προς όφελος όλων —χριστιανών, μουσουλμάνων, Χάρε Κρίσνα ή δωδεκαθεϊστών.
Πολιτικά όντα είναι αυτοί που πιστεύουν στη δύναμη της αυτό-οργάνωσης και αυτό-διαχείρισης, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο σύλλογο, στη δουλειά. Είναι οι εργαζόμενοι που μάχονται για τα εργατικά (και όχι ελίτ-συνδικαλιστικά) δικαιώματα στους χώρους εργασίας.
Είναι οι straight που πολεμούν την ομοφοβία και υποστηρίζουν την ισότητα και, κυρίως, την ισονομία ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Οι άντρες που είναι φεμινιστές στην πράξη επειδή φέρονται στις γυναίκες όπως θα ‘θελαν να φέρονται οι άντρες στις κόρες τους (κι αν κι αυτό ακούγεται άσχετο από τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, ενδεικτικά αναφέρω ότι τα δεδομένα του Α’ τριμήνου του 2015, όπως τα παρουσιάζει η Ελληνική Στατιστική Αρχή, δείχνουν ότι η ανεργία στις γυναίκες ανέρχεται σε 30,6% έναντι 23,5% των αντρών, ενώ ιδιαίτερα στους νέους τα ποσοστά ανεργίας σε βάρος των γυναικών είναι 57% έναντι 47,5% σε ηλικίες 15-24, 43% έναντι 36,7% στους νέους 25-29 ετών, και 30,1% έναντι 21,9% στις ηλικίες 30-44, ενώ όσο ανεβαίνει το επίπεδο μόρφωσης είναι σχεδόν διπλάσια πιθανό για έναν άντρα να βρει δουλειά σε σχέση με μία γυναίκα).
Πολιτικά όντα είναι επίσης όσοι προσπαθούν να προστατέψουν το περιβάλλον, όχι σαν ξέπλυμα συνενοχής ‘μαζί τα κάναμε, εγώ που δεν ανακύκλωσα προχτές ένα καπάκι, κι εσύ Shell που προκάλεσες θαλάσσια πετρελαιοκηλίδα ίσαμε το λεκανοπέδιο Αττικής’, αλλά ως το μεγάλο πολιτικό διακύβευμα που αποτελεί. Κι αν σας ρωτήσει κανείς γιατί στην ηλιόλουστη και ανεμοδαρμένη Ελλαδίτσα μας εξακολουθούμε να εξαρτόμαστε από το πετρέλαιο ως βασική πηγή ενέργειας, απαντήστε του ‘Γιατί έτσι. Γουστάρουμε να ενισχύουμε τα καπιταλιστικά μονοπώλια και σ’ όποιον αρέσει.’ (Υποσημείωση, η παύση εργασιών στις Σκουριές παραμονή των εκλογών θα αξιολογηθεί μόνο κατόπιν εορτής).
Ό,τι κι αν μας ξημερώσει λοιπόν η επόμενη μέρα, ευρώ ή δραχμή, εντός ή εκτός ΕΕ, δεξιά ή αριστερά ή ‘αριστερά’, ο δρόμος για το λαό χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη προβλέπεται δύσβατος, γκρίζος και οδυνηρός. Αν όμως θέλετε να ρίξετε τον οβολό σας πίσω από το παραβάν και σε αυτές τις εκλογές, ιδού μια ερώτηση κρίσεως να θέσετε στους υποψηφίους κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου: ‘Τι είναι το μουνόπανο;’ Αν σας απαντήσει ‘Μουνόπανο είναι ο δειλός, ο άτολμος, ο χέστης ρε παιδί μου, αυτός που φοβάται σαν γκόμενα, ο κλαψομούνης, ο μαλάκας πώς να το πω;’ πάτε παρακάτω. Αν σας απαντήσει ‘Μουνόπανο είναι η σερβιέτα, μια τεχνολογική επανάσταση που διευκολύνει καθημερινά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων,’ τότε ρίξτε του και μια δεύτερη ματιά.
The Press Project
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου