Βασίλης Μακρίδης
► Με αφορμή κάποιες «παπάντζες» που άκουσα λίγο νωρίτερα από ραδιοφωνικού αιθέρος, θυμήθηκα αίφνης ότι υπάρχει μία «ράτσα» αριστερών (ή «αριστερών», αριστερούτσικων, πείτε τους όπως θέλετε) που απεχθάνομαι από τότε που απέκτησα πολιτική συνείδηση και ιδεολογική ταυτότητα: είναι οι «ευτυχώς-που-ηττηθήκαμε-σύντροφοι». Που έχουν ως συνέχεια ή παραλλαγή τους «ευτυχώς-που-δεν-γίναμε-Βουλγαρία».
► Πρώτον, επειδή η θέση που παίρνουν για το τελικό αποτέλεσμα του ελληνικού εμφυλίου αποτελεί ΥΒΡΙ προς τους δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές που μετά το 1949 εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, πέθαναν από τις κακουχίες, στερήθηκαν επαγγελματικές δυνατότητες κοκ από το μετεμφυλιακό καθεστώς, την ίδια ώρα που οι δωσίλογοι της περιόδου της ναζιστικής Κατοχής «ξεπλύθηκαν» πολιτικά και άρχισαν να απολαμβάνουν προνόμια έως και... «αντιστασιακών»!
► Δεύτερον, επειδή το ότι «δεν γίναμε Βουλγαρία» μάλλον μας βγήκε «χωρίς κέρδος κέρατα», καθότι η μετεμφυλιακή ιστορία της Ελλάδας μόνο με «dolce vita» δεν μοιάζει. Να θυμίσω μερικά μόνο από τα γεγονότα της: φτώχεια και ανέχεια για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, μαζική μετανάστευση, «γιαλαντζί δημοκρατία» με εκλογικά συστήματα-«τέρατα», δολοφονίες προσωπικοτήτων από τον χώρο της Αριστεράς (Σαράφης, Λαμπράκης, Πέτρουλας, Μανδηλαράς κοκ), επταετής χούντα, Πολυτεχνείο, «μεταπολίτευση» με αντάλλαγμα το 40% της Κύπρου υπό τουρκική κατοχή μέχρι σήμερα, «ανάπτυξη» στηριγμένη στον εξωτερικό δανεισμό, τον σχεδόν πλήρη αφανισμό της παραγωγικής βάσης και την υπερδιόγκωση της σφαίρας των υπηρεσιών, βίαιη εισαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων και επιτροπείας, μετατροπή της σε «αποικία χρέους», βίαιη φτωχοποίηση των πολιτών της με μοναδικό στόχο το «να βγαίνουν τα νούμερα» αυτών που τα ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΑΝ, για να μπει ακριβώς η χώρα σε αυτή τη δίνη... Και έπεται (για πόσο ακόμη;) συνέχεια...
► Τρίτον, επειδή εάν όντως είχαμε γίνει «Βουλγαρία», κανένας δεν ξέρει ποια θα ήταν η ιστορική τροπή των πραγμάτων και εάν όντως σήμερα θα περνούσαμε χειρότερα ή καλύτερα σε σχέση με την πραγματικότητα που βιώσαμε ως Έλληνες πολίτες από τη λήξη του Εμφυλίου και μετά. Η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις, αλλά με ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Μπορούμε, βεβαίως, να κάνουμε διάφορες υποθέσεις εργασίας και να εξετάσουμε μοντέλα ανάπτυξης της Ιστορίας με βάση κάποια δεδομένα, ωστόσο τέτοιου είδους «role playing games» δεν παίζουν, παρά μόνο «εργαλειακό» ρόλο και γίνονται περισσότερο για διασκέδαση, παρά από ανάγκη για βαθύτερη μελέτη των γεγονότων.
► Αυτό είναι βέβαιο, πάντως και αποτελεί ιστορικό γεγονός και όχι αποκύημα της φαντασίας κάποιων, είναι ότι, μετά από δεκαετίες ολόκληρες διαφορετικής πορείας ανάμεσα στις χώρες του πάλαι ποτέ «υπαρκτού» και αυτές του καπιταλιστικού στρατοπέδου, ειδικότερα δε τις μεσαίου μεγέθους, όπως η Ελλάδα, η σημερινή τους εικόνα, στα πλαίσια της βαρβαρότερης μορφής καπιταλισμού που έχει δοκιμάσει μέχρι σήμερα η Ανθρωπότητα, του νεοφιλελευθερισμού, είναι -δυστυχώς- περισσότερο ομοιογενής παρά ποτέ... «Ισότητα» στη δυστυχία, την ανέχεια, τη μαζική μετανάστευση για λόγους βιοπορισμού, την κοινωνική παρακμή. Επιστροφή δηλαδή στις συνθήκες των δεκαετιών του '50 και του '60, μόνο που τώρα έχουμε και Ίντερνετ...
► Ας κρατήσουν, λοιπόν, αυτοί οι «αριστερούτσικοι» τα αμφίβολης ποιότητας ευφυολογήματά τους για τον εαυτό τους, ή ας τα χώσουν στη βαθύτερη τρύπα του σώματός τους, που ΔΕΝ είναι το στόμα τους... Νισάφι, πια, με τις «διδακτικές ήττες». Ο λαός αυτός και οι λαοί όλου του κόσμου χρειάζονται, πλέον, να ΝΙΚΗΣΟΥΝ τους δυνάστες τους!... Ή, για να θυμηθούμε και μία κλισέ φράση από τον χώρο του αθλητισμού, «είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ να νικήσουν»!... Και ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!!!
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Καλημέρα στην ομήγυρη!!!
► Με αφορμή κάποιες «παπάντζες» που άκουσα λίγο νωρίτερα από ραδιοφωνικού αιθέρος, θυμήθηκα αίφνης ότι υπάρχει μία «ράτσα» αριστερών (ή «αριστερών», αριστερούτσικων, πείτε τους όπως θέλετε) που απεχθάνομαι από τότε που απέκτησα πολιτική συνείδηση και ιδεολογική ταυτότητα: είναι οι «ευτυχώς-που-ηττηθήκαμε-σύντροφοι». Που έχουν ως συνέχεια ή παραλλαγή τους «ευτυχώς-που-δεν-γίναμε-Βουλγαρία».
► Πρώτον, επειδή η θέση που παίρνουν για το τελικό αποτέλεσμα του ελληνικού εμφυλίου αποτελεί ΥΒΡΙ προς τους δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές που μετά το 1949 εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, πέθαναν από τις κακουχίες, στερήθηκαν επαγγελματικές δυνατότητες κοκ από το μετεμφυλιακό καθεστώς, την ίδια ώρα που οι δωσίλογοι της περιόδου της ναζιστικής Κατοχής «ξεπλύθηκαν» πολιτικά και άρχισαν να απολαμβάνουν προνόμια έως και... «αντιστασιακών»!
► Δεύτερον, επειδή το ότι «δεν γίναμε Βουλγαρία» μάλλον μας βγήκε «χωρίς κέρδος κέρατα», καθότι η μετεμφυλιακή ιστορία της Ελλάδας μόνο με «dolce vita» δεν μοιάζει. Να θυμίσω μερικά μόνο από τα γεγονότα της: φτώχεια και ανέχεια για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, μαζική μετανάστευση, «γιαλαντζί δημοκρατία» με εκλογικά συστήματα-«τέρατα», δολοφονίες προσωπικοτήτων από τον χώρο της Αριστεράς (Σαράφης, Λαμπράκης, Πέτρουλας, Μανδηλαράς κοκ), επταετής χούντα, Πολυτεχνείο, «μεταπολίτευση» με αντάλλαγμα το 40% της Κύπρου υπό τουρκική κατοχή μέχρι σήμερα, «ανάπτυξη» στηριγμένη στον εξωτερικό δανεισμό, τον σχεδόν πλήρη αφανισμό της παραγωγικής βάσης και την υπερδιόγκωση της σφαίρας των υπηρεσιών, βίαιη εισαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων και επιτροπείας, μετατροπή της σε «αποικία χρέους», βίαιη φτωχοποίηση των πολιτών της με μοναδικό στόχο το «να βγαίνουν τα νούμερα» αυτών που τα ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΑΝ, για να μπει ακριβώς η χώρα σε αυτή τη δίνη... Και έπεται (για πόσο ακόμη;) συνέχεια...
► Τρίτον, επειδή εάν όντως είχαμε γίνει «Βουλγαρία», κανένας δεν ξέρει ποια θα ήταν η ιστορική τροπή των πραγμάτων και εάν όντως σήμερα θα περνούσαμε χειρότερα ή καλύτερα σε σχέση με την πραγματικότητα που βιώσαμε ως Έλληνες πολίτες από τη λήξη του Εμφυλίου και μετά. Η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις, αλλά με ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Μπορούμε, βεβαίως, να κάνουμε διάφορες υποθέσεις εργασίας και να εξετάσουμε μοντέλα ανάπτυξης της Ιστορίας με βάση κάποια δεδομένα, ωστόσο τέτοιου είδους «role playing games» δεν παίζουν, παρά μόνο «εργαλειακό» ρόλο και γίνονται περισσότερο για διασκέδαση, παρά από ανάγκη για βαθύτερη μελέτη των γεγονότων.
► Αυτό είναι βέβαιο, πάντως και αποτελεί ιστορικό γεγονός και όχι αποκύημα της φαντασίας κάποιων, είναι ότι, μετά από δεκαετίες ολόκληρες διαφορετικής πορείας ανάμεσα στις χώρες του πάλαι ποτέ «υπαρκτού» και αυτές του καπιταλιστικού στρατοπέδου, ειδικότερα δε τις μεσαίου μεγέθους, όπως η Ελλάδα, η σημερινή τους εικόνα, στα πλαίσια της βαρβαρότερης μορφής καπιταλισμού που έχει δοκιμάσει μέχρι σήμερα η Ανθρωπότητα, του νεοφιλελευθερισμού, είναι -δυστυχώς- περισσότερο ομοιογενής παρά ποτέ... «Ισότητα» στη δυστυχία, την ανέχεια, τη μαζική μετανάστευση για λόγους βιοπορισμού, την κοινωνική παρακμή. Επιστροφή δηλαδή στις συνθήκες των δεκαετιών του '50 και του '60, μόνο που τώρα έχουμε και Ίντερνετ...
► Ας κρατήσουν, λοιπόν, αυτοί οι «αριστερούτσικοι» τα αμφίβολης ποιότητας ευφυολογήματά τους για τον εαυτό τους, ή ας τα χώσουν στη βαθύτερη τρύπα του σώματός τους, που ΔΕΝ είναι το στόμα τους... Νισάφι, πια, με τις «διδακτικές ήττες». Ο λαός αυτός και οι λαοί όλου του κόσμου χρειάζονται, πλέον, να ΝΙΚΗΣΟΥΝ τους δυνάστες τους!... Ή, για να θυμηθούμε και μία κλισέ φράση από τον χώρο του αθλητισμού, «είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ να νικήσουν»!... Και ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!!!
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου